eylül, ne kadar oldu bilmiyorum ama uzun zamandır elim çenemde buraya bakıyorum. sanki birazda vicdan azabı çekiyorum.. kendimi suçlu hissediyorum seni o hocamızla görüştüremediğim için... ama inan o an için yapabileceğim bir şey yoktu... sonrasında ise biliyorsun işte, kahretsin ki insan kendi derdiyle uğraşırken unutuyor etrafındakileri..
annem de misafir biliyorum çok vakti kalmadı ama en azından biraz daha bizlerle birlikte, bizler her gün biraz daha alışıyoruz o lanet fikre... bunca zaman geçmiş aradan, acını tazelemek istemezdim ama bunları yazmadanda buralarda dolaşamazdım kakari kikiri yaparak..
yüreğimin ta en derinlerinden hissediyorum yaşadıklarını, çektiğiniz ızdırapları.. acın acımdır unutma emi ablacığım..