Merhaba,
Son zamanlarda herşeyi kafama takıp,ufacık şeyleri büyütüp dert eder bir kafadaydım.
Ta ki bir akşam eşim işten erken gelip evde fenalaşana kadar. Sıradan bir gündü,aklımın ucundan dahi geçmezdi yaşayacaklarımız. Kendi rutininde devam ediyordu hayat ben ve ailem için ama o akşam herşey değişti.
Eşim eve geldiğinde rengi bembeyazdı. İstifra ediyordu,iş yemeğinde yediği yemeğin ağır geldiğini söylüyordu ama içimden bir ses öyle değil diyordu ,eşimi doktora götürmeye ikna edemedim,ta ki istifra etmekten tansiyonu yerlere inipte bayılma raddesine gelene kadar.
Üzerimizde pijamalar,sadece kızıma mont giydirerek eşimi kızımı alıp attım kendimi evden dışarı,arabayı biraz uzağa parketmişim,arabaya giderken o dağ gibi adam yere devrildi,kızım ağlıyor,eşim yerde yatmış helallik istiyor. Yoldan geçen 3 araba durdu (Allah onlardan razı olsun)2 adam eşimi arabaya taşıdı,bayanda "yardımım dokunur belki çocukla ilgilenebilirim isterseniz,geleyim sizinle"dedi sağolsun. (Evet bu devirde kimseye güven olmaz ama iyi inasanlarda hala var,hep olsunlar,hep iyi olsunlar inşallah ) Teşekkür ettim gönderdim zira kızım kimsede durmaz. Ben hala midesi yıkanır eve döneriz diye kendimi kandırıyordum o sıralarda zira insan konduramıyor kötüyü. Evin yakınındaki tıp merkezine ulaştım,acile aldılar eşimi ve ben kızımla beklemeye koyuldum.
Doktor,"tansiyonu çok düşük,kalp atışları düzensiz biz burada yeterli olamayız 112'yi arıyorum sevk edilsin"dediğinde,korkuma korku eklendi ve ben kızımla ilgilensinler diye ailemi aradım,eşimin kardeşini aradım. Ambulans geldi tam teşekküllü bir araştırma hastahanesine götürmek üzere ambulans önde ben kızımla arkada hastanenin yolunu tuttuk. O yol bitmek bilmedi.
Hastaneye ulaştık,eşim acil müşahade odasında ben elimde eşimden alınan kanlar,kucağımda kızım bir yukarı bir aşağı koşturmaya başladım. Bir tüpü bırakıyorum geliyorum bir diğeri veriliyor elime,şuraya bırak deniyor,tekrar gidiyorum. O ara elimde kan tüpü ve kızım giderken annem geldi,kızımı derin bir oh çekerek bıraktım annemin yanına,koşturmaya devam ettim. Kanlar verildi sonuçlar alındı ve bütün bir gece böyle geçti ama teşhis konulamadı bir türlü. Bu arada 6 ünite kan,sayısını hatırlamadığım kadar serum ve morfin verilmeye devam edildi ama teşhis yok.
Soruyorum ne yapacağız,tedavimiz yol haritamız ne diye,verilen cevap 3 gün gözlemleyelim oluyor. Sabahı ettik. Her gelen doktor başka birşey söyledi ama güvenilir kesin bir cevap alamadik. Bu arada eşimin ağrısı verilen morfinlere rağmen durmuyordu. Sabah doktorla konuştum hatta tartıştım,birşey yapmayacaksanız sevk yazın ben hastamı götüreceğim diye ve zar zor hallettim. O günün alşamına doğru özel ambulans çağırıp eşimi özel hastaneye götürdüm ve aynı akşam teşhis konuldu.
Yoğun bakıma alındı ve eğer acil bir gelişme olursa gece,olmazsa sabah operasyon geçireceği söylendi. O gece orada bekledim ,sabahı sabah ettim ve sabah operasyona alındı. Iyi geçti çok şükür,operasyon sonrası 3 günü yoğun bakımda olmak üzere tam 9 gün hastanede kaldık.
Gün gün takipleri yapıldı,gün gün yeni doğmuş bebek gibi adım adım ilerlemesi beklendi,yürümesi ,ufak ufak oral yolla beslenmesi vs derken,9 günün sonunda çıktık hastaneden ,evimizdeyiz.
