Ay bilemedim ben şey de diyorum acaba sütümüz fazla olsun diye çok mu su tüketiyoruz?? Bazen ben geceleri aç karnına bile içiyorum. Belki de ondan oluyo bence bi doktora gözük bakalım. Ne diycek. Ben gidicem ama bi oluyorum bi geçiyo anlamadıma
ay yemez miyim canim, patates/ pirinc lapasi donusumlu yiyorum. muz yiyorum ama bana misin demiyor. yarina gecmezse doktora mi gitsem diyorum. suyu hazir su iciyorum damacanadan, evde herkes ondan iciyor kimsede bisey yok benim disimda
Kızlar bu hiç geçmeyecek gibi gelen sıkıntıyı bir tek ben mi yaşıyorum? Böyle hep bir memnuniyetsizlik, hep bir uyusam uyunmasam isteği yada tam kızım uyurken gelen kendim veya ev için bir şeyler yapma isteği (temizlik, kek, yemek vs) sonrası amaann boşver şimdi uyanır yarım kalır fikri ve bu fikrin bana yaşattığı kısıtlanmışlık duygusu ve sonrası kendimi bu duruma soktugum için kendimden nefret etme hissi.
Şimdi bazılarınız “çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşanlar var, bulmuşsun bunama” falan diyeceksiniz ama demeyin. Kızımın saçının teline zarar gelsin istemiyorum ama bende anne olacak sabır, metanet, dayanıklılık vs yok bence. 34 yasındayım ve hiçbir zaman çocuk sahibi olmayı düşünmedim, istemedim de. Hiçbir çocugu aman da aman diye falan sevmedim. Çocuk seven bir yapım yok. Elbette nefret etmiyorum ama özellikle sevmiyorum da. Evlendiğimin 2. ayında hamile kaldım. Korunuyorduk ve hatta eşime 3 doktor tüp bebek harici çocugun olmaz, ileri varikosel var demişti ama oldu. Havalara uçmadım hamile kalınca ve hamileliğim boyunca da çok çok memnun bir anne adayı değildim. Agrılarımdan falan çok çektim, çok zor geçti hamileliğim ve zaten de en son gebelik zehirlenmesiyle apar topar doguma alındım. Sonrasını bilen biliyor. Ben yogun bakıma kızım küveze. Sonrası benim ağlamalarım, çaresiliğim, sütümün gitmesi gelmesi azalması ve bir daha be yapsam çoğalmaması. Mama kullanmak zorunda kalmam ve kendimi acayip yetersiz anne olarak hissetmem. Bunların hepsi için kendime telkinlerim, hatta Dr görüşmelerim ama yine de hep bir tarafımda duran bu duygular.. çok gergin ve mutsuzum.Evet annelik çok çooookkk güzel bir şey. Çok da zor. İşte o zorluk kısmı beni aşıyor. Uykusuz kaldıgım için, kendime zaman ayıramadıgım için, tuvalete bile zar zor gittiğim için, duşta artık 10 dakikadan fazla kalamadıgım için, evimle istedigim gibi ilgilenemediğim için, istedigim an istedigimi yapamadıgım için kendime kızıyorum. Annelik bana göre değil. Bunu kiminiz yanlış anlayacak ama empati yapmaya çalışın. Bende o adanmışlık yok. Hiç yoktu sonradan da olmadı. Kızım için dünyayı karşıma alırım, olmayanı oldururum ama bu kısıtlanmışlık hissi beni öldürüyor. Her zaman çalışan, kendi parasını kazanan, her istediginde seyahatlere çıkan, dost sofralarında sabahlayan biriydim. Eşimle evlendigimde de çok fazla kopmadım kendi hayatımdan. Eşimle iyi anlaşırız. Ama bebek! Allah saçına rüzgar değdirmesin ama ben çok zorlanıyorum. Ve en çok da gelecekte benim bu tahammülsüzlüğümün kızımı çok etkileyeceğini düşünüp üzülüyorum.
Çok uzun yazdım ama yazmasam çatlayacaktım. Eşim hariç kimseyle konuşamıyorum bunları. Adam da çaresiz. Bana mı yansın çocuguna mı bilemiyor. Ben hiç bilemiyorum..
