2 yaş sendromu ve mutsuzluğum

Arkadaşların çocuklarını bakıyorum. İstanbulu gezmişler bu ara tatilde. Bizi düşünüyorum mümkün değil. Biz her yerden saçlarımız dikilmiş geliyoruz. Hatta arkadaşım giyinmiş makyaj yapmış. Biz tuvalete gidecek vakit bulsak çok şükür diyoruz. Çamaşırı, bulaşığı her şeyi gizli yapıyoruz. Ufak görevleri de kabul etmiyor. İlla ki onun dediği, onun dediği şekilde olacak. Sabah bez topunu getirmiş. İçini aç dedi. Anlattım. İçi açılmaz topun. Açılabilen bir şey değil. Makasla kes o zaman dedi.ve kesmeyince 1 saat ağladk
Aynı durumu yaşadık bu yaz İstanbul'a gittik gezmeye. 1 haftamız zehir oldu. AVM'ye giriyoruz orda migros alışveriş arabalarına saldırıyor illede onu kendi sürecek. Kendi sürerken de markette yere çarpıyor herşeyi döküyor artık biz arabayı çarpmasın diye azıcık ucundan tutup sağa sola çeviriyor diye kendini yerlere attı düz betonu ısırmaya çalıştı herkes bize bakıyor 😏 yarım saat öncesinde de yeni bebek istemişti onu da aldım parasını ödedim arabanın içine koymuştum. Kızım kendini yere atınca betonu ısırmaya çalışınca kucağımıza alıp kaçtık ordan yeni aldığım bebeği de unutmuşuz😔
 
Kendi doktorumuz var, düzenli gittiğimiz tabii. Ağlamaların çocuklar için normal olduğunu, kendilerinin bilişsel gelişiminde deşarj yöntemi olduğunu söyledi. Çok erken konuşup farkındalığı fazla olduğu için ne görse ben yapacağım der, benlik oluşma süreci dedi. Ama iş doktorların teorik anlatımıyla aynı olmuyor. İnsan o kadar sabırlı olamıyor çünkü. Biz de Yoruluyoruz.Her an birşey görüp ben yapacağım diyecek ve ağlayacak gerginliği de var.

Tam yazacaktım siz yazmışsınız. Çocukların ağlayıp deşarj olmaya ihtiyaçları varmış. Bilinçli Bebek adımda bir kitap var isterseniz alın okuyun uzun uzun anlatıyor onu. Bebekler bir çok şeyi yapamıyor, işte oraya gitmek, bir şeyle oynamak falan ve bunlar büyük hüsran duygusuna neden oluyor. O hüsranını atması rahatlaması lazım. Bebekte fiziksel ihtiyaç yokken hep aynı saatte ağlıyorsa ağlamaya ihtiyacı vardır. Ağlamaya ihtiyacı olan bebeğin dikkatini dağıtmak, ağlamasını durdurmaya çalışmak uygun değilmiş. Kucağınıza alıp ilginizi sadece ona verecekmişsiniz ve aferin tatlım ağla rahatla gibi telkinlerde bulunacakmışsınız. Max 2-3 saat çyle ağlar sonra rahatlarmış :)
 
Arkadaşımın kızı ömrümde gördüğüm en çok ağlayan çocuktu. Gözümün önünde emziğini saklayıp sonra emziğim nerde emziğim yok diye ağlamışlığı var. Şimdi koca kız oldu ama o dönem için söylüyorum yapılacak bir şey yok. Ben de bırakın ağlasıncılardanım, çözümü yok çünkü.
 
Sanki benim kızımı anlatmışsınız .Doğduğu andan itibaren aynı .1 hafta önce 2 yaşına girdi .Ben de korktum .Farklı bir sorun mu var diye.Universiteye gelişim pediatristine götürdüm ve bir sıkıntı yok dendi .Benim kızımda ek olarak beslenme sorunu ,uykuya dalmakta zorluk ,kendine vurma gibi davranışlar da vardı .Soyledigi görmezden geleceksiniz ,istediğini yapmayacaksınız .Ama tükendim resmen .Biraz biraz düzeldi eskiye oranla ama istediği bir şey olmaz ise ağlama krizine giriyor .Kendini sıkıyor.Kafasini vuruyor .
 
