Yardım edin...

Oksijensizsu .!.:

Yarım yamalak okuduğumla söyluyorum. Önce kendi arada yemek yapmamayi ev islerini aksatmayi problem etmeyin bunlar gayet olagan seyler. Ayrica bosanmak istiyorsanız karsiniza alip ben mutsuzum bosanmak istiyorum diyeceksiniz.Boyle mutsuz devam etmene gerek yok. Niye kendini mutsuz bir hayata sürükleyesin.

Genişletmek için tıkla...

Pozitif bir uye .!.:

Önce bu düşüncelerinizi eşinizle konuşun. Daha sonra karar verirsiniz

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

Bu zamana kadar kimseye bahsetmedim yaşadığım sıkıntılardan, ne ailem ne de kendi ailesinden kimseye ben şu sorunları yaşıyorum diyemedim, sadece kayınvalide biliyor o da alttan al, erkek o, kocayla zıtlaşılmaz diyip duruyor. Yuvana sahip çık, kocana sahip çık baskısıyla yaşadım yıllarca, bir anda boşanmak istiyorum dediğim zaman çevrenin vereceği tepki ne olur bilemiyorum. Kendisine de boşanmak istiyorum diyemiyorum, ne yapacağını kestiremiyorum açıkçası

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

Açık açık boşanmak istiyorum diyemiyorum, ama yaşadığım sorunları anlatmak istediğim zaman beni dinlemek yerine "ben de şunu yaşadım, ben de bunu yaşıyorum" gibi sözcüklerle kendini üste çıkarıyor

Genişletmek için tıkla...

Oksijensizsu .!.:

kimin ne soyledigini bosverin sizin iciniz ne diyor ona bakın.Kalbinizin mutlu olmadiğı yerde hayatinizi heba etmeyin.Herkese söyluyorum hayat çok kısa bunu güzel degerlendirin .Ailenize anlatın önce .Sonra esinize bahsedin. Zarar vereceginden korkuyorsaniz yaninizda baskasi olsun aileniz olsun onlarn yaninda konuşun biseyler yapin ama mutsuz evliligi surdurmeyin .

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

22 yaşında 5 yıllık evliyim. 17 yaşında görücü usulü bir akrabamızla evlendim, kendisi benden 10 yaş büyük, hayat şartları diyeyim evlenmek zorunda kaldım. Bir yıl nişanlı kaldık fakat birbirimizi tanıyabilecek kadar beraber vakit geçirmedik, evliliğimizin ilk zamanlarında (ilk iki yıl) hep beni sevsin diye bekledim fakat beni sevmedi ya da sevgisini göstermedi bilemiyorum. Sonra bana karşı davranışları, mesafesi ve önemsiz tavırları beni kendisinden soğuttu, her kavganın ardından "babanın evine git, topla eşyalarını git, gözüm görmesin seni" gibi sözcükleri, ara ara fiziksel, sıkça pisikolojik şiddeti, yaptığım hiçbir şeyi beğenmeyişi ve her zaman yetersiz ve değersiz hissettirmesi beni kendisinden uzaklaştırdı. İlk zamanlar seviyorum diye kendimi kandırıyordum fakat son 3 yıl boyunca uzun uzun düşündüm, onu sevmiyorum ve istediğim hayat bu değil. Benim de hatalarım olmuştur evlilik sürecinde, zaman zaman yemek yapamamış, ev işlerini onun istediği gibi yapamamış olabilirım hatta oluyorum farkındayım fakat bunu düzeltmek için de çok fazla emek verdim, kendisi bilmiyor ya da bilmek istemiyor. Yaptıklarını da inkar edemem, açıktan eğitimimi tamamlamam konusunda teşvik etmesi ve desteği sayesinde eğtimimi tamamlıyorum. Özünde iyi bi insan, bi abi, bi arkadaş/ komşu/dost olarak çok iyi biri fakat koca olarak... Dışarıya çok iyi fakat evde bana çok yabancı. Mesla 5 yıl boyunca hiç beraber vakit geçirmedik, annesiyle birlikte kalıyorduk 1 yıldır ayrı evdeyiz fakat yine de beraber vakit geçiremiyoruz, söylediğim zaman benim işten fırsatım mı oluyor diyor, fakat evde boş kaldığı zamanlarda bile bana zaman ayırmak yerine telefonuyla oynuyor ya da arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Kilolu bir kadınım, ne zaman kilo vermek için çabalasam hakaretleri, alayları benim tüm moralimi bozuyor ve en başa dönüyorum. Çocuk yok, pco'luyum, kilo da olunca olmuyor çocuğum. Zaten istemiyorum da ama bunu bile onunla paylaşmıyorum. Boşanmak istiyorum fakat nasıl yaparım, onunla boşanma konusunu nasıl konuşurum bilemiyorum, çok bunaldım, sevmediğim bi adamla yaşamak çok zor geliyor, her günüm bi işkence sanki.

