Özellikle yurtdışında yaşamış olan veya ülkemize dönen ya da gitme yolunda olan kadınlardan yardım istiyorum.
Kısa süre önce eşime Avrupada iş fırsatı çıktı. Uzun süredir hayal kurduğumuz bir konuydu ama iş bu kadar ciddiye binince korkmaya başladık. Gitmeyi isteme sebeplerimiz herkesin malumu, ülkenin gidişatı, saygısızlık, güven sorunu, eğitim sisteminin bitik hali, giderek artan kaotik ortam vs.
Gelelim korkumuza. Bilindik aileyi özleme, ülkemi özlemeye değinmeyeceğim onları tahmin ediyorsunuzdur. Dilini bilmediğimiz bir ülke, elbette en kısa sürede öğreneceğiz ama ben bu sürede muhtemelen çalışamayacağım . Yani tek maaş olacağız. Bebek düşünüyoruz hele hamilelik doğum olursa en az 3 yıl boyu tek maaş olacağız. Bebeği bilmediğim bir ülkede aile desteği olmadan büyütmek nasıl olacak bilmiyorum
(İlk çocuğum olacak) ayrıca yanlış anlaşılmadan kendimi açık yüreklilikle ifade etmek istiyorum: burdaki durumumuz fena değil. Oturduğumuz güzel bir evimiz, arabamız, kira gelirimiz, kötü olmayan maaşlarımız, bireysel emeklilik hesaplarımız ve kenarda 3-5 birikmişimiz var. Yani Allah korusun extra bir durum kaza bela iş kaybı vs olmazsa rahat yaşamamız kuvvetle muhtemel. (Gerçi hepimiz ne yazık ki enflasyonla günden güne fakirleşiyoruz)
Şimdi yurtdışına gidersek biraz da herşeye sıfırdan başlamış olacağız. Buradaki evleri satsak bile elimize geçen paranın Euro karşılığı ne yazık ki anlamsız olacak. Buradaki gibi bir evde şu an orda oturabilmek hayal
arabayı satacağız ama muhtemelen onun da bir kısmı yerleşme ev depozitosu vs olacak elimize az birşey kalacak. Bu arada kazancımız sanırım 4500 Euro civarı (belki azıcık üstü) olacak. Bir süre Aylık yaklaşık 1000 € kredi ödememiz olacak. Kaldı elimize 3500 € Öğrenci olsak sıfırdan başlasak tamam da şimdi sanki ekonomik rahatımı kaybedeceğim gibi görünüyor (en azından ben işe girene kadar) tabii bu arada buradaki çalışılmış yıllarımı tazminatımı da yakıyorum.
Herseye rağmen gidip geleceğimizi (belki de çocuğumuzun geleceğini) kurtarmak mı yoksa konfor alanımızda kalmak mı?