Boyun bölgesini gün içinde silip pomatını sürebilirsin. Benimki de kustuğu için öyle yapıyorum, bölge ıslak kalmıyorcanim cok saol, dun aldim hametani ama sari krem olani almisim. dun surdum cok sukur bugun baya azalmisti. banyo yaptirip yine surdum. yaz olunca hergun banyo yaptiriyorum ama hava cok sicak bide salya akitiyor o da boynuna gidiyor galiba ondan da oldu bizimkisi
Şu anda rsmen kendimi okuduğumu hissediyorum. Bütün duygularıma tercuman oldunuz. Ben sizin gibi yoğunbakımlı falan geçirmedim yaşım da daha 22. Ama bnmde zor geçti hamileliğim. En son artık normal doğum isterken. O kadar sancı çektiğim halde doğmadan ilk kakasını yaptı sonrada kalp atışları düşmeye başladı sezeryana aldılar. Yine istediğim olmadı. İnanın hamileliğimde keşke düşse dediğim xamanlar çok oldu. Allahım nasıl bir anneyim bilmiyorum. Ama bende bu yaşta çocuk sahibi olmayı aklımdan dahi geçrmemiştim bizde korunuyoduk hemde brn doğum kontorl hapı kullanıyodum. İnanaın hiç aksatmadım. Çünkü hiç istemiyodum. Ben de sizin gibi aman aman çocuk seven biri değilim. Hamile olduğumu ilk öğrendiğim zaman yüzümde ne neşe kalmıştı ne de istek. İnanın aldırmayı bile düşündüm ama yapamadım sadece düşündüm. Bunu düşündüm diye kızanlar olabilir ama insan bişeyi istemedi mi hazır olmadı mı çok zor. 4 ay boyunca mide bulantısı ve afedersiniz kusmaktan yataktan başımı kaldırmadım. Son iki ayda kasıklarumdaki ağrıdan bi yere gidemedim. Ne kaldı geriye 3 ay. O üç boyunca da sanki yokmuş gibi yaşadım. Tv de gördüğüm hamile kadınlar çocuğuyla konuşur dokunur tekme attığında falab brn hiçbirinde annelik duygusunu hissetmedim. Hala da anneliğin kendime yakıştığını düşünmüyorum. Ben sabırsız çabuk sinirlenen biriyim. Bebeğim her ağladığında sinir krizlerine giriyorum. Bunu bebeğe yansıtmamak da zor. Eşimle konuşsam bi dert konuşmasam bi dert çatlıycam artık. Buraya yazmaya bile çekinmiştim bu duygularım normal gelmiyo bana çünkü. Elimden geldiğince bişeyler yapmaya çalışıyorum uğraşıyorum ama en ufak bişey de yıkılıyorum. Keyif değil de bi zorunluluk o benim için şuanda. Yaptığım şeyden huzur duymuyorum. Hayatımı kısırlayan engelleyen bi şey. Böyle düşündükçe de kendimi suçluyorum. Napacağımı bilemiyorum. Bu duygu ne zaman geçer bilemiyorum. Doktora gitmedim. Ne diycem doktora çocuğumu istemiyorum mu diycem ne diycem? Sıkıştım kaldım bi cehennemin içine ilerliyoruz bi şekilde. Yine de ona bişey olmasını istemem. Bi gülüyo içim bi tuhaf oluyo alıp böyle içime sokasım grliyo ama ya sonrası... o sonrayı napsam bilmiyorum. O yüzden yalnız değilsiniz merak etmeyinKızlar bu hiç geçmeyecek gibi gelen sıkıntıyı bir tek ben mi yaşıyorum? Böyle hep bir memnuniyetsizlik, hep bir uyusam uyunmasam isteği yada tam kızım uyurken gelen kendim veya ev için bir şeyler yapma isteği (temizlik, kek, yemek vs) sonrası amaann boşver şimdi uyanır yarım kalır fikri ve bu fikrin bana yaşattığı kısıtlanmışlık duygusu ve sonrası kendimi bu duruma soktugum için kendimden nefret etme hissi.