Hala bağımız kopmadı hastaneden,takiplerimiz devam edecek ama iyiyiz,sadece sebebi bulunamadı,o araştırılıyor ve tabiki tekrarı olmaması için takip ediliyor.
Bu 9 gün bana ne mi öğretti?
Hayat çok kısa,insan ufacık şeylere sinirlenince en çok kendine zarar veriyor.
Sevdiklerimizi her an kaybedebiliriz,bunu bilip,bu doğrultuda hareket etmek gerekiyor.
Ben an itibariyle yeniden doğdum,artık küçücük şeyler dert olmaktan çıktı benim için. Aldığım her nefes için şükredip ,hayatın bana sunulmuş bir armağan olduğunun farkında olup ona göre yaşayacağım.
Sizlerlede paylaşmak istedim.
Çok mutsuz olsanızda,kötü günler geçirsenizde,herşey üstünüze üstünüze gelsede, sağlığınız yerindeyse sükredin,sevdiklerinize sarılın,sevdiğinizi söylemekten asla vazgeçmeyin.
Çok teşekkür ederim. Aslında keşke hiç unutmasak ama hayat telaşında hepimiz kıymet bilmeden yaşayıp gidiyoruz maalesef, kendi adıma değiştirmek için ne gerekiyorsa yapacağım bundan sonra.Acil sifalar diliyorum.
Cok haklisiniz.
Hastalik, kaza derken otobus duragindan havaalanindan sag cikamadigimiz su gunlerde gercekten sans eseri yasiyoruz.
Sevdiklerimizin kiymetini anlayamiyoruz, hic ama hic anlayamiyoruz.
Çok teşekkür ederim.Çok zor bir gece ve günler atlatmışsınız, neyse ki herşey yoluna giriyor, çok geçmiş olsun
Çok teşekkür ederim.Geçmiş olsun, çok bilinçli hareket etmişsiniz. Başka hastaneye sevk konusunu kastediyorum. Evet, hayat çok kısa. Ufak şeyleri dert ederek kotamızı doldurmaya hiç gerek yok.
Amin ,çok teşekkür ederim.Allah şifa versin sevdiklerine bağışlasın sağlıklı uzun ömürleri olsun hep beraber çok geçmiş olsun
Çok teşekkür ederim .Çok geçmiş olsun her şerde bir hayır vardır derler ben hergün şükür ederim vatanımız evimiz yatacak yatagimiz var eşim ailem sevdiklerim sağlıklı ve yanımdalar diye sağlık hersey gerçekten. ...
Çok teşekkür ederim, aynen öyle maalesef.Çok çok geçmiş olsun
Allah bir daha yaşatmasın ve konunuzda sonuna kadar haklısınız
öyle bilmeden yaşıyoruz ki
bir dakika sonrasını bilmiyoruz ama sevdiklerimize kendimize yapmadığımızı bırakmıyoruz
Merhaba,
Son zamanlarda herşeyi kafama takıp,ufacık şeyleri büyütüp dert eder bir kafadaydım.
Ta ki bir akşam eşim işten erken gelip evde fenalaşana kadar. Sıradan bir gündü,aklımın ucundan dahi geçmezdi yaşayacaklarımız. Kendi rutininde devam ediyordu hayat ben ve ailem için ama o akşam herşey değişti.
Eşim eve geldiğinde rengi bembeyazdı. İstifra ediyordu,iş yemeğinde yediği yemeğin ağır geldiğini söylüyordu ama içimden bir ses öyle değil diyordu ,eşimi doktora götürmeye ikna edemedim,ta ki istifra etmekten tansiyonu yerlere inipte bayılma raddesine gelene kadar.
Üzerimizde pijamalar,sadece kızıma mont giydirerek eşimi kızımı alıp attım kendimi evden dışarı,arabayı biraz uzağa parketmişim,arabaya giderken o dağ gibi adam yere devrildi,kızım ağlıyor,eşim yerde yatmış helallik istiyor. Yoldan geçen 3 araba durdu (Allah onlardan razı olsun)2 adam eşimi arabaya taşıdı,bayanda "yardımım dokunur belki çocukla ilgilenebilirim isterseniz,geleyim sizinle"dedi sağolsun. (Evet bu devirde kimseye güven olmaz ama iyi inasanlarda hala var,hep olsunlar,hep iyi olsunlar inşallah ) Teşekkür ettim gönderdim zira kızım kimsede durmaz. Ben hala midesi yıkanır eve döneriz diye kendimi kandırıyordum o sıralarda zira insan konduramıyor kötüyü. Evin yakınındaki tıp merkezine ulaştım,acile aldılar eşimi ve ben kızımla beklemeye koyuldum.
