- 3 Temmuz 2018
- 4.044
- 17.719
- Konu Sahibi berlin8982
- #1
Herkese iyi akşamlar arkadaşlar,
Yazdığım şey buraya mu uygun başka bir konu mu bilmiyorum inşallah doğru yerdeyimdir. :/ aslında benim için hiç sorun olmayan, ama insanlar tarafından normal algılanmayan bir durum içindeyim .
Bi yazayım bakalım;
Kendimi bildim bileli, hayvanlı bir evde yaşadım . Evimizde bir dinazor beslemedik:) işin şakası tabii ki , ama hemen hemen her çocuğun sahip olduğu gibi civcivler,ördekler disinda; tavşanlar,kuşlar ,kediler ,köpekler hep hayatımdaydı. Evlenmeden önce bahçemizde 2 köpek, evimizde 2 kedimiz vardı , hâlâ var ..ama onlar annemle beraber .evlendim 6 ay sonra sonra esim cok sevdigimi bildigi icin yavru bir köpek ile çıkageldi, delirdim tabii ki .7 haftalıktı, 1,5 yaşında şimdi. Allah uzun ömür versin inşallah :) bu arada çocuğumuz olmuyor ,tüp bebek tedavisi görüyorum , ve çevremdeki hemen hemen herkes *çocuğun olmadığı için köpeğini çok seviyorsun ,çocuğun olsa böyle olmaz * gibi yorumlar yapıyor, ben gerçekten böyle olmadığını düşünüyorum, bir kere çocuk sevgisi başka hayvan sevgisi başka yanı bunu çocukla kıyaslamak biraz saçma değil mi ? Beni deli sanıyorlar herhalde çocuğum olmadı diye , hayvanları bebek görüyorum sanıyorlar . Ama gerçekten böyle değil:) aileden gelen birşey. Yanı annemin çocukları vardı, ama çocukları var diye hayvanlarını sevmemezlik yapmadı, yani zannetmiyorum köpeğine kedisine sevgisinin azaldığını biz doğduğumuz için ...
*hayvanları sevmiyorum * diyen insandan gerçekten inanılmaz derecede soğuyorum ve bir daha görüşmek istemiyorum bakın sevmekten bahsediyorum korkmak değil , korku insanın elinde olan birşey değil , korkana da sonuna kadar saygim var . Ama sevmemek Bana cok urkutucu geliyor , sevmeyen insan zarar verme duygusuna da sahip oluyor ...hem sevgi bence *insanı seviyorum ama hayvani sevmiyorum ,çiçekleri seviyorum aman diken sevmiyorum * gibi birşey değil ,sevmek bi bütün birşey , sevmeyi sununla bununla ayirt edemezsin. O dogustan bence kakbimizde var , sevgisiz biri misin ? Sevgili mi ? Vicdanli mi ? Ay bilmiyorum anlatabildim mi :/
Ama aslında galiba *sorun* olan şey şu ki ; ben hayvanları bazı insanlardan daha çok seviyorum , yanı yakın çevremde olan kişiler içinde de , allah korusun hep düşünüyorum yangın filan çıksa önce köpeğimi çıkarırım, o insanlardan önce diyorum . Tabii ki kendi kendime . Bunu sesli olarak söyleyemem, yanı aslında gerçekten çok üzücü birşey bu ama elimde değil, allah biliyor içimi :/ bari çıkmasın yangın filan durduk yere günaha girmeyeyim tövbe ya :) böyle birşey yaşayan var mı ?
Bu sizce gercekten hastalik mi ? :/
Anammmmm farketmedim uzun yazmışım, çok pardon
Yazdığım şey buraya mu uygun başka bir konu mu bilmiyorum inşallah doğru yerdeyimdir. :/ aslında benim için hiç sorun olmayan, ama insanlar tarafından normal algılanmayan bir durum içindeyim .
Bi yazayım bakalım;
Kendimi bildim bileli, hayvanlı bir evde yaşadım . Evimizde bir dinazor beslemedik:) işin şakası tabii ki , ama hemen hemen her çocuğun sahip olduğu gibi civcivler,ördekler disinda; tavşanlar,kuşlar ,kediler ,köpekler hep hayatımdaydı. Evlenmeden önce bahçemizde 2 köpek, evimizde 2 kedimiz vardı , hâlâ var ..ama onlar annemle beraber .evlendim 6 ay sonra sonra esim cok sevdigimi bildigi icin yavru bir köpek ile çıkageldi, delirdim tabii ki .7 haftalıktı, 1,5 yaşında şimdi. Allah uzun ömür versin inşallah :) bu arada çocuğumuz olmuyor ,tüp bebek tedavisi görüyorum , ve çevremdeki hemen hemen herkes *çocuğun olmadığı için köpeğini çok seviyorsun ,çocuğun olsa böyle olmaz * gibi yorumlar yapıyor, ben gerçekten böyle olmadığını düşünüyorum, bir kere çocuk sevgisi başka hayvan sevgisi başka yanı bunu çocukla kıyaslamak biraz saçma değil mi ? Beni deli sanıyorlar herhalde çocuğum olmadı diye , hayvanları bebek görüyorum sanıyorlar . Ama gerçekten böyle değil:) aileden gelen birşey. Yanı annemin çocukları vardı, ama çocukları var diye hayvanlarını sevmemezlik yapmadı, yani zannetmiyorum köpeğine kedisine sevgisinin azaldığını biz doğduğumuz için ...
*hayvanları sevmiyorum * diyen insandan gerçekten inanılmaz derecede soğuyorum ve bir daha görüşmek istemiyorum bakın sevmekten bahsediyorum korkmak değil , korku insanın elinde olan birşey değil , korkana da sonuna kadar saygim var . Ama sevmemek Bana cok urkutucu geliyor , sevmeyen insan zarar verme duygusuna da sahip oluyor ...hem sevgi bence *insanı seviyorum ama hayvani sevmiyorum ,çiçekleri seviyorum aman diken sevmiyorum * gibi birşey değil ,sevmek bi bütün birşey , sevmeyi sununla bununla ayirt edemezsin. O dogustan bence kakbimizde var , sevgisiz biri misin ? Sevgili mi ? Vicdanli mi ? Ay bilmiyorum anlatabildim mi :/
Ama aslında galiba *sorun* olan şey şu ki ; ben hayvanları bazı insanlardan daha çok seviyorum , yanı yakın çevremde olan kişiler içinde de , allah korusun hep düşünüyorum yangın filan çıksa önce köpeğimi çıkarırım, o insanlardan önce diyorum . Tabii ki kendi kendime . Bunu sesli olarak söyleyemem, yanı aslında gerçekten çok üzücü birşey bu ama elimde değil, allah biliyor içimi :/ bari çıkmasın yangın filan durduk yere günaha girmeyeyim tövbe ya :) böyle birşey yaşayan var mı ?
Bu sizce gercekten hastalik mi ? :/
Anammmmm farketmedim uzun yazmışım, çok pardon
ama ben gerçekten böyle susamış acıkmış açlıktan ölecek gibi hayvan görünce aman alışmasınlar diye arkamı dönüp gidemiyorum yani:/ napayım ki :/ nolcak bu hayvan sevgisizligi memleketimizdeki ben bilmiyorum valla .
