Dizginleri çocuğa vermişsiniz. O da sizi çok güzel yönetiyor.
Net ve kararlı konuşun. karar mekanizmasının siz olduğunu öğrenmeli.
Dizginleri çocuğa vermişsiniz. O da sizi çok güzel yönetiyor.Başım ağrıyor oğlum yorgunum bugün masal olmasa olurmu diyorum,
anneniz haklı. Sadece şu soruyu soracağım, anneniz ya da eşiniz ya da yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmeyen can dostunuz siz "başım ağrıyor- yorgunum bunu yapmayayım" dediğinizde kabul etmeyip yaptırsa, yaparmısınız?Merhaba hanımlar
Oğlum 4,5 yaşında. Bir tane çocuğum olmasına rağmen kendimi 6 çocuklu bi kadın gibi hissediyorum.
Beraber yatıp beraber kalkıyoruz. Kendime ayırdığım zaman dilimi yok. Bütün gün oyun oynuyoruz birlikte. Asla tek başına oynamayı kabul etmiyor.
Yemek yedirmek için masal anlatıyorum, yoksa yemiyor. Her öğünde ayrı bir masal uyduruyorum. Başım ağrıyor oğlum yorgunum bugün masal olmasa olurmu diyorum, hayır diyor.
Oyun oynarken lavaboya gitmem lazım diyorum, git hemen geri gel diyor. Sürekli yapışık haldeyiz. Bensiz yaptığı tek şey tv izlemek. Eğer ben bir işle meşgulsem asla oyunla resimle yada baska birşeyle ilgilenmiyor. İzin vermiyorum bu sefer bağırıp ağlamaya başlıyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum inanın. Hastalığa rağmen kreşe yazdırdık. Gelince yine aynı. Ya benle oynayacak ya tv izleyecek.
Normal mi bu durum. Annem sen alıştırdın böyle diyor. Psikologami götürmem lazım. Lutfen bir fikir verin.
şu yemek konusunu biraz açabilir misiniz? Bizde yemek konusunda çok sıkıntı yaşıyoruz. Sevdiği bikaç yemek dışında asla başka bir şey yemiyor. Nasıl alıştırdınız, nasıl bir yol izlediniz. Yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.Bence götürün.
Çocuğunuz için değil, sizin kendi çocuğunuzla alakalı doğru yöntemleri bulmak adına yönlendirmesi için gitmelisiniz.
Ben hem gelişim hem de beslenme uzmanıyla devam ettim bir süre.
İnanır mısınız, 3 senedir sıvı bir yemek tüketmeyen oğlum, çorba içer oldu.
Evde artık çocuklara özel yemek yapmıyorum çünkü bakış açımı değiştirdi.
Benimkilerin birçok başka sorunları var, yapısal olarak direnç mevcut.
Ve aynı model anne bende de var, karıştırmıyorum ki karışmasında hak görecek bir emeği bile söz konusu değil.
Mükemmel anne değilim, yanından geçemem.
Hatta gayet katı, kuralcı, bağıran çoğu kişiye göre acımasız da bir anneyim fakat çocuklarım da zaten normal yaramazlık statüsünde değil, başımıza kaza bela gelir yapmazsam.
Ama günde belki 30 kere sizi çok seviyorum diye sarılır, 300 den fazla öperim, severim.
Hepsinin yeri ayrı, kuralcı olmak demek sevgisizlik değil.
İki azmanla ancak böyle başa çıkabiliyorum, sizin 1 çocukla 6 çocuk hissetmeniz normal.
Çünkü kural yok ve daima istediği yapılan bir çocuk var ortada
Malesef her öğünde masal anlatıyorum. Hemde ne anlatmak. Arada bir sürü soru soruyor, kaşık elimde lafının bitmesini bekliyorum. Yemezse yemesin derim aslında ama evde annem olunca baskı hissediyorum üzerimde. Oglumun kilosu gayet iyi olmasina ragmen durup durup zayıfladı, yanakları küçüldü, rengi soldu diyip duruyor. Birde yedirmesem ne der Allah bilir.Dediğini yapmayınca ağlıyor huysuzlanıyor demissiniz ağlasin elbet susar. Çocukların istekleri çok fazla her dediklerini yapamayız. Ayrıca her yemekte masal anlatmak fln bana abartı geldi. Yemezse yemesin der geçerdim kenara..
