depremi yaşayanlara Allahtan sabır ve sağlık diliyorum umarım bir an önce her şey yoluna girer diyerek başlamak istiyorum
ki platformdaki günlük hayatta kadınlara karşı yaşanan olaylarda ultra duyarlı bir şekilde davranıp ahkam kesip akşam forum sayfasına girince anlayış göstermek , empati yapmak ya da tepkisini uygun bir dille ifade etmek yerine kadının düşmanı kadındır algısını tekrar tekrar düşündürten linç yağmuruna tutarak yorumunu okuyan konu sahibi tarafından çok kale alınacağını , konu sahibinin üzülüp sinirlenip bozaracağını zanneden hemcinslerimiz yanlış kişiler gereksiz cümleler yazmasınlar
bu zorlu süreçte bazı dert ve durumlardan bahsediyor olmamız deprem yaşanan illerdeki insanları umursamadığımızı , unuttuğumuz anlamına gelmediğini de dile getirmek istiyorum ve başlıyorum
biliyosunuzki online eğitime geçildi bende okuduğum şehre geri dönemiycem bu süreçte
ama aşırı baskıcı bi ailem var beni 20 yaşında olmama rağmen 6 da evde olmamı istiyolar , hayatıma çok müdahale ediyolar beni evden dışarı çıkarmamak için ellerinden geleni yapıyolar ve artık bunaldıgımı söylediğimdede ilk okul cocukları gibi annem kendisiyle beraber dalga geçer gibi çarşıya gidebileceğini söylüyor bende bunları duydukça kendimi yiyip bitiriyorum okulların ne zaman açılacağı belli değil tahminimce bu dönem açılacağını sanmıyorum hatta belki güz döneminde bile açmazlar diye düşünüyorum ve bunları düşündükçe cidden çok kötü hissediyorum
ilişkim var sevgilimi ailemle tanıştıramam , tanıştırsam zaten bırakın evi odamdan dışarı çıkamam onaylanmaycak bi ilişki ama ben hem onu hem rahat hayatımı cok özlüyorum
sevgilimi de geçtim o rahat kimsenin karışmadığı tek başına oldugun arkadaşlarınla doya dpya vakit geçirebildiğin hayatı gerçekten iple çekiyorum
ve artık evden mi kaçsam artık diye saçma sapan ergence düşünmeye başladım ama asla sevgilim için değil asla hemde onu seviyorum evet ama bağlı değilim bağlı kalmamak için öyle bi ilişki seçti zaten onu hemen şuan siler atarım ama ben aile evinde kalmaya devam ettikçe deliricem
evden ben gidiyorum artık diyip çıksam neler olur tahmin bile edemiyorum babam afedersiniz hakaret etmek değil amacım ama karakter olarak manyağın önde gideni zaten ömrüm baba korkusuyla büyümekle geçti
çocugun babasından korkmasının çocuk yetiştirmenin en önemli kuralı oldugunu söyleyen bir ailem var
ve anne tarafımdan tutun baba tarafıma benim yanlıs bir hareketim olursa yok baban seni öldürür baban seni vurur döver kırar gebertir cart curt sürekli baba korkusuyla aşılanıyrum bu yaşıma rağmen
bekaretin her şeyden önemli olup bekaretini evlenmeden kaybeden bir kızı olacaksa bir gün daha fazla yaşamasın ölsün diyen bi anne
arkadaşlarımın olmasını istemeyen omlarca arkadaşımla aramı bozan bi anne
ve beni daha ilk senemde ( bu sene ilk senemdi üniversitede ) zırt pırt arayıp konum soran 6 dan sonra sokakta olan kızın çok afedersiniz kötü kadınlık peşinde oldugunu dile getiren bi ailem var korkunç boyutta
ama onları her şeye rağmen seviyormuyum sevmiyormuyum çözemiyorum
hepsini hayatımdan tek kalemde silemiyorum hepsini arkamda bırakıp gidemiyorum gidersem kaçarsam sonrasında ne olur beni bulurlarmı bulmazlarmı bulursa ne yaparlar diye düşünüyorum hep ama evdede bir saniye bile bana dar geliyor artık
sizce ne yapmalıyım
Boşanmiş, cocuklu b ve 18 yaş farki. Yaş farkinin absürt olmasi için mezardan cikarip sevgili olmaniz lazim galiba. 
