Görüştüğüm biri var ve suan görüşmeyi sonlandırmayı düşünüyorum. Abartıyor muyum bilmiyorum.özellikle evli olanlardan fikir almak istiyorum.
Görüştüğüm kişi ince düşünceli romantik kendi ekmeğini kazanmaktan kaçmayan ev geçindirmeyi evin içini de döndürmeyi bilem yıllarca tek yaşadığı için yemek vs her türlü işi yapan eden biri. Bu olması gereken bir şey ama bazı erkekler böyle alışmadığı için benim için önemli.
Ama kendisi biraz rahat.Ve bu durum benim kafamı kurcalıyor.kötü niyetli değil ama içinden geldiğini yaptığı için ve bunu sorgulamadan yaptığı için biraz sorun oldu aramızda.tartmadan davranıyor belki ben yanlış düşünüyorum. Ben çok rahat yetiştirilmediğim için biraz gözüme batıyor.
mesela arkadaş ortamımızda sanki yalnızmışız gibi sürekli bacağımı falan mıncıklıyor sürekli yanağımdan öpüyor. Yani tabiki sevgiliyiz olur böyle şeyler ama karşımdaki çift evli mesela gayet normal duruyor. Bir kez olsa tamam ama daraltıyor yani sürekli arkadaşı var ben varım ayaktayız o ara bile bacağımı sever gibi sıkıyor ve utanıyorum yani. Çocuk başka yerlere bakıyor kötü hissediyorum. Maşadayız , Öper misin diyo öpüyorum minik yanağından gülüp devam ediyorum buraya kadar tatlı. sonra bidaha bidaha diye aşırı ısrar ediyor şımarıyor kendince ama rahatsız oluyorum. Söyledim de kaç kez istemsiz iyi hissetmiyorum hoş durmuyor diye. Erkek kardeşimle oturduk bir kez ve yine aynı tavrı yaptı. Gitmeden uyarmıştım hani doğru değil belki ama ailem biraz katı bu konularda dikkat eder misin diye. 3 yaş fark aramızda kardeşimle . Bu yüzden benden küçük ne diye dikkat etcem yanında her şeyi abartma diye kazınca biraz zıtlaştık. İşte sürekli insanlara göre yaşayamam senin ailen sevgi göstermesine karşı falan gibi cümleler kurdu. Yani annemle babam çok tatlıdır sürekli aşkım balım derler ama kucak kucağa da oturmazlar yani. Ailemin yanında evlendikten sonra tutup da bidaha bidaha bidaha öpeyim gibi bir şey demesi bacağımı oramı buramı ellemesi ben görmezden gelsem bile ailemi gerer. Evlenince yılda bir kere gitcez zaten ben kimseye göre davranamam diyor. Ama ben bir sürü ortama giren biriyim ve mesleğim gereği ağır ortamlara da giriyorum. Yani en azından biraz daha ağır olmasını isterdim. Ama çocuğun da huyu bu yani baştan beri böyleydi ama hep yalnız olduğumuz için çok anlamamışım artık rahatsız etmeye başladı. Değiş diyemem hakkım da değil yani. onunla konuştuğumda ben kimseye göre davranamam zaten aileni senede bir kez göreceğiz dedi. Sürekli her yerde böyle sadece bana karşı değil sürekli bir rahatlık. Yani yerine göre değil kendisi uygun gördüğü şekilde davranıyor. Bunun doğru olduğunu söylüyor ben de şaşırdım. Yani mesela mağazaya gidiyoruz kız şurdan döneceksin diyecekti dili sürçtü orda bile gülüyor laf yetiştiriyor gülmek dediğim baya kikir kikir yani. Flörtöz yani, sürekli uyarsam o da mutsuz olcak. abartıyor muyum sizce? Ben bu durumu nasıl normalleştirebilirim?
Sizinki biraz gevşek
ciddiye binince içim acıdı