Evlat farkli oluyor demiyorum. Bende bir insanım. Yorgunsam başım ağrıyorsa kimsenin nazıyla oynayamam tabiki. Oynamıyorum da zaten. Sinirleniyorum. Ama sorun şu ki sözümü asla dinletemiyorum. Ya masal anlatacak yada yemek yemeyecek.Baska seçenek yok.anneniz haklı. Sadece şu soruyu soracağım, anneniz ya da eşiniz ya da yediğiniz içtiğiniz ayrı gitmeyen can dostunuz siz "başım ağrıyor- yorgunum bunu yapmayayım" dediğinizde kabul etmeyip yaptırsa, yaparmısınız?
Lütfen evlat farklı oluyor, kıyasLanmaz triplerine girmeyin bende 4.5 yaş annesiyim.
Aslında kardeş düşünüyorum. Biraz borcumuz var bitsin hemen istiyorum bir tane. Şimdiki aklım olsa pes peşe yapardım zaten. Beraber büyürlerdi. Bu kadar yıpranmazdım heralde.Tek olduğu İçin size daha düşkün olması normal. Hem annesi, hem arkadaşı olarak görüyor sizi. Ve bu yaşları tam da sosyalleşmeye ve oyun kurmaya başladıkları yaşlar.
sizinle oynamak istemesi normal ama muhtemelen biraz fazla müsamaha göstermişsiniz. Çocuk şımaracak alanı da bulmuş. Alışkanlıktır bu, çocuğa kızmaya da gerek yok. Çocuk doğası gereği hep sınırlarını zorlar.
Yalnızca yeni düzene yavaş yavaş geçeceksiniz. Öncelikle TV kumandasını kaldırın. Önce iş yaptığınız odada onunla oynayın. Bir oyun kurun, aktivite oluşturun. Yapıştırma gibi, pirinci bardaktan bardağa koyma gibi (bir tepsi ya da sofra bezi üzerinde), oyun hamuru gibi ya da Lego gibi. Ve siz onun yanındayken o kendi oyununa devam etsin. Yavaş yavaş alışacaktır.
tabi yine de size düşkünlüğü olacak. Her işinizi bir seferde bitiremeyeceksiniz. Evi süpürürken peşinize takılacak, kapatıp açıp oynayacak. Küçük çocukla bu normal.
ben de tek çocuk annesi olarak bayağı bir mesai yaptım oyun arkadaşlığında. Devamlı bir aktivite bulmanız gerekiyor.
kendi adıma durumunuz müsait mi bilmiyorum ama bir kardeş düşünmenizi tavsiye ederim. Artık çocuğunuz yavaş yavaş sosyalleşmeye başlıyor bu dönemden sonra. Şu anda ona hayli hayli yetersiniz, çünkü kolay oyalayabiliyorsunuz. Ama bir müddet sonra kendi gibi çocuklarla oynamak isteyecek. Kendi dünyalarını oluşturacaklar ve anne artık dışarıda kalacak bir müddet sonra. O yüzden tam bir kardeşle bağlanıp oynama zamanları. İki çocuk anne için başta zor olsa da, çocuğun ruhsal gelişimi için çok büyük faydası var. Ayrıca ileriki zamanda sizi de çok rahatlatacak. Evdeyken, tatildeyken hep bir arkadaş arayışı olacak. Oğlum 11 yaşında. Benim mi işim zor, 2-3 çocuklu arkadaşlarımın mi desem, şu anda benimki daha zor. Onlara gittiĞimde oh çekiyorum, çocuklar kendi aralarında oynuyor, bir tek anneye yüklenmiyorlar.
Ben kaş yapayım derken göz çıkardım resmen. Oyun oynayayım ilgili anne olayım dedim çocuğu kendime bağımlı yetiştirdim. Lego aldık mesela geçen gün çok sevdi. Ama oynamasi için benim onun yanında oturmam lazım. Oturuyorum, oyununa hiç müdahale etmiyorum, güzel güzel oynuyor. Ama ben kalkarsam oda kalkıyor hemen.