Tam yazacaktım siz yazmışsınız. Çocukların ağlayıp deşarj olmaya ihtiyaçları varmış. Bilinçli Bebek adımda bir kitap var isterseniz alın okuyun uzun uzun anlatıyor onu. Bebekler bir çok şeyi yapamıyor, işte oraya gitmek, bir şeyle oynamak falan ve bunlar büyük hüsran duygusuna neden oluyor. O hüsranını atması rahatlaması lazım. Bebekte fiziksel ihtiyaç yokken hep aynı saatte ağlıyorsa ağlamaya ihtiyacı vardır. Ağlamaya ihtiyacı olan bebeğin dikkatini dağıtmak, ağlamasını durdurmaya çalışmak uygun değilmiş. Kucağınıza alıp ilginizi sadece ona verecekmişsiniz ve aferin tatlım ağla rahatla gibi telkinlerde bulunacakmışsınız. Max 2-3 saat çyle ağlar sonra rahatlarmış :)
Evet bunu bana bir pedagog anlattı. Ağladığı şeyi unutturmaya çalışmam yanlışmış. Artık ağlıyor ve ben sakinleşmesini bekliyorum sarılıyorum tabi o istemiyor itiyor o zamanda yanına oturuyorum öyle duruyorum 😃 o sinir krizi geçiriyor aradan 5 dk geçir anleeee diyor sanki hiç bir şey olmamış gibi
 
Bir de şunu eklemek istiyorum .Pediatristin bana söylediği en önemli şey ve bence kızımın duzelmesinde sadece bu etkili .Benim aşırı kaygılı oluşum .Kızım böyle yapinca ben çok sinirleniyor ,geriliyor ,üzülüyordum ve bu da kızıma yansıyordu .Pediatrist önce kendinizi duzeltmelisiniz siz kaygili olursanız çocuk bunu anlar sizin duygulariniz üzerinde hakimiyeti olduğunu keşfeder ve tekrar eder demişti .Gerçekten ben rahatladıktan sonra kendi kendine uyumaya ,daha fazla yemeğe başladı .Ağlama krizleri de azaldı.
 
Kızım 21 aylık. Doğuştan beri ağlamayı seven bir bebek. Kolik diyorlar ya ilk 3 ay öyleydi. Resmen saati vardı. 18.15 ağlamaya başlama saatiydi. Kırkı çıksın, ikinci kırkı çıksın, üç aylık olsun, 6 aylık olsun, yaşına gelsin diye diye 21 aylık olduk. Ama hala ağlıyor. Yaşıtlarına göre konuşma konusunda oldukça ileri. Normal cümleler kuruyor. Her derdini anlatıyor. Ama bu konuşma işi bizde daha fazla sıkıntı yaratıyor. Mesela arabayla ana yolda gidiyoruz, beni burda indirin, top oynayacağım, koşacağım diye ağlamaya başlıyor. O an mümkün olmayan bir istek. 24 saati kameraya almam lazım anlatmak için. Doğduğundan beri günde 3 - 4 saati dışarıda geçiriyoruz. Avm, restoran, dışaryda kahvaltı mümkün değil. Kesinlikle o an ilginç bir isteği olacak ve ortalığı yıkacak. Mesela dün sabah e bebeğe gidelşm, oyuncak alalım dedi. Gün içinde dikkatini dağıtıp duymazdan geldik. Akşam e bebeğe gidip oyuncak alalım diye saatlerce ağladı. Unutmuyor. Ağzımızdan çıkan her kelimeye o kadar dikkat ediyoruz ki. Aman duyup birşeyler istemesin diye. Bahçede yavru kediler var. Birimin gözü hafif iltihaplıydı.İlaç aldık. Sürdük.Bu defa gece nin bir vakti uyanıp ağlamaya başladı. Bebek kediye bakalım. Gözüne ilaç sürelim diye. O kadar inatçı bir şekilde istiyor ki anlatamam. Giydirmek, bez değiştirmek zaten olay. Ağlamayı da aşırı seviyor. 2 yaş sendromu mu nedir bu? Ağlasın bırakın diye ler var. Bu defa da kusuyor. Aşırı kusuyor. Burnundan bile çıkıyor. Dolayısıyla ağlasın bırak yapamıyoruz. Dikkat dağıtmak, müzik açmak, yiyecek bir şeyler vermek, konuşmak hepsini denedik. Sarılıp geçecek kızım yolu da varmış. Ama sarılmayı sevmiyor. Tecrübesi olanlar, lütfen yol gösterin. Geçecek mi? Kalabalık hiç bir yere gidemiyoruz. Sadece sokakta yürüyoruz ya arabayla Dolaşıyoruz.
Cocuk zayif noktanizi bulmu. inatlasmayin ama dedigini de yapmayin. Kisa sureli terapi alabilirsiniz cocukla beraber.
 
