15 yıldır anksiyete bozukluğu yaşıyorum

Allah eşlerimizden razı olsun. O kadar anlayışsız eşler ve eş aileleri görüyorum ki insanlar tırım tırım gizliyorlar rahatsızlıklarını. Öğrenildiğinde edilen hakaretler de cabası. doktorunuzun ilaç vermemesine şaşırdım. Benim de korkularımdan biriydi ilaç kullanırken hamile kalmak. Doktoruma yanlışlıkla hamile kalırsam ne olacak diye sordum. Hiç bişey olmayacak yeni nesil antidepresanların içinde çok güvenilir olanlar var tonlarca bilimsel araştırmalar yapıldı bu konularda hamile kaldığında o çalışmaları da okutacağım sana dedi. Bir de sadece ilk 3 ay bıraksak daha iyi olur çünkü ilk 3 ay vitamin bile kullanmamalısın sebep antidepresan değil dedi. İlacını ömür boyu kullanmak zorunda olan şizofreni bipolar gibi ağır rahatsızlıklar yaşayan danışanlarım da var ben şimdiye kadar çocuğunda problem olan birine rastlamadım dedi. Bir de emzirme döneminde düşük doz kullanacağız dedi. Buna benzer şeyleri söyleyen bi kaç psikiyatr daha duymuştum. Neyse olan olmuş artık önünüze bakma vakti. Emin olun bi zaman sonra ya aynısı olursam diye korkmalarınız da geçip gidecek. Ben aralıktan beri süründüm tabiri caizse. Atak geçirmekten çok oturup korkudan titriyordum ya atak geçirirsem diye atak geçirdiğim anları düşünüyordum sık sık. Ama şimdi gayet iyiyim hiç korkum da kalmadı. Yani diyeceğim o ki bu da geçer Ya Hu 😊 bir de doktorumun bi sözünü unutamıyorum ; sana bir iyi bir de kötü haberim var kötüsü iyi günlerin gelip geçici, iyisi ; kötü günlerin de gelip geçici 😊
Ben doktor kurbanı oldum diyebilirim hamileyken tam 4 tane doktor değiştirdim 5 ayrı psikologla görüştüm . En sonunda doğru doktoru buldum 7. Ayımda ilaca başladım ve düzelmeye de başladım . İyi bir doktor seçmek çoookk önemli gerçekten surundum resmen 7 ay . Doktorunuz gerçekten iyi bir doktormus. Söyledikleri çok mantıklı.😊
 
Bir de iyi hissetmek diye bi kitap varmış çok tavsiye ediyorlar faydasını gören çok var ben daha almadım daha doğrusu bu aralar iyi hissettiğim için üşendim diyelim 😂 instagramda da rüya acar diye bir doktor var nefesin önemini anlatıyor sürekli. Triflo kullanarak anksiyeteden kurtulduğunu yazanlar var sayfasında. Ben de hemen denemek için aldım. Cidden yaparken çok çok çok iyi hissettim ama biraz tembel olduğum için devam edemedim maalesef. Triflo ile çalışmayı da tavsiye ederim yani
Bunu duymamıştım kesinlikle bakicam buna da
 
Sırf bu başlığa yorum yapabilmek için üye oldum. Ben 2021 yılında hamileydim ve anksiyete ile tanıştım. Üç aylık hamileydim. Başta başka bir hastalığım var sandık ama göğüs doktoru belirtilerime göre anksiyete teşhisi koydu. Evime asla giremiyordum, bu yüzden hamileliğim süresince annemlerde kaldık. Gündüz bir şekilde geçiyordu ama geceleri hiç geçmiyordu. Gözümü kapadığım an öleceğim sanıyordum. Hiç nefes alamıyordum sanki. Sürekli cam kenarında oturuyordum. Eşim de benimle birlikte uyumadan sabahı ediyordu. Bazen intihar etmeyi bile istiyordum, bu şekilde yaşayacağıma bir kez ölürüm diyordum ama bebeğime kıyamıyordum. Derken tavsiye üzerine bir psikolog buldum. İnternet üzerinden sadece dört defa konuştum. Sorunun aslına indi ve ilaçsız beni iyileştirdi. Doğumdan sonra ise bir daha atak yaşamadım. Kesinlikle tamamen bitebilen bir hastalık ki çevremde iki kişi daha ilaçsız bitirdi. Asla pes etmeyin. Bir de doktorum İyi Hissetmek kitabını önermişti. Mutlaka okuyun. İlaçsız tedaviyi savunan bir kitap. İnşallah Allahım kimseye bu hastalığı yaşatmasın
 
