İyi günler arkadaşlar.Yazacaklarım biraz uzun olabilir kusura bakmayın.İçimi dökebildiğim tek yer burası.Çocuklugumdan beri hep çok sessiz , çekingen , içe kapalı bir kızdım.Ilkokuldan beri sınıfla rahat kaynaşamazdım.Kendimi geri çekerdim.Yanlız, konuştuğum , samimi olduğum bir iki arkadaşım vardı her sınıfta ve onlardan başka kimseyle rahat iletişim kuramazdım.Ailem çocuklarına çok fedakar, cömert , iyi insanlardı ama çok muhafazakar bir ailede yetiştim.Küçüklugümden beri giydiğim kıyafete karışırdı annem.Helallik selamlık bir yaşantıda yetiştim. Ailem hep insanlar endeksli yaşardı.İnsanlara ayıp olmasın.Aman şuna ayıp olmasın , aman şu kırılır vs.Dışardakileri aşırı düşünen , herkeze yumuşak davranan hatta birçok kere kendilerinden fedakarlik yapan, hakları yenebilen insanlardı .Bende insanları kıramayan , yumuşak , hayır diyemeyen , hep insanları düşünen , ezik bir kız oldum.Bir şey yaparken acaba nasıl algılanırım , memnun olurlarmı tarzı düşuncelere yoğun kapılırım.Toplumda konusurken sesim kısılır.Boğazım düğümlenir.Topluma girmekten korkarım çekinirim.Kardeşimde aynı benim gibi hatta benden daha beter oldu.Zamanla bende sosyal fobi gelişti.Dışardan soğuk durduğumu , ciddi durduğumu, konuşmak istemiyor gibi durdugumu söylerdi herkez.Hayatım boyunca hep atılgan , özgüvenli , girişken insanlara özendim.Hep aileciydim.Bir tane bile dostum olmadı şuana kadar.Insanlarla tanışır , iyi arkadaşlik kurardım ama sonra yollarımız ayrılınca iletişimimiz biterdi.Ben aramaya çekinirdim.Onlarda aramayınca iletişim kesilirdi.Bendede hatalar var.Daha vefalı olup arayabilirdim.Onlardan beklem şart değildi.Yıllar geçti kariyerli bir mesleklerimiz oldu ama biz yine değismedik. Bendede kardeşimdede şuana kadar flört diye birşey olmadı.Hem aşırı çekingen olmamız , hem yetiştirilme tarzımızın etkisiye tabi.Annem baskın bir insandı.Yönlendirmeyi , eleştirmeyi çok severdi.Hala hep eleştirir ve yönlendirir .Birsey yaparken korkarim ondan.Şuanda hiçbir sosyal çevrem yok.İse git eve gel rutinim var.Pazarları ailemle geciririm .Bir tane bile doğru düzgun arkadaşım yok.Kardeşimle beraber evlenicek yaşa geldik .Kendi kariyerimize yakın biriyle evlenmek istiyoruz.Ama ikimizde çok çekingeniz.Ortamlara giremiyoruz.Toplumda rahat olamiyoruz.Çirkin bir kız değilim.Çevremdekiler güzel olduğumu söyler .Ama fıkır fıkır, pozitif , girişken kızlar varken benim gibi içe kapalı ciddi soğuk, iletisim kuramayan bir kızı kim ne yapsın .Hersey iyi iletişimle başlıyor.İletişim olmadan flörtte evlilikte olmuyor.İyi dostluklar kurmak istiyorum.Geniş çevrem olsun istiyorum.Tanınmak , bilinmek istiyorum.Dertlerimi anlatabileceğim , hem dertlerini dinleyeceğim arkadaşlıklar kurmak istiyorum.Ufak evden çıkamayan bir çocuk gibiyim.Ve bunu bütün arkadaşlarım söylüyor.Sen böyle olmak istiyorsun diyorlar.Sizce nasıl çevre edinebilirim? Sosyal aktivitelere , kurslarami katılmam lazım ? Sosyal medyadanmı? İnsanlar ne der diye yaşamak istemiyorum.Yaşımız ilerliyor yavaş yavaş.Bende kardeşimde evlenememekten korkuyoruz.Kardeşim bunu bir takıntı haline getirdi.Inanın içimde çok korkular , anksiyete , depresyon var.Görucu usulüyle tanıştirılmak istemiyorum.Çünkü kendi mesleğimde , kariyerimde birini görücüyle bulabileceğimi düşunmüyorum.Genelde üniversiteden buluyorlar kendi kariyerlerinden kişileri .Kariyerli kişilerin neredeyse hepsinin başı bağlı oluyor, mutkaka konuştukları biri olur diye düşünüyorum.Evlenen arkadaşımlarım ya üniden tanıştıkları, ya bir arkadaşları vasıtasıyla tanıstırildıklari yada arkadaş ortamında tanıştikları kişilerle flörtlesip evlendiler.Benim üniversite bitti .Arkadaş ortamı diye birşeyim zaten yok.Olsasa sırf kız.Samimi olduğum bir arkadaşımda yok.Aynı ortamdan biriyle tanışmak , sevmek , sevilmek istiyorum.Ama bu asosyallikle nasıl olucak?Buarada hiç yakın arkadaşımda yokki bana birini ayarlasın. Çekingen olduğum için dısardan soğuk , ciddi duruyorum.Dısardan sempatik , konuşkan , sıcak duran biri olsam neyse.Anneme anlatıyorum nankörlük gibi algılıyor.Halin durumun yerinde , iyi bir mesleğim var , araban var , zenginsin , iyi bir ailen var diyor .Evet haklı ama bunlarla yetmiyor.Bir karşı cins tarafından sevilmeyede ihtiyacımız var , sosyallesmeye , rahat , pozitif insanlar olmayada ihtiyacımız var.Hepsi olabilir yani.Lisede sınıftaki herkezin bir sevgilisi vardı benden başka.