Doktor,"tansiyonu çok düşük,kalp atışları düzensiz biz burada yeterli olamayız 112'yi arıyorum sevk edilsin"dediğinde,korkuma korku eklendi ve ben kızımla ilgilensinler diye ailemi aradım,eşimin kardeşini aradım. Ambulans geldi tam teşekküllü bir araştırma hastahanesine götürmek üzere ambulans önde ben kızımla arkada hastanenin yolunu tuttuk. O yol bitmek bilmedi.
Hastaneye ulaştık,eşim acil müşahade odasında ben elimde eşimden alınan kanlar,kucağımda kızım bir yukarı bir aşağı koşturmaya başladım. Bir tüpü bırakıyorum geliyorum bir diğeri veriliyor elime,şuraya bırak deniyor,tekrar gidiyorum. O ara elimde kan tüpü ve kızım giderken annem geldi,kızımı derin bir oh çekerek bıraktım annemin yanına,koşturmaya devam ettim. Kanlar verildi sonuçlar alındı ve bütün bir gece böyle geçti ama teşhis konulamadı bir türlü. Bu arada 6 ünite kan,sayısını hatırlamadığım kadar serum ve morfin verilmeye devam edildi ama teşhis yok.
Soruyorum ne yapacağız,tedavimiz yol haritamız ne diye,verilen cevap 3 gün gözlemleyelim oluyor. Sabahı ettik. Her gelen doktor başka birşey söyledi ama güvenilir kesin bir cevap alamadik. Bu arada eşimin ağrısı verilen morfinlere rağmen durmuyordu. Sabah doktorla konuştum hatta tartıştım,birşey yapmayacaksanız sevk yazın ben hastamı götüreceğim diye ve zar zor hallettim. O günün alşamına doğru özel ambulans çağırıp eşimi özel hastaneye götürdüm ve aynı akşam teşhis konuldu.
Yoğun bakıma alındı ve eğer acil bir gelişme olursa gece,olmazsa sabah operasyon geçireceği söylendi. O gece orada bekledim ,sabahı sabah ettim ve sabah operasyona alındı. Iyi geçti çok şükür,operasyon sonrası 3 günü yoğun bakımda olmak üzere tam 9 gün hastanede kaldık.
Gün gün takipleri yapıldı,gün gün yeni doğmuş bebek gibi adım adım ilerlemesi beklendi,yürümesi ,ufak ufak oral yolla beslenmesi vs derken,9 günün sonunda çıktık hastaneden ,evimizdeyiz.
Hala bağımız kopmadı hastaneden,takiplerimiz devam edecek ama iyiyiz,sadece sebebi bulunamadı,o araştırılıyor ve tabiki tekrarı olmaması için takip ediliyor.
Bu 9 gün bana ne mi öğretti?
Hayat çok kısa,insan ufacık şeylere sinirlenince en çok kendine zarar veriyor.
Sevdiklerimizi her an kaybedebiliriz,bunu bilip,bu doğrultuda hareket etmek gerekiyor.
Ben an itibariyle yeniden doğdum,artık küçücük şeyler dert olmaktan çıktı benim için. Aldığım her nefes için şükredip ,hayatın bana sunulmuş bir armağan olduğunun farkında olup ona göre yaşayacağım.
Sizlerlede paylaşmak istedim.
Çok mutsuz olsanızda,kötü günler geçirsenizde,herşey üstünüze üstünüze gelsede, sağlığınız yerindeyse sükredin,sevdiklerinize sarılın,sevdiğinizi söylemekten asla vazgeçmeyin.
Çok teşekkür ederim canım. Amin inşallah.Cancağızım çok geçmiş olsun. Rabbim bir an önce şifa versin ve beterinden korusun. Ne kadar şükretsek az gelir. Teşhis konulunca bizimle de paylaşır mısın?
Çok teşekkür ederim İpekçim.Canım çok geçmiş olsun yeni gördüm konunu. Son günlerde yoktun ben de merak etmiştim neredesin diye.
Allah bir daha yaşatmasın. Ailenizin düzenini, güzelliğini bozmasın.
Ne kadar basit şeyler için hayatı kendimize zehir ediyoruz işte.
