senağlama senağlama
Kızlar çok üzgünüm, bunu kelimelerle ifade edemem. Neden derseniz batmış durumdayız.
Nasıl oldu bilmiyorum ama birden kendimizi batmış bulduk. Aslında bunda ne benim nede eşimin suçu var ama olan bize oldu.
Geçenlerde anlatmıştım.Benim 2 yaşında bir oğlum var, o doğduğundan beri çalışamıyorum. Aslında babanesi istese bakabilir, ama yanaşmıyor. Hatta para bile teklif ettim nafile. Sakın yaşlı falan zannetmeyin. Daha 45 yaşında ve bir otelde kat görevlisi olarak çalışıyor. Çocuğun sorumluluğunu almak, onu kendine ayak bağı yapmak istemiyor. Kayınbabam geçen sene vefat etti. O varken de çok gezerdi, şimdi daha beter geziyor. Evde ne yemek ne içmek, ne temizlik yapmaya gerek duymuyor. E çocuğa bakarsa bir sürü iş çıkacak başına ondan istemiyor.
Neyse sonuç olarak ne kadar ısrar ettiysek baktıramadık. Bir ara kreşe verdim, aylık 500 ytl. Ben de iş aramaya başladım, ama krizden dolayı önceden 900 ytl aldığım pozisyonda,şimdi en fazla 600 ytl veriyolar. Ben de 100 ytl için oğluma kıyamadım. Bir de oğlum geçenlerde bronşit oldu. Şimdi de kasığında fıtık çıktı. Şubat'ın 16-20'si arası ameliyat olacak. Ona da 250 tl lazım.Yani anlıycağınız bu sebeplerden iş bulamadım.
Yaklaşık 3 ay önce de babamın bize emanet ettiği, Renault Clio marka otomobili kapımızın önünden çalındı. Doğal olarak ben ve eşim delirdik. Gitmediğimiz başvurmadığımız yer kalmadı. Ama nafile.
Babamında hayatta tek mal varlığı o. O da yıkıldı, ama biz mecburen babama araba almak zorunda kaldık. Almasanız olurdu diyceksiniz ama ne ben nede eşim bunun altında ezilemezdik.
Bugünlere hep tek başımıza geldik. Ne benim ailem nede onun ailesi, evlenmemiz için hiçbir yardımda bulunmadı. Yani kendi yağımızla kavrulduk, yeri geldi aç kaldık, ama kimseden beş kuruş istemedik.
Sonuç olarak eşim bankadan toplam 7.000 tl kredi çekti, ve bunun her ay 400 tl geri ödemesi var. Kiramız 550 tl, doğalgaz, elekrik, su, telefon, yol parası derken inanın yemek için v.s şeyler için kuruş para kalmıyor elimizde.
Yardım eden hiçkimsede yok. Ordan alıp oraya koyuyorum olmuyor. Eşimin maaşı 1050 tl. Ne yapıcağımızı şaşırdık, kimseden de isteyemeyiz. Birkaç ay kirayı vermesek ev sahibi evden atar. Ya da biz o atmadan evimizi kapatıp, eşyaları depoya koyup, şöyle yaz sonuna kadar kayınvalidemin yanına taşınıp, borçlarımızı bitirmeye çalışacağız.,
Biz ev sahibine rezil olup, evden atılmayı da kaldıramayız. Yani tek çaremiz kaldı.
Ama ben çok üzgünüm. Bugüne kadar onlara minnet etmemişken, 6 sene sonra nasıl ederim. Zaten beni hiç sevmediler, istemediler. Bir de her zaman oğlunu haklı görür.
Biliyorum eşim de oraya gidince annesinin ve abisinin ( boşanmış) laflarıyla bana karşı çok değişecek. Yapmadığı şeyleri yapacak. Abisi gelicek hadi oraya gidelim, buraya gidelim. Ben hayır diycem. Bu sefer de sen erkek değil misin, kılıbık mısın diye doldrucaklar o da bana patlıycak, birbirimize giricez.Evimiz ayrı olduğu halde, bu güne kadar bu konular yüzünden çok kavgalar çıktı. Onlar birşey söylerdi, gelir senin yüzünden şöyle oldu falan diye benle kavga ederdi. Şimdi hazır aramız da düzelmişken yeniden bunları yaşamak istemiyorum, artık kaldıramam, çok yoruldum.Ben bu günlere gelene kadar çok kırıldım, çok ezildim ama başardım.Şimdi herşeyi tekrar yaşamaya gücüm yok.
Sizde bana alttan al gitsin, ne yapacaksa yapsın demeyin, çünkü ben kaldıramam. Bu yüzden çok yalanlar söyledi, kavgalar sonucu çok evden gittim. Yani çok korkuyorum.
Herhalde aynı şeyler olursa bu sefer işin sonu kötü olur. Oğlum da var, artık bu tarz hareketleri ve sözleri hiç kaldıramıyorum.
Yani BİR HİÇ YÜZÜNDEN TEPETAKLAK olduk. VE BATTIK. Ne yapıcağımı bilmiyorum, karar veremiyorum.
Siz olsanız ne yapardınız, çok zoruma gidiyor inanın.Bugün kayınvalidemlere gidip, konuşucaz. O da bir sürü saçma şey söylüycek. Yok sen oğlumla tartışmıycaksın, yok kavga etmiyceksin. Ben bunu nasıl garanti ediyim, oğlu her istediğini yapsın, ben de sesimi çıkarmadan kuzu gibi oturuyum.
Çok zor bir durum, Allah kimsenin başına vermesin.
LÜTFEN Bİ AKIL VERİN, SİZ OLSANIZ NE YAPARDINIZ...