Şimdi bazılarınız “çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşanlar var, bulmuşsun bunama” falan diyeceksiniz ama demeyin. Kızımın saçının teline zarar gelsin istemiyorum ama bende anne olacak sabır, metanet, dayanıklılık vs yok bence. 34 yasındayım ve hiçbir zaman çocuk sahibi olmayı düşünmedim, istemedim de. Hiçbir çocugu aman da aman diye falan sevmedim. Çocuk seven bir yapım yok. Elbette nefret etmiyorum ama özellikle sevmiyorum da. Evlendiğimin 2. ayında hamile kaldım. Korunuyorduk ve hatta eşime 3 doktor tüp bebek harici çocugun olmaz, ileri varikosel var demişti ama oldu. Havalara uçmadım hamile kalınca ve hamileliğim boyunca da çok çok memnun bir anne adayı değildim. Agrılarımdan falan çok çektim, çok zor geçti hamileliğim ve zaten de en son gebelik zehirlenmesiyle apar topar doguma alındım. Sonrasını bilen biliyor. Ben yogun bakıma kızım küveze. Sonrası benim ağlamalarım, çaresiliğim, sütümün gitmesi gelmesi azalması ve bir daha be yapsam çoğalmaması. Mama kullanmak zorunda kalmam ve kendimi acayip yetersiz anne olarak hissetmem. Bunların hepsi için kendime telkinlerim, hatta Dr görüşmelerim ama yine de hep bir tarafımda duran bu duygular.. çok gergin ve mutsuzum.Evet annelik çok çooookkk güzel bir şey. Çok da zor. İşte o zorluk kısmı beni aşıyor. Uykusuz kaldıgım için, kendime zaman ayıramadıgım için, tuvalete bile zar zor gittiğim için, duşta artık 10 dakikadan fazla kalamadıgım için, evimle istedigim gibi ilgilenemediğim için, istedigim an istedigimi yapamadıgım için kendime kızıyorum. Annelik bana göre değil. Bunu kiminiz yanlış anlayacak ama empati yapmaya çalışın. Bende o adanmışlık yok. Hiç yoktu sonradan da olmadı. Kızım için dünyayı karşıma alırım, olmayanı oldururum ama bu kısıtlanmışlık hissi beni öldürüyor. Her zaman çalışan, kendi parasını kazanan, her istediginde seyahatlere çıkan, dost sofralarında sabahlayan biriydim. Eşimle evlendigimde de çok fazla kopmadım kendi hayatımdan. Eşimle iyi anlaşırız. Ama bebek! Allah saçına rüzgar değdirmesin ama ben çok zorlanıyorum. Ve en çok da gelecekte benim bu tahammülsüzlüğümün kızımı çok etkileyeceğini düşünüp üzülüyorum.
Çok uzun yazdım ama yazmasam çatlayacaktım. Eşim hariç kimseyle konuşamıyorum bunları. Adam da çaresiz. Bana mı yansın çocuguna mı bilemiyor. Ben hiç bilemiyorum..
Doğru her cocuk farklı fakat muhakkakki bir zamanı vardır. Yani geçse eğer uyanık olmak lazimmiki.Canım benim kızım uzun süredir tutuyor kafasını hatta 3 günlükken nile tutuyordu gliba . Şuanda hiç dedtek vermiyorum 2.5 aylığız . Ama her çocuğun gelişimi farklı . Bu arada benim kuzında memeyi reddediyor galiba iki çekiyor bırakıp ağlıyor tekrar iki çekiyor yine bırakıp ağlıyor seninki de böyle mi ? Uyku sersemi güzel emiyor sadece kilo olayına bakmadım henüz . Ama ac kalmıyotsa az kilo alması çok da sorun değil benim için
Benm kv var ama o bile yetmiyo bazen diyorum alsın da heo baksın akşama kadar vermesin bana. Dışarı çıkmak bile istemiyorum. Evet çatlıyorum evin içinde sıkıntıdan ama nr olacak dışarı çıkıcam ağlıycak bilmem ne emzirmeye uğraş dur. Belki biraz büyüdükten sonra ama şimdi çıksam daha çok zehir edecekmiş gibi geliyor. Ruh sağlığım bozuldu yemin ediyorum.Yalnız değilsin, senin gibi durumda olan çok kişi var, bire bir aynı olmasada benzer durumdayız. Bu saatten sonra geri dönüş var mı hemşirem? Yok ne yazık ki.. elimizden geldiğinde sakin kalıp bebekle ilgilenmeye devam.
Varsa biri bakacak, gün içinde 3-4 saat baksın sen de rahat edersin. Ben de kimse yok ama sıkılınca bebek arabasıyla dışarıda biraz yürüyorum nefes alıyorum o bile yetiyor.
