Benim kardeşim var da, ne oluyor. Varlığı ayrı dert, yokluğu ayrı dert. Çocukluk dönemin de iki ayrı düşmanın çocukları gibi büyüdük, hiç anlaşamazdık. Şimdi ise farklı şehirlerdeyiz. O beni aramaz. Yine ben arardım arada, ama beyefendi telefonlarıma bakmazdı. Geri de dönmezdi. Artık aramıyorum. Seneye 1 bilemedin 2 defa aileme ziyarete gideriz. Hoş geldin der o kadar. Nasılsın, iyi misin, yolculuğunuz nasıldı demez. Hatta biz gidince bey fendinin keyfi bozulur. Odasından dışarı çıkmaz. Ne yapacaksın, aynı kandanız, akrabayız diye de beni sevmek zorunda da değil. Sevmiyormuş demek ki.
Eşimin de 2 kardeşi var. Ne zaman paraya ihtiyaçları olsa, o zaman ararlar. Onun dışında da görüşmezler.. Buda tamamen çıkar ilişkisine dönmüş bir ilişki. Hiç boşuna üzülme. Kardeş var kardeş var.. Ama eşimin okul döneminden 2 arkadaşı var. Çok severler birbirlerini. İnan kardeşlerinden daha fazla paylaşımları ve iletişimleri var. İyi günde kötü günde her zaman eşimin yanında oldular. İlla kardeş olmasına gerek yok. Önemli olan gönüllerin bir olduğu, kaliteli arkadaşlıklar kurabilmektir.