- 2 Haziran 2023
- 32
- 4
-
- Konu Sahibi alevalev888
- #1
Merhabalar. Ben yabancıyım ve iki sene Türk ile evliyim. Evliliğimizin en başından beri, beni en küçük bir şey yüzünden boşanmakla tehdit ediyor - manikür yaptırdığım için (kendi paramla bu arada), çalışmak istediğim için, üstelik sinirlince bana sürekli küfrediyor s*ktir git defol git başımdan diyor. Farkı küçük şeylerden dolayı öfkeleniyor, ona yük olduğumu ve çok kötü şeyler baba söylüyor.. bunlar yüzünden ağlamaya başladığımda, her zaman kapıyı çarpıp gidiyordu. O bana defol git deyince sinir krizi geçirmeye başladım, yardım etmesini istiyordum ama her zaman gidiyordu, eve gece 12 gibi geliyordu... Kendimi güvende hissetmiyordum, bu yüzden düğünden bir yıl sonra çalışmaya başladım, eşim buna kesinlikle karşıydı, evde kalmam ve çocuk doğurmam gerektiğini söyledi, yoksa neden evlendi? O benim çalışmam için değil, çocuk sahibi olmak için evlendi böyle söyledi.
Birkaç hafta önce yine tehdit etti - ya da çocuk yapıyorsun, ya da boşanıyoruz. Ben korktum, kabul ettim ama çocuk olunca bir yıllık aradan sonra parasını kendim ödeyeceğim bir bakıcı tutup işe gideceğimi söyledim, işimi gerçekten seviyorum, o bana berbat bir anne olacağımı ve onun çocuğunun böyle anne ihtiyacı yok söyledi.. Ona göre en az 3 yıl evde kalmam lazım. Bundan sonra yine bana ihtiyacı olmadığını, aile olamayacağımızı söyledi. Bunu her zaman dinlemek canımı acıtıyor dedim, neden normal yetişkinler gibi konuşamıyoruz? Artık her zaman bu kadar ağır sözlere dayanamıyorum, sabırlı ve sakin bir insan olmama rağmen bu beni çok üzüyor, kendimi korkunç bir psikolojik bitkinlik durumuna getirdim... Cevap vermedi, her zamanki gibi kapıyı çarpıp gitti. Ama sanki bana hiç saygı duyulmuyormuş gibi kendimi aşağılanmış hissediyorum çünkü ben mesaja kızdığımda asla boşanmakla tehdit etmiyorum edemem de sevdiğim bir insanı kurmamak için... Bir hafta hiç konuşmuyoruz, akşam eve geliyordu, ama bugün saat 23:43 hala gelmedi..
İki yıldır ilk defa sabrım tükendi, ondan önce özür dilemeden her zamanki gibi davranmaya devam etti, ben de kendimi kötü hissetmeme rağmen hiçbir şey olmamış gibi ona sarıldım. Ama artık yapamıyorum. muhtemelen beni umursamıyor, anlayacağını ve özür dileyeceğini umuyordum ama yok. Çok acı..
Birkaç hafta önce yine tehdit etti - ya da çocuk yapıyorsun, ya da boşanıyoruz. Ben korktum, kabul ettim ama çocuk olunca bir yıllık aradan sonra parasını kendim ödeyeceğim bir bakıcı tutup işe gideceğimi söyledim, işimi gerçekten seviyorum, o bana berbat bir anne olacağımı ve onun çocuğunun böyle anne ihtiyacı yok söyledi.. Ona göre en az 3 yıl evde kalmam lazım. Bundan sonra yine bana ihtiyacı olmadığını, aile olamayacağımızı söyledi. Bunu her zaman dinlemek canımı acıtıyor dedim, neden normal yetişkinler gibi konuşamıyoruz? Artık her zaman bu kadar ağır sözlere dayanamıyorum, sabırlı ve sakin bir insan olmama rağmen bu beni çok üzüyor, kendimi korkunç bir psikolojik bitkinlik durumuna getirdim... Cevap vermedi, her zamanki gibi kapıyı çarpıp gitti. Ama sanki bana hiç saygı duyulmuyormuş gibi kendimi aşağılanmış hissediyorum çünkü ben mesaja kızdığımda asla boşanmakla tehdit etmiyorum edemem de sevdiğim bir insanı kurmamak için... Bir hafta hiç konuşmuyoruz, akşam eve geliyordu, ama bugün saat 23:43 hala gelmedi..
İki yıldır ilk defa sabrım tükendi, ondan önce özür dilemeden her zamanki gibi davranmaya devam etti, ben de kendimi kötü hissetmeme rağmen hiçbir şey olmamış gibi ona sarıldım. Ama artık yapamıyorum. muhtemelen beni umursamıyor, anlayacağını ve özür dileyeceğini umuyordum ama yok. Çok acı..