Uyandır Beni Nefesim

GİDİŞİNDEKİ İLK ANLAR 2
morgtan çıktım polislerin eve bakmaları gerektiği evde kimsenin olup olmadığını sordular. çocuklar dedim iki küçük çocumuz var uyandırmayın sakın uynadırmayın onları. sonra aklıma geldi yaşlılara buraya getirmeden bişey söylemeyin biri tansiyon biri kalp hastası. tamam dediler bense hastahane polisine ifade vermeye çağırıldım. neden bilmiyorum hava sıcaktı ama tirtir titriyordum. konuşabilecekmisiniz dediler ve tekrar başa sardı bütün hikaye. hala kaskatıydım ve halen gülümsüyordum. çünkü bebeğim gülümsüyordu sadece uyuyordu sanki. o ara tekrar morga gitmemiz gerektiğini ismi yazmayı unuttuklarını herhangi bir karışıklığa sebebiyet vermemek için tekrar göreceğimi söylediler. dünyalar benim olmuştu bir kez daha görebilecektim. yürümedim uçarak gittim o yolu dışarı çıkarken babamla yüz yüze geldik. ( polisler getirmişler halen bilmiyor o an anladım ) morgun önündeydik ama noldu ne işimiz var burda diye bağırıyordu. sadece gitti diyebildim. sonra eve getirildim ama kim getirdi o yolu nasıl geldim bilmiyorum. balkona çıktım titriyordum ama bir taraftanda yanıyordum üzerimdekileri yırtıp atasım vardı. dayım geldi yanıma nereye defnedicez selada hangi vakti söyliycez dedi. durdum bilmiyordum. hiç bir şey bilmiyordum. sadece adli tıptan ne zaman alabilicez onu düşüyordum. o an çocukluk arkadaşım geldi yanıma şaka de yalan de kandırdım seni özledim ondan de diye bağırıyordu. sustu hadi biraz dinlenmelisin herkes sessiz olsun dedi. saf bir çocuk gibiydim o an ne yapmalıyım bilmiyordum sadece itaat etmeye başladım. bir çocuk gibi yatırdı beni sarıldı gençliğimizdeki gibi ama o dedğildi sanki yanımdaki o dedğildi bebeğimdi.
uyudummu bilmiyorum sadece artık kalkalım kimse gelmeden çocukların evden çıkması lazım dedim. kalktık söylemek zorundasın ve şimdi senden duymalılar dedi ( kendisi pedagog) gittim büyük oğlumu kaldırdım. doğruca benim odama götürdüm daha sekiz yaşında nasıl söylenir ??????????? kendimi topladım " akşam baban biraz rahatsızlandı ve hastahaneye gitmek zorunda kaldık ama malesef oradan beraber dönemedik " dedim. yüzüme baktı o bizi görüyor sadece bundan sonra biz onu göremiycez dedi. dondum boğazım düğümlenmişti. kucağıma aldım diğer odaya geçtik. ben kardeşime söylerim hadi git işlerin var biliyorum dedi. ağlamıyor bağırmıyor sadece soğuk bir ifadeyle bakıyordu. görmek istermisin bir daha göremeceksin dedim buz gibi baktı yüzüme " biz markete gittik " dedi. son an onu kazımıştı beynine.

