Merhaba. Ben iki yıldır evliyim. Bu gece ilk kez ayrı yatacağız. Ayrıca bugün bizim evlilik yıldönümümüz.
Aslında tam olarak nerden başlayacağım bilemiyorum. Ben çok rahat bir ortamda yetiştim gez toz eğlen. Ve severek evlendim uzun zamandır tanıyordum eşimi deliler gibi seviyorum. O da beni çok seviyor ve hep çok sevdi.
Sorun şu ki evlendiğimizden beri evdeyim ve kendimi çok kısıtlanmış hissediyorum. Sosyal ortamım yok uzağa gelin gittiğim için ailem çok uzakta sık görüşemiyoruz ve arkadaşlarım da yok. Ev hanımıyım iş bulamadım. Eşim çalışıyor durumumuz çok iyi ve ben aslında mutluyum.
Ama sanki onun hayatı hiç değişmemiş gibi ve sadece ben dahil olmuşum gibi hissediyorum. Geziyor tozuyor ben trip atmadıkça kendini kötü hissetmiyor. Ben evdeyim sürekli ve yalnız hissediyorum. Geldiğinde bana sarılır da beni sever de. Ama sanki bunlar benimle cinsel ilişkiye girmek istiyor o yüzden yapıyor gibime geliyor hep. Birlikte olduğumuz zaman sorun yok ama ben azıcık naz yapsam direk surat asıp gidip yatıyor.
Bugün için aylar önce bir söz vermişti ve tutmadı o sözü. Evdeydik unutmuştu bu önemli günü ben hatırlattım sabah. Akşam geldiğinde unutmuştu. Aslında son birkaç gün çok güzel geçti ama bu yine de koydu bana. Büyük bir beklentim yoktu sadece hatırlaması yeterdi. Ama bir ay önce doğum günüm için aldığı büyük bir hediyenin lafını etti. Onu almasaydım bugün iyi bi şey yapardım dedi. Ben de mevzu sözünde durman ama dedim. Bir şey al değil yani. Sonra adam dediğin sözünde durur diye sonradan da pişman olduğum bir şey söyledim ve git o zaman bir adam ile yat dedi ve odayı terk etti.
Aslında bu tarz konuşmalar çok oluyor hep onun kızıp yatması ile bitiyor ben de olayları çabuk unutmayı severim yani uzatmam anlık söylerim ama yarın biter. Tabi içimde kalır. Üzer beni. Ama o da üzülüyor çünkü kendince beni mutlu etmeye çalışıyor. Çok kafam karışık. Sorun bende mi gerçekten? Beklentim çok mu yüksek? Peki ya benim vazgeçtiklerim? Sonuçta o şu an uyuyor ve ben ağlıyorum.
Aslında tam olarak nerden başlayacağım bilemiyorum. Ben çok rahat bir ortamda yetiştim gez toz eğlen. Ve severek evlendim uzun zamandır tanıyordum eşimi deliler gibi seviyorum. O da beni çok seviyor ve hep çok sevdi.
Sorun şu ki evlendiğimizden beri evdeyim ve kendimi çok kısıtlanmış hissediyorum. Sosyal ortamım yok uzağa gelin gittiğim için ailem çok uzakta sık görüşemiyoruz ve arkadaşlarım da yok. Ev hanımıyım iş bulamadım. Eşim çalışıyor durumumuz çok iyi ve ben aslında mutluyum.
Ama sanki onun hayatı hiç değişmemiş gibi ve sadece ben dahil olmuşum gibi hissediyorum. Geziyor tozuyor ben trip atmadıkça kendini kötü hissetmiyor. Ben evdeyim sürekli ve yalnız hissediyorum. Geldiğinde bana sarılır da beni sever de. Ama sanki bunlar benimle cinsel ilişkiye girmek istiyor o yüzden yapıyor gibime geliyor hep. Birlikte olduğumuz zaman sorun yok ama ben azıcık naz yapsam direk surat asıp gidip yatıyor.
Bugün için aylar önce bir söz vermişti ve tutmadı o sözü. Evdeydik unutmuştu bu önemli günü ben hatırlattım sabah. Akşam geldiğinde unutmuştu. Aslında son birkaç gün çok güzel geçti ama bu yine de koydu bana. Büyük bir beklentim yoktu sadece hatırlaması yeterdi. Ama bir ay önce doğum günüm için aldığı büyük bir hediyenin lafını etti. Onu almasaydım bugün iyi bi şey yapardım dedi. Ben de mevzu sözünde durman ama dedim. Bir şey al değil yani. Sonra adam dediğin sözünde durur diye sonradan da pişman olduğum bir şey söyledim ve git o zaman bir adam ile yat dedi ve odayı terk etti.
Aslında bu tarz konuşmalar çok oluyor hep onun kızıp yatması ile bitiyor ben de olayları çabuk unutmayı severim yani uzatmam anlık söylerim ama yarın biter. Tabi içimde kalır. Üzer beni. Ama o da üzülüyor çünkü kendince beni mutlu etmeye çalışıyor. Çok kafam karışık. Sorun bende mi gerçekten? Beklentim çok mu yüksek? Peki ya benim vazgeçtiklerim? Sonuçta o şu an uyuyor ve ben ağlıyorum.