Sırf bu başlığa yorum yapabilmek için üye oldum. Ben 2021 yılında hamileydim ve anksiyete ile tanıştım. Üç aylık hamileydim. Başta başka bir hastalığım var sandık ama göğüs doktoru belirtilerime göre anksiyete teşhisi koydu. Evime asla giremiyordum, bu yüzden hamileliğim süresince annemlerde kaldık. Gündüz bir şekilde geçiyordu ama geceleri hiç geçmiyordu. Gözümü kapadığım an öleceğim sanıyordum. Hiç nefes alamıyordum sanki. Sürekli cam kenarında oturuyordum. Eşim de benimle birlikte uyumadan sabahı ediyordu. Bazen intihar etmeyi bile istiyordum, bu şekilde yaşayacağıma bir kez ölürüm diyordum ama bebeğime kıyamıyordum. Derken tavsiye üzerine bir psikolog buldum. İnternet üzerinden sadece dört defa konuştum. Sorunun aslına indi ve ilaçsız beni iyileştirdi. Doğumdan sonra ise bir daha atak yaşamadım. Kesinlikle tamamen bitebilen bir hastalık ki çevremde iki kişi daha ilaçsız bitirdi. Asla pes etmeyin. Bir de doktorum İyi Hissetmek kitabını önermişti. Mutlaka okuyun. İlaçsız tedaviyi savunan bir kitap. İnşallah Allahım kimseye bu hastalığı yaşatmasın
Öncelikle çok teşekkür ederim. Bende hamileliğimde tam 4 ayrı psikologla görüştüm ama bana pek bir faydası olmadı . Emdr terapi aldım ben . Şimdi başka bir psikologla bdt terapiye başlayacağım. Sanırım işinin ehli iyi bir psikolog bulmak gerekiyor atlatabilmek için . Psikologlara olan güvenim o kadar sarsıldı ki . Bir tarafim da çok korkuyor ya yine fayda görmezsem diye . Doktorum çok emin konuşuyor ama bakalım . Ömrüm bu hastanelerde geçsin istemiyorum . Yazdiklariniz o kadar tanıdık ki . Bende aynısını yaşadım . Eğer iyilesmezsem böyle yasacagima öleyim daha iyi diyordum hep . Günlerce ölmek için dua ediyordum . Şimdi ise tek istediğim iyileşip evladimin her anına tanık olmak. Onun hep yanında olmak istiyorum . Soyledikleriniz beni çok motive etti. Sizin anksiyeteniz kaç ay sürdü ?psikologunuzun ismini sakıncası yoksa sorabilir miyim ?
 