VEDA HAZIRLIĞI
bir arkadaşımla birlikte yola çıktık adli tıptan aradılar saat 8.30 defin yerini sordular. tüm işaretler hiç istemedğim bir saattlik bir yeri gösteriyor ama çıldırıyorum onu kardeşimin yanına gömücem diye. nereyi arasam yok diyorlar orada yer yok. saat 9. 00 öğlene doğru alabileceğimiz söyleniyor. eve gelesim yok orda kalmak en azından yakınında olmak istiyorum. hala ağlamıyorum hala görme şansım var. eve haber yolluyorum selayı verdirin cenaze ikindiye kalkacak sosyal medyadan duyurun.şurdan şu burdan bu halledilicek. elimden gelen herşeyi hallediyorum. ( eşim bir kurumun başkanı, bende yöneticilerindenim ) ama mezar yeri hala yok tanımadığım bir numara tanıdığım bir ses üst makamlardan yapabileceğimiz birşey varmı diyor. EVET diyorum o yeri istiyorum. ama diyor aması yok sıra sizde bulun diyorum. yarım saat sonra mezarlıklar müdürlüğünden bir telefon yeriniz hazır :) çok şükür istediğim zaman ulaşabilicem gelip okşayabilicem toprağını saçlarınmış gibi. öğlen oldu kapıdan sesleniyorlar alabilirsiniz. görevli şaşkın herkes genç en yaşlımız 37 yaşında aramızda. kim teşhis edecek diyor yine atlıyorum. yüzünü gördüğüm an o burukluk gidiyor ve yine gülümsemeye başlıyorum. şimdi gasilhanedeyiz. kalabalık yıllardır yetiştirdiğimiz bütün çocuklarımız gençler orda yüzüme bakan kesiyor ağlamayı. tekrar yanındayım öbür yarım. ama bu kez son bu son şansım. doya doya kokluyorum saçlarını son kez öpüyorum, o an farkediyorum gözlerin yarım açık, kapatıyorum tekrar açılıyor kapanmıyor. tekrar tekrar bir kez daha öpüyorum yanığını hala mis gibi kokuyorsun herşeye rağmen ve yumuşacık. kulağına eğilip emanetlerin bende diyorum. koklarken saçlarını bir kez daha deniyorum gözlerini kapatmayı bu kez açılmıyor. herşey bitiyor evin önüne gidiyoruz. şoktayım düğünümüzde bile bu kadar kalabalık değildi koca sokak mahşer yeri.
hemen eve çıkıyorum çocuklar nerdeler alt komşumda ve arka odadalar büyük oğlum geliyor git anne babamı götür öyle gel diyor. ( bir yıl önce babannesini defnettik süreci az çok biliyor en azından o arada orada olamayacağımı ) tekrar gidiyorum yanına biri başıma örtü takmaya çalışıyor ( o nefret ederdi beni öyle görmekten ) atıyorum örtüyü ama artık dayanamıyorum ağlamak istiyorum. ama ama olmaz sen hep gül ben ağlayayım ağlamak istiyorsan ama sen gül derdi o geliyor aklıma sıkıyorum dişimi aynı anda yanımdakinin elini kim bilmiyorum sadece güce ihtiyacım var. saat geliyor cami evin karşısı çocukluğumda gülüp oynadığım taş şimdi goncamın döşeği dayanıyorum hala dayanıyorum. başında babam ve yetiştirdiği onca evladı. sonra hocalarımız eş dost akrabalar sokak dolu. kimse ağlayamıyor ben ağlamıyorum kimse ağlayamıyor. biraz sonra mezarlıktayız artık mecalim yok iki oğlu iniyor onu uykusuna yatırmak için gözüme bir mezar taşı takılıyor " seni çok seviyorum isyan etme " ve son kez görüyorum beyazlar içinde artık tutamıyorum. yanına gidiyorum söyleyecek hiç bir şeyim yok düşünebildiğim tek şey benide koyun yanına onu burda yanlız bırakamam çekiyorlar kolumdan gitmek istemiyorum. ( şimdi yazıcaklarımı ilk kez dile getiriyorum içimdeki en büyük yüküm oldu aylardır ) " nasıl götürebilirim onları canlarını yakmadan, hiçbirşey hissettirmeden nasıl çocuklarımıda alıp yanına gidebilirim " o an aklımdan geçen ve bir anda kendime geliyorum mezarın başından hışım gibi fırladım kalabalığın arasında doktor bir arkadaş var onu arıyorum buldum yanına gittim şaşkın bana bakıyor " abi sakinleşmem lazım ben iyi değilim sakın beni eve böyle yollama" diyorum. anlamış olmalı ki ( o ara kayıp hatırlamıyorum ) yatak odamdayım yine arkadaşım yanımda bu kez elinde bir şırıngayla birde hemşire bir arkadaşım var uyu diyor biraz uyu. 1 saat kadar uyumuşum ev sakin. kendimi yokluyorum hayır saçmalamıyorum. alt kata gidip çocuklarıma sarılıyorum. yine ağlamıyorum. hatta gülümsüyorum. küçük oğlum " anne babamın üstünü örttünmü üşümesin " diyor. anlık bir şok büyük oğlum söze giriyor " babaannemin üstünü örtmüştünüz ya " diyor. goncamın sözleri kulaklarımda çınlıyor. ( orada çok uzun süre uyuyacağı için üzerine toprak örtüyoruz yoksa kokar, enerji bedenden ayrıldıktan sonra beden bir daha üşümez hissetmez diye anlatmıştı oğlumuza babaannesinin gidişini ) yine gülümsüyorum.
o gün dahil hiç görmediler ağladığımı elbet zaman zaman anlıyorlar yüzümdeki ifade den ama gözyaşlarımı hiç görmediler. keza ne annem ne babam onlarda hatta hiç kimse. ama artık zorluyor saklamak.

