- 15 Temmuz 2011
- 3.815
- 70
- Konu Sahibi aycaeceberen
- #5.141
sağol cnaım ya öyle oldu valla..ah cnm benım Allah rahmet eylesın babacıgına mekanı cennet olsun cok erken kaybetmıssın ne guzelde bakmıssın
baksana ta 7 yasında benım yarenımden bı yas buyukken ne ıslerın ustesınden gelmıssun
belkıde hayat senı o sekılde olgunlastırdı guclu olmanı saglasın rabbım vermesın dert keder tabıde belkıde o yuzden ben bu kadar yıkılmaya musaıtın cok zorluklarla mucadele vermedıgımden
dr um banada dedı sen doğurgan bı kadınsın bak gorursun bı dahakı ay gelıceksın gercekten bı kere adet oldum arkasından arasım oldu
bılmıyorum belkıde evın kucugu hep korunup kollanmak sımartılmak
esımlede tanıstıgımda 17 yasındaydım esım benden 7 yas buyuk onunda koruması kollaması sımartması benı bıraz daha yıkılmaya baskalarının destegıyle toparlanaya doğru yonelttı sanırım
ben babam öldükten sonra işte bütün işler bitti eve çekildik vs depresyona girdim .. dışarı çıkamıyorum insnaların bakışlarından falan rahatsız oluyorum herkez bana bakıyomuş gibi geliyo .. bide psikolojik olarak sanırım ağrılarım vardı ayakta duramıyordum ağrıdan.. o ara herşeyi eşim yapıyordu faturaları yatırıdı vs ...
bigün oturdum düşündüm bu durumdan çıkmam lazım dedim ve eşime dedimki bütün faturaları bana ver yok dedi ben netten ödüyorum falan yok dedim ben yatırcam ... adam mal mal baktı suratıma dedimki benim bi mecburiyetimin olması şart bişeylere mecbur olmam bu evden çıkmak için ...
neyse çıkıyorum böyle bi tuhafım falan bir iki derken yavaş yavaş atlattım o durumu .. yani bildiğin enkazdan çıktım diyebiliriz...
o yüzden ben pek sırtımı kimseye yaslamıyorum yada güvenmiyorum kendi işimi hep kendim görüyorum yoksa bende bi çöktümmü tamamen çöküyorum yani..
annemde hep çok vefalı bi çocuktun bide böyle hastaya falan çocukluğumdan beri düşerim baklarım yani ne biliyim merhametliyimdir...
yani bunuda herkez yapamaz zaten yani kolay değilki canım okadar şeyi yüklenmek bende biyerden sonra çöküyorum ama yine kendi kendimi toparlıyorum.. dr falan hikaye yani psikiyatriste falanda gittimde nafile olay insanın kendisinde bitiyor...
uyku ilaçlarıyla uyuduğumu biliyorum onları içmezsem 3 gün uyumadığımıda bilirim ozamanlar...
üstünden yıllar geçti ama o olaylar beni sanırım daha bi güçlendirdi daha ne bi depresyon ne öyle bi şey yaşamadım çok şükür..
bazen annem diyorki sen olmasna ben napardım her hastalığımda sen baktın beni vs..
gel gelelim yıllar geçti bu hamileliğimde yattım hep allah razı olsun oda beni baktı hala bile eli üstümde çocuk rahatsız ona koşmaktan eve yetişemiyorum diye...