Yemek yemesin o zaman :) Ne zamana kadar yemeyecek ve açlıktan ne olacak? Bazen anne yüreğimizi bir kenara bırakıp "çocuğumuzun iyiliği" için net kurallarımız olmalı. Yarın bir gün anasınıfı ya da ilkokula başladığında kimse ona öğle yemeklerinde masal okumayacak. O zaman öğrenmesindense şimdi ev ortamında,anne yanında alışması her daim istenendir.Evlat farkli oluyor demiyorum. Bende bir insanım. Yorgunsam başım ağrıyorsa kimsenin nazıyla oynayamam tabiki. Oynamıyorum da zaten. Sinirleniyorum. Ama sorun şu ki sözümü asla dinletemiyorum. Ya masal anlatacak yada yemek yemeyecek.Baska seçenek yok.
Ama ben istiyorumki kendi başınada oturup oynasın. Tamam bütün gün oynayamaz tabiki ama bizimki ben gitmezsem 1 dakika bile oynamıyor. Evin içinde sürekli anne hadi anne oyun oynayalım. Ben işten gelmişim mesela yemek yiyorum o bir taraftan ağlıyor bir taraftan cekistiriyor oyun oynayalım diye. 1 saat oynuyorum hadi ben işimi yapayım diyorum bakıyorum hemen televizyona koşmuş. Kapatıyorum televizyonu. O zaman hadi oyun oynayalım diye ağlamaya başlıyor. Kendi başına yaptığı tek şey televizyon izlemek. Mutfağa gel birlikte yemek yapalım diyorum hayır diyor. Odasına gidip oyun oynayacağız yoksa yok. 10 saat oyun oynasak sıkılmaz, 10 saat tv izlese sıkılmaz. Ama başka birşey yapmıyor, yapamıyor.işte o kalktı diye burada nedne sorun yaşıyorsunuz
yani çocuklar oynamalı, oyuna ihtiyaçları var da her saniye değil
o da kalktı ise kalktı
siz işiniz ne ise onu yapın
tuvalete gidecekseniz gidin yemek yapacaksanız yapın çamaşır asacaksanız asın
katılabileceği aktivitelere dahil edin ama tuvalete gidiyorsanız ister kapıda bekler ister oynar
yani çocuk sürekli oyuncakla oynamaz
hayata dahil olmak ister o yaşta kendini büyümüş hisseder zaten
ev mi süpürülecek getirsin süpürgeyi toplasın ortalığı koysun kırlentleri vs vs
onu işe dahil edin o oynasın ben iş yapayım değil o da işlere dahil olsun
Bana kalsa böyle yaparım işte ama evde annem var. Çocuk açlıktan ölecek diye şiir okur akşama kadarYemek yemesin o zaman :) Ne zamana kadar yemeyecek ve açlıktan ne olacak? Bazen anne yüreğimizi bir kenara bırakıp "çocuğumuzun iyiliği" için net kurallarımız olmalı. Yarın bir gün anasınıfı ya da ilkokula başladığında kimse ona öğle yemeklerinde masal okumayacak. O zaman öğrenmesindense şimdi ev ortamında,anne yanında alışması her daim istenendir.
Annem de yemek yerken bize masal anlatırdı o geldi aklıma ya..Merhaba hanımlar
Oğlum 4,5 yaşında. Bir tane çocuğum olmasına rağmen kendimi 6 çocuklu bi kadın gibi hissediyorum.
Beraber yatıp beraber kalkıyoruz. Kendime ayırdığım zaman dilimi yok. Bütün gün oyun oynuyoruz birlikte. Asla tek başına oynamayı kabul etmiyor.
Yemek yedirmek için masal anlatıyorum, yoksa yemiyor. Her öğünde ayrı bir masal uyduruyorum. Başım ağrıyor oğlum yorgunum bugün masal olmasa olurmu diyorum, hayır diyor.
Oyun oynarken lavaboya gitmem lazım diyorum, git hemen geri gel diyor. Sürekli yapışık haldeyiz. Bensiz yaptığı tek şey tv izlemek. Eğer ben bir işle meşgulsem asla oyunla resimle yada baska birşeyle ilgilenmiyor. İzin vermiyorum bu sefer bağırıp ağlamaya başlıyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum inanın. Hastalığa rağmen kreşe yazdırdık. Gelince yine aynı. Ya benle oynayacak ya tv izleyecek.
