- 17 Eylül 2018
- 2.475
- 8.208
- 78
- Konu Sahibi _Phantom-Opera_
- #1
Nereden başlayacağımı bilmiyorum.. Eşimle hiçbir zaman iyi bi ilişkimiz olmadı. Evlenmeden önce de aşkımdan ölmüyordum ama evlenip çocuk sahibi olma fikri ağır bastığı için 1 yılda evlendim. 2.5 yılllık evliyim 1.5 yaşında bi kızım var..
Genel olarak haklı olduğum konularda asla taviz vermeyen ve alttan almayan bi yapım var. Eşimin ise tek derdi ben senin kocanım hata da yapsam susacaksın alttan alacaksın. Asla geri adım atmadım bu tavrımdan o yüzden de kimse tarafından sevilmedim annesi gibi olmadığım için.
Hamileliğim boyunca sözlü şiddetinin yanında 1 kere fiziksel şiddetini gördüm. Ama ayrılacak gücü kendimde bulamadım şartlarım buna müsaade etmedi. Annesine çay koymadığım için doğumundan 1 gün önce sabahlara kadar sen benim anneme saygısızlık yaptın ben de seni boşayacam bilmem ne ve hamileliğin tümü böyle şeylerle geçti.. Geriye dönüp baktığımda düğünüm doğumum özel günlerim dahil hiçbir gün güzel hiçbir anım yok.. Gerçek anlamda ne o beni sevdiği kadın gibi sahiplendi ne de ben ona sevdiğim adam gibi bakabildim. Bana ne yaptıysa şiddet dahil aynen karşılık verdim dağıttıysa dağıttım kırdıysa kırdım vurduysa vurdum. Ev ev değil tımarhane gibiydi.
evladımı kucağa aldığımda artık tek yaşama sebebimin kızım olduğunu anladım ve o ne yaparsa karşılık vermedim lafımı söyledim ama onun aynıyla karşılık vermedim. Kızımın yanında kavga etmemeye çalıştım. Bana hamileliğim dahil para vermiyordu. Benim aldığım parayı dahi vermiyordu çeşitli sebeplerle bankaya atıyordu. Biz evde ay sonuna 1 hafta kala 50 lira ayırıp 600 700 belki daha fazla bankaya yatırıyordu.. Kızım 2 aylıkken büyük bir kavga ettim. Bana da kızına da bakmak zorundasın benim de ihtiyaçlarım var dedim ki bir göğüs pedi alamıyordum düşünün. Bana ''ben sana yapmam sadece çocuğuma yaparım'' dedikten sonra eşşek gibi yapacaksın dediğim için 1 saat aralıksız dayak yedim yavrum yan odada uyuyordu ve ben sadece Allah belanı versin diyerek ağlamakla yetindim artık yerimden kalkmaya gücüm bile yetmiyordu zaten kaldırmadı da..
En son yanından kaçtım annesine mesaj attım anne beni kurtar diye ama iş işten geçti herkes ondan sonra geldi. Nitekim 1 yıl geçti üzerinden ve ben hala bu insanla evliyim..
Şimdi kızıma bağıran sabırsız tahammülsüz asla alttan almayan bi insanım. Ve özellikle kızıma bağırdığımda bunu bana karşı kullanıp sen delisin tedavi ol bilmem ne diyerek beni yıldırmaya çalışan bi adam var karşımda...
Dün yaşananlara gelecek olursak; sabah kahvaltı hazırlarken tuvalete gitti çıktı kapıyı kapat dediğim halde kapatmadı. En az 5 kere söyledim kapıyı kapat çocuk tuvalete girecek diye ama dinlemedi. Banyoya girdi ve kızım o ara koşarak tuvalete girdi. Tuvaletimiz klozet ve beyimizin sifon çekme gibi bir adeti asla yok. Neyse... Kızım dur gitme diyene kadar girdi içeri ve ben de kızarak geri zekalı kaç kere kapat dedim şunu sana napıyosun orda dedim ve dememle bana küfürler etmeye başladı ve devamında neredeyse dövecek üzerime geliyor falan dedim çık git evden ben sana kahvaltı falan yapıp da koymam önüne.. Neyse çıktı dışarı.
