öncelikle olumlu olumsuz, yorum yapan herkese teşekkür ediyorum. Ben bile mantıklı nedenler bulamazken sizi elbette suçlayamam, Ben burada kaç yıldır yorum yaptım. Kimseyi suçlamadım art niyet aramadım. Olayı öğrendikten sonra burada konu açmamı yadırgayanlar, anlattım boğulacaktım o an derdimi dökecek,içimdekini kusacak bir yere ihtiyacım vardı. Allaha şükür şu an gayet iyiyim. Öldürmeyen acı güçlendiriyormuş demekki. Belki kaçırdınız bilmiyorum ben eşim için memleketimi, çevremi bıraktım geldim, eşimin yanına gelmeden önce ondan ayrı 1 yıl geçirdik ve ben bu 1 yıl içinde çocuklarımı mutlu edemedim. Özellikle oğlumu ve çocuklarım için herşeyimi bırakıp hiç tanımadığım bir şehire geldim. Memleketteyken herşey benim kontrolüm altındayken burada ben sırf huzurumuz için bütün herşeyi eşimin kontrolüne bıraktım. En azından mutluyum diyordum sonra evimi sattım yerleştiğimiz yerde yeniden ev aldık üstüne kredi çektik. Ama benim maaşımın neredeyse tamamı krediye gidiyor. Eşimden fazla maaş almama rağmen bu şartlarda evi geçindirmem mümkün değil. Tekrardan çalışamam malulen emekliyim, öğrenildiği zaman asıl maaşım kesilir. Ben eşimin hasta ruhlu olduğunu henüz 3 günlük evliyken anladım 3 günlük evliyken beni kendisini aldatmakla suçladı. Ayrılamadım çünkü hemen hamile kalmıştım üstelik ikizlerdi. Ben ailesiz büyüdüm, çocuklarımı ailesiz bırakmak istemedim. Zannettimki ben her acıya göğüs gererim belki gerdimde ama çok yıprandım. Bu hayatta herkes şanslı doğmuyor ne yazık ki. Ayrılmamamdaki en büyük nedenlerden bir tanesi de benim engelli, eşimin ise oldukça yakışıklı olmasından dolayı (Keşke olmasaydı) çevremdeki herkes bir gün bu evliliğin biteceğini düşünüyor olmasıydı. Sırf insanlara malzeme olmamak adına buna en yakınlarım dahil ayrılmak istemedim. (Bunada belki acımasız yorumlar yapabilirsiniz) Hayatımın hiç bir anında hamdolsunki güçsüz olmadım. Fakat hiç kimseye de biz demiştik dedirtmek istemedim. Bundan sonra ne olur bilemiyorum. Eşim beni aldattı mı, aldatıyor mu şu an umurumda değil. Çünkü 3 yıldır eşimsiz hiç bir yere gitmeyen ben artık ondan hiç birşey istemeden başımı çaresine bakmayı öğrenicem. Küllerimden yeniden doğacağım. Bunada önce kendimi değiştirmekle başlıycam. Çocuklarıma gelince evet belki yeri geliyor üzülüyorlar ama eşim ne kadar sinirlide olsa çocuklarına karşı elinden geldiğince ilgileniyor. Onlara asla şiddet göstermez. Onların yanında tartışmak istemez. Ben onlara anne babaların arasında bazen tartışmalar olabileceğini ama bizim genede birbirimizi çok sevdiğimizi anlatıyorum. Zaten şu an çocuklar benim babalarına eve geç geldiği için kırıldığımı zannediyorlar. Yani onların etkilenmemeleri için elimizden geleni yapıyoruz. Eşimin tedavi konusuna gelince yıllar önce tedaviye başladığımızda onun sevgili ailesinin yüzünden tedaviyi bıraktı birde ilaçların yan etkisi yüzünden tedavi olmadı. Şimdide görevi gereği tedavi olmak istemiyor. Zaten hasta olduğunuda kabul etmiyor. Eşim bipolarmı, psikoz yada Şizofreni mi her neyse bilemem ama dengesiz olduğu kesin. Bunu ben dahil bütün ailesi biliyor, zaten ailedede çok normali yok. Bugünden sonra zaman ne gösterir bilmiyorum ama ben bundan sonraki hayatımı yalnız geçirecekmişim gibi şartlarımı zorluycam. Arkadaşım konusuna gelince buna çok üzüldüm çünkü arkadaşım benden yaşça büyük torun sahibi bir insan. O sadece eşimin bana karşı ilgisine istinaden böyle birşey yapacağına inanmadığını söyledi. Yani arkadaşıma yargısız infaz yaptınız. Bana ne söylerseniz söyleyin ama olayla uzaktan yakından ilgisi olmayan bir insanı suçlamayın lütfen. Kafanızdaki soru işaretlerini giderdim mi bilmiyorum genede atladığım yorumlarınız varsa cevaplarım.
merhaba masumum;
burda her yazılan yorumu çok ciddiye almamanı tavsiye ederim;
elbetteki farklı yorumlar olucaktır beyensek de beyenmesekte çünkü her biri birbirinden farklı yaşam şekli olan üyelerle dolu,
dolayısıyla herkez oturduğu yerrden algılayabildiği yada algılamal istediği şekilde yorum yapacak belki kimisi ahkam kesecek
bUNLAR NORMALDİR..
Sevgili Masumum elbetteki çok fazla yara aldın ,canın yandı,hayatına bir yön vermek istiyorsun ama belkide şartların buna müsade etmiyor,belkide tereddütlerin var,
herneyse seni düşündüren sen genede çok düşün..
Çünkü evlatların var onların en az yarayla atlatmaları lazım bu olayı..
Aldatılmak yaşamadım ama çok büyük bir travma diyor uzmanlar.Akabinde hemen sağlıklı düşünmek kolay değil,toparlanmak lazım,eŞİNİ affedip affetmemek SENİN problemin burda kimsenin ahkam kesip , oturduğu yerden hüküm vermesini çok da ciddiye alma,Çünkü eminim ki sana bunları yaşatan bu adamı ömrünün sonuna kadar zaten affetmiyeceksin,Belki şimdilik mecburiyetlerin seni tutacak bir süre....
Yaşadıkların çok zor şeyler,
Şimdi şu an kendine sahip çık ve yeniden sarıl..
NE YAPMAK İSTEDİĞİNE KARAR VER ve önceliklerini düşün
Burda kimseyi ikna etmek gibi bir çabaya asla girme.BUNA GEREK YOK..
Bu hayat senin hayatın ve ne yapman gerektiğine en iyi sen karar vereceksin.Ama senden bir kadın olarak bir ricam olucak..
Sakın aldatılma olayını kocanın normalleştirmesine izin verme..
Onu affettiğine inandırma.Eğer şu an ondan ayrılmıyorsan bir takım mecburiyetlerinden dolayı;
Bir takım şeylerin eskisi gibi olmayacağını bilsin,Seni kaybettiğini anlasın
Bazen yanında olmak o insanla mutlu olmak değildir
Yanında ama en uzağındasındır..
Eşini bir şekilde cezalandırmalısın..
VE BUNUN en iyi nasıl yapacağını sen bilirsin..