Değiştiremeyeceğimiz şeyler için üzülmemek gerek.
Yani evet 500gr in altına düşmedikçe sorun yok. Ama emse almasa taman da emmiyor ki sıkıntısı ne niye emmiyor bunu takıyorum.Şey benm bildiğim ayda 500-1000 gram arası normal oluyo ay büyüdükçe azalıyo gramlar. Çok üzülmeyin çok az almamış bence benm bebeğim 2 aylık yeni bitti sayılır bir ayda 740 gram almış ilk ay 1000den fazla almıştı. Üç dört derken azalırmış doktor öyle dedi bana sorunca. Meme reddini bilmiyorum ama.
Ağzının içine baktınız mı pamukçuk falan yok dimi? Ya ben annemi hiç emmemişim öyle diyodu. Blki dr bi sorunu yok sadece emmek istemiyo. Hastanede hiç mama verdiler mi belki onu istiyorxur. Gerçi istese ağlar sizinki ağlamıyodu galibaYani evet 500gr in altına düşmedikçe sorun yok. Ama emse almasa taman da emmiyor ki sıkıntısı ne niye emmiyor bunu takıyorum.
B12 düşüktü benim hamilelikte iğne oldum. Tekrar düşmüş olabilir mi ki? Şu anda tatildeyim. Bir ay sonra kızım tam 4 aylk olduğunda dönücem evime. O zamna kadar başını tutmaz ve istahsligi aynı giderse söyleyeyim doktoruna. Baska forumlardada okudum. B12 düşükse bebek oturma yürüme hepsinde problem yaşarmış. Sağolasın ilgilendiğin icin.Canim b12 ne baktir hastanede kendinin. benim basima kizimda soyle birsey geldi kizim 14 aylik yurumuyordu kilo almiyordu. zaten kilo alimida durdu doktora kac defa goturdum hep ver gunde 5 kez muhallebi bak nasil kilo aliyo demisti. Ama benim kizim hic birsey yemek istemiyo istahsizdi.sonunda buldum iyi doktor kan degerlerine bakti ve b12 okadar dusuktiki bana dedi birak yurumeyi yakinda basini tutamicak dedi ve sorunun bende oldugunu soyledi. gercekden bendede dusukmus sutumden ona o yuzden gecemiyomus 20 igne verdiler hem bana hem kizima. 2 uc igne sonra yurume basladi igne yakiyo biz 12den sonra biraktik. Bence sen kendini baktir sutunden bebegine gecsin seninki daha 3 aylik hem inan hem degerler bi kac ignede bike tavan yapiyo
Yani evet alt sınıra yakın kilo alımı. Birde geçen ay 1120gr almıştı. Bu ay yarısını almış mene istemiyor bi sıkıntısı mı var diye endişelendim normal olarak. Zorlamazsam memeyi bırakabilir. Yani zorladigim şu iki cekip bırakıyor ben tekrar veriyorum ağzına birde sık sık veriyorum. Maden az emio sık emsin diye. Yoksa ağlatma filan yok.kilo alımı az değil normali 400-1300 kg arası alınca normal.seninki de normal sınırlar içerisinde almış zaten.doktorumuz bize etrafını keşfetmeye başlayınca memeyi almaya bilir demişti.yani bence memeyi almamasıda normal.dr muz sesiz sakin ortamlarda,uykusunda emzirebilirsin demişti.birde bu gibi durumlarda bebeği zorlamamak lazım mış.acıkınca zaten alacaktır.başı tutma meselesine birşey diyemiyeceğim çünkü hiç bir bilgim yok
Evet 3 aylık kontrolde doktor heryerine baktı. Bi sorun yok emmeye engel. Yok hiç mama vermedim. Biberon da kabul etmiyor . Gayet huzurlu yani açlığını hissetmiyor gibi ben memeyi vermezsem aklına gelmez sanki.Ağzının içine baktınız mı pamukçuk falan yok dimi? Ya ben annemi hiç emmemişim öyle diyodu. Blki dr bi sorunu yok sadece emmek istemiyo. Hastanede hiç mama verdiler mi belki onu istiyorxur. Gerçi istese ağlar sizinki ağlamıyodu galiba
Hım o zaman açlığa toleransı yüksek bi bebek sizinki. Bizimkinn hiç yok öyle bişeyi o da hbire emmek istiyo. Herkesin derdi farklı napacaz bilmiyorum. Bence biraz daha zorlamaya çalışın ama kilo alımı normal giderse çok dert etmeyin bence. Demekki yeteri kadar emiyor o da ona yetiyor. Bize doktor şey demişti kimi bebek sz emer 700 800 gram alır ayda öyle mutlu olur sağlıklı büyür kimi bebek de sürekli emmek ister 1000 1300 gram alır ayda öyle mutlu olur. Siz kendinizi bebeğinize göre bakmaya devam edin demişti.Evet 3 aylık kontrolde doktor heryerine baktı. Bi sorun yok emmeye engel. Yok hiç mama vermedim. Biberon da kabul etmiyor . Gayet huzurlu yani açlığını hissetmiyor gibi ben memeyi vermezsem aklına gelmez sanki.