Sırf bu başlığa yorum yapabilmek için üye oldum. Ben 2021 yılında hamileydim ve anksiyete ile tanıştım. Üç aylık hamileydim. Başta başka bir hastalığım var sandık ama göğüs doktoru belirtilerime göre anksiyete teşhisi koydu. Evime asla giremiyordum, bu yüzden hamileliğim süresince annemlerde kaldık. Gündüz bir şekilde geçiyordu ama geceleri hiç geçmiyordu. Gözümü kapadığım an öleceğim sanıyordum. Hiç nefes alamıyordum sanki. Sürekli cam kenarında oturuyordum. Eşim de benimle birlikte uyumadan sabahı ediyordu. Bazen intihar etmeyi bile istiyordum, bu şekilde yaşayacağıma bir kez ölürüm diyordum ama bebeğime kıyamıyordum. Derken tavsiye üzerine bir psikolog buldum. İnternet üzerinden sadece dört defa konuştum. Sorunun aslına indi ve ilaçsız beni iyileştirdi. Doğumdan sonra ise bir daha atak yaşamadım. Kesinlikle tamamen bitebilen bir hastalık ki çevremde iki kişi daha ilaçsız bitirdi. Asla pes etmeyin. Bir de doktorum İyi Hissetmek kitabını önermişti. Mutlaka okuyun. İlaçsız tedaviyi savunan bir kitap. İnşallah Allahım kimseye bu hastalığı yaşatmasın
Gittiğim bir psikiyatr da bana benim hastalığımın organik kökenli olduğunu beynimin ürettiğini söyledi . Yalnızca terapiden fayda goremeyecegimi söyledi. Beynin ürettigi için ilaç kullanmalısın dedi ve başka bir psikiyatr da bazı insanlar doğuştan distimik olur ömür boyu ilaç kullanmak zorunda kalabilirler dedi . Biraz da doktorların bu söylemleri beni umutsuzluga sevk etti . Şuan gittiğim doktorum ben iyileşmeyen anksiyete görmedim diyor. İyilesebilecegimi söylüyor . Şuan citoles 20 mg + stilizan kullanıyorum . En kötü ihtimalle ilaçlarını dusururuz 5 mg citoles koruyucu doz olarak kullanabilirsin dedi .
 
2009 da başladım ilaca 19 yaşında.su an hedeflerinin hepsine ulaştım çocuğum da var .ilaçla mutluysam ilaçla yaşarım diyerek bunu kaabullendigim an normal hayatıma başladım.bir şeker tansiyon hastası nasıl günlük ilaç almak zorundaysa bu da bir ilaç ve içmek iyi geliyor vücuduma...
 
aslında ilaç dozu düşmesi bile o kadar rahatlatıcı ki. Benim de konuştuğum bir terapist bana bunun başlama sebebinin çok büyük bir travma veya korku olduğunu söylemişti. O büyük travma veya korkuyu yaşadıktan sonra beynimizin serotonin üreten bölümünde bi deformasyon oluşuyormuş. İlaç kullanmadan bu durumu tolere edebilmek için hayatımızın ve beslenme şeklimizin çok düzenli olması gerekiyormuş. Yaşam tarzımızı kaliteli duruma getirmezsek baş edebilmemiz çok zormuş. En ufak stres durumunda tekrar ortaya çıkarmış. Yani benim anladığım her durumda kurtulmak bizim elimizde o yüzden çok da yıpratmaya gerek yok karar verdikten sonrası tamamen bize bağlı. Ben mesela şu an ilacımdan ayrılmaya hiç hazır hissetmiyorum yan etkilerinden de kurtuldum sayılır. Gayet mutluyum çok şükür
 
2009 da başladım ilaca 19 yaşında.su an hedeflerinin hepsine ulaştım çocuğum da var .ilaçla mutluysam ilaçla yaşarım diyerek bunu kaabullendigim an normal hayatıma başladım.bir şeker tansiyon hastası nasıl günlük ilaç almak zorundaysa bu da bir ilaç ve içmek iyi geliyor vücuduma...
Ben de artık böyle düşünüyorum. Bırakmaya çalıştıkça daha çok kendimizi yıpratıyoruz ve ilaç kullanmaktan daha fazla zarar görüyoruz bence
 
2009 da başladım ilaca 19 yaşında.su an hedeflerinin hepsine ulaştım çocuğum da var .ilaçla mutluysam ilaçla yaşarım diyerek bunu kaabullendigim an normal hayatıma başladım.bir şeker tansiyon hastası nasıl günlük ilaç almak zorundaysa bu da bir ilaç ve içmek iyi geliyor vücuduma...
Evet çok haklısınız kesinlikle size katılıyorum. Bende öyle düşünüyorum. Beni en çok yıpratan ve korkutan şey sürekli tekrar olursa naparim artık bir çocuğum var diyorum . Siz hamileliginizde de anksiyete yaşadınız mı ?
 
