Anneyi kaybetmek, tesellisi olmayan, oluşan boşluğun bundan sonraki zamanında sıklıkla seni içine çekeceği çok büyük bir acı..
Biliyorum, bilmeye de devam edeceğim..
Tuhaf gelecek belki ama son yıllarda öncelikle ülkemizde ve sonrasında elbette dünyamızda olagelen gelişmeler, kavramların geldiği boyutlar beklenmedik bir teselli yarattı bende.. eğer, dedim.. annem yaşıyor olsaydı çok ama çok üzülecekti..
Her şey bu kadar bozulmamış, bu kadar yoldan çıkmamıştı çünkü, onun gökyüzüne yükseldiği günlerde..
Diyebileceğim, çünkü; kendim için bulabildiğim tek teselli bu ne yazık ki...
Annemin cenazesinde, biri yanıma yaklaşıp kulağıma fısıldamıştı: "Şimdi yüreğinde kırk mum yanıyor.. Gün geçecek hepsi birer birer sönecek.. Ta ki biri kalana dek.. O kalan tek mum hiçbir zaman sönmeyecek.."
O zaman anlamamıştım.. Doğruymuş.. Sönmeyen bir mum var yüreğimde.. Şu anda gözlerimi dolu dolu yapan bir mum..
Annene rahmet, acına Allahtan sabır diliyorum sevgili Eylül..