- 12 Aralık 2013
- 894
- 1.164
- 34
tamam şimdi de ben anlatayım size doğum hikayemi
beklenen doğum tarihimiz 9 hazirandı. Her şey yolundaydı kontrollerde bi problemyoktu bebğin pozisyonu, gelişimi, suyu, ben. Doktorum mayısın 20 sinden sonra artık bekliyoruz demişti. 20 mayısta 37 haftam bitmiş olacaktı. hatta 36. haftada nst de düzenli sancım çıktı dr durdurmak için bişey yapmaya gerek yok dedi, bi sonraki hafta bişey çıkmadı
Biz eşimle şakalaşıyorduk caba hangimize çekecek diye. Eşim eğer bana çekmişse garanticidir 42 haftaya kadar bekler ama sana çekmişse 37yi bitirir bitirmez gelir "ne de olsa ciğerlerim de gelişti e be doğayım artık" der :)
Doktorum doğumun kolay olması için çok çok su içmemi ve çok yürümemi söylüyordu hep. Ben hamiliğim boyunca okula gittiğim için zaten sürekli hareket halindeydim, benim evimden durağa, duraktan okula gitmem falan gün içinde yaklaşık 3 km yol yürümeme vesileydi zaten.
Neyse ben 37 haftamı doldurmak üzereydim o hafta sonu, cumartesi, ablamlar bana geldiler ev temizliği yapıldı pencere, koltuk, mutfak vs hep silindi. işi onlar yaptı ben de ortalıktaydım ama hareketli bir gündü. Ertesi gün pazar günü yeğenim Fatih Çarşambaya gidip ferace almak istediğini söyledi ben de onunla gittim, bütün gün fatih sokaklarında mağaza mağaza gezdik. Yeğenim sürekli yorulup yorulmadığımı soruyordu ilginç bi şekilde kendimi çok iyi hissediyordum. Doğum öncesi kadınlarda bi enerji patlaması olurmuş doğum yapabilsinler diye, ben çok yakında doğum yapıcam herhalde diyordum.
Gerçekten de ben hamileliğimin başından beri hep mayısın son haftası doğum yapacağımı düşünürdüm.
O gün de öyle geçti. akşam kasılmalarım vardı ama pek ciddiye almadım 6. ayımdan beri kasılmalarım vardı zaten. Ki doktorumda kasılmalarım sancıyla gelirse endişelenmemi söylemişti. Ertesi gün pazartesi 19 mayıs, akşam eşimin arkadaşları geleceklerdi çaya. benim öğleden sonra kasılmalarım arttı ve sancı hissetmeye başladım adet sancısı gibi. tamam dedim olur böyle şeyler önemsemedim ama gittikçe şiddetlenmeye başladı sancılar. dayanılmayacak gibi değildi ama sadece rahatsız ediyordu. Ben pek adet sancısı çeken biri değilimdir ve o sancılar benim en şiddetli adet sancım gibiydiler. akşam 7 oldu sancılar hala devam devam ediyor ben de internette bi bakayım dedim doğum öncesi su gelmesi, nişan gelmesine falan bakıyorum, kimisi yazmış işte nişan geldiğinde ne fazla bi gün donra doğum olur diye. eşimde yanımda istersen iptal ediyim gelmesin arkadaşlar diyo ben dedim ben de ne nişan ne su hiç bişey gelmedi demek ki doğum yok. Dedim ve tuvalete gttiim bi baktım pembemsi bi kan var akıntımda, Nişan gelmiş...
Çok heyecanlanmıştım dışarı çıktım eşimi öptüm galiba geliyo dedim. o da çok heyecanlandı ne yapacağımızı bilmiyoruz. ban ablamı aradım durumu anlattım internette okuduklarımı söyledim "hayır yok öyle bişey kşiye göre değişir, nişanın gelip günlerce bekleyebilirsin beni hatırla 5 cm açıklıkla bi hafta gezdim" dedi. açıkçası hayal kırıklığına uğradım. sonra soru sancın var mı diye evet dedim. Sancıyla beraber mi nişan geldi dedi evet dedim "hmmm" dedi bebeğin hareketlerini hissedim hissetmediğimi sordu evet hissediyordum. dakikalarını tut sakin ol, haberleşiriz dedi. heh tamam dedim ben de demek ki geliyo.
dakikaları kontrol ettim 7 dk aralıklarla geliyodu. dedim ya akşam eşimin arkadaşları gelecekti çaya diye kalktım onlar için sütlaç yapayım dedim. o arada da sürekli dakikaları kontrol ediyorum baktım 4 dk düştü, ben dedim herhalde ayakatayım o yüzden. Bu arada hastane çantası tam hazır değildi son rutuşları yapıyorum çocuğun biberbornlarını kaynatmamıştım onları kaynatıyorum, doğum olursa diye evi topluyorum. sancılar kala 4 dk bir. ama ayakata hareket halinde olduğğum için dakikadan pek emin değildim.
EŞim gelip durumumu soruyor emin değilim diyorum. Bu arada hasatenem evime çok yakın olduğu ve bebeğimin hareketelerini hissettiğim için rahattım. saat 11 e geliyordu annemler aradı ablamla beraber bize geleceklermiş. bu arada sancılar şiddetlenmeye başlamıştı. misafirler gitti ablamla annem geldi saat 12 ye geliyordu. ABlamın 2,5 yaşında bir kızı var bana moral olsun diye onu da getirmişti. biz sohbet muhabbet falan etmeye başladık arada zaman geçirmeye çalışıyoruz.
hastaneye erken gitmek istemiyorum çünkü suni sancıya bağlanmak istemiyorum ve benim doğum yapacağım hastanede suni sancıyı kalacağın o dada değil direk doğumhane katında veriyolar yani hastaneye gittiğimizde doğum başlamışsa, ki artık benimki kesin olarak başlamıştı biliyoruz, ben yalnız başıma kalacaktım, doğumhaneye hasta yakınlarını almıyolar.
Ablamla annem sancıların şiddetinden ve süresinden benim yüzüme bakarak ne kadar aldığını tahmin etmeye çalışıyolar bu bu şekilde sabaha kadar devam eder dedi ablam. ama ben iyiydim yani sancılar beni rahatsız etmiyordu. ablam şimdi en fazla 3 cm açıklığın vardır iyisin çünkü geröçekten açılman arttığında sancı zamanı hareket edemezsin dedi. moralim bozuldu ama gerçekçi konuştuğunu da biliyordum.
saat 1e gelmeye bşladı biz hastaneye gitmeye karar verdik.
yatsı namazını kılmamıştık onu kılıp çıktık. bak şimdi nişan kanamalıydı namaz kılınır mıydı hiç bilmiyorum şimdi aklıma geldi :)
neyse
dedim ya hastane yakındı diye evime yürüme mesafeside 15 dk. ben yürüyerek gitmek istedim doğumu da kolaylaştırsın diye. yürüye yürüye gittik. hastanenin karşıısında bı cafe açıktı oaya geçtik. hastaneye gitmeye cesaretim yoktu. orda 2,5 kadar oturduk ve sancılar şiddetlenmeye başladı 3dkya düşmüştü. bi ara tuvalete kalktım ve sancı ayaktayken geldi gerçekten dedikleri gibi hareket edemedim olduğum yerde kaldım demek ki.
Ben hamileliğim boyunca doğum zamanını hiç düşünmedim kendimi korkutmmaak içn çünkü normal doğumun gerekliliğine inananlardanım ama o an insanın şevki kırılıyo ya bi an bişey çıksada sezeryan olsam ddedim mesela içimden, ya da epidural mi isteseydim dedim.
hastaneye gitmeye karar verdik. gittik nst bağlandım sancılar 100ün üzerindeydi. sonra doktor muayene etti veee 5 cm açıklma var yatış yapıyoruz dedi ve gitti. o kadar beklemiyordum ve çok sevindim. yatışı kabul etmedik. imza atıp çıktık hastaneden. hastanenin etrafında bi tur daha atıp geri dönmeyi düşünüyorduk.
