Uyandır Beni Nefesim

GİDİŞİNDE İLK ANLAR
bazen nefes alamadığımı hissediyorum. bazen hayalle gerçek karışıyor kabusun içinde gibi hissediyorum uyanmak istiyorum malesefki gerçek bu ne kaçma şansım var nede uyanma
yedi ay olmak üzere nefesim, goncam bu dünyadan aniden göçeli. hiç beklenmedik şekilde en mutlu olduğumuz anda saniyeler içinde kayıp gitti hayatımdan. halbuki ne güzel başlamıştı gün ve ne güzel devam etmişti.
düğünümüzden beri ilk defa o gün dans etmiştik. bir düğündeydik ve oğullarımızın sünnet düğününün hayali kuruyorduk dans ederken. gelip gidip oynayalım hatun diyordu, ki hiç sevmezdi düğünlerde oynamayı. düğün bitip eve geldiğimizde az dinlendik 1-2 saat kadar uyumuşuz. beraber bişeyler atıştırdık. çocukların yıkanması lazımdı ama ben hala çok yorgundum ben yıkayayım dedi. tertemiz yıkadı, giydirdi, yatırdı oğullarımızı. kahveyi hak ettim mi dedi gülerek. oturduk hoş bir sohbetle kahvelerimizi içtik. Ve ne olduysa ondan sonra oldu. göğsüme birşey oturdu dedi nedense kalk hastahaneye gidiyoruz dedim tamam dedi. lavaboya gireyim gidelim. Ve VE o anda kabus başladı........
kapıyı kapatmasıyla gelen düşme sesi kapıyı açtığımdaki o hali gözümün önünden hiç gitmeyen bir kabus. nasıl yaptım bilmiyorum nerden aklıma geldi. nabzını kontrol edişim. aynı anda anneme çabuk telefonu getir tahta kaşık ver diye bağırışım. bir taraftandan solunum yolunu açmak için ağzını açma çabam (((( ağzını açabildiğim gibi kalp masajına başladım bir taraftan 112'deki görevliye adres verme çabam. daha telefonu kapatmadan gelen sağlık ekipleri tam 2 dakika, mucize gibi. hastahaneye vardığımızda sadece 6 dakika olmuştu olay gerçekleşeli ama hiç bir çaba sonuç vermiyordu Vermedi tam 45 dakika hayatımdaki en kısa dakikalar. acile giremedim. nasıl olduysa o kadarcık sürede tüm eşimiz dostumuz hastahaneye gelmişti acilin önü doluydu çevremizdeki insanlarla bir ben girmiyordum içeri giremiyordum sadece sessizce çekilin diyordum herkese acilin önünden çekilin engelliyorsunuz. o an nasıl bu kadar soğuktum nasıl bir hissizleşmeydi bu bilmiyorum. tam 3 saat sonra seni çağırıyorlar dediler arkadaşlar. girmek istemiyordum. sanki ne diyeceklerini biliyordum ayaklarımı sürükleyerek gittim kırmızı alanın önüne doktor beni görünce suratı değişti sustu.
biliyorum görmek istiyorum dedim. toparlayalım birazdan dediler hayır dedim bundan sonra ona kimse dokunmayacak. delirmişim gibi bakıyorlardı. yanına gittim kokladım temizledim evde ve genç öldüğü için şüpheliydi durumu adli tıba gidecekti ceset torbası ve yardım istedim o anki bakışlarını hiç unutmayacağım iyimisin diyordu herkes Evet dedim. demek zorundaydım eğer ağlayıp bağırırsam ona dokunmama görmeme izin vermezlerdi. değildim hiç iyi değildim nefes alamıyordum. tüm kemiklerim kırılmışçasına canım yanıyordu. çığlıklar atmak birilerini suçlamak istiyordum ama yoktu ki suçlu olan kimse yoktu. herşey olması gerekenden bile daha iyi ve hızlı olmuştu. şansımıza acilde bir kalp damar cerrahı vardı o saate rağmen. toparladım hazırladım bebeğimi her fırsatta öpüp koklayarak.alabilirsiniz dedim. acildeki doktorların hepsi başıma üşüşmüştü saniyede bir aynı soru iyimisin. ağlayamıyordum taş kesilmiştim adeta. morga indirildi tekrar teşhis edilecek dendi fırladım geliyorum dedim. başkası dedi polisler ilk defa bağırıyordum " ne demek başkası, yok başkası " gerçektende öyleydi. hep yanlızdık herşeyde sadece ikimizdik bizdik. ve yine bizdik ama bu kez artık yapayanlız bendim. mecbur kabul ettiler. savcı bekliyordu başında içeri girdim eşi dedi polisler başkası yokmuydu sorusuna yüzüne nasıl baktıysam savcının kısık bir sesle iyimisiniz dedi. gülümsüyordum garipti, nedendi bilmiyorum ama gülümsüyordum. yüzünü açtıkları anda koklayabilirmiyim dedim. savcı sessiz başıyla onaylarken dışarı fırladı.
sonra uyandırın beni kabus bu demeye başlamışım. uyandırın uyanamıyorum. ve hala uyanamıyorum tam 7 ay oldu her saniyeyi değerlendirdim gidişinden sonra seni görebilmek için koklayabilmek dokunabilmek için ama yetmedi ve hiçbir zamanda yetmeyecek. nolur bebeğim gel ve uyandır beni. UYANDIR BENİ

