Merhaba sevgili arkadaşlar, sosyal medyadan tanıştığım biri ile neredeyse 3 ay kadar konuştuk. Bir kez yüzyüze görüştük ve birbirimizden çok etkilendik. İşinde gücünde, ailesine değer veren temiz bir insan benden 2 yaş küçük olmasına rağmen çok olgun biriydi. Ben 30 o 28 yaşında. Bu yaş farkı ne onun ne de benim için sorun olmadı. Sadece ayrı şehirlerdeydik. 5 saat bir uzaklık diyebilirim. Bende farklı bir şehirde ailemden uzakta öğretmenliğini yapıyorum. Uzak mesafe ilişkisi adı altında başladık ilişkiye biz çok İyi anlaşıyorduk ama henüz ilişkinin adını koymamıştık. Herşey 2. görüşmede netleşicekti. 2 ay boyunca telefon görüşmelerimiz devam etti. Onunla iletişimdeyken kalbim öyle bir atıyordu ki ona zamanla bağlanmaya başladım. O da çok mutluydu resmen birbirimize aşık olmuş ama tam anlamıyla içimizdekileri birbirimize açamıyorduk. İlk zamanlar bir ara ufak bir konuda anlaşmazlığımız olmuştu ben de geçmişte yaşadıklarım ile alakalı erkeklere olan güvensizlik duygularımdan dolayı ona biraz fazla tepki göstermistim. O da şaşırıp haklı olarak pek anlayamamıştı. Yani ortada çok büyük bir sorun yoktu. Herşey güzel giderken sanki büyüyü ben bozmuş gibi oldum. Oda ister istemez çekmiş kendini. Ama olabilir sonuçta hepimiz geçmişte yara almıyor muyuz zamanla tekrar o güveni oturtabilirdim ilgiyle sevgiyle.. Sevgi herşeyin ilacı değil mi ? Neyse ki biz konuşmalara devam ettik o da pes etmedi mesaj attı ,aradı, ilgilendi ,karşılıklı çabaladık. Ben de ona karşı daha sakin daha sabırlı bir tutum sergilemeye çalıştım. O beni mutlu ettikçe bende onu ediyordum. Büyük bir özlemle konuşuyoruz ama bizim artık görüşmemiz gerekiyordu. Çünkü gerçek duygularımı içimde tutmaktan kalbim öyle yoruluyordu ki bir kız olarak ben dökemiyordum içimi o da aynı duygular içindeydi zor tutuyordu kendini büyük ihtimal iyice emin olmak istiyordu ama ben sabredemiyordum artık insan sevdiğini nasıl uzun bir süre içinde tutabilir ki ? Görüşmemizden 15 gun geçti birbirimize alışma evresiydi görüşmedik bir haftasonu planlamalara başlamıştık hatta tam planlayacagiz onun olduğu şehirde deprem haberiyle irkildik çok korktular psikolojik olarak bir kaç gun zor zamanlar geçirdi 2 hafta boyunca destek olup yanında oldum bir yandan onu özlemeye devam ediyordum 2 hafta geçti psikolojik olarak kendini toparlamisti artık bir görüşme planı düşünüyordur diye düşündüm bende beklerken okuldan dolayi benim 14 gün zorunlu karantinam devreye girdi o kadar sinir bozucu bir durum oldu ki araya engeller girmeye devam ediyordu. Bizim görüşme yine ertelendi. 14 gün boyunca konuştuk ben evde onunla görüşme hayalleri kurup hep onu düşünüyordum. Bunu onunla da paylaşıyordum. Herşey bitince görüşürüz diye ona internetten küçük bir hediye almıştım bile. O kadar sabırsızdım ki ben ona bağlanmıştım bu pandeminin verdiği fırsatlada bir yandan tamamen haftasonu yasakların gelmesinden de endişe duymuştum zaten onun haberlerini de duymaya başlamıştık. Karantinam sona ermeye yakın artık ondan bir plan yapmasını bekledim tekrar tekrar görüşme kelimesini ben açmak istemiyordum onu sırf sıkmamak için. Ama ortada bir plan yoktu belki son haftasonumuz olacaktı ben direnmekten beklemekten o kadar çok yorulmuştum