Çıktık yürümeye başladık inanır mısınız 5 dk yolu gidip dönmemiz 45 dk sürdü. sancılar artık 2 dk bir ve uzun süreliydi. artık sancılar canımı yakmaya başlamıştı ve sancı geldiğinde ıkınma ihtiyacı duyuyordum. hastaneye artık yatış yapmak için gittik tekrar nst bağlandım. ebeye ıkınma ihtiyacı duyuyorum ne yapayım sancı geldiğinde dedim. Allah Allah doğum başlamasın dedi ve kontol etti tamam açılma tamam doğum başlamış dedi. şok oldum ne kadar sürer dedim en fazla 45 dk dedi saate baktım 3:45
onlar hazılanmaya başladı doktor çağırdılar ben hazırlanmaya başladım. bu arada o çatal va ya hani hiç ummazdım ama sancılar geldiğinde orası rahlatıyor yani o pozisyon en rahatı. otururken çok zor ayaktayken bi nebze daha iyi, ilginç ama o en iyisi. bi ara ebe bişeyler yapıyordu altan ne yaptığını bilmiyorum ama canımı çok acıttı o zaman bağırdığımı hatırlıyorum eliyle sanki kemiğimi genişletti sanki.
ha bu arada sancılar yani baskıyı vajinada değil anüse doğru apışarasında hissediyorsunuz ve gerçekten de kabız olmuş gibi ıkınıyorsunuz
yarım saat sonra artık herşey tamsmdı doktor geldi suyumu patlattı ben daha güçlü ıkınmaya başladım. kaç kez ıkındım bilmiyorum ama ıkınmaların birinde tamam başı çıktı bi kez daha dediler
ve benim oğlum elhamdulillah tam 20 Mayıs 04:35 sabah ezanıyla beraber ağlamaya başladı ve birden bire o sancılar herşey uçup gitti bir tek o kaldı
tamam şimdi de ben anlatayım size doğum hikayemi
beklenen doğum tarihimiz 9 hazirandı. Her şey yolundaydı kontrollerde bi problemyoktu bebğin pozisyonu, gelişimi, suyu, ben. Doktorum mayısın 20 sinden sonra artık bekliyoruz demişti. 20 mayısta 37 haftam bitmiş olacaktı. hatta 36. haftada nst de düzenli sancım çıktı dr durdurmak için bişey yapmaya gerek yok dedi, bi sonraki hafta bişey çıkmadı
Biz eşimle şakalaşıyorduk caba hangimize çekecek diye. Eşim eğer bana çekmişse garanticidir 42 haftaya kadar bekler ama sana çekmişse 37yi bitirir bitirmez gelir "ne de olsa ciğerlerim de gelişti e be doğayım artık" der :)
Doktorum doğumun kolay olması için çok çok su içmemi ve çok yürümemi söylüyordu hep. Ben hamiliğim boyunca okula gittiğim için zaten sürekli hareket halindeydim, benim evimden durağa, duraktan okula gitmem falan gün içinde yaklaşık 3 km yol yürümeme vesileydi zaten.
Neyse ben 37 haftamı doldurmak üzereydim o hafta sonu, cumartesi, ablamlar bana geldiler ev temizliği yapıldı pencere, koltuk, mutfak vs hep silindi. işi onlar yaptı ben de ortalıktaydım ama hareketli bir gündü. Ertesi gün pazar günü yeğenim Fatih Çarşambaya gidip ferace almak istediğini söyledi ben de onunla gittim, bütün gün fatih sokaklarında mağaza mağaza gezdik. Yeğenim sürekli yorulup yorulmadığımı soruyordu ilginç bi şekilde kendimi çok iyi hissediyordum. Doğum öncesi kadınlarda bi enerji patlaması olurmuş doğum yapabilsinler diye, ben çok yakında doğum yapıcam herhalde diyordum.
Gerçekten de ben hamileliğimin başından beri hep mayısın son haftası doğum yapacağımı düşünürdüm.
O gün de öyle geçti. akşam kasılmalarım vardı ama pek ciddiye almadım 6. ayımdan beri kasılmalarım vardı zaten. Ki doktorumda kasılmalarım sancıyla gelirse endişelenmemi söylemişti. Ertesi gün pazartesi 19 mayıs, akşam eşimin arkadaşları geleceklerdi çaya. benim öğleden sonra kasılmalarım arttı ve sancı hissetmeye başladım adet sancısı gibi. tamam dedim olur böyle şeyler önemsemedim ama gittikçe şiddetlenmeye başladı sancılar. dayanılmayacak gibi değildi ama sadece rahatsız ediyordu. Ben pek adet sancısı çeken biri değilimdir ve o sancılar benim en şiddetli adet sancım gibiydiler. akşam 7 oldu sancılar hala devam devam ediyor ben de internette bi bakayım dedim doğum öncesi su gelmesi, nişan gelmesine falan bakıyorum, kimisi yazmış işte nişan geldiğinde ne fazla bi gün donra doğum olur diye. eşimde yanımda istersen iptal ediyim gelmesin arkadaşlar diyo ben dedim ben de ne nişan ne su hiç bişey gelmedi demek ki doğum yok. Dedim ve tuvalete gttiim bi baktım pembemsi bi kan var akıntımda, Nişan gelmiş...
Çok heyecanlanmıştım dışarı çıktım eşimi öptüm galiba geliyo dedim. o da çok heyecanlandı ne yapacağımızı bilmiyoruz. ban ablamı aradım durumu anlattım internette okuduklarımı söyledim "hayır yok öyle bişey kşiye göre değişir, nişanın gelip günlerce bekleyebilirsin beni hatırla 5 cm açıklıkla bi hafta gezdim" dedi. açıkçası hayal kırıklığına uğradım. sonra soru sancın var mı diye evet dedim. Sancıyla beraber mi nişan geldi dedi evet dedim "hmmm" dedi bebeğin hareketlerini hissedim hissetmediğimi sordu evet hissediyordum. dakikalarını tut sakin ol, haberleşiriz dedi. heh tamam dedim ben de demek ki geliyo.
dakikaları kontrol ettim 7 dk aralıklarla geliyodu. dedim ya akşam eşimin arkadaşları gelecekti çaya diye kalktım onlar için sütlaç yapayım dedim. o arada da sürekli dakikaları kontrol ediyorum baktım 4 dk düştü, ben dedim herhalde ayakatayım o yüzden. Bu arada hastane çantası tam hazır değildi son rutuşları yapıyorum çocuğun biberbornlarını kaynatmamıştım onları kaynatıyorum, doğum olursa diye evi topluyorum. sancılar kala 4 dk bir. ama ayakata hareket halinde olduğğum için dakikadan pek emin değildim.
EŞim gelip durumumu soruyor emin değilim diyorum. Bu arada hasatenem evime çok yakın olduğu ve bebeğimin hareketelerini hissettiğim için rahattım. saat 11 e geliyordu annemler aradı ablamla beraber bize geleceklermiş. bu arada sancılar şiddetlenmeye başlamıştı. misafirler gitti ablamla annem geldi saat 12 ye geliyordu. ABlamın 2,5 yaşında bir kızı var bana moral olsun diye onu da getirmişti. biz sohbet muhabbet falan etmeye başladık arada zaman geçirmeye çalışıyoruz.
hastaneye erken gitmek istemiyorum çünkü suni sancıya bağlanmak istemiyorum ve benim doğum yapacağım hastanede suni sancıyı kalacağın o dada değil direk doğumhane katında veriyolar yani hastaneye gittiğimizde doğum başlamışsa, ki artık benimki kesin olarak başlamıştı biliyoruz, ben yalnız başıma kalacaktım, doğumhaneye hasta yakınlarını almıyolar.
Ablamla annem sancıların şiddetinden ve süresinden benim yüzüme bakarak ne kadar aldığını tahmin etmeye çalışıyolar bu bu şekilde sabaha kadar devam eder dedi ablam. ama ben iyiydim yani sancılar beni rahatsız etmiyordu. ablam şimdi en fazla 3 cm açıklığın vardır iyisin çünkü geröçekten açılman arttığında sancı zamanı hareket edemezsin dedi. moralim bozuldu ama gerçekçi konuştuğunu da biliyordum.
saat 1e gelmeye bşladı biz hastaneye gitmeye karar verdik.
yatsı namazını kılmamıştık onu kılıp çıktık. bak şimdi nişan kanamalıydı namaz kılınır mıydı hiç bilmiyorum şimdi aklıma geldi :)
neyse
dedim ya hastane yakındı diye evime yürüme mesafeside 15 dk. ben yürüyerek gitmek istedim doğumu da kolaylaştırsın diye. yürüye yürüye gittik. hastanenin karşıısında bı cafe açıktı oaya geçtik. hastaneye gitmeye cesaretim yoktu. orda 2,5 kadar oturduk ve sancılar şiddetlenmeye başladı 3dkya düşmüştü. bi ara tuvalete kalktım ve sancı ayaktayken geldi gerçekten dedikleri gibi hareket edemedim olduğum yerde kaldım demek ki.