Kimsem yok gelip yükümü hafifletecek. Kayınvalidem gazını bile çıkaramıyor. Eşim ve kardeşlerini büyükanne büyütmüş. Bizim kv bir kere olsun beslememiş bile. Annem ise çok hasta, kendisine zor bakıyor.Yalnız değilsin, senin gibi durumda olan çok kişi var, bire bir aynı olmasada benzer durumdayız. Bu saatten sonra geri dönüş var mı hemşirem? Yok ne yazık ki.. elimizden geldiğinde sakin kalıp bebekle ilgilenmeye devam.
Varsa biri bakacak, gün içinde 3-4 saat baksın sen de rahat edersin. Ben de kimse yok ama sıkılınca bebek arabasıyla dışarıda biraz yürüyorum nefes alıyorum o bile yetiyor.
Değiştiremeyeceğimiz şeyler için üzülmemek gerek.
Bir gülüşü dünyaya bedel evet ama bu bana anneliğin ağır geldiği gerçeğini değiştirmiyor. Aynı sen gibi ben de, ağladıgı zaman cinnet geçiriyorum. Dişlermi sıkıyorum el kadar bebeğe bagırmamak için ki ne anlayacak zaten. Hatta dişimden biri geçen gün kırıldı. Ağlaması bitip de uyudugunda rahatladıgında bu sefer ben başlıyorum ağlamaya. Kendime kızıyorum, beni avutmaya çalışan eşime kızıyorum. Neler neler.. umarım bu günler geçer. Yoksa hiç iyi şeyler olmayacak, biliyorumŞu anda rsmen kendimi okuduğumu hissediyorum. Bütün duygularıma tercuman oldunuz. Ben sizin gibi yoğunbakımlı falan geçirmedim yaşım da daha 22. Ama bnmde zor geçti hamileliğim. En son artık normal doğum isterken. O kadar sancı çektiğim halde doğmadan ilk kakasını yaptı sonrada kalp atışları düşmeye başladı sezeryana aldılar. Yine istediğim olmadı. İnanın hamileliğimde keşke düşse dediğim xamanlar çok oldu. Allahım nasıl bir anneyim bilmiyorum. Ama bende bu yaşta çocuk sahibi olmayı aklımdan dahi geçrmemiştim bizde korunuyoduk hemde brn doğum kontorl hapı kullanıyodum. İnanaın hiç aksatmadım. Çünkü hiç istemiyodum. Ben de sizin gibi aman aman çocuk seven biri değilim. Hamile olduğumu ilk öğrendiğim zaman yüzümde ne neşe kalmıştı ne de istek. İnanın aldırmayı bile düşündüm ama yapamadım sadece düşündüm. Bunu düşündüm diye kızanlar olabilir ama insan bişeyi istemedi mi hazır olmadı mı çok zor. 4 ay boyunca mide bulantısı ve afedersiniz kusmaktan yataktan başımı kaldırmadım. Son iki ayda kasıklarumdaki ağrıdan bi yere gidemedim. Ne kaldı geriye 3 ay. O üç boyunca da sanki yokmuş gibi yaşadım. Tv de gördüğüm hamile kadınlar çocuğuyla konuşur dokunur tekme attığında falab brn hiçbirinde annelik duygusunu hissetmedim. Hala da anneliğin kendime yakıştığını düşünmüyorum. Ben sabırsız çabuk sinirlenen biriyim. Bebeğim her ağladığında sinir krizlerine giriyorum. Bunu bebeğe yansıtmamak da zor. Eşimle konuşsam bi dert konuşmasam bi dert çatlıycam artık. Buraya yazmaya bile çekinmiştim bu duygularım normal gelmiyo bana çünkü. Elimden geldiğince bişeyler yapmaya çalışıyorum uğraşıyorum ama en ufak bişey de yıkılıyorum. Keyif değil de bi zorunluluk o benim için şuanda. Yaptığım şeyden huzur duymuyorum. Hayatımı kısırlayan engelleyen bi şey. Böyle düşündükçe de kendimi suçluyorum. Napacağımı bilemiyorum. Bu duygu ne zaman geçer bilemiyorum. Doktora gitmedim. Ne diycem doktora çocuğumu istemiyorum mu diycem ne diycem? Sıkıştım kaldım bi cehennemin içine ilerliyoruz bi şekilde. Yine de ona bişey olmasını istemem. Bi gülüyo içim bi tuhaf oluyo alıp böyle içime sokasım grliyo ama ya sonrası... o sonrayı napsam bilmiyorum. O yüzden yalnız değilsiniz merak etmeyin