Bazen bazı şeylerin kıyısına gelince insan daha iyi anlıyor bu tür durumları. Korkusu bile yetiyor.
Çok üzüldüm yaşadıklarınıza. İnşallah son olur.
Allah yardımcınız olsun.
Ay canım ya çok duygulandım şimdi. Nasıl anlatılır ki? Böyle aynı şeyleri yaşamış gibi oldum bak yutkundum. Babamdan sonra hastalık hastası oldum ya kendimde çevremde sürekli bir şey var gibi hissediyorum. Eşime bir şey olmasından çok korkuyorum. Hadi ben yetişkin biri olarak üstesinden gelebilirim ama kızıma bunu açıklamam mümkün olmaz Allah korusun. O yüzden birden çok duygulandım kızının olanları görmesine.Çok teşekkür ederim İpekçim.
İnanki eve geldim hala etkisindeyim olup bitenin. Uyuyorum hastanedeymişim gibi hissederek uyanıyorum. Eve geldim ama deliksiz uyumadım bile henüz.
Tabiki bugünümüze şükürler olsun ama atlatmamız zaman alacak.
Kızım bile okulda,markette kimi görse anlatıyor babam bayıldı,hasta oldu vs diye. En çok ta o etkilendi,9 gün evde yoktuk,herşeyi gördü.
Çok teşekkür ederim, Rabbim kimseye yaşatmasın inşallahYazını okurken kaç kere Allahım nolur vefat etmiş olmasın dedim kimbilir...çok çok çok geçmiş olsun tekrarı olmasın
Çok teşekkür ederim, sağolun.Çok geçmiş olsun. Allah sizi birbirinize ve kızınıza bağışlasın.
Canım benim aklımdan neler geçti Allah bilir,en çokta kızım babasız büyüyecek diye korktum. Eşime birşey olsaydı daha 3.5 yaşında babasının ölümünü her anlamda yaşamış olacaktı. Ben 20li yaşlarda babasız kaldım,hala canım yanıyor ama o daha çok küçük. Ağlayamadım bile yanında,yavrum normalde yürümek istemez,halimi anladı o hastanede annem gelene kadar benimle koşturdu ,hiç kucağıma gelmek istemedi. Annem gelene kadar eşlik etti bana büyük insan gibi. Dün okulun bahçesinde arkadaşına anlatıyor,benim babam var dedi sustu,bana baktı gülümsedim,sonra anlattı babam hasta oldu,bayıldı diye. Üzülüyormuyum diye yüzüme bakıyor düşün. Hastaneye geldi ben sizin yanınızda olmak istiyorum anne dedi daha 3.5 yaşında. Rabbim korudu ne diyebilirim ki. Nasıl anlatılır,ne denir minnacık çocuğa baban gitti diye.Ay canım ya çok duygulandım şimdi. Nasıl anlatılır ki? Böyle aynı şeyleri yaşamış gibi oldum bak yutkundum. Babamdan sonra hastalık hastası oldum ya kendimde çevremde sürekli bir şey var gibi hissediyorum. Eşime bir şey olmasından çok korkuyorum. Hadi ben yetişkin biri olarak üstesinden gelebilirim ama kızıma bunu açıklamam mümkün olmaz Allah korusun. O yüzden birden çok duygulandım kızının olanları görmesine.
Allah hiç bir çocuğu annesiz babasız bırakmasın.
Çok teşekkür ederim.Amin inşallah. Şükürler olsun ki atlattık. Dilerim nedenide bulunur ve haftaya kontrolde sorun çıkmaz da rahat bir nefes alırız.Yazını okurken kaç kere Allahım nolur vefat etmiş olmasın dedim kimbilir...çok çok çok geçmiş olsun tekrarı olmasın
Çok teşekkür ederim, sağolun.
Canım benim aklımdan neler geçti Allah bilir,en çokta kızım babasız büyüyecek diye korktum. Eşime birşey olsaydı daha 3.5 yaşında babasının ölümünü her anlamda yaşamış olacaktı. Ben 20li yaşlarda babasız kaldım,hala canım yanıyor ama o daha çok küçük. Ağlayamadım bile yanında,yavrum normalde yürümek istemez,halimi anladı o hastanede annem gelene kadar benimle koşturdu ,hiç kucağıma gelmek istemedi. Annem gelene kadar eşlik etti bana büyük insan gibi. Dün okulun bahçesinde arkadaşına anlatıyor,benim babam var dedi sustu,bana baktı gülümsedim,sonra anlattı babam hasta oldu,bayıldı diye. Üzülüyormuyum diye yüzüme bakıyor düşün. Hastaneye geldi ben sizin yanınızda olmak istiyorum anne dedi daha 3.5 yaşında. Rabbim korudu ne diyebilirim ki. Nasıl anlatılır,ne denir minnacık çocuğa baban gitti diye.
