- 20 Mart 2018
- 1.039
- 1.466
-
- Konu Sahibi Claire Fraser
- #1
Olanda da olmayanda da bir hayır vardır.
Yaşamak istemeyecek kadar bir derdiniz yok çok şükür.
Belki de kaderinizde evlilik yok, annelik yok. Ne çikar?
Bunlarsiz mutlu olunamıyor mu?
Bakış açınızı değiştirmelisiniz önce.
Anne olsanız bile kız olacağı garanti değil ki.Anne olmadan mutlu olabilmem imkansız. Kız annesi olabilmek için herşeyimi verirdim.
iki kez boşandım..bunu yediremiyorum kendime toparlanamıyorum olmuyor
terapi ilaçlar v.s işe yaramıyor
düşünmekten öleceğim
Evladınız olmasın zaten.dünyanın nasıl b.ktan bir yer olduğunu kendin yaşayarak öğrenmişsin zaten.hâlâ başka insanlar getirmenin derdindesiniz bu rezil yere.bu kadar zor hayat yaşayan insanların aynı dünyaya başkasını getirmek istemesi akıl alır gibi değil.millet de moral vermeye çalışıyor olur falan diye.tam bir akıl tutulması.Yaşamak istemiyorum. Nefes almak bile zor geliyor. Hiçbiryerde duramıyorum. Hiçbir yere hiçkimseye ait olamıyorum. Ruhum üşüyor.Kalbim çok ağrıyor.
1-2 saatlik uykuyla işe gidiyorum.
34 yaşındayım. Başımdan iki evlilik geçti. İki evliliğimden de çocuğum yok.
ilk evliliğimi 25 yaşımda yaptım. İlk eşim kendisinden yaşça çok büyük yabancı uyruklu bir kadınla birliktelik yaşadı ve bu bayan hamile kaldığını iddia etti. 6 ay evli kaldım. Aldatılmayı kadınlık onuruma yediremedim. Hiç uzatmadan bitirdim. Kendisi pişman oldu, bebeğe yapılan testler sonucu babası, eski eşim çıkmadı. Eski eşim bana geri dönmek istedi yalvardı ancak asla kabul etmedim.
" Ben seni aldatsaydım ne olurdu ? " diye sordum.
Sen kadın olduğunu unutuyorsun, erkeklerle kendini kıyas etmeden bıktım usandım, kadının şakası olmaz kadın namustur, yanıtını aldım.
Ailemin yanına döndüm. Aile büyüklerimin yardımı ile hemen işe başladım. Spora yazıldım. Haftasonları da terapi alıyordum.
Bir daha evlilik düşünmüyordum. Kimseye güvenemezdim.
Aradan 6 yıl geçti. İkinci eşimle, iş arkadaşlarımın vasıtası ile tanıştırıldım.
Ondan öylesine emindim ki..bu defa mutlu olacaktım. Çok gözyaşı dökmüştüm, demek ki evren beni ödüllendiriyordu.
Evlenmeden önce hayattan beklentilerim, ideolojik görüşlerim, sevdiğim filmler, ev dekorasyonu, anne olma arzum ve çocuk yetiştirme tarzına kadar eşimle defalarca konuştuk.
İnce eleyip oldukça sık dokudum. Ancak en başta annesi beni " bakire olmadığım " gerekçesi ile kabul etmemiş. Bunu yüzüme boşanma aşamasında söyledi ancak..
Eşimin ilk evliliği idi ancak aynı evi yatağı paylaştığı kız arkadaşları olmuş. Eşim de bakire değildi ancak kayınvalidem bir erkeğin bakire olmamasının, cinsel tecrübesizliğin büyük bir problem olduĝunu, boşanmış dul kadınların kırmızı çizgisi olduğunu söyledi.
Anne oğul arasında acayip bir bağ vardı. Ben kuma gitmişim o aileye.
Birşekilde boşandım ama maddi manevi ailecek tükendik.
Haklarımı v.s alamadım. O konuya hiç girmeyelim.
Ben hayata tutunamıyorum. Hayat evlilikten ibaret değildir diyeceksiniz ama işte içimdeki anne olma arzumu birtürlü bastıramıyorum.