Yine de umutsuzluğa kpılmmk lazım napıcaz ki başka mecbur bakıcaz. Aynn dediğiniz gibi bğırmmk için zor tutyorum bnde. Anlıyolar biliyo musunuz? Ağlıyolar daha fazla annenin gerginliği çok etkiliyo bbği. Bn kndimi onnun senden bşka kimsesi yok sana muhtaç kçüçük diye diye bi parça sakinleştirebildim. 2 aydır kafayı ymk üzereyim yoksa. Sizde bi şeylere tutunmaya çalışın. Yapacak hakkatrn bişey yok. Ama yemn ederim bşka çocuk istemiyorum. Olurda kazara faln olursa bu sefer hkkaten mahvolurum delirrm heraldeKimsem yok gelip yükümü hafifletecek. Kayınvalidem gazını bile çıkaramıyor. Eşim ve kardeşlerini büyükanne büyütmüş. Bizim kv bir kere olsun beslememiş bile. Annem ise çok hasta, kendisine zor bakıyor.
Değiştiremeyeceğim bir durum bu evet ama yine de çok kötü hissediyorum kendimi. Bebeğimin bakımını aska aksatmıyorum. Sağlığı boyu kilosu yerinde. Ama kendim için aynı şeyi söyleyemem. Beynimin kanserleştiğini hissediyorum mutsuzluk ve çaresizlikten
Bir gülüşü dünyaya bedel evet ama bu bana anneliğin ağır geldiği gerçeğini değiştirmiyor. Aynı sen gibi ben de, ağladıgı zaman cinnet geçiriyorum. Dişlermi sıkıyorum el kadar bebeğe bagırmamak için ki ne anlayacak zaten. Hatta dişimden biri geçen gün kırıldı. Ağlaması bitip de uyudugunda rahatladıgında bu sefer ben başlıyorum ağlamaya. Kendime kızıyorum, beni avutmaya çalışan eşime kızıyorum. Neler neler.. umarım bu günler geçer. Yoksa hiç iyi şeyler olmayacak, biliyorum
Yine de umutsuzluğa kpılmmk lazım napıcaz ki başka mecbur bakıcaz. Aynn dediğiniz gibi bğırmmk için zor tutyorum bnde. Anlıyolar biliyo musunuz? Ağlıyolar daha fazla annenin gerginliği çok etkiliyo bbği. Bn kndimi onnun senden bşka kimsesi yok sana muhtaç kçüçük diye diye bi parça sakinleştirebildim. 2 aydır kafayı ymk üzereyim yoksa. Sizde bi şeylere tutunmaya çalışın. Yapacak hakkatrn bişey yok. Ama yemn ederim bşka çocuk istemiyorum. Olurda kazara faln olursa bu sefer hkkaten mahvolurum delirrm heralde
ben de bazen zamanı geri almak istiyorum bazen kriz geçiriyorum ama sonra her şey düzeliyor. bir süre daha çocuğun uykuları beslenmesi düzene girsin. eğer hala bu duygularında azalma yoksa bebeğin için psikolojik destek almayı dene benceKızlar bu hiç geçmeyecek gibi gelen sıkıntıyı bir tek ben mi yaşıyorum? Böyle hep bir memnuniyetsizlik, hep bir uyusam uyunmasam isteği yada tam kızım uyurken gelen kendim veya ev için bir şeyler yapma isteği (temizlik, kek, yemek vs) sonrası amaann boşver şimdi uyanır yarım kalır fikri ve bu fikrin bana yaşattığı kısıtlanmışlık duygusu ve sonrası kendimi bu duruma soktugum için kendimden nefret etme hissi.
