37 yaşında nasıl hiçbir şeyi yoktu. ne iş yapıyorduMerhaba,
senerlerce burayi takip ettim ve bugün ilk defa bende bir derdimi paylasmak istedim. Bu arada yabanci ülkede yasiyorum. Orada dogdum ve büyüdüm. Klavyem Türkce degil. Bu yüzden kusura bakmayin lütfen. Imla hatalarimda olursa simdiden özür diliyorum.
Ben bir kac hafta önce sevgilimden ayrildim. Ben 36 o 37 yasinda. Üc senedir beraberdik. Türkiye'de yasasada, üc senedir uzak mesafeli bir ilisikimiz vardi ve gayet güzel gidiyordu her sey. Ben Türkiye'ye geldikce bulusuyor ve evlilik planlari yapiyorduk. Bana iki sene önce evlilik teklifi yaptiydi. Kabul ettiydim ve cok mutluydum. Sorun su ki, onun kendi sahsina ait sorunlari vardi (buraya yazmak istemiyorum, ama sorunlarin ne oldugunu biliyordum; asilamayacak bir seyler degildi).
Tam sorunlar artik bitti derken, bu yaz nisanimiz olacakti (ailelerimiz zaten bir süre önce tanismisti). Ama ben son zamanlarda yipranmistim. Cünkü hic bir sekilde ilerlemiyorduk sanki. Hep benim itelememle evlilik konularimiz ilerliyordu. Beni cok sevidiginden emindim. Hala eminim, ama ben bütün sorumluluklari sanki bana yüklüyormus gibi his ediyordum. Cünkü onun maddi durumu yoktu (sorunlarinin bir tanesi buydu). Ben bunu biliyordum. Sorumluluklara hazirdim (kendim akademisyen olarak calisiyorum) ama bana sözle dahi olsa "Benim durumum yok, ama ben senin arkandayim sevgilim. Elimden geleni yaparim" diyemiyordu. Hep sorunlarinin arkasina saklandi. Seninle evlenmek istiyorum, seni cok seviyorum diyordu ama hic bir icrat yoktu tabiri caizse. Bu yüzden cok kavga ettigimiz oldu.
Daha fazla beni usandiran seyler oldu ama buraya yazmaya gerek yok uzun uzun. Sonuc, cok severek ayrildim. Cünkü ileriyi göremedim. Beni yipratan biriyle devam edemezdim, ne kadar canim yansada ondan ayrilirken. Ailem cok dogru bir karar oldugu söylüyor bana (durumun detaylarini biliyorlar cünkü). Arkamdalar bu konuda.
Benim sorum su: Artik enerjim o kadar düstü ki, acaba diyorum 36 yasindan sonra ask evliligi mümkün mü? Cünkü bir insani tanidim, ettim derken sanki cok zaman geciyor. Tanimadanda nasil evlenirsin? Sanki bir daha eski sevgilime karsi his ettigim o sicakligi ve yakinligi kimseye karsi his edemem gibi geliyor. Belki sacmadir düsündüklerim ama su an gercekten pozitif sözlere ihtiyacim var. Sizin bu konuda düsünceleriniz ne? Sadece mantikla evlenemem herhalde (su an zaten icim hic bir sey istemiyor sevgililik ve evlilik konularinda).
Kendimi cok yorgun ve mutsuz his ediyorum...
Teskkür ederim. Bu yorumunuz beni gülümsetti. :)Aşik olmak icin 8263636 yil taniyor ve flort ediyor olmaniza gerek yok. Ilk goruşte olmasa da aşk olacaksa hizli alevlenen bir şey zaten.
