Kızlar mesajlarınız için teşekkür ederim. Belki Avrupa ülkeleri gibi bekar kadınların aşağılanmadığı bir ülkede olsak bu kadar kendimi yiyip bitirmem ama toplum özellikle de erkekler o kadar acımasızki !
Sırf 31 yaşında olduğum için or.pu muamelesi görmek çok gücüme gidiyor. Halbuki ben bakireyim ama erkekler inanmıyor "kesin bozdurmuştur bu yaşa kadar" diye düşünüyor. 31 yaşında olduğum için imam nikahıyla metresi olmamı isteyen evli erkek bile çıktı karşıma(( Sırf 31 yaşındayım diye bana biçilen tek kader metres olmak mı ?? Arkamı yaslayabileceğim bir eş ve çocuk sahibi olmak benim hakkım değil mi ?
Hepinize merhaba kızlar. Kendimi o kadar berbat hissediyorum ki, sanki ruhum delik deşik olmuş gibiBazı şeyler üst üste birikti ve dertleşmek istiyorum sizinle. Evet 31 yaşındayım, hala bekarım..Buraya ilk konu açtığımda 28 yaşındydım, o zamanki sözlümle problemlerim vardı. Bana "or.pu, ya.ak kafalı" gibi küfürler eden sözlümle, bana saygısı olmayan o kişiyle daha fazla devam edemedim, gurursuzca yapışamadım.. Ama şimdi "keşke yapışsaydım" diyorum ya,keşke yapışsaydım diyorum, çünkü bu toplumda karşılaştığım baskılar beni derinden yaralıyor, bazen o kadar doluyorum ki ölmek istiyorum, kendime zarar vermek istiyorum... En başta "ya bu 31 yaşına gelmiş hemde bekar,kesin bir boklar yemiştir" diyen erkekler yaralıyor beni,o gevşek bakışlarından, o irrite edici mimiklerinden, yavşak hareketlerinden "31 yaşında bakire deildir bu" mesajını alıyorum ve çok üzülüyorum.. Sonra ilk tanıştığımızda benle ilgilenen, ilgisini belli eden erkekler çıkıyor karşıma ve ben ümitleniyorum, hemen yaşımı soruyorlar, ben yalan söyleyemiyorum 31 diyorum,84'lüyüm diyorum. 84'ü duyan erkekler arkasına bakmadan topukluyor, yaşlı olduğum suratıma vuruluyor, 84 rakamından daha beter nefret ediyorum.
Bu 3 sene içinde karşıma çıkan olmadı mı, oldu tabi tek tük, ama sonuca gitmedi iyi yönde, sanki başımda beni takip eden bir lanet var gibiAma esas beni mahveden, psikolojimi bozan olay en son birine duyduğum aşk oldu.. İlk görüşte aşka düştüm, benden 12 yaş büyük olmasını da umursamadım. Üstelik ilginç bir şekilde annemin de tanımadığı halde bu şahsı evleneceğim erkek olarak rüyasında görmesiyle bu kişinin benim kaderim olduğuna körü körüne inandım, sonra ne mi oldu? Temiz duygularla aşık olduğum bu kişi herkese mavi boncuk dağıtan hıyartonun biri çıktı ve ben darmadağın oldum, hala da toparlanamıyorum, işime gücüme kendimi veremiyorum, devamlı ağlıyorum Kızlar açıkçası ben bana büyü yapıldığını düşünüyorum hatta eminim buna. Eski sözlümün annesi benim anneme bir gün köylerinde birçok hoca tanıdıklarını bu hocalarla çok samimi olduklarını anlatmış hatta "eğer büyü falan için işiniz düşerse yardımcı olurzu" demiş, tabi annem de şok olmuş bunu duyunca, "demek ki bir sorun çıkarsa bunlar bize büyü yaptırıcaklar" diye düşünmüş. Eski sözlümün babası da babama bahsetmiş bu hocalardan, benim samimi arkadaşlarım bir işiniz düşerse yardımcı oluruz falan demiş. Ve ben kısmetimi bağlattıklarına inanıyorum, eski sözlüm kinci pisliğin tekidir ve kesin yaptırdılar
Kızlar beni sakın "koca meraklısı, evlilik heveslisi" diye yargılamayın,ben sadece yalnız kalmak istemiyorum, zaten arkadaşım yok, bu yalnızlık hissi beni bitiriyor. Koca meraklısı olmadım çnce dedim elime mesleğimi alayım, okudum işimi aldım,annem de hep "koca her zaman bulunur önce mesleğin" dedi ama yaşlandığım için geleceğimden endişe ediyorum kızlar, yaşlanınca yanımda bana destek olacak kimse olmayacak mı? Etraftan evde kalan kadınların çektiği acıları görüyorum daha beter korkuyorum. Annem hastanede yatarken yanında bir teyze de vardı yapayalnızdı, hemşire teyzeyi resmen azarladı, "senin kocan yok mu ?çocuğun yok mu ? neden yalnız geldin?" diye bağırdı, o teyzenin hemşire gittikten sonra göğsüne vurarak "aaaah, ahhhh" diye ağlamasını görmeliydiniz, resmen ciğeri yanıyordu kadının(( Yine uzak akrabamız 50'li yaşlarda bir kadına sır kocasız, desteksiz diye abisi ve abisisnin karısı etmediğini bırakmadı, yeğeni bile halasına "evde kalmış küflü kadın" diyordu utanmadan ve o kadın daha 51 yaşında tek başına öldü.
