Merhabalar oncelikle.. 4 yaşında ve henüz 50 günlük 2 bebeğim var. Dogumumdan sonra baska sehirde yasadigimiz icin yanima annem geldi 20 gun o kaldi, sonra kayinvalide geldi. İlk kizimdada boyle oldugu icin ikincide de bu sekilde karar aldik hersey iyi guzeldi, bebegim 30 günlükken ablasindan hastalik bulasti bronsit oldu ve bi hafta hastanede yattik. O surecte strrsten yorgunluktan sezaryen dikislerim agridi kendimi cok zorladim cok sıktım, hastaneden ciktik evdeki kizim cok ilgi bekledi, bebek zaten hic uyumuyo durmuyo..
Asla dinlenemedim 10 günde 10 gun uyku uyumadim, eşim ve annesiydi sanki lohusa olan onlar yatti ben ev isi cocuklar diye harab oldum. Pazartesi günü yine yorgunlugun ve uykusuzlugun dibine vurdugum sinirlerimin yiprandigi bi an, annesinin üşüyo bu cocuk laflariyla eşime sert cikistim, esimde bir aylik cocugu bronsit ettin sen annem hakli diyerek benim uzerime geldi. O arada annesi oglunu aldi yanina bana yuklendi bagirdi cagirdi, nisanliyken olan kavgalari evliligin ilk yillarinda yasananlari herseyi ogluna bagira bagira anlatti. Kucagimda emzirdigim cocuga bakmadan esim olacak adam gelip yuzume tukurdu ve tokat atti annesi agzini dahi acmadi. Tabi bende konustum ama tek agir lafimin annesine kinani gonderirim evine umarim mutlusundur dedigimi saniyorum cunku gözüm dönmüştü. Esim yeniden geldi yanima bukez bogazimi sıktı. Sonra kizlarimi alip odama gectim sabah annesi gitmek istemis 7de onu bindirdi otobuse geldi, yüzüme geceliklerini atarak uyandirdi beni, annemi kovdugun bu evden sende s...r olup gideceksin diye. Büyük kizim aglamaya basladi, ben onu sakinlestirirken annemi aramis gelin kizinizi alin mahkemede gorusuruz bundan sonra diye. Neyse annemler geldi beni aldi ama cocuklarini gormeye bile gelmedi, ve ben baba evimdeyim.. yüküm cok agir, bi yanda 4 yasinda evini oyuncaklarini babasini ozleyen bi cocuk, bi yanda 50 günlük bebek, annemin evinde kalacak yer bile yok salonda ayni odada bebek uyandikca ablasi agliyor.. karsi tarafla asla iletisimde degilim ama icim aciyo, hem cocuklarima, hem bu eve sigamiyorum.. geçecek mi ? Ne yapacagim kafayi yemek uzereyim
ben kızlarıma şunu da diyorum hep. Bakın evet çalışmak maddi gelir açısından önemli. Ama şu artısı da var. Birinin karısı, kızı, annesi olmaktan çıkarıyor. Kendiniz olarak x hanım olarak ayakta duruyorsunuz. Bu o kadar önemli bir şey ki. Öğrencilerim gelecek konusunda kaygılar yaşıyordu. Çalışıp ürettiklerini hayal ettiler. Gözleri parladı resmen bunu dediğimde. Hayatta kendiniz olarak var olursanız kimse sizi yıkamaz.
hayırlısı Allahtan.