Geriye daha iyi tanimak kaliyor o da yine illa 3-5 sene olmak zorunda değil. Kafe buluşmalari yapmak yerine birlikte tatillere, gezilere cikarsiniz bol bol max 1 seneye 6 aya tanirsiniz
Bu yoruma iki kere begeni verirdim mümkün olsaydi. Cok tesekkür ederim sizin bu yorumunuza. Bende diyorum enerji vampiriydi diye. Ama bunu ayrildiktan sonra anlamaya basladim. Seven biri insani bu kadar yorgun his ettirir mi? Ettirmez bencede. Cevremdede bana hep iyi niyetli oldugumu söylüyorlar. Senin enerjini seven biriydi diyorlar ama o yüzdende senin enerjini tüketti dediler. Kendime bunu hatirlatiyorum üzüldükce.Bu adamdan ayrilmaniz verdiginiz en dogru karar olmus sizi tebrik ederim. Enerjinizin dusme sebebi bu adam. Adam enerji vampri gibi. Severek ayrildik demissiniz ama onun sizi sevmedigi cok acik. Sizi gercekten seven ve deger veren biri karsiniza ciktiginda eminim bu gununze sukredeceksiniz.
Çok güzel anlatmışsınız ama.hani o tatlı umutlu bekleyiş gidiyor diye.gerçekten de öyle oluyor.ben de zaman zaman bocalıyorum ama bu yaşlarda da yaşanılan şeyler daha kıymetli gelmeye başlıyor insana.eskiden mesela onu da yapayım bunu da yapayım herşegi aynı anda yapayım diyorduk.nitelikten çok nicelik önemliydi.şimdi yaşadığım şey kaliteli olsun diyor insan.bana birşeyler katsın.istesen de yapmış olmak için birşeyler yapamıyorsun yani.en iyi şekilde değerlendirmeye çalışıken vakit geçiyor işte.hayat bu zaten.biz illa ki somut birşey olsun istiyoruz elimizde.O yüzden ayrilik daha agir basiyor zaten. Cünkü insan kendinden ve istediklerinden daha emin oldugu icin. Sevmedigim biriyle evlenemem zaten. Dogru olmaz. O insana karsida haksizlik ve kendimede haksizlik olur tabi. Evlilik icin evlenilmez fikrindeyim bende.
Bu ülkenin kadınları olarak milleti taşımaktan yorulduk valla.biri de bizi taşısın yaa.hep en üstte neden biz varız ?37 yaşında nasıl hiçbir şeyi yoktu. ne iş yapıyordu
garip bir durum. çok sorumluluk sahibi gibi durmuyor. her şeyi size yıkmak da iyi niyetli gelmedi bana
40 :))Ne güzel :). Kac yasindaydiniz sormamin bir sakincasi yoksa?
Böyle hikayeler gercekten insani mutlu ediyor. Tesekkür ederim güzel yorumunuz icin :).Yakın arkadaşlarımdan biri, üç yıl önce ihanet yüzünden eşinden boşandı. Geçtiğimiz yıl gezi turunda 60 yaşında bir beyle tanışmış. ( kendisi de 55 yaşında) Turda sohbet, muhabbet. Dönerken telefon numarası alıp verme derken görüşüp buluşmalar, ateş bacayı sarmış. İki ay önce de aile arasında sade bir törenle evlendiler.
Yani kısaca neden olmasın?
Hakkınızda hayırlısı...
Evet sanirim her sey daha cok taze oldugu icin, icim hep bir buruk ve böyle negatif düsüncelere kapiliyorum. Ilk defa biriyle evlenme karari almistik daha dogrusu gercekten onunla ömrümü gecirebilecegimi düsünmüstüm. Ilk daha sevmistim cünkü birini :). Bunun da etkisi oluyor galiba.Şu an ayrılık acınız taze olduğu için böyle düşünüyorsunuz. Tabii ki o yaştan sonra da aşık olunur. Aşka küsmeyin. Aşk da umut da hep vardır.
O da ugrasiyor gibi davraniyordu. Ama tabi ben ayrilinca biraz daha objektif bakinca duruma, en cok benim ugrastigimi anladim. Halbuki o da durmadan benle evlilik hayali kuruyordu. :) Konusmayla olmuyor sadece haklisiniz.Evlilik için uğraşan siz iken çok sevildiğinize nasıl inanıyorsunuz ? İnanın çok seven erkek ne yapıp ne edip evlenmek istiyor. Ve evet olursunuz elbette aşık.
