merhaba 34 yaşına girecek bir memurum. aynı şehirde ailem olmasına rağmen ben isyerime yakın daire tuttum. ama bunu söylediğim birkac arkadaş hiç sevinmiş gibi olmadı. kurumda evlenenler,nişanlanan 2 kadın var ben ise ne eş ne sevgili,hiç birşeyim olmadan bir daire tuttum.
kendimi tuhaf hissediyorum lütfen beni yargılamayın, isyerinde tek bekar ben kaldım, üstelik kahve icmeye gittigim kisiler beni çağırmadılar hem de tuttuğum sitenin karsisindaki yere. çok zoruma gitti. kendimi hicbir yere ait hissetmiyorum.sanki bekarlığım insanlara dert olacakmış gibi. yanlış anlaşılcam diye tribe girdim. çok çalışıyorum, projeler yapıyorum, çabalıyorum ama yine de yaptıklarımdan takdir görmüyorum.sevilmiyorum, gruplaşmanın dışında kaldım.(kimseye bisey yapmadım güleryüzle davrandım, arabamla duraga biraktim,yeni atanan o kisiye destek oldum) ama bir baktım ki ben buluşmalara çağrılmayan biri oldum. sebebini bulamıyorum ben buradan ne kadar depresif şeyler yazsam da dışarıda gülen,sohbet eden biriyim ama itici mi görünüyorum ya da ukala diye kendimi sorguluyorum. kendimi yalnız hissediyorum.
hayatımda kimse yok acaba tanışacağım kişiler tek yaşıyorum diye hakkımda kötü düşünürler mi. yalnızlık,bir kalıba sığamamak bana çok zor geldi. üstelik flört durumlarım sıfır,kendimi iyice saldım işten eve evden işe.uygulamalar dışında tanişmalara fırsatım yok. o arkadaslik uygulamalarına da ben önyargılıyım.
sizce yalnız yaşayan bir kadın kötü mü görünür,itici mi oluyor ya da tam tersi başarılı,özgür bir birey olarak mı algılanır?
beni dışlayan kisilere nasıl davranmalıyım?
fikirlerinizi merak ediyorum, sevgiler
( oysa digerleriyle gayet iyiydik, anlayamadim halâ
