Zaten sana bir şey diyeyim mi
O
Orangegreysky
biz de bizimkilere karşı bir günde bu kıvama gelmedik
Ben ilk tanıdığımda eşimin annesini çok masum, çok mazlum, aşırı tontiş bulmuştum. Çocuklarından ibaret küçücük bir hayatı var kadıncağızın falan demiştim. Keza ablasına karşı da. O da hem akıllı, hem muhabbeti falan çok saran biriydi aşırı iyi anlaşırdık. Biz daha bekarken o doktora yapıyordu her hafta Ankara’ya geliyordu İstanbul’dan. Bende kalıyordu geldiği gün falan o kadar eğleniyorduk ki her hafta her hafta anlatamam. Sonra bir şeyler oldu ve baktım eşim (o zamanki sevgilim) devamlı aileyi haklı bulmaya ve sanki bana karşı savunmaya başladı. Hani bir süre sonra şeye döndü gibi sen güçlüsün, dayanıklısın ama onlar çok kırılgan, çok hassaslar falan gibisinden şeyler söyledi, hissettirdi bana. Bir gün bir şey oldu annesi ağlamış üzülmüş falan benle alakası bile yoktu konunun, yani vardı ama ağlatan ben değildim. Annemin üzerine gittim senin söylediklerin yüzünden falan onca derdinin arasında bir de bana ağladı dedi. Kan beynime sıçradı. Ben ağlarken sorun yok ama anne abla ağlamayacak üzülmeyecek. Valla inan yıllar içerisinde böyle böyle şeyler yaşadım ya hep daha da soğudum daha da uzaklaştım. Onlar zayıf sen güçlüsün dedikçe bana beni onlardan soğuttu mesela. Ben yoksa bayılırdım onlara ya dünyanın en anaç annesi, en kafa dengi, anlaşılabilir ablası falan daha ne yani. Ama bozdu dengeleri. Bir daha da istesem de o yakınlığı, samimiyeti gösteremedim. İnşallah siz bu kıvama gelmezsiniz bu süreçte eşin yüzünden ama çok dikkat et o çok kritik bir eşik çünkü. Eşinle devam ediyorsun iyi oluyorsun da aileden soğuyunca ısınmak o kadar kolay olmuyor.