Hayalle , lafla olmaz o işler. İcraat gerek. :)O da ugrasiyor gibi davraniyordu. Ama tabi ben ayrilinca biraz daha objektif bakinca duruma, en cok benim ugrastigimi anladim. Halbuki o da durmadan benle evlilik hayali kuruyordu. :) Konusmayla olmuyor sadece haklisiniz.
Hep iyimser olmanın insan doğasına aykırı olduğunu düşünüyorum zaten.kimse her zaman çok iyi hissedemez.hayatı ne kadar ideal olursa olsun.kötü hissetmekten korkmamak lâzım.doğamız bu şekilde.Evet sanirim her sey daha cok taze oldugu icin, icim hep bir buruk ve böyle negatif düsüncelere kapiliyorum. Ilk defa biriyle evlenme karari almistik daha dogrusu gercekten onunla ömrümü gecirebilecegimi düsünmüstüm. Ilk daha sevmistim cünkü birini :). Bunun da etkisi oluyor galiba.
Ayrılık tazeyken böyle hissetmeniz normal..Merhaba,
senerlerce burayi takip ettim ve bugün ilk defa bende bir derdimi paylasmak istedim. Bu arada yabanci ülkede yasiyorum. Orada dogdum ve büyüdüm. Klavyem Türkce degil. Bu yüzden kusura bakmayin lütfen. Imla hatalarimda olursa simdiden özür diliyorum.
Ben bir kac hafta önce sevgilimden ayrildim. Ben 36 o 37 yasinda. Üc senedir beraberdik. Türkiye'de yasasada, üc senedir uzak mesafeli bir ilisikimiz vardi ve gayet güzel gidiyordu her sey. Ben Türkiye'ye geldikce bulusuyor ve evlilik planlari yapiyorduk. Bana iki sene önce evlilik teklifi yaptiydi. Kabul ettiydim ve cok mutluydum. Sorun su ki, onun kendi sahsina ait sorunlari vardi (buraya yazmak istemiyorum, ama sorunlarin ne oldugunu biliyordum; asilamayacak bir seyler degildi).
Tam sorunlar artik bitti derken, bu yaz nisanimiz olacakti (ailelerimiz zaten bir süre önce tanismisti). Ama ben son zamanlarda yipranmistim. Cünkü hic bir sekilde ilerlemiyorduk sanki. Hep benim itelememle evlilik konularimiz ilerliyordu. Beni cok sevidiginden emindim. Hala eminim, ama ben bütün sorumluluklari sanki bana yüklüyormus gibi his ediyordum. Cünkü onun maddi durumu yoktu (sorunlarinin bir tanesi buydu). Ben bunu biliyordum. Sorumluluklara hazirdim (kendim akademisyen olarak calisiyorum) ama bana sözle dahi olsa "Benim durumum yok, ama ben senin arkandayim sevgilim. Elimden geleni yaparim" diyemiyordu. Hep sorunlarinin arkasina saklandi. Seninle evlenmek istiyorum, seni cok seviyorum diyordu ama hic bir icrat yoktu tabiri caizse. Bu yüzden cok kavga ettigimiz oldu.
Daha fazla beni usandiran seyler oldu ama buraya yazmaya gerek yok uzun uzun. Sonuc, cok severek ayrildim. Cünkü ileriyi göremedim. Beni yipratan biriyle devam edemezdim, ne kadar canim yansada ondan ayrilirken. Ailem cok dogru bir karar oldugu söylüyor bana (durumun detaylarini biliyorlar cünkü). Arkamdalar bu konuda.
Benim sorum su: Artik enerjim o kadar düstü ki, acaba diyorum 36 yasindan sonra ask evliligi mümkün mü? Cünkü bir insani tanidim, ettim derken sanki cok zaman geciyor. Tanimadanda nasil evlenirsin? Sanki bir daha eski sevgilime karsi his ettigim o sicakligi ve yakinligi kimseye karsi his edemem gibi geliyor. Belki sacmadir düsündüklerim ama su an gercekten pozitif sözlere ihtiyacim var. Sizin bu konuda düsünceleriniz ne? Sadece mantikla evlenemem herhalde (su an zaten icim hic bir sey istemiyor sevgililik ve evlilik konularinda).