ki.. Ona karşı sabırlı da olmaya calıştım ama hala bir plan yok ortada ben de doğal olarak istemsizce ona biraz sert davrandım görüşmek istemiyor musun hiç gibisinden kalbim dayanamadı artık beklemeye.. hatta bir süre konuşmayalım dedim çünkü kendimi çok yıpratmıştım onunla sağlıklı iletişim kuramıyordum artık. O da sabırsız davrandiğimi söyledi , bu konuda bencil olduğumu, patladigimi dile getirdi tekrar tartıştık ve aramıza soğukluk girmeye basladı ,çözmeye çalıştık o mesajlar atmaya devam etti normal şekilde o da direndi ama hiç birsey eskisi gibi gitmiyordu içimde 'goruselim artık görüşmezsek hersey daha da karışık bir hale geleceği mesajını da belirtmiştim.Artık kalbim kırılıyordu ona rol yapıyordum ama herşey yolundaymış gibi davranamadım daha fazla.. zaten artık yasaklarda gelmişti çok geçti.. Ben de daha fazla kendimi hırpalamamak, üzülmemek onu da üzmemek için kendimi biraz geri çekip mesafe koymak istedim iletişimde kalmak koşuluyla sırf toparlanabilmek için zamana ihtiyacımız vardı sanki çünkü herşey sacmasapan bir hal alıyordu. Bu isteğimi de onunla paylaştım. O da bunu kabullenip sessiz kaldı bir müddet konuşmadık 1hafta ama bir yandan Instagramdan takipleşmeye stalklamaya devam ediyorduk birbirimizi. Kendimi biraz toparlamisti ondan mesaj bekliyordum ama hala atmıyordu. Ben attım nasılsın diye mutlu oldu sanki mesajıma gülümseyen birşekilde iyi olduğunu belirtti. Devamını bekledim daha sonra ama gene bir kaç gün hiç ses soluk yok.. Onu özlemeye başladım ama bende atmak istemedim ağırlığımı korumak istedim. Bir yandan sinirlerim bozuluyordu biz neden bu hale geldik diye hergün düşün düşün kendimi harap ettim. Bende mesaj atmaya direndim takı benim yanlış anlamamla Instagramdan beni kısıtladığını zannettim nereden böyle birşey düşündüysem çok endişelendim bunu bana nasıl yapar diye artık beni istemediğini düşündüm içimde onu kaybetme duygusu sarmıştı bunu ona sordum beni kısıtladın mı diye sormadan gereken bir şeydi kendimi bunu sorarak belki küçük düşürdüm ama sormam gerekiyordu kendimi kötü hissediyordum çünkü. O da bu mesaji hiç sıcak karşılamadı suçlandığını düşündü. İyi bir şekilde iletişim kurmadık bende uzatmamak için ona iyi hissettiren cümlelerle vedaya benzer bir mesaj attım ama tam bir veda hissi vermedim. O da bu mesajımı aynı tepkiyle karsiladi işte 'umarim bir gün güzel birşekilde karşılaşırız " gibisinden sizce siz bundan ne anlarsınız iyi zaman da karşılaşmadık güzel zaman ne zaman olacak şaka gibiydi.. bende onun artık benden vazgeçtiğini düşünüp onu Instagramdan Facebook'tan çıkardım engellemedim sadece. Onu artık orada görmeye dayanamazdim daha fazla acı cekmek istemiyordum ona hala değer verirken..Buna 2gun sonra tepki gösteren bir mesaj attı" benden bu kadar nefret mi ediyordun" gibisinden bende nefret etmediğimi görüpte daha fazla acı çekmek istemedigimi, benden vazgeçip bana umut verip gittiğini vs. soyledim. Benim kalbim çok hassas olduğu için karakterim gereği de rahat davranıp bosveremiyorum böyle özel ilişkilerde. Tüm bu tepkilerim o tarafından değersiz ve kötü hissettirildigim icin. Daha sonra son uzun mesajlar ve bitiş... Meğersem emin olmadığı için görüşme planını hep ertelemiş engeller