aslında ilaç dozu düşmesi bile o kadar rahatlatıcı ki. Benim de konuştuğum bir terapist bana bunun başlama sebebinin çok büyük bir travma veya korku olduğunu söylemişti. O büyük travma veya korkuyu yaşadıktan sonra beynimizin serotonin üreten bölümünde bi deformasyon oluşuyormuş. İlaç kullanmadan bu durumu tolere edebilmek için hayatımızın ve beslenme şeklimizin çok düzenli olması gerekiyormuş. Yaşam tarzımızı kaliteli duruma getirmezsek baş edebilmemiz çok zormuş. En ufak stres durumunda tekrar ortaya çıkarmış. Yani benim anladığım her durumda kurtulmak bizim elimizde o yüzden çok da yıpratmaya gerek yok karar verdikten sonrası tamamen bize bağlı. Ben mesela şu an ilacımdan ayrılmaya hiç hazır hissetmiyorum yan etkilerinden de kurtuldum sayılır. Gayet mutluyum çok şükür
Bende hamilelikte o kadar ağır yaşadım ki asla bırakmam ilaçlarımı şuan. Özellikle oğlum varken. Birde benim hep düşündüğüm konulardan biri de bir sürü insanın travması var .ama herkes anskiyete yaşamıyor. Ben neden yaşıyorum diyorum . Şuan zaten stresli bir hayatım var . İlaçsız katlanabilmem mümkün değil
 
2009 da başladım ilaca 19 yaşında.su an hedeflerinin hepsine ulaştım çocuğum da var .ilaçla mutluysam ilaçla yaşarım diyerek bunu kaabullendigim an normal hayatıma başladım.bir şeker tansiyon hastası nasıl günlük ilaç almak zorundaysa bu da bir ilaç ve içmek iyi geliyor vücuduma...
Siz de terapi aldınız mı ?
 
Evet çok haklısınız kesinlikle size katılıyorum. Bende öyle düşünüyorum. Beni en çok yıpratan ve korkutan şey sürekli tekrar olursa naparim artık bir çocuğum var diyorum . Siz hamileliginizde de anksiyete yaşadınız mı ?
Bende yaşadım ooo kendimle gurur duyarım hatta.yerimde başkası olsa pes etmişti diye.allah kimseyi bu hastalıkla sınamasın.cok zor biliyorum.dipsiz kuyu gibi bazen.ama ben bu durumu kabullendim ve böyle mutlu oldum .neden ben böyleyim dedikçe diğer insanlardan kendinizi farklı ve aşağılık gibi görmeye başlıyorsunuz.ben kendi vücudumu panik atak geçireceğim anları tahmin ederek yaşayarak alıştım bu duruma.herkesin bir sıkıntısı var bizimde imtihanımız bu
 
aslında ilaç dozu düşmesi bile o kadar rahatlatıcı ki. Benim de konuştuğum bir terapist bana bunun başlama sebebinin çok büyük bir travma veya korku olduğunu söylemişti. O büyük travma veya korkuyu yaşadıktan sonra beynimizin serotonin üreten bölümünde bi deformasyon oluşuyormuş. İlaç kullanmadan bu durumu tolere edebilmek için hayatımızın ve beslenme şeklimizin çok düzenli olması gerekiyormuş. Yaşam tarzımızı kaliteli duruma getirmezsek baş edebilmemiz çok zormuş. En ufak stres durumunda tekrar ortaya çıkarmış. Yani benim anladığım her durumda kurtulmak bizim elimizde o yüzden çok da yıpratmaya gerek yok karar verdikten sonrası tamamen bize bağlı. Ben mesela şu an ilacımdan ayrılmaya hiç hazır hissetmiyorum yan etkilerinden de kurtuldum sayılır. Gayet mutluyum çok şükür
Ben ilaç dozumü azaltamiyorum.sinirlilik yapıyor azaltinca
 