""""" bu arada psikolojik yardım almak istedim, doğru hatırlıyorsam 7 ayrı psikoloğa gittim. sen benim söyleyebileceğim herşeyi yapıyorsun zaten dedi. ağlamak hariç. eşimden sonra işlere dört elle sarıldım. artık aktif araba kullanıyorum. onun arabasını sanki o yanımdaymış gibi :) beraber başladığımız okula yanlız devam ediyorum hobiler edindim. uyuyamadığım zamanlarda illaki birşeylerle ilgileniyorum. ama psikolog aramayı 4. aydan sonra bıraktım.

adli tıptan rapor çıktı. KALP YETMEZLİĞİ yaşı genç olduğu için bir kez vurup götürmüş. bu sebeple hiç bir müdahele sonuç vermemiş belki bir ihtimal ilk dakikada şok kurtarabilirmiş oda çoookkkk düşük bir ihtimal. """""


derdime ortak olan herkese teşekkürler Allah hepinizden razı olsun. Yüce Rabbimiz inşallah hepimizi cennetlerinde sevdikleriyle buluştursun. artık iki temennim var biri oğullarımızı okutup kendi ayaklarının üzerine bastırmak. diğeriyse Rabbimin rızasına erebilmek ve O'nun hayır gördüğü vakitte inşallah orda da onun hatunu olabilmek.

gidişinden bir yıl önce 12 yıllık evlilikten sonra seni seviyorum, seni hep sevicem nefesim.......

Smile_s .!.:

Allah sabır dayanma gücü versin. İcinizdeki boşluk hiç geçmeyecek gibi. Söyleyecek kelime bile bulamıyorum

Genişletmek için tıkla...

bir arada hiç ayrılmaksızın 18 yıl. eşim, dostum, iş arkdaşım, ortağım, yerine göre kardeşim. gidişi dün gibi inşallah hepte öyle kalır. yüzünü sesini hatırlayamadığım an nefes alamıyorum.

Ne güzel bir aşk...
Aşkınız daim olsun.
Bu bir sorun değil. Sonsuz hayatta tekrar kavuşmanız dileğiyle... Ki emin olun Allah'ın izni ile kavuşacaksınız...

Öyle bi süreçte nasıl gözyaşınızı tuttunuz ben hikayeyi baştan sona okurken sürekli ağladım Allah size sabır versin çok zor ilk kez bi konuya girip okuduğum için pişman oldum.

of ya rabbim yardımcınız olsun sabah sabah ağladım ya rabbim acınızı hafiflersin inşallah sanırim üniversitede ogretmensiniz ikiniz de.

Ay. Canım benım ağlaya ağlaya okudum inanır mısın. Allah sabır versin Allah geride kalan oğullarına sana ömür versin

boğazıma, göğsüme kocaman bir yumru oturdu nefesim daraldı. sizin yaşadıklarınızı düşünemiyorum bile. rabbim evlatlarınızın yüzü suyu hürmetine acınızı hafifletsin sabır versin. inşallah bundan sonra evlatlarınızın güzel günlerini görür hep mutlu olursunuz.

Çok üzüldüm ağlayarak okudum.allah sabır versin.dayanma gücü versin.onun ömrünü evlatlarına versin.

Başın sağolsun... rabbim cennetinde kavustursun sizi. Bogazim düğüm düğüm. Rabbim evlatlarina uzun ömür huzurlu bi hayat nasip etsin.