Çıkınca abimi aramış ağlamış bana hakaret ediyo çocuğa bağırıyo alttan almıyo o alttan alsa ben ona iyi olurum vs diyerek abim de hiçbir şey bilmediği içi bana alttan al kızım şimdilik sabret işin olur çocuk biraz büyümüş olur olmuyosa sen bilirsin dedi ve içim rahat bir şekilde telefonu kapattım. Çünkü olandan bitenden şimdiye kadar abimin haberi yoktu bundan sonra olacak çünkü bu yolu kendisi açtı.. Mesele o da değil. Sanki ilk defa tartışmışız gibi gitti ailesinin evine ve akşam eve gelmedi. Kızımın odalara bakıp baba diye ellerini açıp onu sorması çok zoruma gitti gel evine diye mesaj attım ama gelmedi. Neymiş yine tartışmak istemiyormuş.. Sabah da geldi kızı aldı ailesinin götürdü.
Benim zoruma ne gitti derseniz maddi olarak iyi değiliz sigortamız yok işimiz yok devletin verdiği iki maaşla geçiniyoruz. Çünkü kendisi engelli. Sanıyo ki bu maaşlar bize ömür boyu yetecek ama işin böyle olmayacağını bi türlü anlamıyor anlatamıyorum. Adam çalışmak istemiyor. Ben de bi an önce devlete atanıp en azından kendimi ve kızımı kurtarmak istiyorum. Sinirlenmemeye sakin olmaya çalışıyorum asla kızıma kimseye yansıtmıyorum ama oynatmaya az kaldı sanki yavaş yavaş yine eski intihar meraklısı ben geri geliyor gibi.. Ama yapamıyorum hiçbir şey.. Şu an boşanamam. Öyle bir maddi gücüm yok kimsede yok. Ama bu şekilde de iyice deliriyorum..
İçimi dökeyim dedim. Kimseye anlatamıyorum kimseye söyleyemiyorum... İçimde bir şeyler eziliyo acıyo kendimi çok çaresiz hissediyorum.. Benim hayalimdeki hayat bu değildi. Bana vaad edilen evlilik kesinlikle bu değildi.. Şimdi elim koynumda kızım yok ben hissiz bi şekilde öylece oturuyorum ağlayamıyorum bile..
Genel olarak haklı olduğum konularda asla taviz vermeyen ve alttan almayan bi yapım var. Eşimin ise tek derdi ben senin kocanım hata da yapsam susacaksın alttan alacaksın. Asla geri adım atmadım bu tavrımdan o yüzden de kimse tarafından sevilmedim annesi gibi olmadığım için.
Hamileliğim boyunca sözlü şiddetinin yanında 1 kere fiziksel şiddetini gördüm. Ama ayrılacak gücü kendimde bulamadım şartlarım buna müsaade etmedi. Annesine çay koymadığım için doğumundan 1 gün önce sabahlara kadar sen benim anneme saygısızlık yaptın ben de seni boşayacam bilmem ne ve hamileliğin tümü böyle şeylerle geçti.. Geriye dönüp baktığımda düğünüm doğumum özel günlerim dahil hiçbir gün güzel hiçbir anım yok.. Gerçek anlamda ne o beni sevdiği kadın gibi sahiplendi ne de ben ona sevdiğim adam gibi bakabildim. Bana ne yaptıysa şiddet dahil aynen karşılık verdim dağıttıysa dağıttım kırdıysa kırdım vurduysa vurdum. Ev ev değil tımarhane gibiydi.
evladımı kucağa aldığımda artık tek yaşama sebebimin kızım olduğunu anladım ve o ne yaparsa karşılık vermedim lafımı söyledim ama onun aynıyla karşılık vermedim. Kızımın yanında kavga etmemeye çalıştım. Bana hamileliğim dahil para vermiyordu. Benim aldığım parayı dahi vermiyordu çeşitli sebeplerle bankaya atıyordu. Biz evde ay sonuna 1 hafta kala 50 lira ayırıp 600 700 belki daha fazla bankaya yatırıyordu.. Kızım 2 aylıkken büyük bir kavga ettim. Bana da kızına da bakmak zorundasın benim de ihtiyaçlarım var dedim ki bir göğüs pedi alamıyordum düşünün. Bana ''ben sana yapmam sadece çocuğuma yaparım'' dedikten sonra eşşek gibi yapacaksın dediğim için 1 saat aralıksız dayak yedim yavrum yan odada uyuyordu ve ben sadece Allah belanı versin diyerek ağlamakla yetindim artık yerimden kalkmaya gücüm bile yetmiyordu zaten kaldırmadı da..