Ne bileyim bütün bunlar içime dokunuyor kızlar, yalnız kalmak istemiyorum, bir yuvam olsun çocuklarım olsun yaşlanınca güvende olayım... Sperm bankasına asla gidemem ailede beni taşlarlar, zaten evde kaldığım için tüm sülale "bunu da alan olmadı" diye dedikodumu yapıyor, annemin hastalığını bile benim evde kalmama bağlıyorlar, "kızını kimse almadı diye hastanelik oldu" diyorlar. Evlatlık almak istiyorum ona da annem karşı çıkıyor,neymiş çıkmadık candan ümit kesilmezmiş... 31 yaşındayım anne ne ümidi, ümit mi kaldı artık, o zaman bana birini bulun bari deyince de annem "kızım ben sana birini bulamam.kimseye kızımı al denmez. oğlan olunca her kapıya gidilir kız olunca kızımı al denmez" diyor. İşyerindeki güya okumuş kadınlar bile canımı yakmaya çalışıyor( Bir kadın var 32 yaşında evlenmiş buna rağmen canımı yakmaya çalışıor imalı laflarla, kızlar benim de bir gururum var dayanamadım en sonunda dedim ki "ben evde kalmış değilim benim 25 yaşımda parmağıma yüzük takıldı, evime beni istemek için gelindi, hiç talibim çıkmamış değil zamanında parmağıma yüzük takıldı" dedim kadın da bunun üzerine o sayılmaz evlenememişsin ki muhabbeti yapıyor ((kızlarçok yoruldum,bunaldım,artık yaşadıklarımı kaldıramıyorumyapamıyorum, doldum artık dolacak yer de kalmadı, keşke cesaretli olabilsem de intihar edebilsem onu da yapamıyorum ki
Hepinize merhaba kızlar. Kendimi o kadar berbat hissediyorum ki, sanki ruhum delik deşik olmuş gibiBazı şeyler üst üste birikti ve dertleşmek istiyorum sizinle. Evet 31 yaşındayım, hala bekarım..Buraya ilk konu açtığımda 28 yaşındydım, o zamanki sözlümle problemlerim vardı. Bana "or.pu, ya.ak kafalı" gibi küfürler eden sözlümle, bana saygısı olmayan o kişiyle daha fazla devam edemedim, gurursuzca yapışamadım.. Ama şimdi "keşke yapışsaydım" diyorum ya,keşke yapışsaydım diyorum, çünkü bu toplumda karşılaştığım baskılar beni derinden yaralıyor, bazen o kadar doluyorum ki ölmek istiyorum, kendime zarar vermek istiyorum... En başta "ya bu 31 yaşına gelmiş hemde bekar,kesin bir boklar yemiştir" diyen erkekler yaralıyor beni,o gevşek bakışlarından, o irrite edici mimiklerinden, yavşak hareketlerinden "31 yaşında bakire deildir bu" mesajını alıyorum ve çok üzülüyorum.. Sonra ilk tanıştığımızda benle ilgilenen, ilgisini belli eden erkekler çıkıyor karşıma ve ben ümitleniyorum, hemen yaşımı soruyorlar, ben yalan söyleyemiyorum 31 diyorum,84'lüyüm diyorum. 84'ü duyan erkekler arkasına bakmadan topukluyor, yaşlı olduğum suratıma vuruluyor, 84 rakamından daha beter nefret ediyorum.