Ben hamileliğim boyunca doğum zamanını hiç düşünmedim kendimi korkutmmaak içn çünkü normal doğumun gerekliliğine inananlardanım ama o an insanın şevki kırılıyo ya bi an bişey çıksada sezeryan olsam ddedim mesela içimden, ya da epidural mi isteseydim dedim.
hastaneye gitmeye karar verdik. gittik nst bağlandım sancılar 100ün üzerindeydi. sonra doktor muayene etti veee 5 cm açıklma var yatış yapıyoruz dedi ve gitti. o kadar beklemiyordum ve çok sevindim. yatışı kabul etmedik. imza atıp çıktık hastaneden. hastanenin etrafında bi tur daha atıp geri dönmeyi düşünüyorduk.
Çıktık yürümeye başladık inanır mısınız 5 dk yolu gidip dönmemiz 45 dk sürdü. sancılar artık 2 dk bir ve uzun süreliydi. artık sancılar canımı yakmaya başlamıştı ve sancı geldiğinde ıkınma ihtiyacı duyuyordum. hastaneye artık yatış yapmak için gittik tekrar nst bağlandım. ebeye ıkınma ihtiyacı duyuyorum ne yapayım sancı geldiğinde dedim. Allah Allah doğum başlamasın dedi ve kontol etti tamam açılma tamam doğum başlamış dedi. şok oldum ne kadar sürer dedim en fazla 45 dk dedi saate baktım 3:45
onlar hazılanmaya başladı doktor çağırdılar ben hazırlanmaya başladım. bu arada o çatal va ya hani hiç ummazdım ama sancılar geldiğinde orası rahlatıyor yani o pozisyon en rahatı. otururken çok zor ayaktayken bi nebze daha iyi, ilginç ama o en iyisi. bi ara ebe bişeyler yapıyordu altan ne yaptığını bilmiyorum ama canımı çok acıttı o zaman bağırdığımı hatırlıyorum eliyle sanki kemiğimi genişletti sanki.
ha bu arada sancılar yani baskıyı vajinada değil anüse doğru apışarasında hissediyorsunuz ve gerçekten de kabız olmuş gibi ıkınıyorsunuz
yarım saat sonra artık herşey tamsmdı doktor geldi suyumu patlattı ben daha güçlü ıkınmaya başladım. kaç kez ıkındım bilmiyorum ama ıkınmaların birinde tamam başı çıktı bi kez daha dediler
ve benim oğlum elhamdulillah tam 20 Mayıs 04:35 sabah ezanıyla beraber ağlamaya başladı ve birden bire o sancılar herşey uçup gitti bir tek o kaldı
Gozunuz aydin canim hangi hast. Dogum yaptin
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
tamam şimdi de ben anlatayım size doğum hikayemi
beklenen doğum tarihimiz 9 hazirandı. Her şey yolundaydı kontrollerde bi problemyoktu bebğin pozisyonu, gelişimi, suyu, ben. Doktorum mayısın 20 sinden sonra artık bekliyoruz demişti. 20 mayısta 37 haftam bitmiş olacaktı. hatta 36. haftada nst de düzenli sancım çıktı dr durdurmak için bişey yapmaya gerek yok dedi, bi sonraki hafta bişey çıkmadı
Biz eşimle şakalaşıyorduk caba hangimize çekecek diye. Eşim eğer bana çekmişse garanticidir 42 haftaya kadar bekler ama sana çekmişse 37yi bitirir bitirmez gelir "ne de olsa ciğerlerim de gelişti e be doğayım artık" der :)
Doktorum doğumun kolay olması için çok çok su içmemi ve çok yürümemi söylüyordu hep. Ben hamiliğim boyunca okula gittiğim için zaten sürekli hareket halindeydim, benim evimden durağa, duraktan okula gitmem falan gün içinde yaklaşık 3 km yol yürümeme vesileydi zaten.
Neyse ben 37 haftamı doldurmak üzereydim o hafta sonu, cumartesi, ablamlar bana geldiler ev temizliği yapıldı pencere, koltuk, mutfak vs hep silindi. işi onlar yaptı ben de ortalıktaydım ama hareketli bir gündü. Ertesi gün pazar günü yeğenim Fatih Çarşambaya gidip ferace almak istediğini söyledi ben de onunla gittim, bütün gün fatih sokaklarında mağaza mağaza gezdik. Yeğenim sürekli yorulup yorulmadığımı soruyordu ilginç bi şekilde kendimi çok iyi hissediyordum. Doğum öncesi kadınlarda bi enerji patlaması olurmuş doğum yapabilsinler diye, ben çok yakında doğum yapıcam herhalde diyordum.
Gerçekten de ben hamileliğimin başından beri hep mayısın son haftası doğum yapacağımı düşünürdüm.
O gün de öyle geçti. akşam kasılmalarım vardı ama pek ciddiye almadım 6. ayımdan beri kasılmalarım vardı zaten. Ki doktorumda kasılmalarım sancıyla gelirse endişelenmemi söylemişti. Ertesi gün pazartesi 19 mayıs, akşam eşimin arkadaşları geleceklerdi çaya. benim öğleden sonra kasılmalarım arttı ve sancı hissetmeye başladım adet sancısı gibi. tamam dedim olur böyle şeyler önemsemedim ama gittikçe şiddetlenmeye başladı sancılar. dayanılmayacak gibi değildi ama sadece rahatsız ediyordu. Ben pek adet sancısı çeken biri değilimdir ve o sancılar benim en şiddetli adet sancım gibiydiler. akşam 7 oldu sancılar hala devam devam ediyor ben de internette bi bakayım dedim doğum öncesi su gelmesi, nişan gelmesine falan bakıyorum, kimisi yazmış işte nişan geldiğinde ne fazla bi gün donra doğum olur diye. eşimde yanımda istersen iptal ediyim gelmesin arkadaşlar diyo ben dedim ben de ne nişan ne su hiç bişey gelmedi demek ki doğum yok. Dedim ve tuvalete gttiim bi baktım pembemsi bi kan var akıntımda, Nişan gelmiş...
Çok heyecanlanmıştım dışarı çıktım eşimi öptüm galiba geliyo dedim. o da çok heyecanlandı ne yapacağımızı bilmiyoruz. ban ablamı aradım durumu anlattım internette okuduklarımı söyledim "hayır yok öyle bişey kşiye göre değişir, nişanın gelip günlerce bekleyebilirsin beni hatırla 5 cm açıklıkla bi hafta gezdim" dedi. açıkçası hayal kırıklığına uğradım. sonra soru sancın var mı diye evet dedim. Sancıyla beraber mi nişan geldi dedi evet dedim "hmmm" dedi bebeğin hareketlerini hissedim hissetmediğimi sordu evet hissediyordum. dakikalarını tut sakin ol, haberleşiriz dedi. heh tamam dedim ben de demek ki geliyo.
dakikaları kontrol ettim 7 dk aralıklarla geliyodu. dedim ya akşam eşimin arkadaşları gelecekti çaya diye kalktım onlar için sütlaç yapayım dedim. o arada da sürekli dakikaları kontrol ediyorum baktım 4 dk düştü, ben dedim herhalde ayakatayım o yüzden. Bu arada hastane çantası tam hazır değildi son rutuşları yapıyorum çocuğun biberbornlarını kaynatmamıştım onları kaynatıyorum, doğum olursa diye evi topluyorum. sancılar kala 4 dk bir. ama ayakata hareket halinde olduğğum için dakikadan pek emin değildim.
EŞim gelip durumumu soruyor emin değilim diyorum. Bu arada hasatenem evime çok yakın olduğu ve bebeğimin hareketelerini hissettiğim için rahattım. saat 11 e geliyordu annemler aradı ablamla beraber bize geleceklermiş. bu arada sancılar şiddetlenmeye başlamıştı. misafirler gitti ablamla annem geldi saat 12 ye geliyordu. ABlamın 2,5 yaşında bir kızı var bana moral olsun diye onu da getirmişti. biz sohbet muhabbet falan etmeye başladık arada zaman geçirmeye çalışıyoruz.
hastaneye erken gitmek istemiyorum çünkü suni sancıya bağlanmak istemiyorum ve benim doğum yapacağım hastanede suni sancıyı kalacağın o dada değil direk doğumhane katında veriyolar yani hastaneye gittiğimizde doğum başlamışsa, ki artık benimki kesin olarak başlamıştı biliyoruz, ben yalnız başıma kalacaktım, doğumhaneye hasta yakınlarını almıyolar.