En son yanından kaçtım annesine mesaj attım anne beni kurtar diye ama iş işten geçti herkes ondan sonra geldi. Nitekim 1 yıl geçti üzerinden ve ben hala bu insanla evliyim..
Şimdi kızıma bağıran sabırsız tahammülsüz asla alttan almayan bi insanım. Ve özellikle kızıma bağırdığımda bunu bana karşı kullanıp sen delisin tedavi ol bilmem ne diyerek beni yıldırmaya çalışan bi adam var karşımda...
Dün yaşananlara gelecek olursak; sabah kahvaltı hazırlarken tuvalete gitti çıktı kapıyı kapat dediğim halde kapatmadı. En az 5 kere söyledim kapıyı kapat çocuk tuvalete girecek diye ama dinlemedi. Banyoya girdi ve kızım o ara koşarak tuvalete girdi. Tuvaletimiz klozet ve beyimizin sifon çekme gibi bir adeti asla yok. Neyse... Kızım dur gitme diyene kadar girdi içeri ve ben de kızarak geri zekalı kaç kere kapat dedim şunu sana napıyosun orda dedim ve dememle bana küfürler etmeye başladı ve devamında neredeyse dövecek üzerime geliyor falan dedim çık git evden ben sana kahvaltı falan yapıp da koymam önüne.. Neyse çıktı dışarı.
Çıkınca abimi aramış ağlamış bana hakaret ediyo çocuğa bağırıyo alttan almıyo o alttan alsa ben ona iyi olurum vs diyerek abim de hiçbir şey bilmediği içi bana alttan al kızım şimdilik sabret işin olur çocuk biraz büyümüş olur olmuyosa sen bilirsin dedi ve içim rahat bir şekilde telefonu kapattım. Çünkü olandan bitenden şimdiye kadar abimin haberi yoktu bundan sonra olacak çünkü bu yolu kendisi açtı.. Mesele o da değil. Sanki ilk defa tartışmışız gibi gitti ailesinin evine ve akşam eve gelmedi. Kızımın odalara bakıp baba diye ellerini açıp onu sorması çok zoruma gitti gel evine diye mesaj attım ama gelmedi. Neymiş yine tartışmak istemiyormuş.. Sabah da geldi kızı aldı ailesinin götürdü.
Benim zoruma ne gitti derseniz maddi olarak iyi değiliz sigortamız yok işimiz yok devletin verdiği iki maaşla geçiniyoruz. Çünkü kendisi engelli. Sanıyo ki bu maaşlar bize ömür boyu yetecek ama işin böyle olmayacağını bi türlü anlamıyor anlatamıyorum. Adam çalışmak istemiyor. Ben de bi an önce devlete atanıp en azından kendimi ve kızımı kurtarmak istiyorum. Sinirlenmemeye sakin olmaya çalışıyorum asla kızıma kimseye yansıtmıyorum ama oynatmaya az kaldı sanki yavaş yavaş yine eski intihar meraklısı ben geri geliyor gibi.. Ama yapamıyorum hiçbir şey.. Şu an boşanamam. Öyle bir maddi gücüm yok kimsede yok. Ama bu şekilde de iyice deliriyorum..
İçimi dökeyim dedim. Kimseye anlatamıyorum kimseye söyleyemiyorum... İçimde bir şeyler eziliyo acıyo kendimi çok çaresiz hissediyorum.. Benim hayalimdeki hayat bu değildi. Bana vaad edilen evlilik kesinlikle bu değildi.. Şimdi elim koynumda kızım yok ben hissiz bi şekilde öylece oturuyorum ağlayamıyorum bile..
