kızlarım… bugün tam bitiksporum. ne halim var ne keyfim… kendimi yapayalnız hissediyorum kimsenin desteğini hissedemiyorum. her şeyi eşim ve ben hallediyoruz sanki, eşim de benim yönlendirmemle hallediyor haklı olarak, her şeyi düşünmek beni çok yormuş.
İlk kez anne olduğumda beni en çok yoran duygu zihinsel yük olmuştu, her an her şeyi düşünen, bu düşünme işinin sorumluluğunu alan kişi olmak çok yorucu gelmişti. Sonra geçti mi, kolaylaştı mi, alıştım mı? Hala ara ara çocukla ilgili, hatta muhtemelen evle de ilgili zihinsel yükün çoğunun bende olmasına bir tur gıcık oluyorum ama geçiyor
bir sonraki 3 ay için çocuğun yeterli kıyafeti var mı, ek gıdaya geçişte bir sonraki yiyecek ne olacak, çocuğun kaç kıyafeti kusmuklu kaç tane temiz kaldı gibi konulardan onlarca, yuzlercesi sürekli bir kenarda zihnimi meşgul etti, ediyor, edecek de. Aradaki 10 yılda bende değişen şey bakış açısı oldu galiba. En başta ebebeynligin çoğu Türk annesinin söylediği gibi zorlasan değil kolaylaşan bir yaşam şekli olduğunu düşünüyorum. Bizler de alışıyoruz, dönüşüyoruz. Bir de çok şükür kendi başımıza halledebiliyoruz de hallediyoruz bakış açısı daha hakim olmaya başladı bende. Farklı düşününce de değişen bir gerçeklik olmadı çünkü, en azından içim çok daha rahat
Destek konusunda kendi çekirdek ailem dışında destek yok. Annem de babam da her gün defalarca arkadaşlarıyla sırf muhabbetine defalarca telefonda konuşan insanlar mesela ama beni son bir haftada bir defa aramış değiller. Hediyedir, yapılacak iştir falan zaten sıfır. Bazen zoruma gidiyor galiba, eşime yakindigim oluyor ama tek bir sorusuyla kendime geliyor: İhtiyacın var mı? Yok, çok şükür gerçekten yok. Ha bir arayıp nasılsın diye sormuyorlarsa da, diyecek bir şey de yok. Ebeveynlik yolculuğumda ailenin etkisi olarak fark ettiğim belki de en önemli şey, ebeveynlerimizden yalnızca nasıl ebeveynler olacağımızı değil, nasıl ebeveynler olmayacağımızı da öğrenmişiz, öğreniyoruz.
Çok uzun yazdım ama sonuç olarak ben kendime ve eşime gurbetteyiz gibi yaşayalım, kendi başımıza elimizden gelen her işimizi halledelim gazı veriyorum. Bir parça burukluk zaman zaman olsa da, tadı da başka
Biz ve evlatlarımız sağlıklı olsunlar, onların hep güzel günlerini görelim, Allah hepimizin yuvasına maddi manevi güzel geçim versin, geri kalan her şey günün sonunda kapının dışında kalıyor.
Sıkıntıda olan herkesin kalbine ferahlık diliyorum