Kayınvalidem 1 ve 2 şubatta olacak olan yeğenlerinin nişanı için gelecek. Bana sormadan kendine 31 ocakta öğlen 12 de ve 10 Şubat pazartesi sabah 6 da bilet almış. Bana da beni karşılarsınız diye mesaj atmış. Arayıp “saatleri değiştir işteyiz o saatte” dedim “ek para istiyor” dedi. “Bana sormadan neden alıyorsun karşılanmayı bekliyorsan” dedim bana “kör değil sağır değilim tamam gelirim ben” dedi ağlayarak kapattı telefonu. Birkaç gün sonra eşimi aradı “abinleri arayın davet edin onlarda iki gece sizde kalsın ben çağırdım onları size onlar sizden de davet bekliyor.” dedi. Evim misafir ağırlamaya müsait değil. Bir odam var ona da kayınvalidemi mi eltimleri mi çocuklarını mı yatıracağım. Karşılamaya işten dolayı gidemeyeceğiz. İnatla hala ayarlayın bir şekilde diye eşime ağlıyor. Eşim “aradaki farkı ödeyeyim cuma ben alırım pazartesi ben nöbetçiyim sen sabah 4 te çıkıp bırakır işine arabayla geçersin” dedi. Kalacak yer için de annesi erkeklerin yatak odasında bizim de ortada salonda yatmamız önerisinde bulunmuş. Ben tesettürlüyüm tüm odalarım oturma odasına açılıyor. Ben ortada yatarsam lazım kimse tuvalete de su içmeye de gitmesin ayrıca yatak odamı da vermek istemiyorum kimseye. Eltimler Anadolu yakasında oturuyor gayet de git gel yapabilirler bunları eşime söyledim “bana iki gün dayanamıyorsun dimi” dedi kavga ettik. Ne yapacağımı şaşırdım. Zorunlu bir durum olsa evimi de veririm anahtarımı da ama kayınvalidem beni sindirmeye çalışıyor. Eşime lafını kim geçirecek savaşına soktu bizi. Eşime sürekli ağlayıp kendi dezavantajlı durumunu kullanmasından bıktım artık. Bana sormadan sürekli bir emrivakisi var. Hayır dediğim her şeyde ağlayarak eşimi arıyor. Bunlar çok küçük sorunlar gibi gelebilir yine size ama evliliğimde huzurum kalmadı. Kendisi memur emeklisi. İyi kötü bir geliri var. 3 tane evi var Giresun’da. Bizim arabamız dışında hiçbir şeyimiz yok ama eşim ona sürekli para yolluyor. Evine alınacak şeyleri sürekli bize kitliyor. Eşime artık biz aileyiz farkındasın dimi benim annemlere de alalım o zaman diyorum alalım ben bir şey demiyorum ki diyor. Gerçekten alsam bir şey demez bunu da biliyorum ama ben kendime alacaklarımı ortak bütçeden doğru zamanı beklerken kayınvalideme süpürge almak istemiyorum, balkonuna masa takımı dizmek istemiyorum. Söyleyince de paragöz oluyorum. Boşanmayı ciddi ciddi düşünmeye başladım geçen geldiği zamandan beri. Evlilik terapisine başladık annesi eşimin abisinden öğrenmiş beni arayıp “fuzili yerlere para harcıyorsun benim sırtımda sandalyeler kırıldı sesimi hiç çıkarmadım” dedi. Ne diyeceğimi şaştım kaldım artık. Eşimle somut bir sorunum yok. Sorun olsa da çözüm için gerçekten uğraşan birisi ama annesiyle hiçbir şekilde anlaşamıyorum. Şu an anlatmadığım zibilyon tane sorun yaşadık. Toparlanacağına dair umuda ihtiyacım var. Bu şekilde evliliğe başlayıp düzelen var mı aranızda?