- Konu Sahibi louboutin61
-
- #21
bu soyledıklerın burda cozumlenıcek bısey deıl
ciddi bır uzmandan yardım alman gerekıyor
istikrarsızlık cok kotu bırsey ..
kendımden bılıyyorum ..
ama sunu da soylıyım . ben ıkı gun evde kalınca hemen huy degıstırıyorum ustte yazdıklrın hepsını aynı dk.ıcınde yasıyorum kucuk emraha donusuyorum resmen ..
ınsan kendını boş bırakmamlı .. butun mesele bu ..
hayata tutunmalı savasmalı caba harcalamalı
bısey yok kı etrafımda dıyceksın .. mesela sana tavsıyem bellı derneklere kuruluslara uye ol ınsanlara yardım etmeyı ogren .. hıcbır cıkarın olmadan ınsanlar ıcın kan ter ıcınde kalıp onlara yardım etmeyı gör..
yaşa yani kısacası ..
bırde ki bence en önemlısı bu : manevi açlığını doyur .. onu doyurdugun an karnında doyucak emın ol..
eger ılgılenırsen sana yardımcı olabılırım ..
bence bukadar seyi yazmaya usenmedigine gore cokda usengec degilsin biraz gayret caba sarfet
hem kilolu olmak hayat boyu sisman kalacagin anlaminada gelmez istersen verebilirsin
amin inş amaa diyete başlıyorsun dimi :))) üşenme lütfen aa çok ayıp
en çok sizin yazdıklarınız hayat dolu:))deniz kenarında yaşıyorum sayılır ..karadeniz sahili upuzun uçsuz bucaksız..bu güzelliklerin farkında olup yaşayamamak ne acı biliyo musun??psikolojide birşey vardır olumsuz neyi beynine sokarsan o şekilde olur diye... mesela aslında olumlu gelen yapacağım kelimesinde bile olumsuzluk vardır aslında onun yerine yapıyorum beyindeki olumsuzluğu giderir münir arıkan adlı yazardan öğrenmiştim bunları...
ve nedense beynimize şu an üşengençliği koyduk bir anda ve yazmaya üşeniyorum
bak arkadaşım ben de bi araa ooo 90 kilo olmuştum biliyormusnn ama sonra bir karar verdim herkes gibi güzel şeyler giymeyi ve aynada kendimi incelemeye vücudumu santim santim ölçmeye sonra herşey yavaş yavaş düzeldi ve inanırmısın bir senede 52 kilo oldum sonra arkadaşlarım zayıf çirkin oldun diyince şimdi 57 oldum :)))
sadece kendini hayal et ve inan
ve birşey daha var depresyon seninki aslında ama en azından kendini anlatabiliyormuşsun ben depresyona girdiğimde sadece ağlıyordum ne yemek ne gezmek ne gülmek sürekli iç sıkıntısı ve ilaçlar...
ama sonra yenicem dedim bunu
onca şeyler yaşadım bundamı yıkılıcam dedim ve sonra bi baktım düzelmişim :) ama seni mutlu eden kişilerle veya hobilerinle uğraş spor yap o bile mutlu eder
ve ben hayatıma giren pisimede borçluyum mutluluğu onun bana annesi gibi muhtaç olması 2 saatte bir biberonla yedirmem gece gündüz demeden uğraşmam buda beni herşeyden uzaklaştırıp sevgiyi değer vermeyi yeniden öğretti ve pisimin yaramazlıkları sayesinde mutlu olmaya çalıştım..
biliyorum bu anlattıklarım sana pek fayda etmez ama lütfen pes etme diye söylüyorumm verebilirsin kilolarınıda hatta düşünsene 40 lardayken 38 beden bile olabilirsn :) sen çok güzelsin bence lütfen ayağa kalk asıl savaşcı düştüğünde yıkılmadan ayağa kalkabilendir...bu arada fazla kötü gözüküyorum diye 57 den 53 e düşmeyi planlıyorumm ne kadar uyuz bişeyimm
seninle de görüşmek istiorum...ancak bir araya gelirsek bu dertleri hep birlikte aşarız..msn adresini verebilirsen özelden görüşelimlütfen...herşey için hepinize teşekkür ediyorumBeni mi anlatmışsın ne... Yoksa ben gecelri uyanıp bunları mı yazdım dedim bir ara..Psikolojik tedavide aldım ama olmuyor maalesef
senin 4-5 kilo fazlan war benim 38 kiloBenim yaşadıklarımı özetlemişsin resmen canım.
Ben de okula gitmiyorum, nefret ediyorum o okuldan. Gece 3-4 gibi yatıyorum, sabah 10'da zor kalkıyorum. Son miskinlikten gündüz tekrar yatıyorum. Bütün gün boşa gidiyor.
Evde oturmaktan kilo aldım. 4-5 kilo fazlam var
Hayata dair hiçbir umudum yok. Kimsenin yüzünü bile görmek istemiyorum. 10 gün boyunca evden dışarı adım atmadığım oluyor. Günde 3 öğün 1 hafta aynı şeyi yiyorum, bıkmıyorum. Canım başka hiçbir şey istemiyor. Eh aynı şeyi yiyip hiç dışarı çıkmayınca kilo alıyor insan.
Sevgilim yok ve istemiyorum. Benle ilgilenen bir çocuk var ama buluşmaya bile üşeniyorum, işim var diyerek erteliyorum. Uzun zamandır güzel giyinip saç düzelttiğimi hatırlamıyorum.
Ama ben mutsuzluğumun sebebini biliyorum. Çok iyi bir bölüm okuyorum ama bana göre çok boş. Nefret ediyorum okuduğum bölümden ve okulumdan. Okulum olduğundan ne çalışabiliyorum ne de başka bir işle ilgilenebiliyorum. Çok ödev verilen bir bölüm, ödevlere başlayamıyorum bir türlü. Ödev yapmayınca derse de gidemiyorum haliyle. Böyle bir kısır döngü içindeyim.
Biliyorum ki 1-2 sene okul bitene kadar böyle depresyon ve sinir krizleri ile hayatımı sürdüreceğim. Bırak deseniz 1 senelik az dersim kaldı, o kadar emek verip bırakmayı yediremiyorum kendime. Diplomamı alıp işimi garantilemek istiyorum. Bu aileme de vefa borcum.
Hayatta tek isteğim sevdiğim bir işte çalışmak, sonra kendi düzenimi kurmak. Mücadele vermek istiyorum hayatla. Ama şu lanet olası okulum elimi kolumu bağlıyor. Nefret ediyorum, 4 senedir aynı eziyeti çekiyorum. Yine aynı, yine aynı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?