Bir de şunu eklemek istiyorum .Pediatristin bana söylediği en önemli şey ve bence kızımın duzelmesinde sadece bu etkili .Benim aşırı kaygılı oluşum .Kızım böyle yapinca ben çok sinirleniyor ,geriliyor ,üzülüyordum ve bu da kızıma yansıyordu .Pediatrist önce kendinizi duzeltmelisiniz siz kaygili olursanız çocuk bunu anlar sizin duygulariniz üzerinde hakimiyeti olduğunu keşfeder ve tekrar eder demişti .Gerçekten ben rahatladıktan sonra kendi kendine uyumaya ,daha fazla yemeğe başladı .Ağlama krizleri de azaldı.
Onda haklsınız gerçekten. Arkadaşın çocuğu da yemek konusunda aynı şeyi yapıyor. Annesinin gerginliğini hissediyor
 
Canım anlatiginiz şeyler benim oglanda da vardı taki. 3 yaşı doldurana kadar bu sendromlar gerçektende yıpratıcı
 
Konuyu ben açmış olsam ancak bu kadar aynısı olabilirdi. Üstelik benimki daha 18 aylık 🙄 ben umudu kestim ya evlenene kadar kendini yerlere atıp ağlicak bence. Ben de içimden sinir krizi geçirip yüzüne gülmeye devam edicem.
 