dışında. O benden ilk konuşmalarımızda eminmiş ben ise o zamanlar emin degilmişim tek farkımız buymuş. Bende zamanla güvenip inancaktim reelde insanlara güvenemezken sanal ortamda nasıl hemen birine güvenip inanıcaktım ki geçmişte aldığım bir yaram var. Güveneceğim elbette ama zamanla.. ben de kendimce haklıyım ama o empati kuramadı.. O zaman emin olmadığı an bana söyleyecekti bende bu kadar umutlanıp bağlanmıcaktım ona.. Emin değildi ama son ana kadar beni hep özlediğini söylüyordu neden.. Son mesajı ben ona geç gelmişim o bana erken... O kadar üzülmüştüm ki sonraki günlerde haftalarca ailemle olup kafamı dağıtmaya çalışsamda olmuyordu onu özlüyordum hala.. kendime de kızdım ona da kızdım.. Dedim hep acaba takipten çıkarmamalimiydim diye, benim ona sırtımı döndüğümü beni kötü bir insan olarak mı gördü ki diye düşündüm hep. Ama bunu ona yapmak zorundaydım zaten yeterince sınırlarını ihlal edip ona büyük tavizler vermiştim beni beklemeye hakkı yoktu susmaya kendimi cepte gösteremezdim onu orada göremezsin ki çıkardım. Bana karşı hiç bir saygısızlığı olmadı kötü bir niyet hiç bir zaman sezmedim. Çok ta duygusal bir insandı. O da zaman zaman çabaladı sabredip yanımda kalmaya çalıştı. Belki oda sessizliğinde unutmak isteyip acı çekti, içine atıyor herşeyi bilmiyorum. Güzel anları düşünür oldum hep. Çok karışık duygulardayım.. Şimdi en alıcı tarafına geleyim belki yapmamam gerekirdi ona son kez uzunca içimdekileri anlatan ,onun hatasını benim hatamı anlatan ve ona hala değer verdiğimi gösteren iyi dileklerimle duygu dolu uzunca bir mektup yazıp ona önceden aldığım hediyemi kargolatıp işyeri adresine yolladım. Ve ondan gelecek cevabı bekledim günlerce.. hatta soğukkanlılıkla 2 hafta kadar uzun bir aradan sonra ona bir kargo yolladığımı eline ulasip ulaşmadığını sordum o da şehir dışında olduğunu henüz ulaşmadığını söyledi haber vermesini istedim sonuçta başka birinin eline de geçebilir özel birşey göndermiştim o da haber vereceğini söyledi. Ama aradan 3 hafta geçti hala haber yok şehir dışında olamaz bu vakte kadar gene eskisi gibi sessiz ... Artık benimle iletişim kurmak istemediğini düşünüyorum. Ama günlerce kahroldum yemek yemedim, uyuyamadım, kabuslar gördüm ağladım günlerce kendimi namaza ve duaya verdim bu süreçte.. Annem de desteğini esirgemedi onu artik unutmamı istiyor. Sevseydi, isteseydi benim o gönderdiğim yazıma ve hediyeme sahip çıkar cevap verirdi değil mi ? Şimdi ona son bir kez mesaj atmalı mıyım son bir veda mesajı hani sevdiğin için çabalamak gerek ya çabaladım daha da mı çabalamalıyım bilmiyorum? Ama biliyorum ki mesaj atarsam çok basit olacak kendimi daha da değersiz hissettireceğim.. Yada keşke hic birşey yollamasaydım cevap vermemesi o kadar koyuyor ki bana ne yapacağımı şaşırdım inanın... En azından bir teşekkür edebilirdi ve ya artık görüşmek istemediğini söyleyebilirdi. Hediyemi geri yollasın veya numaramı silsin hiç birşey yapmıyor ne düşündüğünü bilmiyorum.. Onu unutup yoluma devam etmem gerektiğini biliyorum ama gönül dinlemiyor.. O kadar zor ki sevipte ayrılmak en kötüsü de onu sevdiğimi bilmemesi.. Kusura bakmayın fazla uzun oldu ama okuyupta bana bir fikir bir moral verebilirsiniz çok memnun olurum..