Bu 3 sene içinde karşıma çıkan olmadı mı, oldu tabi tek tük, ama sonuca gitmedi iyi yönde, sanki başımda beni takip eden bir lanet var gibiAma esas beni mahveden, psikolojimi bozan olay en son birine duyduğum aşk oldu.. İlk görüşte aşka düştüm, benden 12 yaş büyük olmasını da umursamadım. Üstelik ilginç bir şekilde annemin de tanımadığı halde bu şahsı evleneceğim erkek olarak rüyasında görmesiyle bu kişinin benim kaderim olduğuna körü körüne inandım, sonra ne mi oldu? Temiz duygularla aşık olduğum bu kişi herkese mavi boncuk dağıtan hıyartonun biri çıktı ve ben darmadağın oldum, hala da toparlanamıyorum, işime gücüme kendimi veremiyorum, devamlı ağlıyorum Kızlar açıkçası ben bana büyü yapıldığını düşünüyorum hatta eminim buna. Eski sözlümün annesi benim anneme bir gün köylerinde birçok hoca tanıdıklarını bu hocalarla çok samimi olduklarını anlatmış hatta "eğer büyü falan için işiniz düşerse yardımcı olurzu" demiş, tabi annem de şok olmuş bunu duyunca, "demek ki bir sorun çıkarsa bunlar bize büyü yaptırıcaklar" diye düşünmüş. Eski sözlümün babası da babama bahsetmiş bu hocalardan, benim samimi arkadaşlarım bir işiniz düşerse yardımcı oluruz falan demiş. Ve ben kısmetimi bağlattıklarına inanıyorum, eski sözlüm kinci pisliğin tekidir ve kesin yaptırdılar
Kızlar beni sakın "koca meraklısı, evlilik heveslisi" diye yargılamayın,ben sadece yalnız kalmak istemiyorum, zaten arkadaşım yok, bu yalnızlık hissi beni bitiriyor. Koca meraklısı olmadım çnce dedim elime mesleğimi alayım, okudum işimi aldım,annem de hep "koca her zaman bulunur önce mesleğin" dedi ama yaşlandığım için geleceğimden endişe ediyorum kızlar, yaşlanınca yanımda bana destek olacak kimse olmayacak mı? Etraftan evde kalan kadınların çektiği acıları görüyorum daha beter korkuyorum. Annem hastanede yatarken yanında bir teyze de vardı yapayalnızdı, hemşire teyzeyi resmen azarladı, "senin kocan yok mu ?çocuğun yok mu ? neden yalnız geldin?" diye bağırdı, o teyzenin hemşire gittikten sonra göğsüne vurarak "aaaah, ahhhh" diye ağlamasını görmeliydiniz, resmen ciğeri yanıyordu kadının(( Yine uzak akrabamız 50'li yaşlarda bir kadına sır kocasız, desteksiz diye abisi ve abisisnin karısı etmediğini bırakmadı, yeğeni bile halasına "evde kalmış küflü kadın" diyordu utanmadan ve o kadın daha 51 yaşında tek başına öldü.
Ne bileyim bütün bunlar içime dokunuyor kızlar, yalnız kalmak istemiyorum, bir yuvam olsun çocuklarım olsun yaşlanınca güvende olayım... Sperm bankasına asla gidemem ailede beni taşlarlar, zaten evde kaldığım için tüm sülale "bunu da alan olmadı" diye dedikodumu yapıyor, annemin hastalığını bile benim evde kalmama bağlıyorlar, "kızını kimse almadı diye hastanelik oldu" diyorlar. Evlatlık almak istiyorum ona da annem karşı çıkıyor,neymiş çıkmadık candan ümit kesilmezmiş... 31 yaşındayım anne ne ümidi, ümit mi kaldı artık, o zaman bana birini bulun bari deyince de annem "kızım ben sana birini bulamam.kimseye kızımı al denmez. oğlan olunca her kapıya gidilir kız olunca kızımı al denmez" diyor. İşyerindeki güya okumuş kadınlar bile canımı yakmaya çalışıyor( Bir kadın var 32 yaşında evlenmiş buna rağmen canımı yakmaya çalışıor imalı laflarla, kızlar benim de bir gururum var dayanamadım en sonunda dedim ki "ben evde kalmış değilim benim 25 yaşımda parmağıma yüzük takıldı, evime beni istemek için gelindi, hiç talibim çıkmamış değil zamanında parmağıma yüzük takıldı" dedim kadın da bunun üzerine o sayılmaz evlenememişsin ki muhabbeti yapıyor ((kızlarçok yoruldum,bunaldım,artık yaşadıklarımı kaldıramıyorumyapamıyorum, doldum artık dolacak yer de kalmadı, keşke cesaretli olabilsem de intihar edebilsem onu da yapamıyorum ki
Canim benim...ben avrupada yasiyorum ama burdaki türklerin zihniyeti cogu Zaman 70li yillardan kalma....!!!