Normal mi bu durum. Annem sen alıştırdın böyle diyor. Psikologami götürmem lazım. Lutfen bir fikir verin.
öyle yapacağım.Pedagog araştırmaya başladım simdiAnnem de yemek yerken bize masal anlatırdı o geldi aklıma ya..
Bence pedegoga sormak lazım diye düşünüyorum. Sanki normal değil. En azından kendi yataginda tek başına yatiyor olmalıydı
Ama ben istiyorumki kendi başınada oturup oynasın. Tamam bütün gün oynayamaz tabiki ama bizimki ben gitmezsem 1 dakika bile oynamıyor. Evin içinde sürekli anne hadi anne oyun oynayalım. Ben işten gelmişim mesela yemek yiyorum o bir taraftan ağlıyor bir taraftan cekistiriyor oyun oynayalım diye. 1 saat oynuyorum hadi ben işimi yapayım diyorum bakıyorum hemen televizyona koşmuş. Kapatıyorum televizyonu. O zaman hadi oyun oynayalım diye ağlamaya başlıyor. Kendi başına yaptığı tek şey televizyon izlemek. Mutfağa gel birlikte yemek yapalım diyorum hayır diyor. Odasına gidip oyun oynayacağız yoksa yok. 10 saat oyun oynasak sıkılmaz, 10 saat tv izlese sıkılmaz. Ama başka birşey yapmıyor, yapamıyor.
Ben işe yeni başladım. Evdeyken bütün gün birbirimize yapışık yaşıyorduk. Şimdi çalışıyorum ben çalışırken muhtemelen bütün gün tv izliyor. Annem fazla izletmiyorum diyor sorunca ama sanmiyorum kısıtlayan kimse olmayinca izler biliyorum. Annem bir sakinca görmüyor izletiyor.peki siz yokken
yani işten anne eve gelmiş süre zaten az .çocuk her saniye onunla takılmak istiyor
birebir ilgi istediği için de direkt oyun istiyor
bunlar olağan
sizinle olan süreleri kısa ise oyun istemesi de normal
yani kendin oyna diye vurguladıkça kaçar kendi oynamaktan
alternatif vereceksiniz
ben yemek yiyorum ister içerde oyna ister burada otur
tv yi de siz kızıp onunla oynayın diye açıyor hemen
örneğin siz yemek yerken o neden yemiyor
birlikte oturun yiyin gün içinde yaptıklarınızı anlatın
birlikte zaman geçirin ama o zamanı hayatın akışındaki günlük rutinlere uygun geçirin
yemek yediniz siz tabakları makinaya mı koyacaksınız
o da bir tabağa meyve koysun
bulaşıkları kaldırınca yıkarsınız sonra yersiniz birlikte
o arada size masal anlatsın
siz ona sorun siz gününüzü anlatın
mesela çamaşır yıkanacaksa tişörtleri ve şortları birbirinden o ayırsın
çamaşırları toplarken çiftleştirsin çorapları
bunlar çocuğu geliştirir kategorize eder örüntü kurar benzer farklı ayrımları oturur
fasulye ayıklanacaksa o da dahil olsun
evet oyun oynayacağız ama önce bu fasulye bitmek zorunda, yemek yapacağız akşama
o zaman gel sen de yardım et çabuk bitsin
kaçan fasulye içlerini toplasa yeter
sıkıldığı anda bir şarkı başlatın
montesorri tarzı ev etkinliği yapın
eskiden oyuncak vs yokken ülkede çocukların el göz becerileri daha gelişkinmiş çünkü aileye, eve dahillermiş bir de dışarıda akranlarla oynayınca tamam şimdi bu imkanlar sınırlı o nedenle çocukların motor becerileri için her işe dahil edeceğiz
bardağı alma kırılır değil dikkatli olarak al ki kırılmasın diyeceğiz
Kıskanması çok normal ve sağlıklı bir şey çocuk İçin. Hiç endişe etmeyin o konuda.Aslında kardeş düşünüyorum. Biraz borcumuz var bitsin hemen istiyorum bir tane. Şimdiki aklım olsa pes peşe yapardım zaten. Beraber büyürlerdi. Bu kadar yıpranmazdım heralde.
