Yaklaşık 1 yıldır bu konuyu yazmayayım dedim ama olmuyor.

1sadekahve .!.:

Sorun kocanız bu kadar rahatsizsaniz hala iyi olalim dememeli. Kocaniz onemsemiyor pek galiba düşüncelerinizi ruh halinizi

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Eve doğru çıkarken onların evinin sokağını geçtik, baktık eve gitmiyorlar sizi bırakıp dönelim dedi kız. Apartmanın kapısına geldik, kapıyı açtık, baktık gidecekleri yok ben sinirden çatlıyorum zaten sanki çocuğuz kaybolacaz kapıya kadar bırakıyorlar. Ben utandım onların yerine bu yüzsüzlükten dolayı. Eşim de benim gibi hissetmiş olmalı ki davet etti kapıyı yüzlerine çarpıp gitmek eşim açısından absürt olurdu arkadaşıyla kötü de olmak istemiyor ya. Eh ben kabul etmezler herhalde dedim ihtimal vermedim geleceklerine ama bir baktım geliyorlar asıl sinir krizim de evde oldu zaten oturdum saat 1 e kadar balkonda ağladım kendimi yedim sinirden. Mutfağa peçete almaya giriyorum yüzlerine bakmıyorum bakarsam patlarım. Yani inanılır gibi değil o gün bile saat 1 buçuğa kadar oturdular ya. Kâbus gibiydi. Bir de ertesi gün özür diliyor benden neymiş efendim aslında oturmak istememişler, eşim kalın sakinleşsin kafası dağılsın demiş! Seslerini duyuyordum asla böyle birşey demedi eşim havadan sudan siyasetten zırvaladılar güldüler eğlendiler. Ve eşime de sordum dememiş öyle birşey. Nezaketen çağırdım ciddi ciddi geleceklerini düşünmemiştim diyor.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Eşim sağolsun patlayarak söyleyeceğim galiba. Yemişim arkadaşını da dostluğunu da ben neyim ya o dostuysa. Bık-tım. Bir daha ararsa noktayı koyacağım.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Peki ne yapmalıyım sizce eşim gerçekten önemsemiyorsa düşüncelerimi ruh halimi? Eşime nasıl davranmam lazım yani. Az önce de bir doz tartıştık. Konuyu ben açtım Mehmet'le de 2 güne bir görüşme mesafe koy dedim ne hakkım varmış bunu demeye. Kendi bana diyor muymuş onla bunla görüşme falan. Yani ne hakla arkadaşıyla görüşmesine karışırmışım. Zaten hergün çıkan gezen biri değilim öyle bir huyum mu var da uyarıyorsun diyor. Sinirlerim bozuldu. ☹

Genişletmek için tıkla...

1sadekahve .!.:

Eşiniz biraz bencil anladığım kadariyla aslında baya bencil. Evliliginizde onlar için kavga ederken hala eve davet edebilmesi yada adamla mesafe koymamasi bunu gösteriyor. Böyle gevsek bir adamla dışarı çıkıp ne konusabiliyor ki muhabbetleri uyuyor ki görüşüyor. Sizinle uyusmuyor gibi hatta değil mi?

Genişletmek için tıkla...

demetc .!.:

Bu ne dib dibe özel hayatta kalmamış bu tür arkadaş ilişkilerin sonu boynuzdur güzelim birbirinin karısına bakarlar sonrada biri diğerini ayartır senin için demiyorum yanlış anlama genel kaide bu Allah akıl fikir versin kocana

Genişletmek için tıkla...

1sadekahve .!.:

Eşiniz biraz bencil anladığım kadariyla aslında baya bencil. Evliliginizde onlar için kavga ederken hala eve davet edebilmesi yada adamla mesafe koymamasi bunu gösteriyor. Böyle gevsek bir adamla dışarı çıkıp ne konusabiliyor ki muhabbetleri uyuyor ki görüşüyor. Sizinle uyusmuyor gibi hatta değil mi?

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Denedim vallahi kız da seve seve ilgileniyor. Bir sefer banyo yaptırmam lazımdı ama kaldı bugün neyse dedim. Gel beraber yıkayalım yardım edeyim dedi ve seve seve yardım etti. Garip yani bunalmıyor çocuktan.

Genişletmek için tıkla...

Spizella .!.:

Her gün arayın karşı tarafı uygunsanız geleceğiz diye

Bir de onlardan borç isteyin daha da kapınızın önünden geçmezler

Genişletmek için tıkla...

MevsimlerGibisin .!.:

Çocuğunuz uslu bir çocuktur ondan bunalmıyor bence. Ay ne diyim yani Allah yardımcınız olsun ama konuşun bence açık açık. Brnim çocuğum var ve ben yoruluyorum uyumak istiyorum, sizi de kırmak istemediğim için evime kabul ediyorum deyin.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Eve doğru çıkarken onların evinin sokağını geçtik, baktık eve gitmiyorlar sizi bırakıp dönelim dedi kız. Apartmanın kapısına geldik, kapıyı açtık, baktık gidecekleri yok ben sinirden çatlıyorum zaten sanki çocuğuz kaybolacaz kapıya kadar bırakıyorlar. Ben utandım onların yerine bu yüzsüzlükten dolayı. Eşim de benim gibi hissetmiş olmalı ki davet etti kapıyı yüzlerine çarpıp gitmek eşim açısından absürt olurdu arkadaşıyla kötü de olmak istemiyor ya. Eh ben kabul etmezler herhalde dedim ihtimal vermedim geleceklerine ama bir baktım geliyorlar asıl sinir krizim de evde oldu zaten oturdum saat 1 e kadar balkonda ağladım kendimi yedim sinirden. Mutfağa peçete almaya giriyorum yüzlerine bakmıyorum bakarsam patlarım. Yani inanılır gibi değil o gün bile saat 1 buçuğa kadar oturdular ya. Kâbus gibiydi. Bir de ertesi gün özür diliyor benden neymiş efendim aslında oturmak istememişler, eşim kalın sakinleşsin kafası dağılsın demiş! Seslerini duyuyordum asla böyle birşey demedi eşim havadan sudan siyasetten zırvaladılar güldüler eğlendiler. Ve eşime de sordum dememiş öyle birşey. Nezaketen çağırdım ciddi ciddi geleceklerini düşünmemiştim diyor.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Şu an çok sinirliyim tartıştık öyle bir yaklaşımlarını görmedim ne eşimden ne de onlardan ama sinirliyim ya herşey olağan geliyor belki de dediğiniz gibidir bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.

Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.

Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.

Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.

Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Bakalım zaten bugün sabrım taştı ama tepki vermekte geç kaldım eşime de söyledim bir daha asla görüşmeyeceğim konuşmayacağım dedim bir nevi rest çektim araları bozulsa da umrumda değil. Olan bana oluyor ya yeter. Tekrar gelmek isterlerse bizzat mesaj atacağım attığım mesajı da burada paylaşırım.

Genişletmek için tıkla...

Yuuna_Ra .!.:

Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.

Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.

Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.

Genişletmek için tıkla...