- 29 Temmuz 2015
- 1.652
- 1.890
- 44
-
- Konu Sahibi WanttobeGeek1
- #1
Selamlar site ahalisi
Size önce geçmişim hakkında şöyle kısaca bir bilgi vereyim.Aileden(baba) problemli büyüdüm.Sorunlu bir ergenlik ve çocukluk geçirdim.Kendimi diğer insanlardan izole ettim.Oldukça beğenilen biri olmama rağmen erkeklerdende..(terapide büyük bir bağlanma sorunum olduğu ortaya çıktı)Sonra annemle babam ayrıldı da rahat ettim ama tabi çok geçti 24-25 yaşına gelmiştim.
Hayatım boyunca çok çabuk öğrenen,unutmayan ancak çalışmaya direnci olan bir insandım.Çocukken böyle değildim hep çok başarılı olmama rağmen ailemin ilgisini çekemediğim için sanırım ya boşverdim ya da bu türlü ilgi çekmeye çalıştım.Buna rağmen en yüksek puanlı bölümlerden birine (özelde) girdim.Ama asla severek okumadım.Hep depresiftim bla bla bla..
Sonra okuldan bir şekilde ite kaka mezun oldum ve hayatımn aşkıyla tanıştım.Gördüğümüz an daha konuşmadan çarpıldık birbirimize.4 yıllık bir ilişkiden sonra şuan yurtdışına onun doğduğu ülkeye, istediğim bölümü okuyup hayatımı baştan kurmaya geldim.Bunun hayalini tam 1,5 yıl kurduk(beraber yaşamanın)..onun çocukları var 2 tane.. Ben çocuk yapmayı henüz hiç düşünmememe ve çok fazla çocuk sevmeme rağmen onunkileri çok seviyorum.Tabi onlarda beni..anneleriyle yaşıyorlar!
Neyse velhasılkelam ; 4 yıllık ilişki buraya gelince 4 haftada bitti.Adam bambaşka biri oldu.Normalde çok rahat çekip giderim aşkımdan ölsemde, o bunu çok iyi bilir.Ama aynı evde yaşarken yabancı bir ülkede nereye gideyim? İlişkimizde 4 yıl boyunca hep o ılımlı tarafken bu sefer ben öyle olmaya başladım ama hiç mizacımda yoktur,baskın bir karakterim.Ben ılımlı olup,kendi sınırlarımı aştıkça; o da benim sınırlarımı aşmaya başladı!!!Düzgün ve avrupa kültürü aldığı için oldukça medeni bir insandır dolayısıyla aklınıza küfür,dayak,hakaret gibi şeyler gelmesin..
Ve sonuç ; ayrıldık..Ben yeni bir eve çıktım.2 tane yabancı ev arkadaşım var.Ama hala görüşmeye devam ediyoruz bir türlü kopamadık.Kendisi ömrüm boyunca arkadaşım kalabilcek bir insan ancak şuanda herşey tazeyken ve hala duygularım varken değil..ve onunda hala güçlü duyguları var..Ama anlaşamıyoruz birbirimize göre değiliz.Birbirimizi olduğumuz gibi kabul edemiyoruz.Ve ikimizinde bişeyleri tek başına başarması gerekiyor.Mesela ben hiç hayatımda birşeyi devam ettiremedim(düzenli kursa gitmek dil öğrenmek bla bla) şimdi dil kursuna düzenli gidiyorum(hemen hemen:)) birçoğunuz için çok basit birşey ama benim gibi biri için bu bir başarı..hayatımda hiç çalışmadım biraz di
L öğrendikten sonra çalışmayı düşünüyorum.O da çalışmıyor,depresif falan aşması gereken sorunları var benleyken aşamıyor.
Kendimi artık çok yalnız hissediyorum.Oldukça zor bir dil öğreniyorum.29 yaşındayım nasıl çalışmam gerektiğini bilmiyorum.öyle oturup günde 4-5 saat çalışamam en azından ilk başta..belki önerileriniz vardır? Onunla iletişimi koparmak ve unutmak konusunda nasıl davranmalıyım(burda henüz hiç arkadaşım yok)Daha doğrusu bu ilişki konusunda nasıl davranmalıyım?Ne bileyim kendimi yalnız hissediyorum,yepyeni bir ülke,yeni bir dil,yeni baştan bir hayat 29 yaşından sonra..yazın bişeyler :)
Dipnot: yazıyı uzun bulacak kadar okuma özürlü insanların fikirleri zaten benim için önemsiz olduğu için pas geçebilirler :) zira ben ufku açık insanlardan birşeyler duymak istiyorum..