Ablamla annem sancıların şiddetinden ve süresinden benim yüzüme bakarak ne kadar aldığını tahmin etmeye çalışıyolar bu bu şekilde sabaha kadar devam eder dedi ablam. ama ben iyiydim yani sancılar beni rahatsız etmiyordu. ablam şimdi en fazla 3 cm açıklığın vardır iyisin çünkü geröçekten açılman arttığında sancı zamanı hareket edemezsin dedi. moralim bozuldu ama gerçekçi konuştuğunu da biliyordum.
saat 1e gelmeye bşladı biz hastaneye gitmeye karar verdik.
yatsı namazını kılmamıştık onu kılıp çıktık. bak şimdi nişan kanamalıydı namaz kılınır mıydı hiç bilmiyorum şimdi aklıma geldi :)
neyse
dedim ya hastane yakındı diye evime yürüme mesafeside 15 dk. ben yürüyerek gitmek istedim doğumu da kolaylaştırsın diye. yürüye yürüye gittik. hastanenin karşıısında bı cafe açıktı oaya geçtik. hastaneye gitmeye cesaretim yoktu. orda 2,5 kadar oturduk ve sancılar şiddetlenmeye başladı 3dkya düşmüştü. bi ara tuvalete kalktım ve sancı ayaktayken geldi gerçekten dedikleri gibi hareket edemedim olduğum yerde kaldım demek ki.
Ben hamileliğim boyunca doğum zamanını hiç düşünmedim kendimi korkutmmaak içn çünkü normal doğumun gerekliliğine inananlardanım ama o an insanın şevki kırılıyo ya bi an bişey çıksada sezeryan olsam ddedim mesela içimden, ya da epidural mi isteseydim dedim.
hastaneye gitmeye karar verdik. gittik nst bağlandım sancılar 100ün üzerindeydi. sonra doktor muayene etti veee 5 cm açıklma var yatış yapıyoruz dedi ve gitti. o kadar beklemiyordum ve çok sevindim. yatışı kabul etmedik. imza atıp çıktık hastaneden. hastanenin etrafında bi tur daha atıp geri dönmeyi düşünüyorduk.
Çıktık yürümeye başladık inanır mısınız 5 dk yolu gidip dönmemiz 45 dk sürdü. sancılar artık 2 dk bir ve uzun süreliydi. artık sancılar canımı yakmaya başlamıştı ve sancı geldiğinde ıkınma ihtiyacı duyuyordum. hastaneye artık yatış yapmak için gittik tekrar nst bağlandım. ebeye ıkınma ihtiyacı duyuyorum ne yapayım sancı geldiğinde dedim. Allah Allah doğum başlamasın dedi ve kontol etti tamam açılma tamam doğum başlamış dedi. şok oldum ne kadar sürer dedim en fazla 45 dk dedi saate baktım 3:45
onlar hazılanmaya başladı doktor çağırdılar ben hazırlanmaya başladım. bu arada o çatal va ya hani hiç ummazdım ama sancılar geldiğinde orası rahlatıyor yani o pozisyon en rahatı. otururken çok zor ayaktayken bi nebze daha iyi, ilginç ama o en iyisi. bi ara ebe bişeyler yapıyordu altan ne yaptığını bilmiyorum ama canımı çok acıttı o zaman bağırdığımı hatırlıyorum eliyle sanki kemiğimi genişletti sanki.
ha bu arada sancılar yani baskıyı vajinada değil anüse doğru apışarasında hissediyorsunuz ve gerçekten de kabız olmuş gibi ıkınıyorsunuz
yarım saat sonra artık herşey tamsmdı doktor geldi suyumu patlattı ben daha güçlü ıkınmaya başladım. kaç kez ıkındım bilmiyorum ama ıkınmaların birinde tamam başı çıktı bi kez daha dediler
ve benim oğlum elhamdulillah tam 20 Mayıs 04:35 sabah ezanıyla beraber ağlamaya başladı ve birden bire o sancılar herşey uçup gitti bir tek o kaldı
Maşallah hepinize cok duygulandim okurken . Rabbim bizlerede hayırlı dogumlar nasip etsin saglikla hayirli bir sekilde bebeklerimizi kucagimiza almayi nasip etsin inşallah :)
Rabbime şükürler olsun ki buraya yazmak nasip oldu bana da...
Bu topic açıldığında çok heyecanlanmıştım,ona kavuşmama az kalmıştı ama bu kadar az olduğunu tahmin edemezdim..9 ay boyunca zaman geçmiyor derken zamanın aslında ne kadar çabuk geçtiğini anladım..Herneyse gelelim benim hikayeme:
Bebek fikri miyom ameliyatımdan sonra doktorumun önerisiyle oluştu eşimde ve bende..öncesinde erken olduğunu düşünüyorduk..birkaç deneme sonrasında olmayınca hafiften stres olmaya başlamıştık..Sonra bir kontrolümüzde eşimdeki morfoloji bozukluğu da endişemize tuz biber oldu..Nitekim eşimdeki bu sorunu öğrendiğimizde benim minik kuşum zaten benimleymiş.Bu kısmını pek uzatmıyayayım aslında çok gerildiğimiz,üzüldüğümğz zamanlar oldu ama Allah'ıma şükürler olsun tabiki..
Daha önce miyom ameliyatı olduğumdan daha hamile kalmadan önce doğum şeklimin sezeryan olacağı belliydi.Nitekim doktorum 38. haftada hem sancı ve kasılmaların benim için iyi olmayacağı,hem de minişimin başından beri önde gitmesi sayesinde sezeryan için gün verdi.29 mayıs perşembe günü bebeğime kavuşacaktım ve günümüz netleştikten sonra ben tamamen farklı bir ruh haline büründüm..resmen hormonlarım alt üst oldu,neşem çok yerindeyken birden ağlamak geliyordu içimden,sonra bir heyecan basıp kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu,sonra da ani bir korku ve bir titreme...Korkumun sebebine gelince üçlü taramamızda spina bfida olasılığı çıkmasıydı.Yani bebeğimin belden aşağısı felç olabilirdi..Çok ağlamıştım bunu öğrenince ama neyseki testlerin tekrarlanması ve ayrıntılı ultrasonlar sonucu böyle birşeyin olmadığı ortaya çıktı ve biraz rahatlamıştım.Fakat yine de aklımdan çıkmadı tabii doğana kadar rahat olamayacağım diyordum..Son günler yaklaştıkça rüyalarıma girmeye başlamıştı bebeğimin bacaklarına bakıyordum hep hareket ediyor mu diye..
Neyse gelelim 29 mayıs sabahına..O gece bizim için çok uzundu sabah 5 gibi yola çıkacaktık ama saat 5 olmadı bir türlü.Sanki saatler geçmiş gibi kalkıp saate bakıyordum ama 15 dk geçmiş meğer...neyse sonunda saat 4 oldu ve ben dayanamayıp eşimi ve annemi uyandırdım kalkın kahvaltı yapın yola çıkacağız diye.(Doğumum şehir dışında oldu bu arada)Tabi onlar da git yat manyakmısın daha var diye beni sakinleştirmeye çalıştılarNeyseki 4:30'da herkesi kaldırdım ve yola çıktık.Yolda hastaneye yaklaştıkça istemsiz bir şekilde gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı.Ağlamak istemiyorum ama durduramıyorum kendimi.