Kızlar çok üzgünüm, bunu kelimelerle ifade edemem. Neden derseniz batmış durumdayız.
Nasıl oldu bilmiyorum ama birden kendimizi batmış bulduk. Aslında bunda ne benim nede eşimin suçu var ama olan bize oldu.
Geçenlerde anlatmıştım.Benim 2 yaşında bir oğlum var, o doğduğundan beri çalışamıyorum. Aslında babanesi istese bakabilir, ama yanaşmıyor. Hatta para bile teklif ettim nafile. Sakın yaşlı falan zannetmeyin. Daha 45 yaşında ve bir otelde kat görevlisi olarak çalışıyor. Çocuğun sorumluluğunu almak, onu kendine ayak bağı yapmak istemiyor. Kayınbabam geçen sene vefat etti. O varken de çok gezerdi, şimdi daha beter geziyor. Evde ne yemek ne içmek, ne temizlik yapmaya gerek duymuyor. E çocuğa bakarsa bir sürü iş çıkacak başına ondan istemiyor.
Neyse sonuç olarak ne kadar ısrar ettiysek baktıramadık. Bir ara kreşe verdim, aylık 500 ytl. Ben de iş aramaya başladım, ama krizden dolayı önceden 900 ytl aldığım pozisyonda,şimdi en fazla 600 ytl veriyolar. Ben de 100 ytl için oğluma kıyamadım. Bir de oğlum geçenlerde bronşit oldu. Şimdi de kasığında fıtık çıktı. Şubat'ın 16-20'si arası ameliyat olacak. Ona da 250 tl lazım.Yani anlıycağınız bu sebeplerden iş bulamadım.
Yaklaşık 3 ay önce de babamın bize emanet ettiği, Renault Clio marka otomobili kapımızın önünden çalındı. Doğal olarak ben ve eşim delirdik. Gitmediğimiz başvurmadığımız yer kalmadı. Ama nafile.
Babamında hayatta tek mal varlığı o. O da yıkıldı, ama biz mecburen babama araba almak zorunda kaldık. Almasanız olurdu diyceksiniz ama ne ben nede eşim bunun altında ezilemezdik.
Bugünlere hep tek başımıza geldik. Ne benim ailem nede onun ailesi, evlenmemiz için hiçbir yardımda bulunmadı. Yani kendi yağımızla kavrulduk, yeri geldi aç kaldık, ama kimseden beş kuruş istemedik.
Sonuç olarak eşim bankadan toplam 7.000 tl kredi çekti, ve bunun her ay 400 tl geri ödemesi var. Kiramız 550 tl, doğalgaz, elekrik, su, telefon, yol parası derken inanın yemek için v.s şeyler için kuruş para kalmıyor elimizde.
Yardım eden hiçkimsede yok. Ordan alıp oraya koyuyorum olmuyor. Eşimin maaşı 1050 tl. Ne yapıcağımızı şaşırdık, kimseden de isteyemeyiz. Birkaç ay kirayı vermesek ev sahibi evden atar. Ya da biz o atmadan evimizi kapatıp, eşyaları depoya koyup, şöyle yaz sonuna kadar kayınvalidemin yanına taşınıp, borçlarımızı bitirmeye çalışacağız.,
Biz ev sahibine rezil olup, evden atılmayı da kaldıramayız. Yani tek çaremiz kaldı.
Ama ben çok üzgünüm. Bugüne kadar onlara minnet etmemişken, 6 sene sonra nasıl ederim. Zaten beni hiç sevmediler, istemediler. Bir de her zaman oğlunu haklı görür.
Biliyorum eşim de oraya gidince annesinin ve abisinin ( boşanmış) laflarıyla bana karşı çok değişecek. Yapmadığı şeyleri yapacak. Abisi gelicek hadi oraya gidelim, buraya gidelim. Ben hayır diycem. Bu sefer de sen erkek değil misin, kılıbık mısın diye doldrucaklar o da bana patlıycak, birbirimize giricez.Evimiz ayrı olduğu halde, bu güne kadar bu konular yüzünden çok kavgalar çıktı. Onlar birşey söylerdi, gelir senin yüzünden şöyle oldu falan diye benle kavga ederdi. Şimdi hazır aramız da düzelmişken yeniden bunları yaşamak istemiyorum, artık kaldıramam, çok yoruldum.Ben bu günlere gelene kadar çok kırıldım, çok ezildim ama başardım.Şimdi herşeyi tekrar yaşamaya gücüm yok.
Sizde bana alttan al gitsin, ne yapacaksa yapsın demeyin, çünkü ben kaldıramam. Bu yüzden çok yalanlar söyledi, kavgalar sonucu çok evden gittim. Yani çok korkuyorum.
Herhalde aynı şeyler olursa bu sefer işin sonu kötü olur. Oğlum da var, artık bu tarz hareketleri ve sözleri hiç kaldıramıyorum.
Yani BİR HİÇ YÜZÜNDEN TEPETAKLAK olduk. VE BATTIK. Ne yapıcağımı bilmiyorum, karar veremiyorum.
Siz olsanız ne yapardınız, çok zoruma gidiyor inanın.Bugün kayınvalidemlere gidip, konuşucaz. O da bir sürü saçma şey söylüycek. Yok sen oğlumla tartışmıycaksın, yok kavga etmiyceksin. Ben bunu nasıl garanti ediyim, oğlu her istediğini yapsın, ben de sesimi çıkarmadan kuzu gibi oturuyum.
Çok zor bir durum, Allah kimsenin başına vermesin.
LÜTFEN Bİ AKIL VERİN, SİZ OLSANIZ NE YAPARDINIZ...