- 8 Mart 2015
- 25.109
- En iyi cevaplar
- 1
- 81.195
- 598
Öncelikle yemekte oyun meselemiz vardı bizim, yemekleri bardağa doldurur, mıncırır falan filan, anlatmayayım çok mide bulandırıcı.
Ama daha kötüsü tabak fırlatma, yemekleri atma eğilimi.
Hepsi bitti bunların, seçme konusunda ise yanlışımı gördüm.
İl etap olarak porsiyon ayarlamayı öğretti ve o gün evde pişen her şeyden çocuğa da sunulması gerektiği.
Önüne küçük kasesinde salatası, yoğurdu, bardağında suyu, kasede çorbası ve ana yemek olarak azar azar konulması, çocuğun buna gözü alışarak aslında ne yemesi gerektiğini öğrendim.
Bundan sonraki etap, çok az miktarlarda yemeğini yediğinde, övgüsünü alması ve ona bunu yapabileceğini göstermek.
Üçüncü ve son etap ise yemeğini bitirmeyenin, bir sonraki aşamaya geçememesi.
Örneğin meyve mi yenecek, dışarı mı çıkılacak, hayır.
Yemek etabını tamamlamayan çocuk, bir sonrakine geçemiyor, ne olursa olsun.
Dönüp o yemeği bitirmeli çünkü bu bir görev.
Yememeyi seçiyorsa o akşam başka hiçbir şey yemeden, uyumadan önce sütünü içerek uyur.
Hala yemek seçiyor ama diretmiyorum.
Eskiden çok diretirdim ya da tamamen kabul edip o yemeği pişirmezdim.
Şuan bambaşka, sadece onların sevdikleriyle bizimkini kombinliyor ve tercihi ona bırakıyorum.
Mesela tabağında fasulyeyi yemiyor, içindeki boncuk kısımları yemesinin yeterli olduğunu söylüyorum ya da o yemek yerine çorbayı 2 kase içmesini.
Bu arada uyarıldığım en önemli nokta ‘eğer yaparsan, eğer edersen’ kelimeleri yerine olumlu pekiştireç olan ‘bunu yapanlar, edenler, bitirenler şimdi oyuna gidiyor’ cümleleri.
Ya da ‘yemeğiyle oyun oynayanlar, bu akşam lego yapımına katılamayacak’ gibi.
Koşullu cümleler yerine göreve odaklı cümleler kuruyorum.