Sonunda hastaneye geldik..Yatış işlemlerimiz yapıldı.Odamıza çıktık beni hazırladılar.Buraları hızlı geçiyorum çünkü gerçekten çok hızlı oldu.Hiç anlamadım nasıl olduğunu.Annem,kayınvalidem ve eşim ameliyathanenin kapısına geçti beni de farklı bir yerden ameliyathaneye aldılar.Ama ben onları öpmeyi unuttum çıkmam lazım diyip tekrar dışarı çıktım ve hepsini öptüm.Annemin ve eşimin gözünden yaşlar döküldüğünü görünce kendimi zor tuttum ve içeriye atttım kendimi.İçeride ağlamaya başladım.Hemşire streslimisin,korkun mu var niye ağlıyorsun diye sordu ben de hayır dışarıdakiler ağlıyordu kötü oldum dedim.Sakinleştirici falan istemiyorum ben iyiyim her anını yaşamak istiyorum dedim..tabi bunları ameliyathanede benim ameliyat olacağım odaya girerken yolda konuşuyoruz.Sonra bir baktım kapıda 4,5 kişi gülücüklerle beni bekliyorlar.Ellerinde fotoğraf makinesi daha odaya girmeden fotoğraflarımı çekmeye başladılar ve benim neşem aniden yerine geldiSonra beni masaya yatırdılar.sohpet muhabbet ve fotoğraf çekimi derken anestezi uzmanı geldi ve belden uyuşturma işlemimi yaptı.(spinal anestezi) iğnenin girdiğini neredeyse hissetmedim bile sonrasında bir dolgunluk,bir sıcaklık ve bir karıncalanma derken bacaklarım pert oldu ve artık hissetmiyorum o arada sondamı taktıklarını söylediler.Lavman falan yapılmadı,zaten hiçbirşey yememiştim ve tamamen bomboştu midem..Bu arada uyuşturma işlemi yapılırken doktorum da geldi tabiki.Doktorum da sağolsun çok sıcak davrandı herzamanki gibi.Sonra karnımın üzerinde karınca dolaşıyormuş gibi bir his duydum ve ben kesiyorsunuz beni anladım dedim.Doktorum da çok bilmiş seni ameliyata kadar herşeyi öğrenmiş,hamileliğinde de böyleydi bu dedi yanındakilere Biz daha ona gülerken birden bir sarsılma,doktorumun evet şimdi bastır demesi ve toplamda hepsi 5 dk bile sürmeden bir ses.....Aman Allah'ım hayatım'ın en güzel anı.Daha 2 dk önceki espriye gülerken birden ağlamaya başladım.Hemen gösterdiler bebeğimi benim ilk sorum bacaklarını oynatıyor mu oldu..Doktorum da evet maşallah çok sağlıklı annesi merak etme dedi Sonra ama bu çok küçük dedim yanımdakiler nee küçük mü sen küçük bebek görmemişsin diye gülüştüler.Sonra bebeğimi temizleyip giydirdiler her aşamasını izledim o ağladı ben ağladım...Sonrada getirip yanağıma dayadılar öpmek istermisin annesi dedi ama en çok istediğim ve beklediğim anı burnum tıkalı diye reddettim.hastayım biraz öpemem bebeğe geçmesin dedim...Sonra götürdüler onu.O saaten sonra ameliyathane daha sıkıcı gelmeye başladı ki doktorum o arada rahminde 4 tane ur var onları da temizliyorum dedi.Çok şaşaırdım benim miyomlar hamilelikte tekrar çıkmış.hepsi mandalina büyüklüğünde tam 4 tane..Ama umrumda olmadı tabiki napayım çıkarsa çıksın benim bebeğim var bir an önce bitirin de ben ona kavuşayım diyorum içimden...9 ay boyunca annelik içgüdüsüyle hareket ettiğimi zannederek kendimi kandırmışım.Annelik oğlumun dünyaya gelmesiyle başladı..
Ameliyatım bitti kapıda beni annem ve eşim karşıladı gözyaşları içinde..miyomlarımı görünce üzülmüşler ama ben o kadar güzel bir moralle çıktımki onlar da gülmeye başladılar...Odamıza geldiğimde bebeğim babaannesiyle birlikte beni bekliyorlarmış..Hemen hemşire geldi emzirelim dedi.Göğsüme koymasıyla emmeye başlaması bir oldu..Hemşire maşallah bu emmeyi öğrenip gelmiş seni zorlamayacak annesi dedi..Bu arada emzirmek te çok güzel bir duygu..Hele en güzeli ne biliyormusunuz ? ağlarken benim kucağıma verdiklerinde susması varya annemmmmmm yerim ben onu
Hayatımın anlamı şu an uyuyor ve ben gidip onu doyasıya koklamak için sabırsızlanıyorum..Rabbim olmayan herkese nasip etsin.Bebeği doğanlara sağlıklı uzun ömür nasip etsin ve gününü bekleyen herkese hayırlı doğumlar versin...Hepinizi öpüyoruz teyzeler..Atladığımız ve merak ettiğiniz bir şey varsa sorabilirsiniz.vaktimiz oldukça cevaplarız
benim ilk doğumumda önce sancılar gelmişti. gece 2 gibi sık wcye gitme durumu ile yavaştan sancıların geldiğini anladım. uyku falan tutmadı tabi. 5'e kadar oyalanıp uyuyayım biraz diye yattım. doktorumu da aramıyorum ki gece gece rahatsız etmiym, sabah ararım diye düşündüm. bi rahatlık vardı üzerimde. neyse yattım diyodum, yatınca hafif sularım gelmeye başlayınca apar topar kalktım, duş aldım, son temizlikler falan. bu arada sancılar var ama çok rahatsız etmiyodu. sular, nişan falan gelmeye devam. unutmadan bi ara eşime dedim heralde bugün doğar suyum geldi. hı öylemi dedi yattı uyudu.bendeki rahatlığı görünce tabi o benden rahat sonra sabah 7 gibi annemleri aradım artık ne olur nolmaz. hemen geldiler sağolsunlar. 8'e doğru doktorumu aradım ama cepten de aramıyorum belki uyuyodur diye hastaneyi aradım meğer ameliyat günüymüş cepten arayabilirsin dediler. aradım bölüme çık dedi tarif etti. biz yola çıktık ama aksilikler ardı sıra. yollar kapalı ve biz hastaneye gidemiyoruz , ben arada arabayı durdurup sancı çekiyorum. araba sallayınca daha zor oluyo çünkü. yol kapalı ya biz 20 dakkalık yolu en az bi saatte gittik. polisler yolları kapamış 29 ekim dolayısıyla annem inip polislere yolları açtırıyor falan komediydi neyse gittik kısa keseyim açılma 8 cm olana kadar asistanlar beni muayne etmedi. ufak bi yanlış anlaşılma sonucu biri geliyor diğerinin baktığını sanıyo, diğeri geliyor öncekinin baktığını sanıyo. sadece nstye bağlıydım. 8cm'de direk doğumhaneye aldılar ve saat 10'a geliyodu. 1'i 5 geçe öğlen doğdu boncuğum. toplamda 11 saat sürdü diyebiliriz. ama bunun 5-6 saati hastanede geçmiş oldu. ama hep niyetim son ana kadar hastaneye gitmemekti. nitekim öyle oldu sayılır. ha ben rahattım herkes de rahat olsun hemen hastaneye gitmeyin diyemem. belki bebekte falan sıkıntı oluşmuş da olabilirdi Allah korusun olmadı ama. şimdi olsa duruma göre bebek hareketleri falan varsa yine duşumu alırım belki ama suyumun hepsi gelse apar topar giderim gibi geliyor.
Çooook güzel bir hikaye. Ağlayarak okudum canım. Söyleyecek sözler tükeniyor böyle bir durumda. Gerçekten kendim yaşamış gibi hissettim. Zaman yaklaştıkça heyecanlanıyor insan. Allah size bagışlasın evladınızı. Darısı bu topige güzel hikayeler yazmamıza inşallah
Yusuf Ensar'im 3 Haziranda, 39+3 haftamda, epidural normal dogumla dunyaya merhaba dedi :)
Hikayemizi prensimden vakit buldugumda paylaşacağım inş.
Eki Görüntüle 1149455
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Rabbime şükürler olsun ki buraya yazmak nasip oldu bana da...
Bu topic açıldığında çok heyecanlanmıştım,ona kavuşmama az kalmıştı ama bu kadar az olduğunu tahmin edemezdim..9 ay boyunca zaman geçmiyor derken zamanın aslında ne kadar çabuk geçtiğini anladım..Herneyse gelelim benim hikayeme:
Bebek fikri miyom ameliyatımdan sonra doktorumun önerisiyle oluştu eşimde ve bende..öncesinde erken olduğunu düşünüyorduk..birkaç deneme sonrasında olmayınca hafiften stres olmaya başlamıştık..Sonra bir kontrolümüzde eşimdeki morfoloji bozukluğu da endişemize tuz biber oldu..Nitekim eşimdeki bu sorunu öğrendiğimizde benim minik kuşum zaten benimleymiş.Bu kısmını pek uzatmıyayayım aslında çok gerildiğimiz,üzüldüğümğz zamanlar oldu ama Allah'ıma şükürler olsun tabiki..
Daha önce miyom ameliyatı olduğumdan daha hamile kalmadan önce doğum şeklimin sezeryan olacağı belliydi.Nitekim doktorum 38. haftada hem sancı ve kasılmaların benim için iyi olmayacağı,hem de minişimin başından beri önde gitmesi sayesinde sezeryan için gün verdi.29 mayıs perşembe günü bebeğime kavuşacaktım ve günümüz netleştikten sonra ben tamamen farklı bir ruh haline büründüm..resmen hormonlarım alt üst oldu,neşem çok yerindeyken birden ağlamak geliyordu içimden,sonra bir heyecan basıp kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu,sonra da ani bir korku ve bir titreme...Korkumun sebebine gelince üçlü taramamızda spina bfida olasılığı çıkmasıydı.Yani bebeğimin belden aşağısı felç olabilirdi..Çok ağlamıştım bunu öğrenince ama neyseki testlerin tekrarlanması ve ayrıntılı ultrasonlar sonucu böyle birşeyin olmadığı ortaya çıktı ve biraz rahatlamıştım.Fakat yine de aklımdan çıkmadı tabii doğana kadar rahat olamayacağım diyordum..Son günler yaklaştıkça rüyalarıma girmeye başlamıştı bebeğimin bacaklarına bakıyordum hep hareket ediyor mu diye..
