Aslında keşke o kadar düşünmesek gerçekten. Ama olmuyor bende gayet iyi biliyorum. Her gördüğüm şeyle biraz daha biraz daha bakma isteği uyanıyor. Nedenler nasıllar niyeler birbirini kovalıyor. Son dönemde düşüncemse biraz farklılaştı elimizden geleni yapalım gerisini sükunetle Allaha bırakalım yani tevekkül edelim. Bunu eskidende hep derdim ama yapamıyormusum. Bazen kurcaladıkça bazı şeyler olmuyor. Bilmek gerek ama fazlasını değil yeteri kadarını işte bize düşen o ince ayarı yapabilmek. Kimi zaman yapacagız kimi zaman yapamayacagız. Düşüncelerimiz ve kullandığımız kelimeler gerçekten çok etkiliyor. Erkekler bu konuda daha dingin oluyor. Benim kendimi kaybettiğim zamanlarda eşim olayı devralır ve akışa bırakmam gerektiğini hatırlatır mesela. O kadar yaşadıgım şeyden sonra bildiğim bişi varsa kızlar gerçekten o iradeyi yakalayıpta bırakmaya başlayınca elde ediyorsun. Mesela şimdi çıldırıyorum transferden sonra 4. Günde neler olur araştırmamak için ya da acaba gidip testi ne zaman yaptırsam diye. Sonra kendimi sakinleştirecek bişiler buluyorum düşüncelerimin ipinin ucunu tutuyorum ve tamam akışta kal diyorum. Nolur kendinize biraz zaman tanıyın size iyi gelecek şeyler yapın düşüncelerin içinde savrulmak dısında. Ve zaman kavramına çok takılmayın. Ben 33 yaşında evlendim 37 bitti şimdi ve gençliğimden beri eş aile falan düşünmeden sadece çocuk isterdim. Mantık evliliğine bile vardım. Ve hep yaşım ilerliyor çocugum olmayacak kafasındaydım 30 dan sonra delirmeye baslamıstım hele evlendıkten sonra aman metabolizmam kötüleşiyordur hemen falan dedim takıntı sevıyesındeydı Bir dolu süreç yaşadım artık akıllandım teslim oldum biliyorum ama gerçekten biliyorum Rabbim o güzelliğe kavusturacak. Bazen çırpınmayı bırakmak gerek.
Ben de çok geç evlendim, sevebileceğim biri olmadan olmayacağını düşünürken 37 yaşımda eşimle tanıştım
ilk 5 ay içinde kimyasal gebelik geçirdim, hamile olduğuma o kadar sevindik ki herkese haber verdik ama bikaç gün içinde beta hCG değeri yükselip düştü ve kanama başladı hafiften,hemen doktorun yolunu tuttuk doktor kendiliğinden düşeceğini,parçalı bir adet kanaması gibi ve ağrılı olabileceğini söyledi, cidden gecenin yarısı korkunç bir ağrı ile gözyaşları içinde kanamam başladı.Ve ağlayarak "Allahım bari keseyim görseydik" dedim, keşke demeseydim
7 ay sonra tekrar hamile kaldım, bu sefer keseyi gördükten sonra herkese haber verdik ama 6 haftalıkken gelişimi durdu, 9 haftaya kadar beklettiler kesenin belli bir mm'e ulaşması ve kalp sesi duyulabilir diye. Yukarıda söylediğim cümlem aklıma geldi, ağlayarak sustum, içime attım
O zaman her hafta ne olur, bebeğin gelişimi nasıl, bu hafta hangi organı gelişiyor, ben ne yaşayacağım bu hafta vs vs araştırmalar içine girdim. Ekstra annemlerin doktora git sebebi ne, geç kalmadan tüp bebeğe başla konuşmaları bitmedi, imaların ardı arkası kesilmedi
Çok şükür eşim çok anlayışlı, sabırlı ve hep bana destek verendi, benim bu tür şeylere aldırmamam gerektiğini, takılırsak içinde kaybolabileceğimizi hatırlatırdı, Rabbim isterse yine verir düşüncesiyle biraz ara verdik ve oldum 40.Böylece bizim
tüp bebek sürecimiz başladı, Rabbim anne olmak isteyen herkese kolaylıkla, afiyetle;kolaylıkla, güzellikle;kolaylıkla, sağlık, sıhhat, huzur, mutlulukla en hayırlı tez zamanda hayırlısını ihsan etsın