önce konuyu okudum 15 dakika falan düşündüm
empati kurmayı denedim çünki sonuçta bir hayat
bence etraflıca bir düşün aileni en iyi sen tanıyorsun
artıları eksileri ne getirir ne götürür buna sen karar verebilirsin
bazı aile vardır çocuğunun kararlarına saygı gösterir ona güveni sonsuzdur
bazısıda seni sıkar boğar her şeyine karışır seni kendi kalıplarına sokmaya çalışır
ailenide iyice bir tart acaba dönersen evlenip yeni bir yaşam kurabilirmisin bunları düşün
dönmezsende bir müddet sonra sende Çağan ırmağın filmi gibi ıssız bir kadın olup
ailenle yabancılaşabilirmisin acaba dediğim gibi en son karar tabikide senin
hakkında hangisi hayırlıysa İnşallah o olsun
oyle guzel seyler yazmissiniz ki
benim gibi olanlar da var dedim bu hayatta birtek ben boyle degilmisim
kiminiz ailesinin yanina gitmis kimisi gitmemis
herkese ayri ayri cok tesekkur ediyorum
prill dedigin sey benim de aklima geliyor yani yalniz yasadigim icin cok sey yasadigimi dusunmeleri
belki de bundandir...
ama beni hic tanimadan boyle onyargi ile dusunen zaten gelmesin derim
bir de buyuk sehirde kim kime dum duma yani , kimsenin kimseyi tanidigi yok
kimbilir ne gozle bakiyorlardir bilmiyorum ki...
oysa ki tertemiz bi insanim ama bunu bilecek kadar da tanimaya calismak icin kim ugrasacak..
zamanla birseyler degisir diye dusundum ama zaman geciyor hicbirsey degismiyor kendin birseyler yapmazsan
ne yapmaliyim bilmiyorum
tam bir cikmazdayim
sanki okudugum icin, muhendis oldugum icin suc islemisim
cok okuyan kizlarin sonu buymus oyle diyenler bile oldu, kendileri veya cocuklari okumayanlar benim mutsuzlugumdan pay cikarip mutlu oldular, ha iyiki de kazanamamis bak boyle olurdu seklinde
oysa ki ailemi kurabilseydim bu sefer cocuk olmuyor mu demeye baslayacaklardi
baskalarinin ne dusundugu umurumda degil ama surekli cevrenizdeki insanlar sizi bu sekilde degerlendirdigi zaman moraliniz bozuluyor
sen emek vermissin, yuksek muhendis olmussun, iyi bir isin var
bundan daha onemlisi temiz,ahlakli bir hayat yasamissin, tek basina herseyin ustesinden gelmissin bunlar onemli degil
evlenmediysen adam yerine bile koyulmuyorsun bu ulkede
ben ailemden hiç uzun süreli ayrılmadım ama az önce ayrıldığımızı düşündüm annem gözümün önüne geldi. yok yoooook dedim ben ayrı duramazdım. bence orada yalnız yaşamaktansa ailenin yanına dönmen daha iyi olur. hem belki çalışma şartları da istediğin gibi olan bi işin olur belli olmaz demi. tabi şu da var sen orada kendine göre bi düzen kurmuşsun bunu bir anda yıkmakta hiç kolay değil. ama yalnızlık hepsinden daha kötü hele hele büyük şehirde yalnızlık.. insanlar kapı komşularını bile tanımazken. zor bence. insan canı sıkıldığında yaslanacak bi omuz arar ve bunu karşılıksız yapan bir tek aile vardır.
canım bu konuda daha önce de konuşmuştuk seninle... ama o zaman ailenin yanına dönme diye bir düşüncen yoktu...
evet uzakta yaşayan bekar bayanların aklındaki ? bu hep ... ben de geçtim bu evrelerden...
ama bu evrelerden geçerken benim ki birazdan şartlar dolayı ailemin benim yanıma gelmesini gerektirdi... 6 yıllık ev arkadaşım başka şehre gitti ; yerine yeni birini bulamayacaktım ve ailem başka şehirde kiradaydı... o yüzden 2 ayrı kira yerine tek kira yapmak mantıklıydı ... ve geldiler buraya...
ilk başlarda çok memnundum... yemek hazır - ev temiz ; evde ayak sesi vs...
ben de evde insan sesi duymaya hasrettim...
9 ay filan oldu onlar geleli... bir arkadaşımız demiş ya hiçbir sorumluluk kalmayacak diye... aynen öle fatura ödeme filan yok artık ... önceden her yere yetişen ben hiçbir şey yapmak istemiyorum... ne teizlik ; ne yemek ; ne market alışverişi... ev - iş ... arada da arkadaşlarımla çıkıyorum...
sevgilim vardı ; ayrıldık... genelde ev - iş yani...
bazen çok sıkılıyorum ; bazen hiç konuşmuyorum ; bazen iyi ki burdalar diyorum... karışık yani ne düşündüğüm... ama bazen de çok özlüyorum eski günlerimi... çünkü benden ben sorumluydum sadece... o zaman güçlüydüm... şimdi evin kızıyım... dışarı çıktığımda elbette arıyorlar ne zaman geleceksin diye ; ya da yemeğe bekliyorlar ; hatta pazar sabahları istediğim kadar uyuyamıyorum...
