Merhaba arkadaşlar, kendimi acındırmayacağım, olan durumu açıklayıp sizlerden olumlu-olumsuz fikir istiyorum.
Çünkü artık yoruldum.
2017 yılında yaşadığım depresyon sonucu anlamsız bir şekilde ruh sağlığı hastanesinde kendimi buldum ve orada 8 ay ailemin zoruyla kaldım.
Bu süreçte bana antidepresan kullandırttılar ve 5 sene içerisinde antidepresanların içerdiği madde nedeniyle hormonal bozukluk sonucu göğüslerim ileri derece büyüdü, hiçbir kıyafetin yakışmayıp bedenime olmayacak, insan içine çıkamayacak, hiçbir kıyafetle büyüklüklerini kapatamayacak şekilde.
Kendi ailemdekilerin bile bana bakışlarının, buna nolmuş derecesinde diyecek kadar anlatabilmişmdir umarım.
Göğüs büyümesi ve sarkmasından dolayı ciddi derece kamburluk oluştu, posturum bozuldu, sırt ağrılarım arttı.
Göğüs küçültme yapan üniversite hastanesinde bir doktordan bilgi almaya gittik dayımla bu süreçten babamın haberi yok tabi.
Sonradan söyledim babama, bel ağrılarım var dik duramıyorum rahatsız oluyorum ders çalışırken falan diye.
Hayır olamazsın mezun olunca olacaksın dedi.
Mezun olmama 1 sene kaldı arkadaşlar ama ben artık bu bedenimdeki yükleri kaldıramıyorum, kilo verince de küçülmediler çünkü hapın içerdiği madde prolaktin hormonunu uyararak süt bezlerini büyüttü.
Ve bu antidepresanları hala ısrarla benim kullanmamı istiyorlar, ömür boyu içeceksin mecbursun diyorlar, beni tehdit ediyorlar, içmezsen yine seni hastaneye yatırırız, komşu hapları bırakmış eve jandarma gelmiş içmediğin için, iğne tedavisine başlamış diye arkadaşlar. Yok komşu hapları bırakmış kendini camdan atmış falan dediler
Bunu diyen benim kendi öz annem ve babam.
Arkadaşlar ben gerizekalı mıyım, benim beynim yok mu ben neden intihar ediyim ya da niye depresyona gireyim hapları kullanmazsam?
Hapları içmeden de hayatıma devam edebiliyorum sağlıklı düşünen bir birey olarak ama bunu gören yok.
Hapları bi süre kullanmadım acaba ne olacak diye yine ruhsal bir çöküntü yaşayacak mıyım diye ama herhangi bir sıkıntı olmadı, yaşamıma devam ediyorum, ders çalışıyorum kpss ve yds'ye arkadaşlar, herhangi bir psikolojik sıkıntım da olmadı, şu hayatta bana değer veren kimse yok. Kendimden ve inançlarımdan başka beni yaşama bağlayan bir şey yok.
Şuan ekonomik özgürlüğüm olmadığı için evde söz hakkım yok, düşüncelerime önem veren yok, benim mutsuzluğumu gören yok, sadece beni zorlayıp korkutuyolar.
Bu hapları kullanmak benim hayatımda başıma gelecek en kötü şeydi, saçlarım döküldü, kilo aldım, bedenimi tanıyamıyorum artık. Eski özgüvenim ve mutluluğum tamamen gitti.
2018'de hastaneden çıktığım dönemi hatırlıyorum da kendi kendime zamanla sıkıntılarımı atlattım olay beyinde bitiyormuş yani ama çevrenin diretmesi nedeniyle bu haplar bana zorla içirildi. Ben denek olarak kullanıldım. Haplar içirilip sürekli kan değerlerim kontrol edildi.
Ve hala daha beni zorluyorlar.
En sonki doktor görüşmemde doktora uygun bir dille artık kullanmak istemeyip konuşmaya bağlı tedaviye devam etmek istediğimi söyledim ama yok kullanmazsan şu olur bu olur diye saçmalamaya başladı.
Hap değiştirelim dedim yine aynı etken madde içerikli antidepresan isimlerini saymaya başladı. Farklı hap farklı yan etki demeye çalıştım, ben psikiyatrik ilaç tedavisi değil psikologla konuşma tedavisi istiyorum dedim, zırvaladı doktor.
Arkadaşlar bir dahaki kan değerlerimde hapın seviyesi hiç veya çok düşük çıkacak, beni zorla hastaneye yatırıp veya iğne tedavisine başlatma ihtimaller var mı sizce?
Bu durumda ne yapmam gerekiyor?
Sadece benim geleceğimin kararmasını istemiyorum hastaneye yatarak, 8 aylık hastanede yatma sürecimde kendimden, dualarımdan ve yemek odasında çalan müzikten başka hayata tutunacak bir şeyim yoktu.
Benim ideallerim var harıl harıl ders çalışıyorum bir devlet kurumuna atanmak için.
Arkadaşlar çok uzattım, çok özür diliyorum, ama ne zamandır bunları anlatacak bir platform arıyordum, belki aşağılayıp olumsuz eleştiride bulunacaksınız.
Buna bile razıyım.
En azından benim düşüncelerimi önemseyen birileri vardır belki diye buraya yazmak istedim.
Hepinize sağlıklı bir hayat diliyorum.
Çünkü ben her şeyimi kaybettim sağlık adına.
Yaptığım diyet, spor, ders çalışıp geleceğe umutlu bakıp dua etmekten başka hiçbir şeyim kalmadı.
Teşekkür ederim arkadaşlar...
