çok yakın olmadığım ama eskiden aynı yerde çalıştığım bir arkadaşım uzun süren ve sancılı bir hastalıkla beraber babasını kaybetmişti. ben de ilk gün "başın kalabalıktır arayan da çok olur, ben de onlara katılıp arayıp seni sıkmak istemiyorum, bir şeye ihtiyacın olursa buradayım" yazmıştım sadece, ben böyle durumlarda o kişinin yanında olduğumu bilmesi için ekstra bir çaba bile vermiyorum galiba, benden yanında olmamı isterse elbette olurum.
eğer ben kayıp yaşasaydım gerçekten yalnız kalmak isterdim, hiçbir akraba, arkadaş gelmesin, aramasın, benden hizmet de beklemesin, etrafımda da ağlamasınlar isterdim. benim ulaştığım insanlar 1 veya 2 kişi olurdu ya da olayın üzerinden zaman geçince konuşur sohbet eder anardım kaybettiğim kişiyi.
o arkadaşım da bana gönül koymadı mesela ve olaydan çok uzun zaman sonra görüştük. içten içe kırıldıysa da bana söylemediği için bilemem bunu, ona yasını hatırlatmak istemediğim için de sormadım. ben kendi içimde incelikli düşündüğüm bir hayat yaşıyorum ama dışarıdan belki de duyarsız ve kaba algılanıyorum.
bence arkadaşınız sadece kayıptan dolayı değil de, etrafında genç biri intihar ettiği için travmatik bir durumda olabilir. etrafa saldırmasını doğru değil belki ama onun da bakış açısı böyle. ben insanlara darılsaydım bile sessizce iletişimimi keserdim sanırım.