Ben kaş yapayım derken göz çıkardım resmen. Oyun oynayayım ilgili anne olayım dedim çocuğu kendime bağımlı yetiştirdim. Lego aldık mesela geçen gün çok sevdi. Ama oynamasi için benim onun yanında oturmam lazım. Oturuyorum, oyununa hiç müdahale etmiyorum, güzel güzel oynuyor. Ama ben kalkarsam oda kalkıyor hemen. Bazende illa ikili oyun istiyor. Birimiz polis oluyoruz birimiz hırsız... Ama ben hep oluyorum yani yanında.
Sanırım tek çözüm kardeş ama onuda çok kıskanacak eminim.
Teşekkür ederim önerileriniz için. Bize suan iyi gelecek iki sey var. Biri kardes, digeride ayrı bir eve taşınmak. Ikisinide en kısa sürede yapacağım inşallah.Kıskanması çok normal ve sağlıklı bir şey çocuk İçin. Hiç endişe etmeyin o konuda.
Kardeşliğin güzel noktalarından biri de kıskandığın, kavga ettiğin, canını sıktığın kardeşinle bir müddet sonra barışıp beraber oyunlar kurmak, yaramazlıklar yapmak ve hayatı paylaşmak.
eğer büyük bir sıkıntı yoksa, ertelemeyin derim. İki üç sene sonra artık ona yetmediğinizi göreceksiniz ve artık devamlı başka çocuklar isteyecek. Oğlum 11 yaşında ve biz kuzenlerin evinden çıkamıyoruz. Ya biz onlarda, ya onlar bizde. Bir de arkadaşlara kardeş gibi bağlanma durumu var, o daha can sıkıcı. Yani iki çocuğu bir odada bırakın, iki oyuncakla dünya kadar oyun kurarlar ama bir çocuğu bir oda dolusu oyuncakla bırakın, yine de canı sıkılır.
şu andaki durum İçin tavsiyem, kumandayı kaybedin. Bırakın sıkılsın, bırakın biraz ağlasın. Anne olarak anlarsınız, gerçekten ihtiyacı mi var, yoksa numaradan mı. Sıkılmak yaratıcılığı artırır, çocuk bu sefer aklını çalıştırmaya başlar.
ben oğlum o yaştayken Tv yi tamamen kaldırmıştım evden. Eğlenmek için tabletten video açıyorduk ama sınırlı. Onun haricinde kreşe başlamıştı, onun çok faydası olmuştu. Günün belli bir zamanında yalnızca oyun aktivite yapıyorduk. ayrılmaz ikiliydik, iş yaparken de beraberdik ama mesela çamaşır asıyorken, o mandallarla oyun kuruyordu. Yemek yaparken o da bulgur pirinçle oynuyordu. Ya da tezgaha oturtup sohbet ediyorduM, tek tek şimdi yemek yapıyoruz, yağ koyalım, salça koyalım diye sohbet ediyorduk oyun gibi. Ben ders çalışırken, o da yanımda defter karalıyordu. Ona bir aktivite belirleyip, yanında farklı bir şeye bakıyordum.
Ama kesinlikle beraber oyuna ayırdığınız belli bir zaman olmalı ki, onu yapıyorsunuz zaten. yavaş yavaş alışacaktır kendi oyun kurmaya. Kızmadan biraz bir başına bırakın. Muhtemelen siz hep yanında olduğunuz İçin alışmış ve bırakmak istemiyor.
Bu annelerin hepsi aynı sanırım:)Benimki çocuk büyütme tarzımı hiç beğenmiyor zaten o ayrı birde bu çocuk zayıf,bu çocuğun boyu kısa hatta bi ara bi bacağı kısa bu çocuğun diye beni panik yaptırmıştı gecenin bi körü çocuğu kapıp doktora götürmüştüm:)Çocuk bakmak başlı başına zor zaten bide daha da zorlaştırmasalar keşkeMalesef her öğünde masal anlatıyorum. Hemde ne anlatmak. Arada bir sürü soru soruyor, kaşık elimde lafının bitmesini bekliyorum. Yemezse yemesin derim aslında ama evde annem olunca baskı hissediyorum üzerimde. Oglumun kilosu gayet iyi olmasina ragmen durup durup zayıfladı, yanakları küçüldü, rengi soldu diyip duruyor. Birde yedirmesem ne der Allah bilir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?