Mrb iyi gelen ilac oldumu sizw bende dipteyim tedavi horuyorum olduysa hangisi
İlaç ismi vermek yasak.
Mtb bende tedavi goruyorum siz hangi ilavla atlattiniz
Mer
Merhaba bende tedavi goruyorum bana hangi ilac kullandiginizi yazabilirmisiniz fikir acisindan ben atlatamadim ozeldende yazabilirsiniz
Ben de aynı sıkıntıyla uğraşıyorum. Bende birkaç yıldır vardı bu sorun ama pek farkında değildim. En son geçen yıl bu zamanlar artık en uç boyuta ulaştım. İntihar etmeyi denedim. Olmadı. Sonra psikiyatrik bir sürece başladım. Hâlâ da devam ediyorum. Tamamen geçti bitti diyemem ama şu an çok çok daha iyiyim. Yani %85 oranında kurtuldum diyebilirim. Biraz ilaçlar yardımıyla ama en çok kendi çabalarımla. Konuşmak isterseniz bu konuda konuşabiliriz.
Tavsiyeleriniz olursa ben ve benim gibilere çok mutlu olurum. Ben henüz tedavide yolun başındayım. Ama biliyorum ilaç bir yere kadar. İnsan kafasında bitirmeli bu hastalığı. Neler yaptınız, ya da nelerden kaçındınız bu süreçte? Bir de terapi alıyor musunuz?
Geçen nisan ayı sonunda başladım. O dönem çok kötüydü. Ben öğrenciyim ve yoğun akademik başarı takıntım var. Kaygılarım da hep bunun üzerine şekillendi. Ne yaparsam yapayım daima çok başarısızmışım ve bu hep böyle kalacakmış gibi geliyordu. Kaygıdan girdiğim sınavlarda elim ayağım titriyordu, bildiklerimi unutuyordum. Bir noktada çalışma masasını görünce midem bulanıyordu.
Harika yazmışsın benden küçüksün öğrenci olduğuna göre. Yazdıkların hem doğru hem de anlatımın çok güzel. Benim kaygılarım sağlığımla alakalı. Ya başım dönerse ya midem bulanırsa, ya bayılırsam gibi. Hiç bir şey olmuyordu ama bu kaygı beni öldürüyordu. En son yemek yemekten de vazgeçtim. Sadece okula gidip geliyordum. Sonra doktora gittim ve terapiye başladım. Bana da benzer görevler veriyor psikolog. İzlemeye alıyorum seni. Mutlaka soracağım şeyler olacaktır. Hem bizi burdan takip edenler de faydalanır yazdıklarımızdan.
Ben de bir dönem çok başarısız olduğumu ve bu yüzden yemek yemeyi asla hak etmediğimi düşünüyorum. Ama ben genelde çok depresif ve kaygılı olduğum zaman yemek yerim. Bu durumda da yemek yiyip tabak biter bitmez çok kötü hissediyordum.
Bu hastalık bitmez. Hep içimizde bir yerlerde olacak. Ancak terapiyle bu hastalığı yönetebileceğiz. Başka var mı yaptığınız şeyler? Ben de örgüye başladım.
Allah hepimize şifalar versin. Şimdi ben de daha iyiyim bir ay öncesine kadar. 3 ilaçla başlayıp tek ilaca düştüm. 2 ilaç ana ilaca alışma süreci içindi. Bakalım ne zaman kendimi kontrol etmeyi başarabilirim.
