Merhabalar, hayatımın en çıkmaza girmiş döneminde hissediyorum kendimi. Fikirlerinizle bana yardımcı olursanız çok sevinirim. 33 yaşında mesleği ve ekonomik şartlara göre ortalama geliri olan bir kadınım. 8 yıldır evliyim. Çocuğum yok. Eşim yaklaşık 7 yıl önce kısmen elinde olmayan sebeplerle işini kaybetti. Hayat standartlarımız azaldı. Evliliğimin ilk yılı eşimi ve dolaylı olarak beni maddi manevi sömüren eşimin ailesinin problemleri ile geçti. Ardından iş kaybı, maddi kayıplar ve mahkeme süreçleri ile geçen 6 yıl içinde ben ben olmaktan çıktım. Sürekli eşimin problemleri ile ilgilenmekten gerçekten kendimde değilim. Yarınımızı göremiyorum. Üstelik eşim bunları bana yaşattığı için kendisinde en ufak bir hata bulmayacak kadar nankörleşebiliyor. Bu kadar yıl içinde eve maddi anlamda destek olmak içi farklı işler ile meşgul oldu. Çabasını inkar edemem; fakat işe her gidişinde huysuzlanması, sürekli yaşadığı problemlerden bahsederek benim de modumu düşürmesi nedeni ile bir türlü aile olduk hissini yaşayamıyorum. Benim yaşadığım problemleri çoğu zaman dikkate almıyor. Bahanesi de ben neler yaşıyorum oluyor. İç muhasebe yapıyorum son birkaç yıldır. Maalesef yıllar geçiyor. Biz hep bir şeylerin düzeleceğini umut ediyoruz. Çocuk sahibi olmak konusunda da katı davrandı hala istemiyor. Hevesle istediğim çoğu şeyi gereksiz olarak nitelendiriyor veya şimdi sırası değil diye öteliyor. Kendimi çoğu zaman yetersiz hissediyorum. Toplamda 11 yıllık bir birlikteliğimiz var. Yıllardır acaba değişir mi, kolay şeyler yaşamadı diye kendimi avutuyorum. Bazen de kendime gelip boşanmanın en iyi çözüm olduğunu düşünüyorum. Geçtiğimiz aylarda boşanmayı düşündüğümü ifade ettim. Hemen alttan almaya çalıştı. Sonrasında ise boşanırsak, bir daha asla mutlu olamayacağımı, bana kimsenin onun kadar tahammül edemeyeceğini söyledi. Sanırım özgüvenim o kadar yara almış ki dediği her şeye inanıyorum. Bazen dışardan bir göz gibi bakıyorum ve boşanmanın en iyi çözüm olduğunu düşünürken; iş karar aşamasına gelince ya pişman olursam, onu unutamazsam ikilemi beni esir alıyor. Farklı bakış açılarına ihtiyacım var. Yorumlarınız benim için oldukça kıymetli.
(Not: Fiziksel herhangi bir şiddet şimdiye kadar yaşamadım; fakat psikolojik şiddete sıklıkla maruz kalıyorum.)
umarım o adımı atabilecek cesarete bir an önce gelirim.