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

Açık açık boşanmak istiyorum diyemiyorum, ama yaşadığım sorunları anlatmak istediğim zaman beni dinlemek yerine "ben de şunu yaşadım, ben de bunu yaşıyorum" gibi sözcüklerle kendini üste çıkarıyor

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

Ailemle konuşmak istiyorum fakat bunu telefonda yapamıyorum, yüz yüze geldiğimiz zaman konuşmak doğru olur diye düşünüyordum. Başka şehirlerde birbirimizden uzaktayız ailemle

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

22 yaşında 5 yıllık evliyim. 17 yaşında görücü usulü bir akrabamızla evlendim, kendisi benden 10 yaş büyük, hayat şartları diyeyim evlenmek zorunda kaldım. Bir yıl nişanlı kaldık fakat birbirimizi tanıyabilecek kadar beraber vakit geçirmedik, evliliğimizin ilk zamanlarında (ilk iki yıl) hep beni sevsin diye bekledim fakat beni sevmedi ya da sevgisini göstermedi bilemiyorum. Sonra bana karşı davranışları, mesafesi ve önemsiz tavırları beni kendisinden soğuttu, her kavganın ardından "babanın evine git, topla eşyalarını git, gözüm görmesin seni" gibi sözcükleri, ara ara fiziksel, sıkça pisikolojik şiddeti, yaptığım hiçbir şeyi beğenmeyişi ve her zaman yetersiz ve değersiz hissettirmesi beni kendisinden uzaklaştırdı. İlk zamanlar seviyorum diye kendimi kandırıyordum fakat son 3 yıl boyunca uzun uzun düşündüm, onu sevmiyorum ve istediğim hayat bu değil. Benim de hatalarım olmuştur evlilik sürecinde, zaman zaman yemek yapamamış, ev işlerini onun istediği gibi yapamamış olabilirım hatta oluyorum farkındayım fakat bunu düzeltmek için de çok fazla emek verdim, kendisi bilmiyor ya da bilmek istemiyor. Yaptıklarını da inkar edemem, açıktan eğitimimi tamamlamam konusunda teşvik etmesi ve desteği sayesinde eğtimimi tamamlıyorum. Özünde iyi bi insan, bi abi, bi arkadaş/ komşu/dost olarak çok iyi biri fakat koca olarak... Dışarıya çok iyi fakat evde bana çok yabancı. Mesla 5 yıl boyunca hiç beraber vakit geçirmedik, annesiyle birlikte kalıyorduk 1 yıldır ayrı evdeyiz fakat yine de beraber vakit geçiremiyoruz, söylediğim zaman benim işten fırsatım mı oluyor diyor, fakat evde boş kaldığı zamanlarda bile bana zaman ayırmak yerine telefonuyla oynuyor ya da arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Kilolu bir kadınım, ne zaman kilo vermek için çabalasam hakaretleri, alayları benim tüm moralimi bozuyor ve en başa dönüyorum. Çocuk yok, pco'luyum, kilo da olunca olmuyor çocuğum. Zaten istemiyorum da ama bunu bile onunla paylaşmıyorum. Boşanmak istiyorum fakat nasıl yaparım, onunla boşanma konusunu nasıl konuşurum bilemiyorum, çok bunaldım, sevmediğim bi adamla yaşamak çok zor geliyor, her günüm bi işkence sanki.