Bu olayin avrupayla alakasi yok...Türk yasli teyzeleri ordada ayni cak cak yapiyo burdada yaniiii :)
metres ne demek yaaaa? Nerden buluyorsun bu igrenc insanlari canim?
USD sanki , bozdurmuştur mu
Yok direkt sormuyorlar ama ima ediyorlar yavşak bir şekilde soru soruyorlar evli kadınlara yaklaşmayacakları saygısızlıkta yaklaşıyorlar yani 31 yaşında bekar olduğunuz için saygı duymuyorlarBen algilayamadim size ne curretle veya konu nasil ne sekilde aciliyorda gel metresim ol veya gercekten igrenc bi tabir ama bozuksundur falan diyorlar yargilamak icin sormuyorum cidden merak ettim
Canım dua ediyorum tabi etmez olur muyum yine de birşey değişmeyince psikolojim harap oluyor zaten ruhen dart tahtası gibi oldum, "Allah da mı beni sevmiyor" diye düşünüyorum bazen böyle berbat bir hissiyat içindeyim.
42 yaşinda bir meslektaşım çok beyefendi, hiç evlenmemiş, 2 ünv. Bitirmiş biriyle evlendi. Hemen de bir çocuk yaptı. Ohhh şimdi geziyor egleniyor. Üzülme zamana bırak. Ararsan bulamazsın. Aramayınca karşına çıkar.Hepinize merhaba kızlar. Kendimi o kadar berbat hissediyorum ki, sanki ruhum delik deşik olmuş gibiBazı şeyler üst üste birikti ve dertleşmek istiyorum sizinle. Evet 31 yaşındayım, hala bekarım..Buraya ilk konu açtığımda 28 yaşındydım, o zamanki sözlümle problemlerim vardı. Bana "or.pu, ya.ak kafalı" gibi küfürler eden sözlümle, bana saygısı olmayan o kişiyle daha fazla devam edemedim, gurursuzca yapışamadım.. Ama şimdi "keşke yapışsaydım" diyorum ya,keşke yapışsaydım diyorum, çünkü bu toplumda karşılaştığım baskılar beni derinden yaralıyor, bazen o kadar doluyorum ki ölmek istiyorum, kendime zarar vermek istiyorum... En başta "ya bu 31 yaşına gelmiş hemde bekar,kesin bir boklar yemiştir" diyen erkekler yaralıyor beni,o gevşek bakışlarından, o irrite edici mimiklerinden, yavşak hareketlerinden "31 yaşında bakire deildir bu" mesajını alıyorum ve çok üzülüyorum.. Sonra ilk tanıştığımızda benle ilgilenen, ilgisini belli eden erkekler çıkıyor karşıma ve ben ümitleniyorum, hemen yaşımı soruyorlar, ben yalan söyleyemiyorum 31 diyorum,84'lüyüm diyorum. 84'ü duyan erkekler arkasına bakmadan topukluyor, yaşlı olduğum suratıma vuruluyor, 84 rakamından daha beter nefret ediyorum.