Rabbim kimseyi annesiz babasız bırakmasın,kimseyi sevdikleriyle sınamasın.
Sende lütfen biraz rahat olmaya çalış canım, çok takmak iyi değil inanki. Rahat insanlar mutlu yaşıyor,biz taka taka hasta oluyoruz. Bende öyleydim ama artık takmayacağım.
Bu konuya yazdıklarını bı daha okumayacagım :)) gozlerım doldu bu sefer.kendı kuzum aklıma geldı.bır anne olarak hıslerını aynen hıssettım.ne kadar zor bır yuk.ben de babamı kaybettıgım zaman 34 yasındaydım.hıc kapanmayacak bır yara bıraktı gıttı bende.her gecem gun daha cok acılan.ozlem dolu,bazen beynım kısa devre yapıyor olmedı sanıyorum.hıc bır zaman bu tarafım dolmayacak.o yuzden aıle butunlugune karsı muthıs bır hassasıyetım var.Rabbım ınsallah daha guzel gunler gosterır sıze aılece.cok opuyorum.Çok teşekkür ederim, sağolun.
Canım benim aklımdan neler geçti Allah bilir,en çokta kızım babasız büyüyecek diye korktum. Eşime birşey olsaydı daha 3.5 yaşında babasının ölümünü her anlamda yaşamış olacaktı. Ben 20li yaşlarda babasız kaldım,hala canım yanıyor ama o daha çok küçük. Ağlayamadım bile yanında,yavrum normalde yürümek istemez,halimi anladı o hastanede annem gelene kadar benimle koşturdu ,hiç kucağıma gelmek istemedi. Annem gelene kadar eşlik etti bana büyük insan gibi. Dün okulun bahçesinde arkadaşına anlatıyor,benim babam var dedi sustu,bana baktı gülümsedim,sonra anlattı babam hasta oldu,bayıldı diye. Üzülüyormuyum diye yüzüme bakıyor düşün. Hastaneye geldi ben sizin yanınızda olmak istiyorum anne dedi daha 3.5 yaşında. Rabbim korudu ne diyebilirim ki. Nasıl anlatılır,ne denir minnacık çocuğa baban gitti diye.
Rabbim kimseyi annesiz babasız bırakmasın,kimseyi sevdikleriyle sınamasın.
Sende lütfen biraz rahat olmaya çalış canım, çok takmak iyi değil inanki. Rahat insanlar mutlu yaşıyor,biz taka taka hasta oluyoruz. Bende öyleydim ama artık takmayacağım.
Çok teşekkür ederim, amin cümlemize inşallah.Çok geçmiş olsun Allah şifa versin inşallah sonuçlarıda iyi çıkar inşallah tedavisi kolay olur Rabbim Ailenize hayırlı uzun ömürler nasip etsin inşallah...
Üzülme canım. Herşey bizim için,ölümde dahil buna. Çok zor çok acı ama eldende birşey gelmiyor. Yaşanmış güzel günlere sarılıp,çocuğumuza ,ailemize sarılıp yaşayacağız,başka çare yok.Bu konuya yazdıklarını bı daha okumayacagım :)) gozlerım doldu bu sefer.kendı kuzum aklıma geldı.bır anne olarak hıslerını aynen hıssettım.ne kadar zor bır yuk.ben de babamı kaybettıgım zaman 34 yasındaydım.hıc kapanmayacak bır yara bıraktı gıttı bende.her gecem gun daha cok acılan.ozlem dolu,bazen beynım kısa devre yapıyor olmedı sanıyorum.hıc bır zaman bu tarafım dolmayacak.o yuzden aıle butunlugune karsı muthıs bır hassasıyetım var.Rabbım ınsallah daha guzel gunler gosterır sıze aılece.cok opuyorum.
Çok teşekkür ederim, sağolunGeçmiş olsun Allah bir daha yaşatmasın çok üzüldüm, o kadar haklısınız ki o kadar...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?