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

22 yaşında 5 yıllık evliyim. 17 yaşında görücü usulü bir akrabamızla evlendim, kendisi benden 10 yaş büyük, hayat şartları diyeyim evlenmek zorunda kaldım. Bir yıl nişanlı kaldık fakat birbirimizi tanıyabilecek kadar beraber vakit geçirmedik, evliliğimizin ilk zamanlarında (ilk iki yıl) hep beni sevsin diye bekledim fakat beni sevmedi ya da sevgisini göstermedi bilemiyorum. Sonra bana karşı davranışları, mesafesi ve önemsiz tavırları beni kendisinden soğuttu, her kavganın ardından "babanın evine git, topla eşyalarını git, gözüm görmesin seni" gibi sözcükleri, ara ara fiziksel, sıkça pisikolojik şiddeti, yaptığım hiçbir şeyi beğenmeyişi ve her zaman yetersiz ve değersiz hissettirmesi beni kendisinden uzaklaştırdı. İlk zamanlar seviyorum diye kendimi kandırıyordum fakat son 3 yıl boyunca uzun uzun düşündüm, onu sevmiyorum ve istediğim hayat bu değil. Benim de hatalarım olmuştur evlilik sürecinde, zaman zaman yemek yapamamış, ev işlerini onun istediği gibi yapamamış olabilirım hatta oluyorum farkındayım fakat bunu düzeltmek için de çok fazla emek verdim, kendisi bilmiyor ya da bilmek istemiyor. Yaptıklarını da inkar edemem, açıktan eğitimimi tamamlamam konusunda teşvik etmesi ve desteği sayesinde eğtimimi tamamlıyorum. Özünde iyi bi insan, bi abi, bi arkadaş/ komşu/dost olarak çok iyi biri fakat koca olarak... Dışarıya çok iyi fakat evde bana çok yabancı. Mesla 5 yıl boyunca hiç beraber vakit geçirmedik, annesiyle birlikte kalıyorduk 1 yıldır ayrı evdeyiz fakat yine de beraber vakit geçiremiyoruz, söylediğim zaman benim işten fırsatım mı oluyor diyor, fakat evde boş kaldığı zamanlarda bile bana zaman ayırmak yerine telefonuyla oynuyor ya da arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Kilolu bir kadınım, ne zaman kilo vermek için çabalasam hakaretleri, alayları benim tüm moralimi bozuyor ve en başa dönüyorum. Çocuk yok, pco'luyum, kilo da olunca olmuyor çocuğum. Zaten istemiyorum da ama bunu bile onunla paylaşmıyorum. Boşanmak istiyorum fakat nasıl yaparım, onunla boşanma konusunu nasıl konuşurum bilemiyorum, çok bunaldım, sevmediğim bi adamla yaşamak çok zor geliyor, her günüm bi işkence sanki.

Genişletmek için tıkla...

mandalina07 .!.:

22 yaşında 5 yıllık evliyim. 17 yaşında görücü usulü bir akrabamızla evlendim, kendisi benden 10 yaş büyük, hayat şartları diyeyim evlenmek zorunda kaldım. Bir yıl nişanlı kaldık fakat birbirimizi tanıyabilecek kadar beraber vakit geçirmedik, evliliğimizin ilk zamanlarında (ilk iki yıl) hep beni sevsin diye bekledim fakat beni sevmedi ya da sevgisini göstermedi bilemiyorum. Sonra bana karşı davranışları, mesafesi ve önemsiz tavırları beni kendisinden soğuttu, her kavganın ardından "babanın evine git, topla eşyalarını git, gözüm görmesin seni" gibi sözcükleri, ara ara fiziksel, sıkça pisikolojik şiddeti, yaptığım hiçbir şeyi beğenmeyişi ve her zaman yetersiz ve değersiz hissettirmesi beni kendisinden uzaklaştırdı. İlk zamanlar seviyorum diye kendimi kandırıyordum fakat son 3 yıl boyunca uzun uzun düşündüm, onu sevmiyorum ve istediğim hayat bu değil. Benim de hatalarım olmuştur evlilik sürecinde, zaman zaman yemek yapamamış, ev işlerini onun istediği gibi yapamamış olabilirım hatta oluyorum farkındayım fakat bunu düzeltmek için de çok fazla emek verdim, kendisi bilmiyor ya da bilmek istemiyor. Yaptıklarını da inkar edemem, açıktan eğitimimi tamamlamam konusunda teşvik etmesi ve desteği sayesinde eğtimimi tamamlıyorum. Özünde iyi bi insan, bi abi, bi arkadaş/ komşu/dost olarak çok iyi biri fakat koca olarak... Dışarıya çok iyi fakat evde bana çok yabancı. Mesla 5 yıl boyunca hiç beraber vakit geçirmedik, annesiyle birlikte kalıyorduk 1 yıldır ayrı evdeyiz fakat yine de beraber vakit geçiremiyoruz, söylediğim zaman benim işten fırsatım mı oluyor diyor, fakat evde boş kaldığı zamanlarda bile bana zaman ayırmak yerine telefonuyla oynuyor ya da arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor. Kilolu bir kadınım, ne zaman kilo vermek için çabalasam hakaretleri, alayları benim tüm moralimi bozuyor ve en başa dönüyorum. Çocuk yok, pco'luyum, kilo da olunca olmuyor çocuğum. Zaten istemiyorum da ama bunu bile onunla paylaşmıyorum. Boşanmak istiyorum fakat nasıl yaparım, onunla boşanma konusunu nasıl konuşurum bilemiyorum, çok bunaldım, sevmediğim bi adamla yaşamak çok zor geliyor, her günüm bi işkence sanki.

Genişletmek için tıkla...

Merkur Retrosu .!.:

Kendinizi ne kadar güzel ifade ediyorsunuz, çok takdir ettim. Sizin şartlarınızda pek çok insan kendini kocamı seviyorum diyip kandırabilirken siz sorgulamış ve bu eşi, bu hayatı istemediğiniz bilincine varmışsınız. Ne yapıp edin evden çalışabileceğiniz veya dışarıdan bir iş bulup kenara para atmaya bakın. Belli ki aileniz kızlarına pek destek çıkacak bir aile değil. O yüzden maddi kazancınız, birikiminiz olursa boşanma kararını daha sağlıklı ve kendinden emin bir şekilde verirsiniz. Hayatınızda güzellikler dilerim.

Genişletmek için tıkla...

Oscarcollerde .!.:

Çocuk yoksa neyden çekiniyorsun. Elalemden mi. Daha kötüsüne düşmekten mi. Yasın çok genç. Her işin üstesinden gelirsin. Kendine güven

Genişletmek için tıkla...

cunkuneden .!.:

Ne güzel ifade etmişsiniz kendinizi. daha çocuk yaşta evlenenler hayatın telaşı içinde kendilerini anlamaya ya da anlatmaya vakit bulamıyorlar diyelim. Siz bunu becermiş gibisiniz ki çok gençsiniz de hala. Okul konusunda sizi destekleyip kilo konusunda aşağıya çekmesi eşinizin kasıtlı gibi; yani zayıflarsanız onu beğenmeyeceğinizi mi düşünüyor acaba? boşanmak maddi manevi anlamda zor bir süreç; ama çok gençsiniz aileniz kararınızı desteklerse neden yapamayasanız ki? Böyle hayatının baharında alınan hayati kararlar, radikal güzel değişimler beni bile heyecanlandırıyor burda. Üniv e girer kendinizden yeni bir siz yaratırsınız belki ne güzel olur..

Genişletmek için tıkla...