Neyse gelelim 29 mayıs sabahına..O gece bizim için çok uzundu sabah 5 gibi yola çıkacaktık ama saat 5 olmadı bir türlü.Sanki saatler geçmiş gibi kalkıp saate bakıyordum ama 15 dk geçmiş meğer...neyse sonunda saat 4 oldu ve ben dayanamayıp eşimi ve annemi uyandırdım kalkın kahvaltı yapın yola çıkacağız diye.(Doğumum şehir dışında oldu bu arada)Tabi onlar da git yat manyakmısın daha var diye beni sakinleştirmeye çalıştılarNeyseki 4:30'da herkesi kaldırdım ve yola çıktık.Yolda hastaneye yaklaştıkça istemsiz bir şekilde gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı.Ağlamak istemiyorum ama durduramıyorum kendimi.
Sonunda hastaneye geldik..Yatış işlemlerimiz yapıldı.Odamıza çıktık beni hazırladılar.Buraları hızlı geçiyorum çünkü gerçekten çok hızlı oldu.Hiç anlamadım nasıl olduğunu.Annem,kayınvalidem ve eşim ameliyathanenin kapısına geçti beni de farklı bir yerden ameliyathaneye aldılar.Ama ben onları öpmeyi unuttum çıkmam lazım diyip tekrar dışarı çıktım ve hepsini öptüm.Annemin ve eşimin gözünden yaşlar döküldüğünü görünce kendimi zor tuttum ve içeriye atttım kendimi.İçeride ağlamaya başladım.Hemşire streslimisin,korkun mu var niye ağlıyorsun diye sordu ben de hayır dışarıdakiler ağlıyordu kötü oldum dedim.Sakinleştirici falan istemiyorum ben iyiyim her anını yaşamak istiyorum dedim..tabi bunları ameliyathanede benim ameliyat olacağım odaya girerken yolda konuşuyoruz.Sonra bir baktım kapıda 4,5 kişi gülücüklerle beni bekliyorlar.Ellerinde fotoğraf makinesi daha odaya girmeden fotoğraflarımı çekmeye başladılar ve benim neşem aniden yerine geldiSonra beni masaya yatırdılar.sohpet muhabbet ve fotoğraf çekimi derken anestezi uzmanı geldi ve belden uyuşturma işlemimi yaptı.(spinal anestezi) iğnenin girdiğini neredeyse hissetmedim bile sonrasında bir dolgunluk,bir sıcaklık ve bir karıncalanma derken bacaklarım pert oldu ve artık hissetmiyorum o arada sondamı taktıklarını söylediler.Lavman falan yapılmadı,zaten hiçbirşey yememiştim ve tamamen bomboştu midem..Bu arada uyuşturma işlemi yapılırken doktorum da geldi tabiki.Doktorum da sağolsun çok sıcak davrandı herzamanki gibi.Sonra karnımın üzerinde karınca dolaşıyormuş gibi bir his duydum ve ben kesiyorsunuz beni anladım dedim.Doktorum da çok bilmiş seni ameliyata kadar herşeyi öğrenmiş,hamileliğinde de böyleydi bu dedi yanındakilere Biz daha ona gülerken birden bir sarsılma,doktorumun evet şimdi bastır demesi ve toplamda hepsi 5 dk bile sürmeden bir ses.....Aman Allah'ım hayatım'ın en güzel anı.Daha 2 dk önceki espriye gülerken birden ağlamaya başladım.Hemen gösterdiler bebeğimi benim ilk sorum bacaklarını oynatıyor mu oldu..Doktorum da evet maşallah çok sağlıklı annesi merak etme dedi Sonra ama bu çok küçük dedim yanımdakiler nee küçük mü sen küçük bebek görmemişsin diye gülüştüler.Sonra bebeğimi temizleyip giydirdiler her aşamasını izledim o ağladı ben ağladım...Sonrada getirip yanağıma dayadılar öpmek istermisin annesi dedi ama en çok istediğim ve beklediğim anı burnum tıkalı diye reddettim.hastayım biraz öpemem bebeğe geçmesin dedim...Sonra götürdüler onu.O saaten sonra ameliyathane daha sıkıcı gelmeye başladı ki doktorum o arada rahminde 4 tane ur var onları da temizliyorum dedi.Çok şaşaırdım benim miyomlar hamilelikte tekrar çıkmış.hepsi mandalina büyüklüğünde tam 4 tane..Ama umrumda olmadı tabiki napayım çıkarsa çıksın benim bebeğim var bir an önce bitirin de ben ona kavuşayım diyorum içimden...9 ay boyunca annelik içgüdüsüyle hareket ettiğimi zannederek kendimi kandırmışım.Annelik oğlumun dünyaya gelmesiyle başladı..
Ameliyatım bitti kapıda beni annem ve eşim karşıladı gözyaşları içinde..miyomlarımı görünce üzülmüşler ama ben o kadar güzel bir moralle çıktımki onlar da gülmeye başladılar...Odamıza geldiğimde bebeğim babaannesiyle birlikte beni bekliyorlarmış..Hemen hemşire geldi emzirelim dedi.Göğsüme koymasıyla emmeye başlaması bir oldu..Hemşire maşallah bu emmeyi öğrenip gelmiş seni zorlamayacak annesi dedi..Bu arada emzirmek te çok güzel bir duygu..Hele en güzeli ne biliyormusunuz ? ağlarken benim kucağıma verdiklerinde susması varya annemmmmmm yerim ben onu
Hayatımın anlamı şu an uyuyor ve ben gidip onu doyasıya koklamak için sabırsızlanıyorum..Rabbim olmayan herkese nasip etsin.Bebeği doğanlara sağlıklı uzun ömür nasip etsin ve gününü bekleyen herkese hayırlı doğumlar versin...Hepinizi öpüyoruz teyzeler..Atladığımız ve merak ettiğiniz bir şey varsa sorabilirsiniz.vaktimiz oldukça cevaplarız
tamam şimdi de ben anlatayım size doğum hikayemi
beklenen doğum tarihimiz 9 hazirandı. Her şey yolundaydı kontrollerde bi problemyoktu bebğin pozisyonu, gelişimi, suyu, ben. Doktorum mayısın 20 sinden sonra artık bekliyoruz demişti. 20 mayısta 37 haftam bitmiş olacaktı. hatta 36. haftada nst de düzenli sancım çıktı dr durdurmak için bişey yapmaya gerek yok dedi, bi sonraki hafta bişey çıkmadı
Biz eşimle şakalaşıyorduk caba hangimize çekecek diye. Eşim eğer bana çekmişse garanticidir 42 haftaya kadar bekler ama sana çekmişse 37yi bitirir bitirmez gelir "ne de olsa ciğerlerim de gelişti e be doğayım artık" der :)
Doktorum doğumun kolay olması için çok çok su içmemi ve çok yürümemi söylüyordu hep. Ben hamiliğim boyunca okula gittiğim için zaten sürekli hareket halindeydim, benim evimden durağa, duraktan okula gitmem falan gün içinde yaklaşık 3 km yol yürümeme vesileydi zaten.
Neyse ben 37 haftamı doldurmak üzereydim o hafta sonu, cumartesi, ablamlar bana geldiler ev temizliği yapıldı pencere, koltuk, mutfak vs hep silindi. işi onlar yaptı ben de ortalıktaydım ama hareketli bir gündü. Ertesi gün pazar günü yeğenim Fatih Çarşambaya gidip ferace almak istediğini söyledi ben de onunla gittim, bütün gün fatih sokaklarında mağaza mağaza gezdik. Yeğenim sürekli yorulup yorulmadığımı soruyordu ilginç bi şekilde kendimi çok iyi hissediyordum. Doğum öncesi kadınlarda bi enerji patlaması olurmuş doğum yapabilsinler diye, ben çok yakında doğum yapıcam herhalde diyordum.
Gerçekten de ben hamileliğimin başından beri hep mayısın son haftası doğum yapacağımı düşünürdüm.