Size önce geçmişim hakkında şöyle kısaca bir bilgi vereyim.Aileden(baba) problemli büyüdüm.Sorunlu bir ergenlik ve çocukluk geçirdim.Kendimi diğer insanlardan izole ettim.Oldukça beğenilen biri olmama rağmen erkeklerdende..(terapide büyük bir bağlanma sorunum olduğu ortaya çıktı)Sonra annemle babam ayrıldı da rahat ettim ama tabi çok geçti 24-25 yaşına gelmiştim.
Hayatım boyunca çok çabuk öğrenen,unutmayan ancak çalışmaya direnci olan bir insandım.Çocukken böyle değildim hep çok başarılı olmama rağmen ailemin ilgisini çekemediğim için sanırım ya boşverdim ya da bu türlü ilgi çekmeye çalıştım.Buna rağmen en yüksek puanlı bölümlerden birine (özelde) girdim.Ama asla severek okumadım.Hep depresiftim bla bla bla..
Sonra okuldan bir şekilde ite kaka mezun oldum ve hayatımn aşkıyla tanıştım.Gördüğümüz an daha konuşmadan çarpıldık birbirimize.4 yıllık bir ilişkiden sonra şuan yurtdışına onun doğduğu ülkeye, istediğim bölümü okuyup hayatımı baştan kurmaya geldim.Bunun hayalini tam 1,5 yıl kurduk(beraber yaşamanın)..onun çocukları var 2 tane.. Ben çocuk yapmayı henüz hiç düşünmememe ve çok fazla çocuk sevmeme rağmen onunkileri çok seviyorum.Tabi onlarda beni..anneleriyle yaşıyorlar!
Neyse velhasılkelam ; 4 yıllık ilişki buraya gelince 4 haftada bitti.Adam bambaşka biri oldu.Normalde çok rahat çekip giderim aşkımdan ölsemde, o bunu çok iyi bilir.Ama aynı evde yaşarken yabancı bir ülkede nereye gideyim? İlişkimizde 4 yıl boyunca hep o ılımlı tarafken bu sefer ben öyle olmaya başladım ama hiç mizacımda yoktur,baskın bir karakterim.Ben ılımlı olup,kendi sınırlarımı aştıkça; o da benim sınırlarımı aşmaya başladı!!!Düzgün ve avrupa kültürü aldığı için oldukça medeni bir insandır dolayısıyla aklınıza küfür,dayak,hakaret gibi şeyler gelmesin..
Ve sonuç ; ayrıldık..Ben yeni bir eve çıktım.2 tane yabancı ev arkadaşım var.Ama hala görüşmeye devam ediyoruz bir türlü kopamadık.Kendisi ömrüm boyunca arkadaşım kalabilcek bir insan ancak şuanda herşey tazeyken ve hala duygularım varken değil..ve onunda hala güçlü duyguları var..Ama anlaşamıyoruz birbirimize göre değiliz.Birbirimizi olduğumuz gibi kabul edemiyoruz.Ve ikimizinde bişeyleri tek başına başarması gerekiyor.Mesela ben hiç hayatımda birşeyi devam ettiremedim(düzenli kursa gitmek dil öğrenmek bla bla) şimdi dil kursuna düzenli gidiyorum(hemen hemen:)) birçoğunuz için çok basit birşey ama benim gibi biri için bu bir başarı..hayatımda hiç çalışmadım biraz di
L öğrendikten sonra çalışmayı düşünüyorum.O da çalışmıyor,depresif falan aşması gereken sorunları var benleyken aşamıyor.
Kendimi artık çok yalnız hissediyorum.Oldukça zor bir dil öğreniyorum.29 yaşındayım nasıl çalışmam gerektiğini bilmiyorum.öyle oturup günde 4-5 saat çalışamam en azından ilk başta..belki önerileriniz vardır? Onunla iletişimi koparmak ve unutmak konusunda nasıl davranmalıyım(burda henüz hiç arkadaşım yok)Daha doğrusu bu ilişki konusunda nasıl davranmalıyım?Ne bileyim kendimi yalnız hissediyorum,yepyeni bir ülke,yeni bir dil,yeni baştan bir hayat 29 yaşından sonra..yazın bişeyler :)
Dipnot: yazıyı uzun bulacak kadar okuma özürlü insanların fikirleri zaten benim için önemsiz olduğu için pas geçebilirler :) zira ben ufku açık insanlardan birşeyler duymak istiyorum..
Son düzenleme: