cuma günü eşim bizi almaya annemlere geldi. yüzü gayet güleç, annemlere babamlara karşı gayet iyiydi, tabi bana da! hiç bir şey olmamış gibiydi. o gün ve ertesi gün bir sebepten dolayı konuşamadık..
ve nihayet dün, zar zor da olsa oğlum uyurken konuyu açtım. ben konuyu açmadan önce bile eşim cumartesi günü yine eleştirel yaklaşımlarına devam etti.neyse ona bu evliliğin mutlu-mesut ve sorunsuz sürmesini, oğlumuzun sevgi ve huzurla büyümesini isteyip istemediğini sordum. lakayıt bir biçimde ''eee! evet n'olcak'' diye sordu. ben de o halde tavırlarına dikkat etmesini, ters giden birşeyler olduğunu farketmesini vs.vs. söylerken yine kendimi çaydanlık ve güvenlik süngeri tartışmasının içinde buldum. ( bir de cuma eve geldiğimizde evdeki neredeyse her köşenin güvenlik süngeri ile kaplandığını gördüm. bu süngerler çocuk düşerse onun darbe almasını engelliyor ve çocuk ilk yürüyeceği zaman zaten en kritik yerlere yapmıştık. gördüm ki eşim tv ünitesinin 8-10 köşesine birden bunlardan kaplamış. ya evet güvenlik önemli ama çocuğum 2 yaşında. artık eskisi gibi düşmüyor ve o kadarına gerek yoktu.)
bana diyor ki o sünger için niye öyle konuşmuşum, kendisi o süngeri zaten güzel olduğu için yapıştırmamış, tabi ben güzel bir görüntüyü oğlumun düşmesinden daha önde tutuyormuşum.. dedim ki birincisi bizim bugüne gelmemizin sebebi ne o çaydanlık, ne o sünger.. biz senin yüzünden bu haldeyiz. çocuğu düşünmekse ben de çok düşünüyorum ama hayat bu. o zaman evin her yerini pamuklara saralım.hiç düşmesin, hiç zorluklarla karşılaşmasın. gerekirse pamuklara da sararmış.. neyse çözemeyeceğimizi anladığımdan ona ‘’ bak, bu gidiş gidiş değil, kendini düzelt.şimdiye kadar sana çok kez zaman tanıdım. konuşmaya çalıştım, alttan aldım, bu çocuğa üzüldüm vs. vs. dedim. ama sen hiç düzeltmeye adım atmadın. bu iş ya düzelir, ya da bu iş burada biter haberin olsun dedim.ben ömür boyu senin bu tavırlarını çekmeyeceğim haberin olsun, oğlumu da alırım bu sıkıntıdan onu da kendimi de kurtarırım dedim. sustu. normalde bağıran, tartışan adam o an sustu. tabi ayrılmaktan hiç mi hiç bahsetmeyen ben artık boşanmakla/tabiri caizse/tehdit etmiştim. sonra çocuk uyandı. ve onu içerden alıp getirdim. eşim oğlum gelince hiçbir şey yok gibi oğlum gel babacım, sana sarılayım filan dedi. ben de ‘’ bu konu burada kapanmadı, haberin olsun’’ demekle yetindim. bu gidişle ailelerin de duyacağı ciddi bir evden ayrılış olayı yolda gibi görünüyor. maalesef beceremedim..