O gün de öyle geçti. akşam kasılmalarım vardı ama pek ciddiye almadım 6. ayımdan beri kasılmalarım vardı zaten. Ki doktorumda kasılmalarım sancıyla gelirse endişelenmemi söylemişti. Ertesi gün pazartesi 19 mayıs, akşam eşimin arkadaşları geleceklerdi çaya. benim öğleden sonra kasılmalarım arttı ve sancı hissetmeye başladım adet sancısı gibi. tamam dedim olur böyle şeyler önemsemedim ama gittikçe şiddetlenmeye başladı sancılar. dayanılmayacak gibi değildi ama sadece rahatsız ediyordu. Ben pek adet sancısı çeken biri değilimdir ve o sancılar benim en şiddetli adet sancım gibiydiler. akşam 7 oldu sancılar hala devam devam ediyor ben de internette bi bakayım dedim doğum öncesi su gelmesi, nişan gelmesine falan bakıyorum, kimisi yazmış işte nişan geldiğinde ne fazla bi gün donra doğum olur diye. eşimde yanımda istersen iptal ediyim gelmesin arkadaşlar diyo ben dedim ben de ne nişan ne su hiç bişey gelmedi demek ki doğum yok. Dedim ve tuvalete gttiim bi baktım pembemsi bi kan var akıntımda, Nişan gelmiş...
Çok heyecanlanmıştım dışarı çıktım eşimi öptüm galiba geliyo dedim. o da çok heyecanlandı ne yapacağımızı bilmiyoruz. ban ablamı aradım durumu anlattım internette okuduklarımı söyledim "hayır yok öyle bişey kşiye göre değişir, nişanın gelip günlerce bekleyebilirsin beni hatırla 5 cm açıklıkla bi hafta gezdim" dedi. açıkçası hayal kırıklığına uğradım. sonra soru sancın var mı diye evet dedim. Sancıyla beraber mi nişan geldi dedi evet dedim "hmmm" dedi bebeğin hareketlerini hissedim hissetmediğimi sordu evet hissediyordum. dakikalarını tut sakin ol, haberleşiriz dedi. heh tamam dedim ben de demek ki geliyo.
dakikaları kontrol ettim 7 dk aralıklarla geliyodu. dedim ya akşam eşimin arkadaşları gelecekti çaya diye kalktım onlar için sütlaç yapayım dedim. o arada da sürekli dakikaları kontrol ediyorum baktım 4 dk düştü, ben dedim herhalde ayakatayım o yüzden. Bu arada hastane çantası tam hazır değildi son rutuşları yapıyorum çocuğun biberbornlarını kaynatmamıştım onları kaynatıyorum, doğum olursa diye evi topluyorum. sancılar kala 4 dk bir. ama ayakata hareket halinde olduğğum için dakikadan pek emin değildim.
EŞim gelip durumumu soruyor emin değilim diyorum. Bu arada hasatenem evime çok yakın olduğu ve bebeğimin hareketelerini hissettiğim için rahattım. saat 11 e geliyordu annemler aradı ablamla beraber bize geleceklermiş. bu arada sancılar şiddetlenmeye başlamıştı. misafirler gitti ablamla annem geldi saat 12 ye geliyordu. ABlamın 2,5 yaşında bir kızı var bana moral olsun diye onu da getirmişti. biz sohbet muhabbet falan etmeye başladık arada zaman geçirmeye çalışıyoruz.
hastaneye erken gitmek istemiyorum çünkü suni sancıya bağlanmak istemiyorum ve benim doğum yapacağım hastanede suni sancıyı kalacağın o dada değil direk doğumhane katında veriyolar yani hastaneye gittiğimizde doğum başlamışsa, ki artık benimki kesin olarak başlamıştı biliyoruz, ben yalnız başıma kalacaktım, doğumhaneye hasta yakınlarını almıyolar.
Ablamla annem sancıların şiddetinden ve süresinden benim yüzüme bakarak ne kadar aldığını tahmin etmeye çalışıyolar bu bu şekilde sabaha kadar devam eder dedi ablam. ama ben iyiydim yani sancılar beni rahatsız etmiyordu. ablam şimdi en fazla 3 cm açıklığın vardır iyisin çünkü geröçekten açılman arttığında sancı zamanı hareket edemezsin dedi. moralim bozuldu ama gerçekçi konuştuğunu da biliyordum.
saat 1e gelmeye bşladı biz hastaneye gitmeye karar verdik.
yatsı namazını kılmamıştık onu kılıp çıktık. bak şimdi nişan kanamalıydı namaz kılınır mıydı hiç bilmiyorum şimdi aklıma geldi :)
neyse
dedim ya hastane yakındı diye evime yürüme mesafeside 15 dk. ben yürüyerek gitmek istedim doğumu da kolaylaştırsın diye. yürüye yürüye gittik. hastanenin karşıısında bı cafe açıktı oaya geçtik. hastaneye gitmeye cesaretim yoktu. orda 2,5 kadar oturduk ve sancılar şiddetlenmeye başladı 3dkya düşmüştü. bi ara tuvalete kalktım ve sancı ayaktayken geldi gerçekten dedikleri gibi hareket edemedim olduğum yerde kaldım demek ki.
Ben hamileliğim boyunca doğum zamanını hiç düşünmedim kendimi korkutmmaak içn çünkü normal doğumun gerekliliğine inananlardanım ama o an insanın şevki kırılıyo ya bi an bişey çıksada sezeryan olsam ddedim mesela içimden, ya da epidural mi isteseydim dedim.
hastaneye gitmeye karar verdik. gittik nst bağlandım sancılar 100ün üzerindeydi. sonra doktor muayene etti veee 5 cm açıklma var yatış yapıyoruz dedi ve gitti. o kadar beklemiyordum ve çok sevindim. yatışı kabul etmedik. imza atıp çıktık hastaneden. hastanenin etrafında bi tur daha atıp geri dönmeyi düşünüyorduk.
Çıktık yürümeye başladık inanır mısınız 5 dk yolu gidip dönmemiz 45 dk sürdü. sancılar artık 2 dk bir ve uzun süreliydi. artık sancılar canımı yakmaya başlamıştı ve sancı geldiğinde ıkınma ihtiyacı duyuyordum. hastaneye artık yatış yapmak için gittik tekrar nst bağlandım. ebeye ıkınma ihtiyacı duyuyorum ne yapayım sancı geldiğinde dedim. Allah Allah doğum başlamasın dedi ve kontol etti tamam açılma tamam doğum başlamış dedi. şok oldum ne kadar sürer dedim en fazla 45 dk dedi saate baktım 3:45
onlar hazılanmaya başladı doktor çağırdılar ben hazırlanmaya başladım. bu arada o çatal va ya hani hiç ummazdım ama sancılar geldiğinde orası rahlatıyor yani o pozisyon en rahatı. otururken çok zor ayaktayken bi nebze daha iyi, ilginç ama o en iyisi. bi ara ebe bişeyler yapıyordu altan ne yaptığını bilmiyorum ama canımı çok acıttı o zaman bağırdığımı hatırlıyorum eliyle sanki kemiğimi genişletti sanki.
ha bu arada sancılar yani baskıyı vajinada değil anüse doğru apışarasında hissediyorsunuz ve gerçekten de kabız olmuş gibi ıkınıyorsunuz
yarım saat sonra artık herşey tamsmdı doktor geldi suyumu patlattı ben daha güçlü ıkınmaya başladım. kaç kez ıkındım bilmiyorum ama ıkınmaların birinde tamam başı çıktı bi kez daha dediler
ve benim oğlum elhamdulillah tam 20 Mayıs 04:35 sabah ezanıyla beraber ağlamaya başladı ve birden bire o sancılar herşey uçup gitti bir tek o kaldı
gerkten çok güzel bi hikaye...okurken gözlerim doldu yer yer..canım benim yaaaa Allah o kötü zamanları bidaha göstermesin yaşatmasın inş...daima sağlıklı olun miniğinle birlikte.ben bişey sorucam?sondayı çıkartırlarken hissettin mi acıdı mı :18:
Allahıma binlerce şükürler olsunki 9 ay boyunca gün gün sayarak her detayını araştırıp herşeyin en iyisini yapmaya çalışarak beklediğim mis kokulu yavruma sağlıcakla kavuştum. ..Allah isteyen herkese bu muhteşem ve tarifi mümkün olmayan duyguyu yaşamayı nasip etsin diyereekk başlıyorum hikayemi yazmaya...