Bu 3 sene içinde karşıma çıkan olmadı mı, oldu tabi tek tük, ama sonuca gitmedi iyi yönde, sanki başımda beni takip eden bir lanet var gibiAma esas beni mahveden, psikolojimi bozan olay en son birine duyduğum aşk oldu.. İlk görüşte aşka düştüm, benden 12 yaş büyük olmasını da umursamadım. Üstelik ilginç bir şekilde annemin de tanımadığı halde bu şahsı evleneceğim erkek olarak rüyasında görmesiyle bu kişinin benim kaderim olduğuna körü körüne inandım, sonra ne mi oldu? Temiz duygularla aşık olduğum bu kişi herkese mavi boncuk dağıtan hıyartonun biri çıktı ve ben darmadağın oldum, hala da toparlanamıyorum, işime gücüme kendimi veremiyorum, devamlı ağlıyorum Kızlar açıkçası ben bana büyü yapıldığını düşünüyorum hatta eminim buna. Eski sözlümün annesi benim anneme bir gün köylerinde birçok hoca tanıdıklarını bu hocalarla çok samimi olduklarını anlatmış hatta "eğer büyü falan için işiniz düşerse yardımcı olurzu" demiş, tabi annem de şok olmuş bunu duyunca, "demek ki bir sorun çıkarsa bunlar bize büyü yaptırıcaklar" diye düşünmüş. Eski sözlümün babası da babama bahsetmiş bu hocalardan, benim samimi arkadaşlarım bir işiniz düşerse yardımcı oluruz falan demiş. Ve ben kısmetimi bağlattıklarına inanıyorum, eski sözlüm kinci pisliğin tekidir ve kesin yaptırdılar
Kızlar beni sakın "koca meraklısı, evlilik heveslisi" diye yargılamayın,ben sadece yalnız kalmak istemiyorum, zaten arkadaşım yok, bu yalnızlık hissi beni bitiriyor. Koca meraklısı olmadım çnce dedim elime mesleğimi alayım, okudum işimi aldım,annem de hep "koca her zaman bulunur önce mesleğin" dedi ama yaşlandığım için geleceğimden endişe ediyorum kızlar, yaşlanınca yanımda bana destek olacak kimse olmayacak mı? Etraftan evde kalan kadınların çektiği acıları görüyorum daha beter korkuyorum. Annem hastanede yatarken yanında bir teyze de vardı yapayalnızdı, hemşire teyzeyi resmen azarladı, "senin kocan yok mu ?çocuğun yok mu ? neden yalnız geldin?" diye bağırdı, o teyzenin hemşire gittikten sonra göğsüne vurarak "aaaah, ahhhh" diye ağlamasını görmeliydiniz, resmen ciğeri yanıyordu kadının(( Yine uzak akrabamız 50'li yaşlarda bir kadına sır kocasız, desteksiz diye abisi ve abisisnin karısı etmediğini bırakmadı, yeğeni bile halasına "evde kalmış küflü kadın" diyordu utanmadan ve o kadın daha 51 yaşında tek başına öldü.
Ne bileyim bütün bunlar içime dokunuyor kızlar, yalnız kalmak istemiyorum, bir yuvam olsun çocuklarım olsun yaşlanınca güvende olayım... Sperm bankasına asla gidemem ailede beni taşlarlar, zaten evde kaldığım için tüm sülale "bunu da alan olmadı" diye dedikodumu yapıyor, annemin hastalığını bile benim evde kalmama bağlıyorlar, "kızını kimse almadı diye hastanelik oldu" diyorlar. Evlatlık almak istiyorum ona da annem karşı çıkıyor,neymiş çıkmadık candan ümit kesilmezmiş... 31 yaşındayım anne ne ümidi, ümit mi kaldı artık, o zaman bana birini bulun bari deyince de annem "kızım ben sana birini bulamam.kimseye kızımı al denmez. oğlan olunca her kapıya gidilir kız olunca kızımı al denmez" diyor. İşyerindeki güya okumuş kadınlar bile canımı yakmaya çalışıyor( Bir kadın var 32 yaşında evlenmiş buna rağmen canımı yakmaya çalışıor imalı laflarla, kızlar benim de bir gururum var dayanamadım en sonunda dedim ki "ben evde kalmış değilim benim 25 yaşımda parmağıma yüzük takıldı, evime beni istemek için gelindi, hiç talibim çıkmamış değil zamanında parmağıma yüzük takıldı" dedim kadın da bunun üzerine o sayılmaz evlenememişsin ki muhabbeti yapıyor ((kızlarçok yoruldum,bunaldım,artık yaşadıklarımı kaldıramıyorumyapamıyorum, doldum artık dolacak yer de kalmadı, keşke cesaretli olabilsem de intihar edebilsem onu da yapamıyorum ki
Ben bekarım ama birçok düğün, ziyaret, davet vs gitmek zorunda kalıyorum.Ben evliyim
Ama bekarken özlediğim şeyler de var
Yemek derdi olmadan bir tostla öğün geçiştirmek
Aile boyu cipsi tek yerken tv izlemek
Ondan sonracıma kızkıza saatlerce takılmak
Dayımlarda kız kuzenlerimle sabaha kadar muhabbet etmek
Misafir gelince odama kaçmak
Her düğüne, cenazeye, davete katılmak zorunda olmamak. Annem gitsin yeter demek vs.
Bunlar aklıma gelenler sadece
Yok direkt sormuyorlar ama ima ediyorlar yavşak bir şekilde soru soruyorlar evli kadınlara yaklaşmayacakları saygısızlıkta yaklaşıyorlar yani 31 yaşında bekar olduğunuz için saygı duymuyorlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?