çok aşıkmışsınız birbirinize
şanslısınız ki eşinizden 2 emanetiniz var

diyecek çok bir şey yok, çok üzücü yaşananlar...
ama 18 yıl böyle güzel bir ilişki yaşamak herkese nasip olmaz.

Öncelikle başınız sağolsun..

Eşiniz ve çocuklarınız çok şanslı. Ben inanıyorum ki bu güzel koca yüreğinizle evlatlariniza babalarının yokluğunu aratmayacaksınız.. ve sizde çok şanslısınız çok güzel bir aşk yasamissiniz hayat arkadaşınızla.

Asla bir bitiş değil bu. O hep yanınıza olucak, her anınızda varlığını hissediceksiniz.. oğullarınızın sünnetindede, düğününde de hayatın her anında onun ruhu hep sizinkiyle dans edicek ! Hemde uc bes dakikalık şarkılara sıkıştırılmış bir dans değil :)

Lütfen lütfen gücünüzü asla yitirmeyin.. oğullarınıza sımsıkı sarılın. Goncanızın yüzünü soldurmayin, lütfen hep güçlü ve herşeye rağmen mutlu kalın.

Sizi çok seviyorum!!

Kendimi tuttum alamamak için. Tuttum tuttum tuttum. Ama tutamadım, agladım. Ölüm çok zor. Bu kadar yakınımda birinin ölücegini düsün ek bile beni maf ediyor. Ki Allaha hep dua ederim annemle beraber al canımı diye. Ne ben anne acısı ne o evlat acısı çekmesin. Mis kokulu annem bitanem herseyim. Allahım onu eksik etmesin. Çok korkuyorum çok
Allahım sen gösterme nolur. Ben güçlü bir insan degilim yıkılırım, biterim ys. Çok zor ne diyim ki sana ama sunu bil canım evladın var mı bilmiyorum varsa ona sarıl ondan bir parca sonuçta. Yoksa annene babana sarıl onlarla avut kendini unut demiyorum ama unutmaya çalış. Ölenle ölünmüyor ki. Allah yardımcın olsun.

Allah sabir versin kuzum kendini salma hepimizin basina gelecek birgun ne olur guclu dur duygularina kapilma bu seni cok yipratir dualarini et namazlarini kil sabirli ol Allah yar ve yardimcin olsun

İşyerindeyim ve ağlayarak okudum Allah size sabır versin oğullarınız için ayakta durma gücü versin.

Revolucion .!.:

