Evet gerçekten çok yorucu. Bundan önce de iş aradığım dönemler oldu, sürecin zorluğunu bilmiyor değilim ama bu kadar yıprattığını unutmuşum.
Bir sene önce problemli işyerimden kendi isteğimle ayrıldım. Yirmi senedir çalışıyorum C level asistanım ve bu yirmi senenin sonunda biraz dinlenmek istedim ve dinlendim de. Sonbaharda da iş aramaya başladım ama gerçekten bizim insanımızla bu çok zor.
Yaşım 43, çocuk sahibi olmamay tercih ettim ve istisnasız her görüşmede (sadece bir istisna oldu o da global bir şirketti) neden anne olmadığımı konuşuyoruz. Çocuk düşünüyor muyum diye soruluyor, verdiğim cevap tatmin etmiyor. Yaşım zaten başlı başına bir dezavantaj söylememe gerek var mı bilmiyorum kadınlara 40’dan sonra o kadar az şans veriliyor ki. Benim son kullanma tarihim gelmedi çalışmak istiyorum ve çok üzülüyorum. Özgeçmişime bakılıyor ve aranmıyorum ya çok kalifiye kalıyorum az maaş vermek isteniyor ya da yaşlı olduğum düşünülüyor sanırım.
Yurtdışında bu konuları sormak yasak, yaşı gündeme getirmek falan adaya hakarer sayılıyor ama güzel ülkemde işveren seni köle gibi gördüğünden o görüşmede ne saçmalarsa sineye çekmenizi bekliyorlar.
Bu arada belirteyim linkedin ve kariyer.net üzerinden ilerliyorum yani her ilana başvuruyor değilim seçiyorum da ama durum bu.
Örneğin geçtiğimiz günlerde bir firma aradı ön görüşme yaptık, cvmi patrona sunacağını söyledi. Sonra yeniden aradı patron bey bir sene ara verdiğim için acaba işi yapabilir miyim diye endişelenmiş
Bakın beş sene olsa anlarım bu süre ama bir sene. İnsanlar ara verebilir, hastalık olur doğum olur vs. Neden unutalım işimizi?
Diğer bir görüşmede çocuk düşünmediğimi söyledim “böyle diyip işe giriyorlar sonra doğuruyorlar” dedi hemcinsim. Bakım hemcinsim dedi bunu. Ben 43 yaşındayım belki istesem de çocuğum olmayacak bu terör bir dursun artık ya.
Tecrübeme dayanarak profesyonel insanlarla çalışmak istiyorum şimdiye kadar da büyük ökçekli şirketlerde çalıştım ama hevesim kırılıyor. Tek maaşla geçinmek zaten zor bir de eşimin üzerine tüm yükleri bindirmek istemiyorum ama dediğim gibi pes etmek üzereyim. Artık tüm masrafları kısıp, alışverişlerden, kuaförden vs. vazgeçip çalışamayacağımı kabullenmeyi düşünmeye başladım. Ama bu beni depresyona sokacak biliyorum. Hemen pes etme diyeceksiniz haklısınız ama özgeçmişimi görüntüleyen 10 şirketten 9’u aramıyor artık özgüvenimi de etkilemeye başladı bu.
Gördüğünüz gibi uyku düzenim de bozuldu kedilerle gece yaşayıp gündüz sızıyorum. Öyle bir yazmak istedim okuyanlara teşekkür ederim.
avrupada yaşayan kuzenim, teyzem, eniştem gayet kariyer arası verdi işine de geri döndü. Zaten işsizlik Türkiyedeki gibi değil niye dönemesin. Başka bir kuzenin kocası belirli periyotlarda çalışıp ayrılır (ingiltere). İnşallah Türkiyede de yaygınlaşır da şu “okul biter bitmez işe gir, 60 da emeklilikle çık” gibi saçma hayatı sömüren mantıktan kurtuluruz.