İyi olduğum alanları, başarılı özelliklerimi listeledim. Böylece sandığım gibi bomboş bir insan olmadığımı gördüm. Bir de kendime karşı bu kadar acımasız olmamayı öğrenmeye başladım. Mesela çok kaygılı olduğumuzda bu kadar kaygılı olduğumuz için de kendimize kızıyoruz ya, düşündüm ki acı çekiyor olduğun için kendini cezalandırmak çok saçma. Mesela doğada düşünelim bu durumu. Bir geyiğin bir bacağı bir aslan tarafından yaralansa, geyik "Ahhh akılsız kafam ahhh, biraz daha hızlı koşsaydım böyle olmazdı, hepsini hakediyorum ben!" diye düşünüp tutup diğer bacağını da kendi kırar mı? Ama biz yapıyoruz. Zaten çok kaygılıyız, kontrol etmekte zorlandığımız bir kaygımız var ve bu bize acı veriyor ama biz bunun için de kendimizi suçluyoruz. Böylece kaygımız ve depresyonumuz pekişiyor. Bir de başkalarından görmek istediğim sevgi ve şefkati kendime vermeye çalışıyorum. Örneğin ben bir sınavdan istediğim notu alamamışsam çok kaygılanırdım. Felaket senaryoları yazardım. Geleceğimin çok kötü olacağını düşünürdüm. Gerizekalıyım ben, hiçbir işe yaramıyorum diye düşünürdüm. Sonra böyle durumlarda şu şekilde düşünmeye başladım:
Böyle güzel bir açıklama yaptığın için teşekkür ederim. Ben de deneceğim inşallah. Ne kadar iyi gelirse artık. Sonuçta kaygı düzeyim çok yüksek. Ama küçüklükten beri öyleydi. Hatta psikoloğum aileden öğrenilen bir şey olduğunu söyledi. Bana da miras kaygı kaldı.İyi olduğum alanları, başarılı özelliklerimi listeledim. Böylece sandığım gibi bomboş bir insan olmadığımı gördüm. Bir de kendime karşı bu kadar acımasız olmamayı öğrenmeye başladım. Mesela çok kaygılı olduğumuzda bu kadar kaygılı olduğumuz için de kendimize kızıyoruz ya, düşündüm ki acı çekiyor olduğun için kendini cezalandırmak çok saçma. Mesela doğada düşünelim bu durumu. Bir geyiğin bir bacağı bir aslan tarafından yaralansa, geyik "Ahhh akılsız kafam ahhh, biraz daha hızlı koşsaydım böyle olmazdı, hepsini hakediyorum ben!" diye düşünüp tutup diğer bacağını da kendi kırar mı? Ama biz yapıyoruz. Zaten çok kaygılıyız, kontrol etmekte zorlandığımız bir kaygımız var ve bu bize acı veriyor ama biz bunun için de kendimizi suçluyoruz. Böylece kaygımız ve depresyonumuz pekişiyor. Bir de başkalarından görmek istediğim sevgi ve şefkati kendime vermeye çalışıyorum. Örneğin ben bir sınavdan istediğim notu alamamışsam çok kaygılanırdım. Felaket senaryoları yazardım. Geleceğimin çok kötü olacağını düşünürdüm. Gerizekalıyım ben, hiçbir işe yaramıyorum diye düşünürdüm. Sonra böyle durumlarda şu şekilde düşünmeye başladım:
"Eğer bu notu alan yakın bir arkadaşım olsaydı sırf bu notu aldı diye onun geleceğinin mahvolacağını ve tam bir gerizekalı olduğunu düşünür müydüm?"
Cevap tabi ki hayır. Onu teselli eder, yanında olduğumu söyler ve bir dahakine istediği sonuca ulaşabilmesi için bir eylem planı yapmasına yardım ederdim.
O zaman neden kendime böyle davranayım ki?
Ben bunları yapıyorum. Tabi her zaman çok başarılı olamıyorum bu konuda ama en azından elimden geleni yapıyorum. Bir de meditasyon yapıyorum. Doktorum vermişti. Nefes alma ve gevşeme üzerine. Marconi Union'ın Weightless adında bir bestesi var, bilimsel araştırmalarla kaygıyı önemli ölçüde azalttığı ispatlanmış. İyi geliyor. Tabi bu aralar meditasyonu biraz boşladım ama
Ben de biliyorum hatta epey dinledim izzet güllü yü. Bence tek eksik kalan noktası bize ödevler vermemesi. Psikoloğa gidince anladım. O ödevlerle uğraşmak bile kaygılarımın ne kadar saçma olduğunu anlamamı sağlıyor. Özünde evet bu bir hastalık değil psikiyatri doktorum da aynı şeyi söylüyor. Ancak kendimi artık kontrol edemediğim için mecburen ilaç kullanmak zorundayım. Yoksa olay kafada bitiyor.
Ailemizin, öğretmenlerimizin bize küçükken gösterdiği tavırlar da çok etkiliyor bence. Mesela ben ilkokula başladığım yıl anne babam sık sık bana eğer bir defa bile tüm karne notlarım 5 olmazsa beni okuldan alıp evlendireceklerini söylerlerdi. Öğretmenim de mesela iyi okuyamayanlara hakaret eder, onları döverdi. Bu noktada o yaşlarda akademik başarının değerimizi belirleyen bir numaralı etken olduğu fikri oluştu sanırım kafamda.