Bende hamilelikte o kadar ağır yaşadım ki asla bırakmam ilaçlarımı şuan. Özellikle oğlum varken. Birde benim hep düşündüğüm konulardan biri de bir sürü insanın travması var .ama herkes anskiyete yaşamıyor. Ben neden yaşıyorum diyorum . Şuan zaten stresli bir hayatım var . İlaçsız katlanabilmem mümkün değil
Ay emin olun insanların travmaları o kadar değişik şekillerde ortaya çıkıyor ki etrafınıza dikkatlice baksanız anksiyeteye şükredersiniz. En azından bizim derdimiz kendimizle. Travmalarımızın bedellerini kimseye ödetmiyoruz. Doktorum da buna benzer bişey söylemişti. Öyle vakalar var ki anksiyeteye hastalık diyemiyorum demişti. Mesela bi tane anlatayım size. Bi tanıdığımın annesi çocukken aşşırı zor şeyler yaşamış. Dedesi eve başka kadın getirip anneannesini evden kovamadıkları için şöminede yakmaya karar vermişler kadını son anda komşuları kurtarmış. Bu kadın hayatı boyunca bırakın anksiyete vs grip bile zor olurmuş. Ama gel gelelim kızlarına hiç sevgi göstermemiş. Bir gün size sarılırsam siz de beni bırakıp gideceksiniz biliyorum dermiş. Çok özet geçtim ama neler neler var. Yani biz ayrıcalıklı değiliz her yaşanan travmanın bir karşılığı var bizimkinin sonucu anksiyete bozukluğu olmuş.
 
Öncelikle çok teşekkür ederim. Bende hamileliğimde tam 4 ayrı psikologla görüştüm ama bana pek bir faydası olmadı . Emdr terapi aldım ben . Şimdi başka bir psikologla bdt terapiye başlayacağım. Sanırım işinin ehli iyi bir psikolog bulmak gerekiyor atlatabilmek için . Psikologlara olan güvenim o kadar sarsıldı ki . Bir tarafim da çok korkuyor ya yine fayda görmezsem diye . Doktorum çok emin konuşuyor ama bakalım . Ömrüm bu hastanelerde geçsin istemiyorum . Yazdiklariniz o kadar tanıdık ki . Bende aynısını yaşadım . Eğer iyilesmezsem böyle yasacagima öleyim daha iyi diyordum hep . Günlerce ölmek için dua ediyordum . Şimdi ise tek istediğim iyileşip evladimin her anına tanık olmak. Onun hep yanında olmak istiyorum . Soyledikleriniz beni çok motive etti. Sizin anksiyeteniz kaç ay sürdü ?psikologunuzun ismini sakıncası yoksa sorabilir miyim ?
Emin olun geçiyor, ben atlattım çok şükür. İnşallah siz de kurtulacaksınız. Allahım düşmanımın başına bile vermesin. Benimki 9 ay sürdü. İnanın evime bile gidip kalamazsan şimdi kalabiliyorum. Üstelik ikinci hamileliğimde de tekrarlar mı diye düşünüyordum ama şükür tekrarlamadı. Doktorum problemin temeline indi. Aslında terapileriniz sohbet havasında oluyordu ama o problemi buluyor. Kuzenim de yaklaşık 7 yıl ilaç kullandı ve hamile kalmadan önce bu doktorla görüştü. Hamileliğinde ilacı kestiler. Şu an bebeği 9 aylık ve bir daha yaşamadı. Bu durumdaki bütün insanlara özellikle hamilelere doktorumu tavsiye ederim. Bir kişi bile kurtulsa mutlu olurum. Doktorumun adı
 