İnanın ozamanlarda flörtlerden , sevgililikten nefret ederdim.Boş şeyler olarak görürdüm.Derslerime odaklanırdım.Ve bide kimseyle uğraşmıyorum aman tripler çekmiyorum diye seviniyordumda.Yanlızlik hoşuma gidiyordu.Bir arkadaşım vardı , kanka odun gibisin. bu odunlukla ilerde kimseyi bulamayacaksın , aklın fikrin hep ders , ders ders derdi.Hayatım ders çalışmaktan , sınava hazırlanmaktan ibaretti.Çok idealisttim ve ilim konusunda çok hırsliydım.Amacımada ulaştım .İyi bir meslek sahibi oldum ama aşk , evlilik konularında geri kaldın. Ve o kızın sözleri gerçek olucak gibi hissediyorum.Ailem evlilik konusunu asla açmıyor , bende çekiniyorum açamıyorum.Sizce amaçları ne olabilir? Psikolog terapiside almayı düşünüyorum.Lütfen fikir verin.Ne yapmam gerekiyor.Benim gibi olan, düzelen , bana fikir verebilecek biri varmı? Bide arkadaşlık kurabiliyorum sonra o arkadaşlıgi devam ettiremiyorum.Istiyorumki beni arasınlar vs, aramayinca bende aramaya çekiniyorum.Buarada birinden hoşlansam ona duyguma ifade edemiyorum, utanırım.Yıllarca lisede , ünide vs arkadaşlarımın iliski durumlarını dinledim yakın zamana kadarda hala dinliyordum.Dertleriyle beraber dertlenirdim , mutluluklariyka mutlu olurdum .Sanki yaşlı bir teyzeymişim gibi hissediyordum kendimi yada robot gibi duygusuz.Herkez birşey yaşıyor .Ama benim yaşamaya hakkım yokmuş gibi.Sadece dinleyici olma durumunda olmak vs .İçinizi karartmış olduysam üzgünüm , benim gibi olan varsa Dmde atabilir özelden . Kendimi nasıl aşabilirim? Neler yapmam lazım.Dışardan pozitif durmak istiyorum, sıcak , cana yakın durmak istiyorum.Buarada ben birara şehir dışinda kaldım bir yıl.Daha özgüvenliydim bayağı çevre edinmiştim .Ailemin yanina geldim yine aynı asosyalliğe devam.Annem git program yap .Benmi tutuyorum seni diyor ama yapamıyorum.Çok değişik bir durumdayım.Bunlar hayatımın en güzel yılları değilmi? Nankörlük gibi olmasını istemiyorum ama evde köreliyormuşum gibi hissediyorum kendimi , kimsenin tanımadığı , bilmediği yapayalnız bir insanım gibi hissediyorum kendimi.Çalışmak için ailemden uzak bir şehire gitsem diyorum ama kendimi geliştebileceğim , imkanları olan şehir ailemin olduğu şehir.Ve başka şehirde boşuna ev, kira parası vs vermek istemiyorum.Okadar dolmuş durumdayımki içimi anca buraya dökebildim.Zenginlik , kariyer herşey demek değil gerçektende.Ruh halin kötü olunca içindeki nimetlerinde kıymetini anlayamıyorsun .Inaçlı bir insanım.Herşey nasip kısmet, Allahtan biliyorum ama benimde birşeyler yapmam gerekiyor.Hiç bir çevren ortamın olmadan nasıl bulucaksın ? artık birini bulabileceğime dair olan inancımı yitirdim sanırım.Bunun sebebi şu yaşıma kadar kimsenin bana adam gibi adım atmaması , gelen tekliflerin ise çok absürt evlilik teklifleri olması.Çokmu itici duran bir insanım , çokmu kötü bir insanım, kimsenin beğenmeyeceği birisimiyim, dışardan egolumu duruyorum yoksa nasipsizmiyim neden neden diye kendime soruyorum bazı şeyleri.Artık dayanamıyorum .Kimseye güvenemiyorum.Bunu bir takıntı haline getirdiğimin farkındayım , kafamda çok büyüttüğümunde farkındayım.Birbirleriyle çetrefilli aşk yaşayıp evlenen insanlara artık özeniyorum.Böyle yanlız ola ola duygusal anlamdada köreldiğimi düşünüyorum.Sizce bu saatten sonra birileri tarafından sevilebilirmiyim? Birilerinin vazgeçilmezi olabilecekmiyim?Ve bende birine bağlanıp sevebilecekmiyim?Uzattığımın farkındayım . Sadece içimi dökmek istedim
Son düzenleme:
Allahtan ümit kesilmez yinede.