GİDİŞİNDE İLK ANLAR
bazen nefes alamadığımı hissediyorum. bazen hayalle gerçek karışıyor kabusun içinde gibi hissediyorum uyanmak istiyorum malesefki gerçek bu ne kaçma şansım var nede uyanma
yedi ay olmak üzere nefesim, goncam bu dünyadan aniden göçeli. hiç beklenmedik şekilde en mutlu olduğumuz anda saniyeler içinde kayıp gitti hayatımdan. halbuki ne güzel başlamıştı gün ve ne güzel devam etmişti.
düğünümüzden beri ilk defa o gün dans etmiştik. bir düğündeydik ve oğullarımızın sünnet düğününün hayali kuruyorduk dans ederken. gelip gidip oynayalım hatun diyordu, ki hiç sevmezdi düğünlerde oynamayı. düğün bitip eve geldiğimizde az dinlendik 1-2 saat kadar uyumuşuz. beraber bişeyler atıştırdık. çocukların yıkanması lazımdı ama ben hala çok yorgundum ben yıkayayım dedi. tertemiz yıkadı, giydirdi, yatırdı oğullarımızı. kahveyi hak ettim mi dedi gülerek. oturduk hoş bir sohbetle kahvelerimizi içtik. Ve ne olduysa ondan sonra oldu. göğsüme birşey oturdu dedi nedense kalk hastahaneye gidiyoruz dedim tamam dedi. lavaboya gireyim gidelim. Ve VE o anda kabus başladı........
kapıyı kapatmasıyla gelen düşme sesi kapıyı açtığımdaki o hali gözümün önünden hiç gitmeyen bir kabus. nasıl yaptım bilmiyorum nerden aklıma geldi. nabzını kontrol edişim. aynı anda anneme çabuk telefonu getir tahta kaşık ver diye bağırışım. bir taraftandan solunum yolunu açmak için ağzını açma çabam (((( ağzını açabildiğim gibi kalp masajına başladım bir taraftan 112'deki görevliye adres verme çabam. daha telefonu kapatmadan gelen sağlık ekipleri tam 2 dakika, mucize gibi. hastahaneye vardığımızda sadece 6 dakika olmuştu olay gerçekleşeli ama hiç bir çaba sonuç vermiyordu Vermedi tam 45 dakika hayatımdaki en kısa dakikalar. acile giremedim. nasıl olduysa o kadarcık sürede tüm eşimiz dostumuz hastahaneye gelmişti acilin önü doluydu çevremizdeki insanlarla bir ben girmiyordum içeri giremiyordum sadece sessizce çekilin diyordum herkese acilin önünden çekilin engelliyorsunuz. o an nasıl bu kadar soğuktum nasıl bir hissizleşmeydi bu bilmiyorum. tam 3 saat sonra seni çağırıyorlar dediler arkadaşlar. girmek istemiyordum. sanki ne diyeceklerini biliyordum ayaklarımı sürükleyerek gittim kırmızı alanın önüne doktor beni görünce suratı değişti sustu.
biliyorum görmek istiyorum dedim. toparlayalım birazdan dediler hayır dedim bundan sonra ona kimse dokunmayacak. delirmişim gibi bakıyorlardı. yanına gittim kokladım temizledim evde ve genç öldüğü için şüpheliydi durumu adli tıba gidecekti ceset torbası ve yardım istedim o anki bakışlarını hiç unutmayacağım iyimisin diyordu herkes Evet dedim. demek zorundaydım eğer ağlayıp bağırırsam ona dokunmama görmeme izin vermezlerdi. değildim hiç iyi değildim nefes alamıyordum. tüm kemiklerim kırılmışçasına canım yanıyordu. çığlıklar atmak birilerini suçlamak istiyordum ama yoktu ki suçlu olan kimse yoktu. herşey olması gerekenden bile daha iyi ve hızlı olmuştu. şansımıza acilde bir kalp damar cerrahı vardı o saate rağmen. toparladım hazırladım bebeğimi her fırsatta öpüp koklayarak.alabilirsiniz dedim. acildeki doktorların hepsi başıma üşüşmüştü saniyede bir aynı soru iyimisin. ağlayamıyordum taş kesilmiştim adeta. morga indirildi tekrar teşhis edilecek dendi fırladım geliyorum dedim. başkası dedi polisler ilk defa bağırıyordum " ne demek başkası, yok başkası " gerçektende öyleydi. hep yanlızdık herşeyde sadece ikimizdik bizdik. ve yine bizdik ama bu kez artık yapayanlız bendim. mecbur kabul ettiler. savcı bekliyordu başında içeri girdim eşi dedi polisler başkası yokmuydu sorusuna yüzüne nasıl baktıysam savcının kısık bir sesle iyimisiniz dedi. gülümsüyordum garipti, nedendi bilmiyorum ama gülümsüyordum. yüzünü açtıkları anda koklayabilirmiyim dedim. savcı sessiz başıyla onaylarken dışarı fırladı.
sonra uyandırın beni kabus bu demeye başlamışım. uyandırın uyanamıyorum. ve hala uyanamıyorum tam 7 ay oldu her saniyeyi değerlendirdim gidişinden sonra seni görebilmek için koklayabilmek dokunabilmek için ama yetmedi ve hiçbir zamanda yetmeyecek. nolur bebeğim gel ve uyandır beni. UYANDIR BENİ

Genişletmek için tıkla...

boğazım düğüm düğüm oldu okurken içim acıdı ....
çok kayıp yaşadım bu yaşıma kadar ama eş kaybı çok çok ayrı bir acı evlatlarınız varmış onlara sıkı sıkı sarılın eşinizin ve hayatınızın armağanı rabbim size dayanma gücü versin

Ne diyeceğimi bilemedim..
Rabbim sabır versin size..
Allah rahmet eylesin...

ölüm sebebi neydi.Sizin içinize doğmuş ki hastane diye bağırmışsınız eşinizde bir gariplik varmıydı o dakikalarda.Hepimiz gidicez canım.Eşin uykusundan uyandı esas uykuda olanlar bizleriz.