1.5 yıl kadar yalnız yaşadım. Ev kiraları astronomik rakamlara yükseldi. Ailemin yanına mecbur döndüm. Ancak annemin evine de sığamıyorum.
Herşey için çok geç değil mi ? Ben bir daha evlenemeyeceğim, asla sevilmeyeceğim, bu yaştan sonra evladım olmaz yaş 34..
iki kez boşanmış bir kadını kim ister ki bu toplumda? ben nasıl birine güvenebilirim ?
Evlilik meraklısı değilim. Lütfen böyle düşünmeyiniz.
Saç uçlarıma kadar kırgın ve umutsuzum.
Hayata tutunamıyorum..
Hersey bir erkek bir esten ibaret degildir. Oyle olsa butun evliler cok mutlu olurdu. Evet evli mutlu olanlar cok sansli ama yuzde olarak cok az. Cogu evlinin de problemleri var. Evlat konusuna gelince evli olunca cocuk sahibi olabilmeniz de bir sans 1 senedir tup bebekle ugrastim oldu ama olmayadabilirdi hersey insanlar icin. Eksik degilsiniz ailenizle mutlulugun yollarini arayin. Hayat gercekten zor ve sorgulayinca mutsuz olmak icin cok cok fazla sebep var. Koruyucu aile de olabilirsiniz bir evlat edinme imkanı olabilir isterseniz. Belki de yeniden evlenip dogru kisiyi bulacaksiniz. Ama inanin tek yalniz siz degilsiniz. Forumda okuduklarimiza bir bakin cogu evli zaten yalniz.Yaşamak istemiyorum. Nefes almak bile zor geliyor. Hiçbiryerde duramıyorum. Hiçbir yere hiçkimseye ait olamıyorum. Ruhum üşüyor.Kalbim çok ağrıyor.
1-2 saatlik uykuyla işe gidiyorum.
34 yaşındayım. Başımdan iki evlilik geçti. İki evliliğimden de çocuğum yok.
ilk evliliğimi 25 yaşımda yaptım. İlk eşim kendisinden yaşça çok büyük yabancı uyruklu bir kadınla birliktelik yaşadı ve bu bayan hamile kaldığını iddia etti. 6 ay evli kaldım. Aldatılmayı kadınlık onuruma yediremedim. Hiç uzatmadan bitirdim. Kendisi pişman oldu, bebeğe yapılan testler sonucu babası, eski eşim çıkmadı. Eski eşim bana geri dönmek istedi yalvardı ancak asla kabul etmedim.
" Ben seni aldatsaydım ne olurdu ? " diye sordum.
Sen kadın olduğunu unutuyorsun, erkeklerle kendini kıyas etmeden bıktım usandım, kadının şakası olmaz kadın namustur, yanıtını aldım.
Ailemin yanına döndüm. Aile büyüklerimin yardımı ile hemen işe başladım. Spora yazıldım. Haftasonları da terapi alıyordum.
Bir daha evlilik düşünmüyordum. Kimseye güvenemezdim.
Aradan 6 yıl geçti. İkinci eşimle, iş arkadaşlarımın vasıtası ile tanıştırıldım.
Ondan öylesine emindim ki..bu defa mutlu olacaktım. Çok gözyaşı dökmüştüm, demek ki evren beni ödüllendiriyordu.
Evlenmeden önce hayattan beklentilerim, ideolojik görüşlerim, sevdiğim filmler, ev dekorasyonu, anne olma arzum ve çocuk yetiştirme tarzına kadar eşimle defalarca konuştuk.
İnce eleyip oldukça sık dokudum. Ancak en başta annesi beni " bakire olmadığım " gerekçesi ile kabul etmemiş. Bunu yüzüme boşanma aşamasında söyledi ancak..
Eşimin ilk evliliği idi ancak aynı evi yatağı paylaştığı kız arkadaşları olmuş. Eşim de bakire değildi ancak kayınvalidem bir erkeğin bakire olmamasının, cinsel tecrübesizliğin büyük bir problem olduĝunu, boşanmış dul kadınların kırmızı çizgisi olduğunu söyledi.
Anne oğul arasında acayip bir bağ vardı. Ben kuma gitmişim o aileye.
Birşekilde boşandım ama maddi manevi ailecek tükendik.