şeker ; abur cubur dokunduğu için onlara tatlı ; cips vs... yiyemiyorum ... bunlar küçük şeyler ama eksikliğini hissediyorum bazen ...
ama ailem yanımda olduğu için de mutluyum...
ailenin yanına gitmemeye karar verirsen eğer ;
bence sen değişik ortamlara girmeyi denemelisin...
yani spor kulubü ; dil kursu ; doğa gezisi ; fotoğrafçılık bişiler bulmalısın kendine...
çalışma hayatına geçince evet arkadaşlar azalıyor ; görüşme saatlerin kısıtlanıyor ... o yüzden çok alternatifin olmalı ... biri olmazsa diğerini arayabilmelisin...
umarım yardımcı olmuşumdur... ben bunu yapmaya çalışıyorum...
ben de şimdi başka bir şehire yeni ve tek başıma bir hayat kurmaya gitmek içni hazırlanırken okudum bu başlığı.....hayat istediğimiz herşeyi bir anda vermiyor işte.....
artık kurlu bir düzeniniz ve kendi kuralları olan bir eviniz ve yaşantınız var...ailenizi ne kadar seviyorda olsanız bir süre sonra kendi düzeninizi arıyacaksınız ...bence artık dönmemelisinz çünkü şartlarınızı birdaha bu seviyeye getirmek çok zor olabilir...evliliğe gelince bence biraz daha sosyalleşin, derneklere ,kurslara gidin...kısmetiniz varsa zaten olacaktır ama kısmet değilse de hayatınızı manalaştırmış olursunuz...umarım sizin için en iyi olcak konumda yaşarsınız....
sadece şunu söylemek istiyorum ama amacım asla kırıcı olmak değil, bir dost bir arkadaş gibi değerlendirip objektif olacagim hosgorune siginarak...
sende ne var biliyo musun?
üzgünüm ama komplex...
farkında değilsin fakat kişiliğinden, karakterinden önce geliyor statün
ben mühendisim havalarındasın ve karşı cinsi madde olarak gorusuyorsun sadece
ruhuna dokunabilmeyi bilmiyorsun
anlamayı denemiyorsun
cunku kaliplarin var, taviz vermek gelmiyor işine
önceliklerin kariyeri, maaşı, statüsü...
bi kere evvela şu "kim ne der?" takıntısından bi kurtul
insanlara, sonradan sahip oldukları şeyler için değil doğuştan kazanımları için değer ver...
onları görmeyi dene...
sen huzur aramıyorsun ki
sen eş ariyorsun
bi kere sıyrıl bu düşünceden
yüksek ökçelerle yürüyemezsin çim üstünde, oysa sen buyu yapmaya çalişiyorsun
kalıplardan kurtulamıyorsun, takıntılısın
çıkar ayakkabılarını ve çimlere yalınayak bas, hissetmeyi dene
kimi zaman ufak taşlar batar ayagına ama vucudundaki tum negatif enerjiyi alir toprak...
güvendiğin şey kişiliğin değil, sonradan edindigin kazanımların
paran mevkiin kariyerin
üzgünüm ama cevrendeki insanların seni "sen" oldugun için sevdiklerini düşünmüyorum
yoksa (senin ifadenle) bunca takdir edilecek yönü varken niye yalnız hissetsin ki insan, niye bi başına olsun, niye ağlayacak bi omuz, 2 tek aticak bi arkadaşı olmasın başucunda?
başkalarının egrisini dogrusunu muhasebe etmek yerine kendine bakmalı evvela insan...
kendini eleştirmeli, kendini yontmalı, kendini hesaba cekmeli...
ne kadar önde olursa olsun hep bi adım gerideymiş gibi yaklaşmalı karşısındakine...
işte böyle yaptigin sürece mutlu olursun...
aksi takdirde ancak oturup yılların su akmasını izlersin iç çekerek...
yaş geçmektedir artık ve ne uzar ne de kısalırsın...
kalakalirsin bi başına...
ne zaman ki "ben"ci olmayı bıraktın, harici değil dahili yaşamaya başladın işte o zaman hissedersin aslında nefes almaya yeni başladigini...
dilerim hayat sana bu günleri hatırladıgında yüzüne tebessümler kondurabilecek birini getirir tez zamanda...
sade kahve
benim anlamadığın senin nasıl arkadaşın olmaz. 4 sene üniversite okumuşsun hadi
2 senede yükseği diyeyim. bu kadar sene. az mı.. insanın üniversiteden arkadaşı olmaz mı... daha sonra çalıştığın yerdede yok..hadi iş yerinde yok ,ama üniversiteden neden yok. ben hala üniversitedeki arkadaşlarımla görüşüyorum.
bence biraz bu konuda suçu kendinde aramalısın. insanın 1 tane bile, nasıl arkadaşı,dostu olmaz. demek ki kimseye yaklaşmamışsın... yada sende birşeyler var ki kimse sana yaklaşmıyor..
hic arkadasim olmadigini nerden cikardin?
sevgilim yok sadece
neyse arkadaslar ya herkese tesekkur, yeterince yorum yapildi, herkes fikrini soyledi
ben de yeterli fikir aldim
sagolun