Kendimi cok yorgun ve mutsuz his ediyorum...
Insallah öyle olur. Dilerim olmasini :).ne var 36 yaşta ayol artık bu devirde çıtır bir yaş gayet :) karşınıza öyle biri çıkar ki, bu zamana kadar nerdeymiş dersiniz. hiç umutsuz olmayın. kendinizi sevin...
İhtimal fazlasıyla düşük. Yapacaksanız yüzde 70 mantık yüzde 30 aşk olabilir.Merhaba,
senerlerce burayi takip ettim ve bugün ilk defa bende bir derdimi paylasmak istedim. Bu arada yabanci ülkede yasiyorum. Orada dogdum ve büyüdüm. Klavyem Türkce degil. Bu yüzden kusura bakmayin lütfen. Imla hatalarimda olursa simdiden özür diliyorum.
Ben bir kac hafta önce sevgilimden ayrildim. Ben 36 o 37 yasinda. Üc senedir beraberdik. Türkiye'de yasasada, üc senedir uzak mesafeli bir ilisikimiz vardi ve gayet güzel gidiyordu her sey. Ben Türkiye'ye geldikce bulusuyor ve evlilik planlari yapiyorduk. Bana iki sene önce evlilik teklifi yaptiydi. Kabul ettiydim ve cok mutluydum. Sorun su ki, onun kendi sahsina ait sorunlari vardi (buraya yazmak istemiyorum, ama sorunlarin ne oldugunu biliyordum; asilamayacak bir seyler degildi).
Tam sorunlar artik bitti derken, bu yaz nisanimiz olacakti (ailelerimiz zaten bir süre önce tanismisti). Ama ben son zamanlarda yipranmistim. Cünkü hic bir sekilde ilerlemiyorduk sanki. Hep benim itelememle evlilik konularimiz ilerliyordu. Beni cok sevidiginden emindim. Hala eminim, ama ben bütün sorumluluklari sanki bana yüklüyormus gibi his ediyordum. Cünkü onun maddi durumu yoktu (sorunlarinin bir tanesi buydu). Ben bunu biliyordum. Sorumluluklara hazirdim (kendim akademisyen olarak calisiyorum) ama bana sözle dahi olsa "Benim durumum yok, ama ben senin arkandayim sevgilim. Elimden geleni yaparim" diyemiyordu. Hep sorunlarinin arkasina saklandi. Seninle evlenmek istiyorum, seni cok seviyorum diyordu ama hic bir icrat yoktu tabiri caizse. Bu yüzden cok kavga ettigimiz oldu.
Daha fazla beni usandiran seyler oldu ama buraya yazmaya gerek yok uzun uzun. Sonuc, cok severek ayrildim. Cünkü ileriyi göremedim. Beni yipratan biriyle devam edemezdim, ne kadar canim yansada ondan ayrilirken. Ailem cok dogru bir karar oldugu söylüyor bana (durumun detaylarini biliyorlar cünkü). Arkamdalar bu konuda.
Benim sorum su: Artik enerjim o kadar düstü ki, acaba diyorum 36 yasindan sonra ask evliligi mümkün mü? Cünkü bir insani tanidim, ettim derken sanki cok zaman geciyor. Tanimadanda nasil evlenirsin? Sanki bir daha eski sevgilime karsi his ettigim o sicakligi ve yakinligi kimseye karsi his edemem gibi geliyor. Belki sacmadir düsündüklerim ama su an gercekten pozitif sözlere ihtiyacim var. Sizin bu konuda düsünceleriniz ne? Sadece mantikla evlenemem herhalde (su an zaten icim hic bir sey istemiyor sevgililik ve evlilik konularinda).
Kendimi cok yorgun ve mutsuz his ediyorum...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?