Haklarımı v.s alamadım. O konuya hiç girmeyelim.
Ben hayata tutunamıyorum. Hayat evlilikten ibaret değildir diyeceksiniz ama işte içimdeki anne olma arzumu birtürlü bastıramıyorum.
1.5 yıl kadar yalnız yaşadım. Ev kiraları astronomik rakamlara yükseldi. Ailemin yanına mecbur döndüm. Ancak annemin evine de sığamıyorum.
Herşey için çok geç değil mi ? Ben bir daha evlenemeyeceğim, asla sevilmeyeceğim, bu yaştan sonra evladım olmaz yaş 34..
iki kez boşanmış bir kadını kim ister ki bu toplumda? ben nasıl birine güvenebilirim ?
Evlilik meraklısı değilim. Lütfen böyle düşünmeyiniz.
Saç uçlarıma kadar kırgın ve umutsuzum.
Hayata tutunamıyorum..
Hayatın çok zor olduğunu bile bile ve yaşaya yaşaya tecrübe etmenize rağmen neden yeni kurbanlar getirmeye çalışıyorsunuz? Çok mantıksız değil mi?Hersey bir erkek bir esten ibaret degildir. Oyle olsa butun evliler cok mutlu olurdu. Evet evli mutlu olanlar cok sansli ama yuzde olarak cok az. Cogu evlinin de problemleri var. Evlat konusuna gelince evli olunca cocuk sahibi olabilmeniz de bir sans 1 senedir tup bebekle ugrastim oldu ama olmayadabilirdi hersey insanlar icin. Eksik degilsiniz ailenizle mutlulugun yollarini arayin. Hayat gercekten zor ve sorgulayinca mutsuz olmak icin cok cok fazla sebep var. Koruyucu aile de olabilirsiniz bir evlat edinme imkanı olabilir isterseniz. Belki de yeniden evlenip dogru kisiyi bulacaksiniz. Ama inanin tek yalniz siz degilsiniz. Forumda okuduklarimiza bir bakin cogu evli zaten yalniz.
Anne olmadan mutlu olabilmem imkansız. Kız annesi olabilmek için herşeyimi verirdim.
iki kez boşandım..bunu yediremiyorum kendime toparlanamıyorum olmuyor
terapi ilaçlar v.s işe yaramıyor
düşünmekten
Ben mi? Ben esimle cok mutluyum cok sukur. Etraftan gordugum kadari ile genelleme yapip uzulmemesini soyledimHayatın çok zor olduğunu bile bile ve yaşaya yaşaya tecrübe etmenize rağmen neden yeni kurbanlar getirmeye çalışıyorsunuz? Çok mantıksız değil mi?
Hayat ne evlilikten nede çocuktan ibaret. Olmayanda da vardır bir hayır. Kendinize odaklanın. Kendiniz için yaşayın. Sizi mutlu eden şeylerle ilgilenin. Hobiler edinin. Turlarla tatile çıkabilirsiniz. Hayatı kendinize zindan etmeyin.Anne olmadan mutlu olabilmem imkansız. Kız annesi olabilmek için herşeyimi verirdim.
iki kez boşandım..bunu yediremiyorum kendime toparlanamıyorum olmuyor
terapi ilaçlar v.s işe yaramıyor
düşünmekten öleceğim
iyi aile ortamı kişinin bütün hayatını kurtarmıyor ki.hayat genel olarak zor ve güzel değil bence onu diyorum.yeni kişilerin doğmasını istemem yani ben de onu söyledim.Ben mi? Ben esimle cok mutluyum cok sukur. Etraftan gordugum kadari ile genelleme yapip uzulmemesini soyledim
Evet zor ama cocugumuza iyi bir gelecek hazirlamaya calisiyoruz.maddi manevi yetebiliyoruz.Bizim kucukken cektigimiz sikintilari cekmeyecek insallah. Zorlugun en buyuk sebebi de bence ekonomik durum hayat gecindirme telaşı ve bencil kafa yapilari. Bu ulkeden gidince cok sorun yaşayacağıni da dusunmuyorumiyi aile ortamı kişinin bütün hayatını kurtarmıyor ki.hayat genel olarak zor ve güzel değil bence onu diyorum.yeni kişilerin doğmasını istemem yani ben de onu söyledim.