yerleşme kısmını geçtim, aylarca yerleşmeye de razıyım ama işte görmemek çok üzücü...
nişanlım sağ olsun her an fotoğraf gönderiyor, eşyaları bir şekilde görebiliyorum ama yine de canlı görmek gibi olmuyor.. kendimi hep misafir olacakmışım gibi hissediyorum ...
beyaz eşyalar geliyor , yatak odası kuruldu, bu tür zamanlarda bende evde olup ilgilenmek isterdim..
o anın heyecanını yaşamak da başkadır sonuçta...

yine de bu halimize şükür diyorum ... benden daha kötü durumda olanlarda vardır illa ki diyorum, teselli olmaya çalışıyorum. o da kendi kendime oluyor ancak...
sorma ... uzak hemde epey bir uzak ...
hep diyorum insan sevmese mümkün değil evlenemez herhalde :) yani başka ne gibi bir sebeple kalkar da buralardan giderdim ki...
zor ama napalım arkadaşım, bir yerde yuva kuruyoruz, anne baba olmak için adım atıyoruz...
buna da alışacağız ...

şükret şükret aynı memlekettesin, gidersin her istediğinde... çok da ayrılmış sayılmazsın