Ben başından beri sezeryan istediğim icin ve bebeğimde bu gidişle 4 kg üzerinde olacak gibi göründüğünden sondan bi önceki randevumda doktorum bu tatlı cadı biz beklesekte beklemeyebilir heran gelebilir ama biz sezeryan tarihimizi 4 haziran olarak verelim dedi ve biz evimize geldik...ertesi gün evimde annemler temizlik yaptılar herşeyimizi hazırladık ama tabi dilimizde hep çarşamba 4 haziran var :) işler bitti akşam annem eşim ben tv karşısında oturuyoruz benim karnım bi sağa bi sola inanılmaz bi hareketlendi kızım içerde her zaman çok hareketliydi aslında ama bu seferki cok bi başkaydı...babasi espri yapti karnımı severken kızım gelmek mi istiyomuş artık yanımıza falan diye bende yok babası daha 4 günü var kızımın hem hiç ağrım falan yok diyodum...güzelce yattık hepimiz ve ilk defa deliksiz bi uyku uyumuşum sabah saat 8de birden tutmama imkan olmayan istemsizce boşalan bi suyla uyandım...Amanın dedim kendi kendime kızım harbiden geliyo :) normaldede sakin bi yapım vardır daha doğrusu kendimi telkin etmeyi çok iyi yaparım... içimde panikledim birden ama aklıma doktorun dedikleri geldi birden " tatlım bu bebek beklemeyebilir sakın panikleme suyun falan gelirse gece gündüz farketmez Medicanaya gel 13.kata çık onlar seni hazırlayana kadar ben gelirim" demişti..Emin olabilmek için tuvalete gittim baktım tuvalettede kontrol edemediğim bi su geliyor benden ara ara tamam dedim meleğim geliyor...Önce annemi uyandırdım sakince kadın bi ne olduğunu anlayamadı sonra kalktı eşimi uyandırdık beraber..Eşim bana göre panikli biridir onu korkutmadan uyandırdım Aşkım hadi uyan dedim sakin sakin gözünü açtı dedim aşkım korkcak bişey yok ama benim suyum geldi dedim...yatağın icinde anlamsizca bakti yüzüme hoca demişti zaten falan demeye basladi panikten yazik yavrum ne dediginide bilemedi sonra ben hemen doktorumu aradım anlattım tamam canım sakin ol hadi medicanaya gel alalım kızımızı artık dedi... bende bu ara internette suyun gelmesini falan arastirmistim hep su gekdikten sonra 6 saate kadar doğum gerçekleşir cümlesi aklimda kalmış.. bizimkiler panikten koridorda bi sağa bi sola gidip duruyolardi dedimki ben bi duşa giriyorum eşimede dedim aşkım sende hemen fotografciyi ara biz doğuma kesin gircez dedim ve duşuma girdim güzelce...hepimizde bi panik var birbirimize çaktırmasakta ama hepimiz görevlerimizi yerine getirmişiz...annem hazirladigim tüm süsleri almış eşim hemen kahvaltilik bişeyker bişeyler atıştırmiş hemen doğuma gireriz tansiyonum düsmesin diye bende fotografcim gelecek ya duştan çikinca saçimi güzelce kuruttum fönlü gibi yaptım makyajimi yaptım tabi bunlarin hepsini yarim saat icinde yaptık kameram annemlerin evindeydi babama telefonda onu unutmamasini tembihledim ve ciktik evdeen... gittik hastaneye hemsire beni muayene masasina aldi..ayy tatlim sakin ol evet senin suyun geliyor hocamda bi baksin yinede dedi..hoca kapidan girdi daha uzaktan bi bakti bana 1 sn falan hadi canim kalk hadi çık yukarı seni hazırlasınlar bende hemen geliyorum dedi.biz çıktık yukarı odamız verildi fotoğrafcim hemen birkaçpoz aldı bu arada..2 tane hemşire geldi beni hazırlamak için Üzerimi çıkarıp sadece ameliyat önlüğü ile kaldım hemen nst'ye bağladılar beni minişimin kalp atışları gayet normaldi Çok şükür ki...bu arada diğer tüm aile fertleri hemen hastaneye koşmuşlar sağolsunlar.. beni tekerlekli sandalyeye bindirdiler aileme el sallayıp girdim doğumhaneye...içeri girergirmez sandalyeden indim başıma bone taktılar birde terlik giydirdiler baktım içerde birsürü doktor,Hemşire var .Ortada bi yatak vardı yanına 2 basamak koymuşlar diğer taraftada anestezi doktoru oturmuş beni bekliyordu. Basamaklardan çıkıp belim anesteziciye doğru olacak şekilde oturdum.Omuzlarımı aşağı verdim Çenemide iyice göğsüme doğru yaklaştırdım nerde çalışıyorsun nerelisin falan derken zaten anesteziyi vermiş bile bana hiç ama hiççç canım yanmadı..işi sadece benimle ilgilenmek olan 1 tane hemsirem vardı başımda saçlarımı okşadı bana herşeyi olmadan önce anlattı. Anestezici iğneyi vurunca Hemşire dedi ki Canım şimdi ayaklarının ısındığını hissedeceksin sonra biz seni yatıracağız dediği an zaten benim ayaklar uyuşmaya başlamıştı bile... o andan sonra ayaklarım tamamen benden bağımsızdı (çok ilginç bi duygu bu).Önüme bir demir koyup üzerine örtüler örttüler benim görüş alanımı kapattılar.2hemşire önde hazırlık yaptılar derken doktorum geldi ama ben bi yandan eşimi bekliyorum neyse ki doktorun peşine eşim ve fotoğrafcimda geldi daha bi rahatladım.O kadar heyecanlıydımki ama orda yatarken bir garip oluyor insan ne düşüneceğini bilemiyor öyle kuzu gibi yatıyodum.-. Eşim gelip elimi tutunca daha bi rahatladım... Doktorum benle biraz sohbet etti "Senin kız su koyuverdi" diye espri yaparken beni kesmiş :) Canım şimdi seni bir kontrol ediyorum dedi 0 sırada başımdaki hemşirem şimdi karnında biraz baskı hissedebilirsin dedi gerçektende o sırada doktorum karnıma bastırdı vee hayatımın yeni rengi dünyamıza geldi.Doktorum bana senin ağrında gelmiş canım dedi halbuki ben hiç ağrı sancı Hissetmedim..Bebeğimi çıkardı doktor kordonu keserken "Ayy tontişşş " dedi.. Bende sürekli eşime soruyorum geldi mi diye o arada doktorum minişimi kaldırdı ve bize gösterdi.Sonra hemen kızımızı muayene masasına aldılar kuzum ağlamaya başladı her kontrolü bitti minişimi giydirdiler ve bize getirdiler...ilk aile pozumuzu verdik....Ondan Sonra bebek eşim ve fotoğrafCI çıktılar Bundan sonrası insana daha uzun geliyor biran önce kızıma kavuşmak istiyordum. Dikiş işlemi sürerken hemşire dedi ki Canım şimdi biraz miden bulanabilir rahat ol bu beklediğimiz bir şey dedi ve biraz sonra benim midem bulanmaya başladı ama tabi mide boş olduğu için öylece kaldı ve geçti Zaten ameliyat toplamda 1 saat falan ya sürdü ya sürmedi hemencik bitti.Beni diğer yatağa geçirdiler ve odama götürdüler minişime kavuştum Hemşire hemen geldi ve ilk emzirme işini hem bana hem de miniş kızıma büyük bir Sabırla öğretmeye çalıştı 0 an işte Anne olduğumu ilk kez bukadar net anladim..Allahıma binlerce kez şükürler olsun...1gece yattık hastanede belimde epidural vardı ağrım oldukca butona bastım böylelikle hiç rahatsızlık çekmeden atlattım Ertesi gün dikiş yerimdeki bantı çıkarmaya kendi doktorum geldi bantı açtı eşimde izliyordu Doktorum döndü eşime dikişleri (ki dikiş dediğime bakmayın nasıl bir şeyse neredeyse iz bile yok) gösterdi "Abi işçilik nasıl olmuş" diye espri yaptı.Çok Şükür ki hiçbir ağrım sızım olmadan atlattım ameliyat kısmını...Doktor seçiminin ne kadar önemli olduğunu 0 Zaman daha net anladım.Yaptığım doğru seçim için kendime teşekkür ettim :) minişimle evimize geldiğimizden beride hiçbir sıkıntım olmadı hemen normal hayatıma döndüm (spinal düşünenlere tavsiye ediliiir) ..Artık hayatım gerçek anlamını buldu.Varım yokum Kızım oldu iyi ki doğdu meleğim... Günler o kadar dem doluki hikayemi tamamlayıp size yazmak birkaç günümü aldı. Darısı meleklerine kavuşmayı bekleyen herkese olsun inşallah... Hepinize iyi doğumlar ....
süpersin arkadaşım..bu yoldaki azmine,rahatlık ve pozitifliğine,dayanma gücüne hayran kaldım..bravo 👏 Allah sağlıkla büyütmeyi nasip etsin inş..Tebrik ederim
Canım büyük ihtimal bebeğin kucağında. Allah sağlıkla büyütmeyi nasip etsin. Senden öncelikle haber, vakit bulunca da doğum hikayeni bekliyoruz.