Not: konunun devamı 9. sayfada ilk yazdığımda ara vermek zorunda kaldığımdan gece devamını yazabildim.
ve sevgili KK üyeleri acıma ortak olduğunuz için dualarınıza bizide kattığınız için hepinize çok teşekkür ederim. paylaşabilmek güzel şey ......

Allah sabır versin.Çok üzüldüm.Ağlayarak okudum inan..Diyecek söz yok ki..

Şu an ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Annem ne oldu demeyecek olsa hüngür hüngür ağlardım. İçime isledi

allah sabır versin gözlerim doldu doldu taştı
rabbim ayrdımcınız olsun
allah seviyormuş ki erkenden yanına almış

Gözlerim doldu. Bende babama veda edemedim. Yanına odaya girip neden gittin diye hesap sormak istedim ama dondum kaldım hemen uzaklaştırdılar beni. Hala mezarlığa gitmedim babamı orada görmek istemedim hala gelecekmiş gibi geliyordu. Annemi alt katımıza taşıdığımda çok ağladım geceleri sessizce babam bu evi bilmiyor nasıll gelecek diye. Ölüm çok zor. Hemde çok.

Cok uzuldum allah sabir versin
Gozlerim dolu dolu okudum

Rabbim sabrını artırsın gönlüne ferahlık versin inşallah
Oğullarına sarıl onlar en büyük yardımcın eşinden en güzel emanet

Ben ki ortada hiç bisey yokken aklıma geldikçe ya annem babam ölürse ya eşim ölürse diye kendi kendime ağlayan insanım. Okumamaliydim bunu...

Allah sabır versin,içim eridi.

Hiçbir şey denmiyor işte. Allah size peygamber sabrı versin. Çok üzüldüm, çok.

Kul kurar kader gülermiş.

İnsanın hayatının merkezi bir saniyede kayıveriyor.

Ne denebilir ki?Size emanetleri var ama onlar için uyanın.

Ne mutlu size sevmişsiniz sevilmişsiniz .

Genç ölüm kadar acı birşey yok.

Çok üzüldüm, başınız sağ olsun. Psikolojik destek almayı düşünmez misiniz? Bu zor zamanlarınızda her ne kadar unutturmasa da hayata devam edebilmenizi sağlar.

Ölüm gidene değil kalana zordur derler. Yasınızı elbette tutacaksınız ama sorumlu olduğunuz evlatlarınız var, onlara da güç vermek, yanlarında olabilmek için sizin de sağlam bir ruh halinde olabilmeniz lazım. Ölüm hayatın bir parçası ama hayat durmuyor, devam ediyor.

Allah sabır versin.

hepinizden Allah razı olsun. anlatmak zorundayım artık konuşmak zorundayım çünkü içimde atacak tutacak yerim kalmadı. sonrasınıda anlatıcam lakin şuan ağlamamak zorundayım. oğlum yan odada ağladığımı hiç görmedi çocuklarımın ve görmelerinide istemiyorum o yüzden şimdilik kestim yazmayı.

Özendim galiba size, o anda ki duruşunuza.
Son anlarına kadar yanında oluşunuza.
Keşke bizlerde kayıplarımızın son anına kadar yanında olabilseydik

okurken icim parcalandi Allah sabir versin...

Çok çok zor Allah yardimciniz olsun buraya yazın içiniz sıkıldıkça lütfen keşke imkan olsa gelip sarilabilsem size genç ölüm çok zor acı veriyor ama o kadar güçlü bir kadinsinizki inşallah gelecek günler gerek ve mutluluk verir çok için yandı dua edicem size

Allah sabır versin. çocuklarınızın bahtını güzel eylesin.

Yazınız içime işledi. Beni bile böyle ağlattıysa bu yazı ,bu anları yaşayan sizi ne hale sokmuştur düşünmek bile istemiyorum. Yıkılmanız çok doğal ama çocuklarınız için güçlü olmak zorundasınız.Allah yardımcınız olsun. Sabır versin. Başınız sağolsun

Allah rahmet eylesin, sabrınızı artırsın. Ayakta kalma gücü versin.