Ben 30 yaşında bekarım , hem çevremde hem akrabalarımda 30-40-50 yaşlarında hala bekar olanlar, ya da ikinci evliliğini yapanlar fazlasıyla var (hatta baba tarafından neredeyse her amca/hala hanesinde bir müzmin bekar var
). Gayet doğal bir durum... kuzenlerimden biri bu yaz 40ina girecek,katılmadığı sanat galerisi yok, yurtdisina bile müze gezmeye gider. Ara ara birileriyle tanıştırılır ama ,beğenmediği,boş adamlar olunca da hiç ilgilenmez bile .
Size gelince, yöneticiymişsiniz, belli ki geliriniz de iyi..neden aldiginiz parayı kendinize harcamıyorsunuz ki? Güzel bir bilet olur, spor salonu - yüzme havuzu üyeliği olur, tur olur, kurs olur .. evlenemedim diye uzulmekle zaman mı gecer, önce kendinizi mutlu etmeyi öğrenin,sonra sizi mutlu edecek adam gelir zaten...
Bu 20 yaşlar meydan okuması kimseye yaramadı valla
Sana katılıyorum mirketcik,bana da hiç yaramadı. Eski Facebook'umu açtim,resimlerimi almak için...şimdiki hayatımdan da memnunum ama ne güzel,ne kıymetli arkadasliklarim varmış yaaa
Herkes üniversite şehrinde yalnız oldugu için hepimiz birbirimizi aile gibi görürdük, ev taşıyacağım zaman koca bir erkek ordusu gelip pat diye herkes iki eşya indirip taşımıştı mesela, birbirimizin evinde toplanırdik, çekyat yetmediğinden dizimizi Bağdaş kurup halıya otururduk, saat geç olunca evden hep beraber çıkılır, herkes tek tek kapısının önüne bırakılır,sonra ev halkı tekrar geri donerdi... Sınav zamanı bulduğumuz notların fotokopisini arkadaşlara da cekerdik, her sınavdan önce bir saatte hızlandırılmış özet anlatanlar olurdu, fareli köyün kavalcisi gibi o nereye gitse peşinden giderdik:)) eşin dostun evinde okey- kağıt oynar, saat geç olduysa kıvrılıp bir köşeye yatardik, liseden kalma arkadaşlarin şehrini kendi şehrim sanar, sık sık giderdim. hep aynı tura katılan bir grup vardı, onlarla her tur akraba gibi olurduk, arabada 'kac kadeh kırıldı sarhoş gönlümde' diye arabesk şarkılar söyler güler eglenirdik. Gönüllü çalıştığım birkaç kurum vardı,onlarla iyi şeyler yapar, mutlu olurduk, sık sık düzenlenen etkinliklerde- oyun oynar kaynasir, dans eder, eglenirdi, Yan şehirlerin bahar şenliklerini,konserlerini bile kacirmazdik...
Gerçekten çevrem inanılmaz harika insanlarla çevriliymiş. Her köşe başında koşa koşa sarılacak arkadaşım varmış. Üstelik çoğu çok akıllı, hayata dair güzel planları olan insanlardı.
Ama malesef her biri Türkiye'nin apayrı şehirlerine gittigi için iletişimimiz Instagram'dan resim likelamak seviyesine indi
Şimdiki çevremse malesef çok daha boş bir çevre.
Yıllardır kaliteli bir arkadaş çevresini ihtiyacını yaşıyordum zaten. Ama eski resimlere bakınca gerçeği net bir sekilde oldum.
Ve eski dostluklarimi, çevremi gerçekten çok ozlediğimi farkettim,kaybettiklerime üzüldüm. Arasıra yaşadığım boşluk duygusunun esas sebebi artık böyle güzel bir çevrenin olmamasiymis bence
Yani bana da yaramadı 20li yaşlar challangesi...