Kızım 21 aylık. Doğuştan beri ağlamayı seven bir bebek. Kolik diyorlar ya ilk 3 ay öyleydi. Resmen saati vardı. 18.15 ağlamaya başlama saatiydi. Kırkı çıksın, ikinci kırkı çıksın, üç aylık olsun, 6 aylık olsun, yaşına gelsin diye diye 21 aylık olduk. Ama hala ağlıyor. Yaşıtlarına göre konuşma konusunda oldukça ileri. Normal cümleler kuruyor. Her derdini anlatıyor. Ama bu konuşma işi bizde daha fazla sıkıntı yaratıyor. Mesela arabayla ana yolda gidiyoruz, beni burda indirin, top oynayacağım, koşacağım diye ağlamaya başlıyor. O an mümkün olmayan bir istek. 24 saati kameraya almam lazım anlatmak için. Doğduğundan beri günde 3 - 4 saati dışarıda geçiriyoruz. Avm, restoran, dışaryda kahvaltı mümkün değil. Kesinlikle o an ilginç bir isteği olacak ve ortalığı yıkacak. Mesela dün sabah e bebeğe gidelşm, oyuncak alalım dedi. Gün içinde dikkatini dağıtıp duymazdan geldik. Akşam e bebeğe gidip oyuncak alalım diye saatlerce ağladı. Unutmuyor. Ağzımızdan çıkan her kelimeye o kadar dikkat ediyoruz ki. Aman duyup birşeyler istemesin diye. Bahçede yavru kediler var. Birimin gözü hafif iltihaplıydı.İlaç aldık. Sürdük.Bu defa gece nin bir vakti uyanıp ağlamaya başladı. Bebek kediye bakalım. Gözüne ilaç sürelim diye. O kadar inatçı bir şekilde istiyor ki anlatamam. Giydirmek, bez değiştirmek zaten olay. Ağlamayı da aşırı seviyor. 2 yaş sendromu mu nedir bu? Ağlasın bırakın diye ler var. Bu defa da kusuyor. Aşırı kusuyor. Burnundan bile çıkıyor. Dolayısıyla ağlasın bırak yapamıyoruz. Dikkat dağıtmak, müzik açmak, yiyecek bir şeyler vermek, konuşmak hepsini denedik. Sarılıp geçecek kızım yolu da varmış. Ama sarılmayı sevmiyor. Tecrübesi olanlar, lütfen yol gösterin. Geçecek mi? Kalabalık hiç bir yere gidemiyoruz. Sadece sokakta yürüyoruz ya arabayla Dolaşıyoruz.
Büyük oğlumu okudum. 5 yaşında olacak yakında.. ağlamaya bayılırdı. Çok çektik elinden.. tutturunca tuttururdu..
Geçmedi ama çok azaldı. Okula gitmesinin, yaşının büyüyüp de artık daha cok meram anlamasının etkisi vardır.
Sabır arkadaşım..
 
Konuyu ben açmış olsam ancak bu kadar aynısı olabilirdi. Üstelik benimki daha 18 aylık 🙄 ben umudu kestim ya evlenene kadar kendini yerlere atıp ağlicak bence. Ben de içimden sinir krizi geçirip yüzüne gülmeye devam edicem.
Ayy ben de öyle. Efendim kızım, neden ağlıyorsun kızım diye yüzümde acı bir tebessüm
 
Büyük oğlumu okudum. 5 yaşında olacak yakında.. ağlamaya bayılırdı. Çok çektik elinden.. tutturunca tuttururdu..
Geçmedi ama çok azaldı. Okula gitmesinin, yaşının büyüyüp de artık daha cok meram anlamasının etkisi vardır.
Sabır arkadaşım..
Sabır da bir yerde insan dayanamıyor işte. Çok şükür sağlıklı diyorum. Allah korusun azcık ateşlenip yatsa keşke yaramazlık yapsaydı da hasta olmasaydı diyoruz
 
oğlum da o aylarda aynen anlattığınız gibiydi. 3 yaşına girecek hala çok farklı değil. ama geçen yılki kadar uzun sürmüyor tutturması. konuşunca, anlatınca anlamaya başladı. 2 yaş civarı bir bebeğin en zorlu dönemi bence çünkü ne küçücük bebek ne de çocuk. bol bol sabır gerek. bıkmadan usanmadan neden o an o istediği şeyi yapamayacağınızı anlatın ve tutarlı olun. geçiştirmek doğru değil çünkü o zaman sorunun üstü örtülmüş oluyor sadece, başka zaman denemeye devam edecek. bir de tek bakım veren siz misiniz? oğluma ben işteyken anneannesi ve babaannesi dönüşümlü bakıyordu mesela. oğlum hepimizi ayrı ayrı deniyordu, babaanne çok daha esnekti . bu da inat ve tutturma huyunu tetikleyen bir şey mesela. neden babaannesinin tamam dediği bir şeye ben demiyorum bunu çok sorgulardı oğlum.
 
Neyse morelim duzeldi bende bunlari yasayan bi gariban ben varim saniyordum
Bugun bi aglama krizine girdi iletisimi kapatti asla duymuyor beni hoplaya hoplaya kiyameti kopardi
Komsular kapiya dayandi inanmazsiniz evin onu de en az 10 kisi
Bana aciyarak baktilar
 
X