Offf kızlar neden böyle hissediyoruz..bende dün eltimin ablasına bebek görmeye gittim akşamdan beri kötüyüm o minik mucizeler birgün bizimde evlerimize kucaklarımıza gelecek mi...ölmeden şu dünyada bende anne olabilecekmiyim...gözüm açık ölürsem bundandır...biz kadınlar eşlerimize göre daha hırpalıyoruz kendimizi bende çoğu geceler eğer kusur bendeyse eşim benim yüzümden baba olamazsa ona bunu yaşatmaya ne hakkim var diye düşünüyorum..benim yüzümden baba olamazsa ben bu vicdan azbıyla nasıl dururum diyorum...hep ağlıyorum bi aralar..geçende anneme keşke ben ölseydimde herşey normale dönseydi dedim...sanki kendimi bir engel gibi görmekteyim allaha her gün ve gece dua etmekteyim kusur bendeyse kısır olan bensen hz.zekeriya peygamberin kısır eşinin rahmime can verdiğin gibi banada doğurganlık nasip et rabbim diyorum...peşpeşe doğuran kadınlara doğurganlığa özeniyorum..bazen benden anne olmaz mı ki acaba diyorum..arada bir böyle basıyo bu duygular beni...hep canı gönülde istedim bir oğlum olsun bir kızım..oğlum babasıyla maca top oynamaya gitsin bizde kızımla onlara börekler kekler yapalım kızım babasına baba bak bunlayı ben yaptım desin..sonrada bunlayı annem öyyetti desin...benim bu kulaklarim birkerecik bile olsa anne sözünü işitebilecek mi bir kerecik bile olsa minik bir elin sıcaklığını elimde yüreğimde hissedebilecekmiyim...ben yine kötü oldum sanırım..sara canım benim hepimoz seni çok iyi anlıyoruz...bizler aynı hikayenin başka şehirlerde yaşayan kahramanlarıyız..