Şimdi bazılarınız “çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşanlar var, bulmuşsun bunama” falan diyeceksiniz ama demeyin. Kızımın saçının teline zarar gelsin istemiyorum ama bende anne olacak sabır, metanet, dayanıklılık vs yok bence. 34 yasındayım ve hiçbir zaman çocuk sahibi olmayı düşünmedim, istemedim de. Hiçbir çocugu aman da aman diye falan sevmedim. Çocuk seven bir yapım yok. Elbette nefret etmiyorum ama özellikle sevmiyorum da. Evlendiğimin 2. ayında hamile kaldım. Korunuyorduk ve hatta eşime 3 doktor tüp bebek harici çocugun olmaz, ileri varikosel var demişti ama oldu. Havalara uçmadım hamile kalınca ve hamileliğim boyunca da çok çok memnun bir anne adayı değildim. Agrılarımdan falan çok çektim, çok zor geçti hamileliğim ve zaten de en son gebelik zehirlenmesiyle apar topar doguma alındım. Sonrasını bilen biliyor. Ben yogun bakıma kızım küveze. Sonrası benim ağlamalarım, çaresiliğim, sütümün gitmesi gelmesi azalması ve bir daha be yapsam çoğalmaması. Mama kullanmak zorunda kalmam ve kendimi acayip yetersiz anne olarak hissetmem. Bunların hepsi için kendime telkinlerim, hatta Dr görüşmelerim ama yine de hep bir tarafımda duran bu duygular.. çok gergin ve mutsuzum.Evet annelik çok çooookkk güzel bir şey. Çok da zor. İşte o zorluk kısmı beni aşıyor. Uykusuz kaldıgım için, kendime zaman ayıramadıgım için, tuvalete bile zar zor gittiğim için, duşta artık 10 dakikadan fazla kalamadıgım için, evimle istedigim gibi ilgilenemediğim için, istedigim an istedigimi yapamadıgım için kendime kızıyorum. Annelik bana göre değil. Bunu kiminiz yanlış anlayacak ama empati yapmaya çalışın. Bende o adanmışlık yok. Hiç yoktu sonradan da olmadı. Kızım için dünyayı karşıma alırım, olmayanı oldururum ama bu kısıtlanmışlık hissi beni öldürüyor. Her zaman çalışan, kendi parasını kazanan, her istediginde seyahatlere çıkan, dost sofralarında sabahlayan biriydim. Eşimle evlendigimde de çok fazla kopmadım kendi hayatımdan. Eşimle iyi anlaşırız. Ama bebek! Allah saçına rüzgar değdirmesin ama ben çok zorlanıyorum. Ve en çok da gelecekte benim bu tahammülsüzlüğümün kızımı çok etkileyeceğini düşünüp üzülüyorum.
Çok uzun yazdım ama yazmasam çatlayacaktım. Eşim hariç kimseyle konuşamıyorum bunları. Adam da çaresiz. Bana mı yansın çocuguna mı bilemiyor. Ben hiç bilemiyorum..
Ben zamanı geri değil ileri alırdım elimde olsa. Şöyle 15-20 yıl kadar. Bir an önce büyüsünben de bazen zamanı geri almak istiyorum bazen kriz geçiriyorum ama sonra her şey düzeliyor. bir süre daha çocuğun uykuları beslenmesi düzene girsin. eğer hala bu duygularında azalma yoksa bebeğin için psikolojik destek almayı dene bence
Ben istesem bile eşim istemez. Kaldı ki onun günahına giremem ama naparım bilmiyorum.Ben kesinlikle kürtaj olurum. Asla istemiyorum asla
Eşim istemezse de cidden boşanırım. Boşanır öyle kürtaj olurum. Benim bedenim benim kararım.. kaldı ki bu sefer çift yöntemle korunacam. Hem ilaç hem kondom. Hatta hiç bana dokunmasa yok demem. Öyle korkuyorum çocuk olayındanBen istesem bile eşim istemez. Kaldı ki onun günahına giremem ama naparım bilmiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?