Emin olun geçiyor, ben atlattım çok şükür. İnşallah siz de kurtulacaksınız. Allahım düşmanımın başına bile vermesin. Benimki 9 ay sürdü. İnanın evime bile gidip kalamazken şimdi kalabiliyorum. Üstelik ikinci hamileliğimde de tekrarlar mı diye düşünüyordum ama şükür tekrarlamadı. Doktorum problemin temeline indi. Aslında terapileriniz sohbet havasında oluyordu ama o problemi buluyor. Kuzenim de yaklaşık 7 yıl ilaç kullandı ve hamile kalmadan önce bu doktorla görüştü. Hamileliğinde ilacı kestiler. Şu an bebeği 9 aylık ve bir daha yaşamadı. Bu durumdaki bütün insanlara özellikle hamilelere doktorumu tavsiye ederim. Bir kişi bile kurtulsa mutlu olurum. Doktorumun adı Emel Koyuncu Kütük. Umudunuzu kaybetmeyin, ben atlattıysam siz de yaparsınız.
 
Bende yaşadım ooo kendimle gurur duyarım hatta.yerimde başkası olsa pes etmişti diye.allah kimseyi bu hastalıkla sınamasın.cok zor biliyorum.dipsiz kuyu gibi bazen.ama ben bu durumu kabullendim ve böyle mutlu oldum .neden ben böyleyim dedikçe diğer insanlardan kendinizi farklı ve aşağılık gibi görmeye başlıyorsunuz.ben kendi vücudumu panik atak geçireceğim anları tahmin ederek yaşayarak alıştım bu duruma.herkesin bir sıkıntısı var bizimde imtihanımız bu
Kesinlikle bende daha doğmadan evladimla imtihan oldum . Sürekli ona bakamayacagimi dusunuyordum . Anne olmanın bana ağır geleceğini düşünüyordum. Hiç iyilesemeyecekmis gibi hissediyoruldum . Kendime zarar veriyordum.ve tıpkı dediğiniz gibi kendimi diğer insanlar ayristirmistim . Onlar normalde ben değilmişim gibi düşünüyordum. Şimdi toparladım ama o korkuyu atamıyorum içimden hala .
 
Ay emin olun insanların travmaları o kadar değişik şekillerde ortaya çıkıyor ki etrafınıza dikkatlice baksanız anksiyeteye şükredersiniz. En azından bizim derdimiz kendimizle. Travmalarımızın bedellerini kimseye ödetmiyoruz. Doktorum da buna benzer bişey söylemişti. Öyle vakalar var ki anksiyeteye hastalık diyemiyorum demişti. Mesela bi tane anlatayım size. Bi tanıdığımın annesi çocukken aşşırı zor şeyler yaşamış. Dedesi eve başka kadın getirip anneannesini evden kovamadıkları için şöminede yakmaya karar vermişler kadını son anda komşuları kurtarmış. Bu kadın hayatı boyunca bırakın anksiyete vs grip bile zor olurmuş. Ama gel gelelim kızlarına hiç sevgi göstermemiş. Bir gün size sarılırsam siz de beni bırakıp gideceksiniz biliyorum dermiş. Çok özet geçtim ama neler neler var. Yani biz ayrıcalıklı değiliz her yaşanan travmanın bir karşılığı var bizimkinin sonucu anksiyete bozukluğu olmuş.
Çok üzüldüm . Çok acı bir durum gerçekten. Doğru söylüyorsunuz . Zaten asil tedavi olması gereken kişiler tedavi olmadığı için biz hasta oluyoruz bence.Bedelini biz ödüyoruz. Benimde zor bir çocukluğum oldu malesef . Çok da erken yaşta başladı anskiyete bende 15 yaşlarındaydim ve bende takıntı da var anksiyete kadar olmasa da . Dini takintilarla başladı zaten . Üzüldüğüm nokta en güzel yillarim hep bu hastalıkla savaşarak geçti . Çocukluğum , gençliğim . Lise yıllarımda herkes eğlenirken kendini sadece derslerine verirken ben bir köşeye geçip ağlardım .okulda duramaz eve koşardım . Sürekli onlara bakıp ben neden böyleyim derdim . Çok zor gerçekten . Keşke herkes farkında olsa da gidip tedavi olsa .
 
X