alışır alışır :)
ben benzer durumdaki arkadaşıma “ben senin yerinde olsam kendime yapamadı döndü dedirtmem” diyerek ikna etmişim
kız sonra bunu bana hatırlatınca çok üzüldüm ne kadar yanlış konuşmuşum diye, ama o “iyi ki öyle söylemişsin” dedi. bam teline bastım zaar.
ben de bir süre sonra benzer bir duruma düştüm ve aynı arkadaşımı arayıp 1 saat hiç susmadan derdimi anlattım. çok yalnızım şöyleyim böyleyim, yemek bile yiyemiyorum, dönmek istiyorum ama kararsızım vs vs… o arkadaşımı aramadan önce 3-5 kişiye daha derdimi anlatmıştım ama hiçbiri beni rahatlatamamışlardı, durumu anlamıyorlardı. fakat o arkadaşıma olayları anlatmak beni inanılmaz rahatlatmıştı.
çünkü söylediği her şeyi hissederek söylediğini, benim neler yaşadığımı çok iyi anladığını biliyordum. eşekten düşeni eşekten anlar. çevrenizde böyle zor uyum süreci tecrübesi olan insanlar varsa onlarla konuşturun bence. ya da kk hesabınızı biliyorsa okutabilirsiniz yorumları. bilmiyorsa da “bir arkadaş” diyerek anlatın :) bir yaşayanla konuşmak öyle rahat bir şey ki anlatamam. seni anlayacak birinin olduğunu bilmek bile çok güzel bir his.
o arkadaşım bana “sen yalnız değilsin ki, ne zaman yalnız hissedersen bana yaz, ses kaydı at, ara beni. ben burdayım” demişti. hiç unutamam o cümleyi. siz de bunu söyleyip yalnız olmadığını hissettirin.
bir de zaten yaşadığı yerde istediği şeyi giyip istediği gibi gezemiyormuş bile. üniversitede özgürlüğün tadını azıcık alsın, inanın hiç bitmesin isteyecek :)
ben de çok yakın zamanda hiç bilmediğim, uzak bir yere gideceğim okumaya. ne kadar gerginim size anlatamam. ama bunun çok normal olduğunu biliyorum. bilinmeyenden korkmak, endişelenmek, alışılmışın dışına çıkınca öz güvensiz hissetmek… hepsi insani duygular. gittikten sonra 1 hafta, bilemedin 1-2 ay içinde geçecek hisler. bunu bildiğim için doğal karşılıyorum… siz de doğal olduğunu fark ettirin. geçmiş olsun