Dalga geçmeyin lütfen. Hani başkalarına anlamsız gelen fobiler vardır ya bende de bu fobi var. Siz aman onda ne var diyebilirsiniz ve diyeceksiniz ama mesela bende sizin gibi korkuyorum dediğiniz şeye aman ne var onda diyebilirim.
Konuya gelirsek matematik işlemlerini( elbette çok abartılı olmadığı sürece ) kafadan yaparım, kanuni durumlarda iyiyim, bilgisayarı takır takır kullanır yetmedi içini açar tamire kalkarım vs vs. Yani bence kafası çalışan biriyim. Ama gel gör ki akşama ne yemek yapsam diye düşününce kafada şalter iniyor. Yok arkadaş çalışmıyor. Boş boş bakıyorum. Yemek nedir sorusundan öteye geçemiyorum. Hadi zor zahmet yemek buldum diyelim bu seferde o yemek pişene kadar gerim gerim geriliyorum.
Tahminim bunun sebebi çocuklukta. Ben küçükken abilerimle bir aradaydık. Yengelerden biri beni istemedi evde. Bildiğiniz istemedi. İlkokula gidiyordum daha. Ne suç işledim inanın bilmiyorum ki çocuk ne suç işleyebilir? Çok da sakin bie çocuktum akrabalar bile söyler hala. Bu yenge beni bakışıyla, yalnız bulursa diliyle döverdi resmen. Onun yüzünden, onunla karşılaşmamak için buz gibi odalara saklanır kimseyle görüşmezdim, orada uyurdum. Bir kişide aman Ali Rıza efendi tadımız kaçmasın diye itiraz etmedi bu duruma. Anlayacağınız gariban bir çocuk olarak büyüdüm. Bu durumda bırakın mutfağı salona bile çıkmazdım bişey demesin diye. Az bişey akşam yemeği yer, ortalıktan kaybolurdum. Sanıyorum bu sebeple bir yaştan sonra gelişimim de ilerlemedi çok zayıf bir çocuk olarak kaldım. Boyum kısa kaldı. Kızmasın diye haliyle mutfağa da girmezdim , odaları da mutfakla yanyanaydı. Su bile almaya girsem parmak ucumda girer çıkardım. Çıkıp gürültü yapıyorsun diye kızmasın isterdim. Falan falan işte. Onlar evde yokken mutfağa girer makarna yapardım mesrla. Ama annem der arada, o kadın yüzünden çocuğum babasının ekmeğini bile zor yerdi diye. Hiç birşey yapmadı değil ailem ama karşıdaki laftan anlayan biri değildi. Çok sinsiydi zaten, kimse yokken yapardı yapacağını.
Özetle tahminim bu kadın yüzünden hayatımda pek çok sorun yaşadım ve psikolojik olarakk hala yaşıyorum( yıllardır görmedim boşandı abimle ama rüyamda kavga eder, bazen döverim). Yıllarca arkadaşım olmadı, ezik kaldım falan . Bu sorunlardan biri de galiba bu mutfak mevzusu. Bunu yeni fark ediyorum. Mutfağa giresim bile yok. Vakit geçirirken mutfakta bunalıyorum . Çok dağınık zaten. Güzel mutfakları görünce özeniyorum, güzel yemek yapanları görünce de özeniyorum ama yok ben bir an önce kaçmak istiyorum oradan. Bu arada yapınca güzel yemek yaparım ama bu huy yüzünden tecrübe kazanamıyorum. Haftada 2 kez en az dışarıda yemek yiyoruz ve bu da sağlıksız biliyorum ama yenemiyorum bunu. Saatler öncesinden geriliyorum. Tıpta ismi de var bu fobinin.
Evlenmeden öncede böyleydim. Annemin dediğinden çıkmazdım mutfakta. Kendim ufak tefek şeyler dışında bir şey yaptığım nadirdir, kurabiye, patlıcan salatası, makarna, kısır vs
Evlenirken en büyük korkum pilav yapmaktı. Kimden duyduysam en zor yemek pilavdir diye, korktum. İlk kez annem olmadan yaptığım yemekelrden biri pilavdı. İnat ettim. Ve ilginç ki kaç yıllık evliyim, evlendiğimden beri yaparım ve lapa olmafı hiç. Belki yumuşak olmuştur ki o da bir elin parmağını geçmez. Herkeste çok beğenir çok şükür.
Uzun oldu kusura bakmayın ama lütfen yardım edin nasıl yenerim bunu. Destek olun bana. Utanıyorum artık herkesten. Bir yere gitsem gerekseyemek yapamam insanlar ayıplar beni diye stres yapıyorum. 2 yıldır belki yeni kek yaptım geçen gün. Ama tecrübesiz olunca içi azzııcık hamur kaldı. Çorba bile stres yahu
Yardım lütfen