- 5 Ekim 2023
- 349
- 428
- 23
- Konu Sahibi TheIntrovert
-
- #1
Merhaba,
senerlerce burayi takip ettim ve bugün ilk defa bende bir derdimi paylasmak istedim. Bu arada yabanci ülkede yasiyorum. Orada dogdum ve büyüdüm. Klavyem Türkce degil. Bu yüzden kusura bakmayin lütfen. Imla hatalarimda olursa simdiden özür diliyorum.
Ben bir kac hafta önce sevgilimden ayrildim. Ben 36 o 37 yasinda. Üc senedir beraberdik. Türkiye'de yasasada, üc senedir uzak mesafeli bir ilisikimiz vardi ve gayet güzel gidiyordu her sey. Ben Türkiye'ye geldikce bulusuyor ve evlilik planlari yapiyorduk. Bana iki sene önce evlilik teklifi yaptiydi. Kabul ettiydim ve cok mutluydum. Sorun su ki, onun kendi sahsina ait sorunlari vardi (buraya yazmak istemiyorum, ama sorunlarin ne oldugunu biliyordum; asilamayacak bir seyler degildi).
Tam sorunlar artik bitti derken, bu yaz nisanimiz olacakti (ailelerimiz zaten bir süre önce tanismisti). Ama ben son zamanlarda yipranmistim. Cünkü hic bir sekilde ilerlemiyorduk sanki. Hep benim itelememle evlilik konularimiz ilerliyordu. Beni cok sevidiginden emindim. Hala eminim, ama ben bütün sorumluluklari sanki bana yüklüyormus gibi his ediyordum. Cünkü onun maddi durumu yoktu (sorunlarinin bir tanesi buydu). Ben bunu biliyordum. Sorumluluklara hazirdim (kendim akademisyen olarak calisiyorum) ama bana sözle dahi olsa "Benim durumum yok, ama ben senin arkandayim sevgilim. Elimden geleni yaparim" diyemiyordu. Hep sorunlarinin arkasina saklandi. Seninle evlenmek istiyorum, seni cok seviyorum diyordu ama hic bir icrat yoktu tabiri caizse. Bu yüzden cok kavga ettigimiz oldu.
Daha fazla beni usandiran seyler oldu ama buraya yazmaya gerek yok uzun uzun. Sonuc, cok severek ayrildim. Cünkü ileriyi göremedim. Beni yipratan biriyle devam edemezdim, ne kadar canim yansada ondan ayrilirken. Ailem cok dogru bir karar oldugu söylüyor bana (durumun detaylarini biliyorlar cünkü). Arkamdalar bu konuda.
Benim sorum su: Artik enerjim o kadar düstü ki, acaba diyorum 36 yasindan sonra ask evliligi mümkün mü? Cünkü bir insani tanidim, ettim derken sanki cok zaman geciyor. Tanimadanda nasil evlenirsin? Sanki bir daha eski sevgilime karsi his ettigim o sicakligi ve yakinligi kimseye karsi his edemem gibi geliyor. Belki sacmadir düsündüklerim ama su an gercekten pozitif sözlere ihtiyacim var. Sizin bu konuda düsünceleriniz ne? Sadece mantikla evlenemem herhalde (su an zaten icim hic bir sey istemiyor sevgililik ve evlilik konularinda).
Kendimi cok yorgun ve mutsuz his ediyorum...
senerlerce burayi takip ettim ve bugün ilk defa bende bir derdimi paylasmak istedim. Bu arada yabanci ülkede yasiyorum. Orada dogdum ve büyüdüm. Klavyem Türkce degil. Bu yüzden kusura bakmayin lütfen. Imla hatalarimda olursa simdiden özür diliyorum.
Ben bir kac hafta önce sevgilimden ayrildim. Ben 36 o 37 yasinda. Üc senedir beraberdik. Türkiye'de yasasada, üc senedir uzak mesafeli bir ilisikimiz vardi ve gayet güzel gidiyordu her sey. Ben Türkiye'ye geldikce bulusuyor ve evlilik planlari yapiyorduk. Bana iki sene önce evlilik teklifi yaptiydi. Kabul ettiydim ve cok mutluydum. Sorun su ki, onun kendi sahsina ait sorunlari vardi (buraya yazmak istemiyorum, ama sorunlarin ne oldugunu biliyordum; asilamayacak bir seyler degildi).
Tam sorunlar artik bitti derken, bu yaz nisanimiz olacakti (ailelerimiz zaten bir süre önce tanismisti). Ama ben son zamanlarda yipranmistim. Cünkü hic bir sekilde ilerlemiyorduk sanki. Hep benim itelememle evlilik konularimiz ilerliyordu. Beni cok sevidiginden emindim. Hala eminim, ama ben bütün sorumluluklari sanki bana yüklüyormus gibi his ediyordum. Cünkü onun maddi durumu yoktu (sorunlarinin bir tanesi buydu). Ben bunu biliyordum. Sorumluluklara hazirdim (kendim akademisyen olarak calisiyorum) ama bana sözle dahi olsa "Benim durumum yok, ama ben senin arkandayim sevgilim. Elimden geleni yaparim" diyemiyordu. Hep sorunlarinin arkasina saklandi. Seninle evlenmek istiyorum, seni cok seviyorum diyordu ama hic bir icrat yoktu tabiri caizse. Bu yüzden cok kavga ettigimiz oldu.
Daha fazla beni usandiran seyler oldu ama buraya yazmaya gerek yok uzun uzun. Sonuc, cok severek ayrildim. Cünkü ileriyi göremedim. Beni yipratan biriyle devam edemezdim, ne kadar canim yansada ondan ayrilirken. Ailem cok dogru bir karar oldugu söylüyor bana (durumun detaylarini biliyorlar cünkü). Arkamdalar bu konuda.
Benim sorum su: Artik enerjim o kadar düstü ki, acaba diyorum 36 yasindan sonra ask evliligi mümkün mü? Cünkü bir insani tanidim, ettim derken sanki cok zaman geciyor. Tanimadanda nasil evlenirsin? Sanki bir daha eski sevgilime karsi his ettigim o sicakligi ve yakinligi kimseye karsi his edemem gibi geliyor. Belki sacmadir düsündüklerim ama su an gercekten pozitif sözlere ihtiyacim var. Sizin bu konuda düsünceleriniz ne? Sadece mantikla evlenemem herhalde (su an zaten icim hic bir sey istemiyor sevgililik ve evlilik konularinda).
Kendimi cok yorgun ve mutsuz his ediyorum...
Son düzenleme: